Χριστουγεννα 2020!

 

Η αληθεια ειναι οτι φετος στολισαμε πιο νωρις απο καθε αλλη φορα. Περσι μετακομισαμε Δεκεμβρη στο καινουριο σπιτι και ο στολισμος μας περιοριστηκε μονο σε ενα δεντρο και για στολιδια λιγες χριστουγεννιατικες καρτες. Φετος βγαλαμε ο,τι χριστουγεννιατικο υπηρχε στις κουτες. Η Ισμηνη ειχε καλη διαθεση, οι λιγες μερες που καταφεραμε να παμε Ελλαδα μας εκαναν πολυ καλο. Κι ετσι, αρχες Νοεμβρη το σπιτι γεμισε χρυσοσκονη και λαμπιονια. Ακομη και για μενα, που αγαπω τα Χριστουγεννα, μου φανηκε λιγο ακαιρο. Πολυ νωρις βρε παιδι μου. Χαλαλι ομως. Οσο περνουν οι μερες τα χαιρομαι τα φωτακια. 

Οι Τριτες εχουν γινει οι αγαπημενες μου μερες. Εχει αναλαβει μια αλλη μαμα να πηγαινοφερνει την Ισμηνη τις Τριτες στο σχολειο, ο Δημητρης παιρνει το αυτοκινητο και πηγαινει στη δουλεια και μενω μονη στο σπιτι. Τις τελευταιες Τριτες ειχα πολλες δουλειες στο σπιτι. Αυριο ομως θα φαω πατατακια και θα δω χριστουγεννιατικη ταινια στο Hallmark. Οπως καποια Χριστουγεννα καποτε στο ιατρειο. Χαζομαρες θα μου πεις. Ναι ειναι. Υπεροχες χαζομαρες που με κανουν να ζω σε παραμυθι. Τα δικα μου "αρλεκιν". Ανυπομωνω...

Ως τοτε ομως εχω αποβλακωθει με σημειωσεις γερμανικων. Ολη μερα σημερα παλευω να θυμαμαι τα ομαλα και ανωμαλα ρηματα. Τα συνθετα χωριζομενα και μη χωριζομενα και καποια ανωμαλα. Πολυ με δυσκολευουν. Νιωθω οτι μαθαινω γραμματικα φαινομενα, γινονται ολα ενα κουβαρι στο μυαλο μου και δεν χρησιμοποιω τιποτα. Εχω μεινει στις μικρες προτασεις με υποκειμενο+ρημα+αντικειμενο. Συχνα απογοητευομαι με τα γερμανικα. Ως το βραδυ θα τα μαθω. Ξανα και ξανα, ως το σημειο που απο την κουραση αρχιζουν να μοιαζουν με κινεζικα.

Στη Γερμανια το κλεισιμο το ειναι μερικο. Πηγαινοφερνω την Ισμηνη σχολειο και ο Δημητρης εξακολουθει να πηγαινει δυο φορες την εβδομαδα στο γραφειο. Φοβαμαι λιγακι. Οχι τοσο για τον ιο, επειδη προσεχουμε αρκετα. Οσο για τις συνεπειες. Αυτη η κατασταση τα κανει ολα να φαινονται μακρυνα. Τους γονεις, συγγενεις και φιλους στην Ελλαδα, καποιο ταξιδι, την περιπτωση να βρω δουλεια, το να ξεκινησω εντατικα γερμανικα μαθηματα. Ολα μοιαζουν απιαστα. 

Καλο μου εκαναν λοιπον τα λαμπιονια. Φωτιζουν τις σωστες γωνιες να μη πεφτω στα σκοταδια μου. Καθολου δε θελω να σταματησω να σου γραφω και να ξαναδιαβασω γερμανικα. Πρεπει ομως. Για να ειμαι ελευθερη αυριο να δω την ταινιουλα μου.

Bis bald 

Μια Κυριακη στο σπιτι

Εχει μεινει μια σταλλια ακομη Αυγουστος. Κι οσο εγω βιαζομαι για τον Σεπτεμβρη που αγαπω, αλλο τοσο οι περισσοτεροι θελουν να ξεχειλωσουν τον Αυγουστο, να κρατησουν κι αλλο καλοκαιρι στη ζωη τους. Φανταζομαι ποσο εκνευριστικο ειναι να διαβαζουν για φθινοπωρο πριν μπει ο Σεπτεμβρης. Μη σου πω Οκτωβρης. Ελεγα να κανω αναρτηση στο facebook, αλλα εκει με διαβαζουν περισσοτεροι και σκεφτηκα να περιμενω· μη τους το χαλασω με ενα τραγουδι βροχης και στιγμες απο την πρωινη δροσια της Γερμανιας.
Τα πρωινα που φευγουμε για το σχολειο φοραμε τζιν μπουφανακι ή χοντρο φουτερ. Και συχνα φυσαει και σκεφτομαι οτι καλα θα ηταν να ειχα και το σαλι μου επιπλεον. Μεχρι το μεσημερι το θερμομετρο δειχνει λιγο πανω απο 20° C και σου θυμιζει οτι το καλοκαιρι δεν εφυγε. Το λατρευω αυτο. Στην Ελλαδα απο τα κοντομανικα πηγαιναμε κατευθειαν στα χειμωνιατικα, ξαφνικα, καποια στιγμη τελη Οκτωβρη. Με κανει πολυ χαρουμενη που εδω υπαρχει αληθινο φθινοπωρο. Εχει τοσα πολλα δεντρα παντου και χρυσοκοκκινιζει ολη η πλαση γυρω μου.
Ανυπομωνω λοιπον για τον Σεπτεμβρη. Ανυπομωνω να φορεσω τα πρωτα μου μακρυμανικα μπλουζακια, το σαλι μου και να βγαλω φωτογραφιες τα φυλλα που κιτρινιζουν, στον υπεροχο δρομο με ψηλα δεντρα, πηγαινοντας για το σχολειο της Ισμηνης.
Τα πρωινα ανοιγω πλεον ολα τα πατζουρια. Εδω και λιγες εβδομαδες δεν ανοιγα το μεγαλο πατζουρι του καθιστικου για να κρατησω τη ζεστη εξω απο το σπιτι.
Απο χθες πινω τον καφε μου στην κουπα απο το Βελιγραδι. Ο Δημητρης μου εφερνε κουπες απο τος χωρες που ταξιδευε κι εγω ανα μια δυο εβδομαδες αλλαζω και πινω για μερες στην ιδια κουπα τον καφε μου. Οταν βγαζω τον Φρεντυ τα πρωινα φτιαχνω προτασεις γερμανικες στο μυαλο μου. Ειμαι σιγουρη οτι οι μισες τουλαχιστον ειναι λαθος, εχουν πολυ αυστηρο συντακτικο, αλλα εχω αρχισει να μπορω να ξεχωριζω ηχητικα αν μια λεξη δεν ταιριαζει καπου. Χαζοπαιχνιδακια μεχρι να αρχισω μαθηματα.
Το πρωι ο Δημητρης κλαδεψε τον κηπο μπροστα. Καταλληξαμε να φαμε στις 4 μ.μ. μεσημεριανο και χωρις να καταφερω να κοιμηθω το μεσημερι, εβγαλα τον Φρεντυ, εκανα ενα μπανιο και τωρα ειναι 7:30 μ.μ. και περιμενω να περασει η ωρα για να παω για υπνο.
Καποια Σαββατοκυριακα περνουν και αφηνουν ενα σωρο υποχρεωσεις. Αυτη την εβδομαδα εχω πιο πολλα πλυντηρια, πιο πολυ σιδερωμα, πιο πολλες αγορες και υποχρεωσεις εδω κι εκει, πιο πολλα "to do" γενικα.
Εβαλα το αγαπημενο μου προσεκο με ροδι που ανακαλυψα εδω και λιγες μερες. Θα βαλω ξανα το τραγουδακι που σιγομουρμουριζω απο χθες βραδυ και ονειρευομαι ηδη ομπρελες και γαλοτσες και  καφεδακια κουκουλωμενη με το σαλι μου.
Καλη εβδομαδα!

καλοκαιρινη μπορα

 

Εδω δεν καταλαβαινεις καθολου οτι ειναι της Παναγιας σημερα. Οπως και περσι, κοντεψα να το ξεχασω. Φυσικα ενα περασμα απο το facebook δε σε αφηνει να ξεχασεις καμια γιορτη. Εχει αρκετες μερες ομως που δεν μπαινω καθολου και παραλιγο να μην ευχομουν στον μισο πλανητη που γιορταζει.

Τις τελευταιες 2 εβδομαδες το εχω ριξει στο διαβασμα. Εχω διαβασει 4 βιβλια και τωρα ειμαι στα μισα του 5ου. "Μετα απο σενα" και το "Και τωρα εγω" της Jojo Moyes (μου αρεσε πολυ ο τροπος που γραφει!), το "Υπερσυντελικος του Χωμενιδη, το "Ο γυρισμος" της Victoria Hislop (με κουρασε παρα πολυ, ενω το "Νημα" με ειχε ενθουσιασει. Ισως επειδη εκεινο ηταν για τη Θεσσαλονικη) και τωρα διαβαζω πρωτη φορα Jane Austen το "λογικη κι ευαισθησια". Με περιμενει ακομη το "Εθινα ταφης" (Kent Hannah) εδω διπλα.

Δευτερα ξεκινουν τα σχολεια και πρεπει να το παρω αποφαση να ξεκινησω κι εγω ξανα τα γερμανικα μου. Μου φαινεται τοσο δυσκολο. Φτανεις ως ενα σημειο και μετα μοιαζει αδυνατο να συνεχισεις χωρις δασκαλο. Πολυ γραμματικη και ακομη περισσοτερο συντακτικο. Αυστηρο συντακτικο. Με δασκαλο δεν ειναι εφικτο αυτη τη στιγμη, οποτε ευχησου μου καλη επιτυχια ή μια μαγικη δυναμη να αρχισω να τα καταλαβαινω και να τα θυμαμαι :)

Βγηκα εξω πριν λιγο. Καθομουν στην εσοχη που ειναι το παρκινγκ διπλα απο το σπιτι και χαζευα τη θέα κατω στο Nieder Olm. Θυμαμαι ποσο με ειχε γοητευσει αυτη η θέα οταν πρωτοηρθαμε να δουμε το σπιτι. Σκεφτομουν οτι θα τη βλεπω καθε πρωι πριν μπω στο αυτοκινητο και θα την απολαμβανω. Κι ομως, τις περισσοτερες φορες πλεον δεν την προσεχω. Τι αδικο! Θα προσπαθησω να το θυμαμαι πιο συχνα. 

Χθες κατεβηκαμε στο κεντρο του Mainz με την Ισμηνη για καποιες δουλειες και μετα καθισαμε για καφεδακι. Κι επιασε μια βροχη! Μια απιστευτη βροχη. Καλοκαιρινη μπορα. Ημασταν κατω απο ομπρελα στο καφε και παλι βρεχομασταν με τοση ενταση που επεφταν οι σταγονες. Κι ελεγες ειναι μπορα, θα σταματησει σε πεντε λεπτα. Και δεν σταματουσε. Και δε χορταινα να τη ζω. Αν δεν επρεπε να μπουμε στο αυτοκινητο για να επιστρεψουμε, ισως να εβγαινα να περπατησω στη βροχη. Αν και δε μου αρεσει να βρεχομαι. Χθες ομως το ηθελα. Φυγαμε τρεχοντας κατω απο μια μικρη τουριστικη ομπρελα να φτασουμε στο παρκινγκ που ηταν 100 μετρα πιο περα. Οι υαλοκαθαριστηρες δεν προλαβαιναν να καθαρισουν το τζαμι οταν επιστρεφαμε και οδηγουσαμε ολοι σιγα για να βλεπουμε. Μεχρι τη στροφη που βγαινω απο το Mainz, για να μπω στον επαρχιακο δρομο για το Ober Olm, η βροχη ειχε σταματησει και οταν εφτασα σπιτι ηταν τα παντα στεγνα. Ενα τεταρτο μακρυα οι δρομοι ειχαν γινει πισινα κι εδω τιποτα! Αλλαξαμε ρουχα και καθισαμε να φαμε ζεστες φακες που ειχα για μεσημεριανο. Κι ενω πιθανον δε μοιαζει πολυ καλοκαιρινο το σκηνικο εμενα μου θυμισε πολυ καλοκαιρι Ελλαδα :)

Θελω κι αλλη τετοια στιγμη. Μια τετοια βροχη κι εγω να πινω καφε κατω απο μια ομπρελα. Και οσο περνουσε η ωρα και δε σταματουσε η βροχη, καποιοι που ειχαν βρει προσωρινη ασφαλεια κατω απο υποστεγα, το επαιρναν αποφαση να βγουν να πανε στον προορισμο τους τρεχοντας. Και γινοντουσαν κατευθειαν μουσκεμα και γελουσαν. Και γελουσαμε κι εμεις τριγυρω. Και ακουγες μονο γελια και χαρουμενες φωνες στο δρομο. Και οταν ξαπλωσα χθες βραδυ, λιγο πριν τα μεσανυχτα, απο το ανοιχτο μου παραθυρο ακουγα φωνες και γελια απο εναν γειτονα που μενει πανω απο εμας. Ειχε παρεα και καθοντουσαν στον κηπο. Κι εσενα σου φαινεται πολυ φυσιολογικο Παρασκευη βραδυ να ακουγονται γελια απο μια παρεα παραδιπλα. Εδω ομως ειναι φαινομενο. Γιατι οι γερμανοι μετα τις 10, ακομη και το καλοκαιρι που ειναι σχεδον μερα εξω, κλεινονται στα σπιτια τους. Και ζηλεψα αυτη την παρεα χθες στο πανω σπιτι. Απο εναν γειτονα που δεν ξερω καν πως μοιαζει εμφανισιακα, επειδη χωριζουν ψηλοι θαμνοι τις αυλες μας. Εκλεισα τα ματια, σκεφτομουν να ειμαι εκει στην παρεα τους και με πηρε ο υπνος.

Δυο βιβλια

 Εγινε μετα απο πολυ καιρο. Με ρουφηξαν δυο βιβλια. Μεσα σε μια εβδομαδα σχεδον διαβασα το "Μετα απο σενα" της Yoyo Moyes και τωρα διαβαζω το "Και τωρα εγω" της ιδιας. Ειναι μεγαλα βιβλια, διαβαζω απο το κινητο μου και ολο κρυβομαι απο τις υποχρεωσεις για να διαβασω αλλο ενα κεφαλαιο. Μονο αλλο ενα κεφαλαιο. Και μετα απο τεσσερε πεντε κεφαλαια σηκωνομαι να μαγειρεψω, να παιξω μπουγελο με την Ισμηνη, να αγορασω τροφη στον Φρεντυ, να παω τον Δημητρη στη δουλεια και ανυπομωνω για τη στιγμη που θα μπορω παλι να χαθω απο τον χρονο να διαβασω αλλο "ενα" κεφαλαιο. Τη λατρευω αυτη την αισθηση. Αλλα το καλοκαιρι το φανταζομουν αλλιως και ολο νιωθω ένοχη που ενα βιβλιο μπορει να με κλεψει τοσο ευκολα απο τη ζωη που θα "επρεπε" να ειχα. Ενα ακομη κεφαλαιο! Μεχρι αυριο θα τελειωσει κι αυτο το βιβλιο και θα μεινω με τη θλιψη. Δε θα περιμενω να διαβασω αν η Λουιζα Κλαρκ εβγαλε εισητηριο για την Αγγλια, εαν ξαναμιλησε με τον Σαμ, εαν καταφερε να λυθει η παρεξηγηση με την Αγκνες. Θα εχω μονο να μετραω τις μερες μεχρι να ανοιξει το σχολειο. Και να με μαλωνω που δεν μπορω να συνεχισω τα γερμανικα online. 
Αυτα τα βιβλια ηρθαν τη στιγμη που επρεπε. Να μου ανανεωσουν κομματια οικεια. Ειναι δυσκολο να αποφασισεις να εισαι ενας ρολος στη ζωη. Μενουν τοσα κομματια σου μετεωρα. Σαν να τα αδικησες. Κι απο την αλλη ειναι αδικο να χανομαι τοσο πολυ σε καποια βιβλια και να γινομαι δυσλειτουργικη στην υπολοιπη ζωη μου. Μα ειχα καιρο να το νιωσω. Και το χρειαζομουν. Και να, θα τελειωσει ως αυριο. Και φοβαμαι να ψαξω για άλλα βιβλια της ιδια συγγραφεα γιατι θα με κλεψουν ξανα απο την πραγματικοτητα. Μα αυτη δεν ειναι η μαγεια των βιβλιων; Ναι. Μα εγω δε θελω να με κλεψει κανεις απο αυτο που ζω τωρα. Κι εχω τοσες υποχρεωσεις κι εκκρεμοτητες. Μα....ενα κεφαλαιο ακομη!
Το ξερω οτι θα τελειωσει και θα μου λειπει η αισθηση αυτης της στιγμης. Σαν μια παλια ερωτικη σχεση που σου θυμιζει κομματια που η τωρινη σου σχεση δεν τα γνωριζει. Κι αναρωτιεσαι πως γινεται να εκρυψες τοσο χαρακτηριστικες σου γκριματσες, κουβεντες, συνηθειες και κινησεις, αθελα σου. 

Δεν ξερω αν θα βρω τη δυναμη να μην ξεκινησω αλλο βιβλιο. Δεν ξερω καθολου πια πως θα περασουν αυτες οι δεκα μερες μεχρι να ανοιξουν τα σχολεια.

Αυτο που ζω τωρα, δε μου συμβαινει συχνα και παρα τις ενοχες, το απολαμβανω τοσο πολυ!

ενα μικρουλι καλοκαιρι

Σε 2 εβδομαδες ανοιγουν τα σχολεια. Το ξερα οτι δε θα μου φανει καθολου καλοκαιρι το φετινο καλοκαιρι. Το σχολειο με τρομαζει πιο πολυ απο ολα. Ειναι τοσο δυσκολο. Η Ισμηνη δεν ειναι ετοιμη.
Ο καιρος εδω ειναι "παραξενος" αλλα μου ταιριαζει. Το πρωι βγαζω τον Φρεντυ με κοντομανικο. Μεσημερακι κατεβηκαμε στο Mainz για καφεδακι με την μικρη μου και οταν συννεφιασε για λιγο φορεσαμε τις φουτερ ζακετες μας. Τωρα το απογευμα ξανα κοντομανικο και το βραδακι θα χρειαστει ξανα ζακετα.
Θελω να μπω σε mood τι σχολικα θα αγορασουμε, πως θα οργανωθουμε για τη νεα σχολικη χρονια και δεν μπορω. Αντιδραει ολο μου το ειναι. Νιωθω σαν χθες που σταματησε τα μαθηματα. Αν δε βρω εγω τον τροπο να προσαρμοστω πως θα τα καταφερει εκεινη;
Περπατημα. Ψαχνω διαρκως μερη να παμε για περπατημα. Εχουμε παει σε καποια ομορφα δαση εδω. Καθαριζει το μυαλο μου με το περπατημα.
Χθες η Νικολ μου εστειλε ενα μηνυμα και ηθελε να ειμαι εκει. Το ηθελα κι εγω. Μου ειπε να κοιταξω το φεγγαρι, θα το κοιταξει κι εκεινη και θα νιωσουμε καπως "μαζι". Το εκανα αλλα δεν ενιωσα "μαζι". Κουρασμενη και αντιδραστικη. Με ενοχλει ολο αυτο. Με ενοχλει να μην μπορω να οργανωσω στο μελλον ενα ταξιδι στην Ελλαδα. Δε μου ελειψε ουτε το μπανιο στη θαλασσα ουτε το ελληνικο καλοκαιρι. Μου ελειψε η επιλογη να αποφασιζω. Για τιποτα δεν αποφασιζω. Ενα ρομποτακι νιωθω καποιες στιγμες που απλα προσπαθω. Δεν ξερω τι προσπαθω. Να προχωρισει η Ισμηνη. Επεσα με τα μουτρα σε αυτο το task και δε νιωθω οτι εχω καταφερει και πολλα μετα απο ενα χρονο.
Αλλιως ξεκινησε αυτη η αναρτηση και βουλιαξε.
Νιωθω ομορφα σημερα αλλα ειμαι βεβαιη οτι δεν καταφερα να στο περασω. Γιατι περπατησα στο αγαπημενο μου στενο στο Mainz και επειδη χαζεψα βιτρινες και καθισα σε ενα ωραιο ιταλικο καφε και παρηγγειλα Cafe Greco, που δεν ηταν τιποτα αλλο απο εναν φραπε μετριο σε καμπυλωτο ποτηρι. Κι εγω πινω σκετο τον καφε μου και δεν παραπονεθηκα γιατι απολαμβανα την αισθηση να καθομαι εκει με την Ισμηνη, να βαζω την αγαπημενη μου πορτοκαλι φουτερ ζακετα και να την ακουω να μου εξιστορει αστειες αναμνησεις της.
Και ειμαι ολη μαμα. Απ' ακρη σ' ακρη αυτες τις μερες. Τον τελευταιο χρονο για την ακριβεια :)
Αυριο το προγραμμα εχει περπατημα στο δασος ξανα. Σε αλλη διαδρομη.
Δυο εβδομαδες ακομη καλοκαιρι.
Και ο Σεπτεμβρης θα ερθει εκεινη τη στιγμη που θα εχω αρχισει να συνηθιζω το νεο προγραμμα κι εγω θα κανω τις λιστες μου και θα ειμαι πιο εγω απο ο,τι τωρα. Οπως καθε Σεπτεμβρη.
Σφιγγω τις 2 εβδομαδες καλοκαιρι στη χουφτα μου να μη μου πεσουν.
Εχω ακομη....

α-συγχρονισμος

Η Ισμηνη μιλαει με τα ξαδερφακια της στο κινητο μου κι εγω καθομαι στο καινουριο τραπεζακι του μικρου μας κηπου και πινω κρασι. Εβαλα δευτερο ποτηρι. Ειχα ορεξη σημερα για βεραντα , φωτακια, κρασακι και ομορφη συζητηση. Ο καθενας μας βρισκεται σε αλλο συμπαν ομως. Η Ισμηνη θελει να παμε να παιξουμε μετα lego της και ο Δημητρης γυρισε κουρασμενος και ακεφος απο τη δουλεια. Πινω την τελευταια μου γουλια και παω για lego λοιπον :)

ποσο πιο απλα

Διαβαζα ενα αρθρο του Τζημερου για την πολυτελεια στην Ελλαδα. Δεν γνωριζω ακομη τι ισχυει στην Γερμανια. Μου αρεσει ομως που οι οικογενειες εδω ασχολουνται με τον κηπο τους, με την ευτυχια των παιδιων τους, με την καλοπεραση τους, με την οικογενεια. Θα εχουν τραμπολινο, θα παρουν φουσκωτη πισινουλα, θα εχουν ενα παλιο τροχοσπιτο ρετρο για να φυγει η πενταμελης οικογενεια για λιγες μερες συχνα πυκνα και να μπορουν να διανυκτερευσουν χωρις να δωσουν εναν μισθο. Ποδηλατο για καθε μελος της οικογενειας και ποδηλαταδες οικογενειακες. Τα παιδια περπατουν ξυπολυτα εδω εξω στον πεζοδρομο μας και καθε λιγες μερες παιζουν με νερα. Κατι στυλ μπουγελο. Κι εχουν κι ενα τρειλερ μικρο για να κουβαλουν τα χορτα που καθαριζουν απο τους κηπους στο ειδικο σημειο που πρεπει να οδηγησουν να τα πεταξουν. Στο γκαραζ συνηθως υπαρχει και ολοκληρο εργαστηριο και ολο και κατι φτιαχνει ο απεναντι με ξυλο, με κουτες, με κλαδια για τα παιδια του.
Εμεις ειμαστε μεγαλωμενοι αλλιως. Για καθε τι δημιουργουμε ενα σωρο προβληματα. Βρισκουμε 10 κινδυνους και αλλους 10 λογους που δεν μπορουμε να κανουμε κατι. Δε μου αρεσει να γενικευω. Αλλα να που το κανω. 

Και δεν μιλαω για τα εμποδια που σου βαζει το κρατος, η καθε κυβερνηση με τελη και φορους. Μιλαω για την ποτισμενη πλεον νοοτροπια μας. Πως αλλαζει αυτο; Τι θελει για να κανεις το βημα και να πεις "Θα το κανω! Θα διασκεδασω!" Χωρις «μα αν γινεις αυτο», «μα αν συμβει το αλλο». Και ζουμε ολη μας τι ζωη ετσι. Με μικρες ακρως οργανωμενες "διασκεδασεις". Και δε μιλαω για το αλλο ακρο. Αλλα για την παραδοχη οτι εμεις ( εστω, εγω) βρισκομαι στο ενα ακρο. Δεν ειναι η μεση κατασταση αυτη. Σκεψου με τι θελεις να συγκριθεις. Με τον γειτονα στην Ελλαδα; Με αλλες επιλογες απο γειτονικα κρατη που βλεπεις; 'Η με το απλο τι θα ηθελες εσυ, τι θα σε ευχαριστουσε και τι στο καλο σε εμποδιζει να φτασεις εκει.
Ολο αυτο που λες μου βγαινει τωρα επειδη σκεφτομαι να παρω μια φουσκωτη πισινα για την Ισμηνη. Δε θα παμε Ελλαδα, δε θα παμε πουθενα διακοπες εδω, εχει μαθηματα μεχρι μεσα Ιουλιου και μια πισινα θα την εκανε να χαρει πολυ, να πλατσουρισει, να παιξει. Και το πολυ απλο. Να βαλει μαγιω! Και ολο σκεφτομαι χιλια δυο πισω απο αυτο. Ποσο νερο χρειαζεται, πως θα την αδειαζω; Θα γεμιζει νερα και λασπες εξω στον κηπο. Θα κλεισει ο κηπος, ειναι που ειναι μικρος. Θα γινει αυτο, θα γινει το αλλο. Μα θα κανει την Ισμηνη χαρουμενη! Και δε σου βαζω ποσο δυσκολη χρονια ηταν για την Ισμηνη. Μονο το οτι θα την κανει χαρουμενη δεν αρκει να ξεβολευτω και να το κανω;

Πολυτελειες. Εχουν τα παντα τα σημερινα παιδια και ολο θελουν κι αλλα. Εχουν εθιστει στις ηλεκτρονικες συσκευες. 

" Μαστιγα, γραφουν και φωναζουν οι γονεις, οι ψυχολογοι, οι κοινωνιολογοι, οι αστυνομικοι, οι δημοσιογραφοι.

Αλλά μαστιγα πρωτη δεν ειναι το κοινωνικο διαδικτυο, μαστιγα ειναι οι ανιαρες οικογενειες, οι κρυες εστιες, οι απουσιες, οι ανοητοι γονεις, η αφορητη ατμοσφαιρα αγχους ή πληξης μεσα στο σπιτι. Οι νεαρες ψυχες διψουν ενα κοσμο ενδιαφεροντα για να ερεθιστουν, να ζωντανεψουν, να επιζησουν, να ξυπνησουν απο την ναρκωτικη γκρινια της οικογενειας, απο την ερημια του σπιτιου οπου ανηκουν.

[...]

Παντα το ζητημα του φυγαδα οπως και του ταξιδευτη ειναι οχι το «που» πας αλλά το «απο που» θες να φυγεις."

σελ. 23 " Η φιλια ειναι και δεν ειναι παντοτινη" Μαρω Βαμβουνακη 

Σκεψου Κατερινα πριν ξαναγκρινιαξεις στην Ισμηνη για τις ωρες που περναει με το ταμπλετ. ΣΚΕΨΟΥ! (Και παρε πισινα!)

τελειωνει το σχολειο

Αυτη ειναι η τελευταια σχολικη εβδομαδα. Τσιμα τσιμα με τις αντοχες μου τελειωνει. Φυσικα δεν ειμαστε ουτε οι πρωτοι ουτε οι τελευταιοι που εζησαν μια τετοια αλλαγη. Θα με αφησεις ομως να γκρινιαξω. Για μενα αυτη η χρονια ηταν η πιο δυσκολη. Δυσκολευτηκα να ανταπεξελθω σε ολους τους ρολους. Μαμα, συντροφος, γυναικα. Εχασα πολλες μικρες μαχες. Δεν υπαρχει λογισμικο να κατεβασεις. Εισαι ως εκει που αντεχεις. Κι αυτο ειναι λιγο ισως για οσα φανταζοσουν. Μα αυτο ειναι!Κοιτα να το αγκαλιασεις και οταν το αποδεχτεις θα καταφερεις να κανεις το επομενο βημα διχως τη σκια της αποτυχιας. Για την Ισμηνη ηταν εξαιρετικα δυσκολο. Να προσπαθει να προσαρμοστει σε μια καινουρια χωρα, να μη μενει πισω στα μαθηματα ενος πολυ δυσκολου γυμνασιου (θεωρειται απο τα δυσκολοτερα της πολης μας το σχολειο της) σε μια γλωσσα που δε γνωριζει. Και να πετυχαινει και μια καθηγητρια (γερμανικων, το βασικοτερο μαθημα της) που αντι να βρισκει τροπους να την εμψυχωνει και να την εμπνεει οταν βλεπει την αναστατωση της, εκεινη να της κοβει τα φτερα με ειρωνιες και προσβολες.
Και να γυριζει αγριμι απο το σχολειο και να προσπαθεις να την υποστηριξεις και να χανεις τις ισορροπιες επειδη βολευεται πολυ ευκολα η Ισμηνη στο κανακεμα και αφηνεται στην αδρανεια και να μην ξερεις πως να το μαζεψεις μετα. Και να ερχονται περιοδοι που καταφερνετε να εχετε ενα καλο προγραμμα κι εσυ να νιωθεις περηφανη. Επιτελους μπηκαν σε μια σειρα ολα και καπως κυλανε αβιαστα με λιγες αναταραξεις. Και ξανα να ζεις μια μεγαλη πτωση και να νιωθεις οτι ουτε ενα βημα μπροστα δεν εκανες. Δεν τη βοηθησες να βρει τον τροπο.

Την Παρασκευη τελειωνουν τα σχολεια.  Θελω να βαλω τα κλαμματα απο την ανακουφιση. Εχουμε 1μιση μηνα να παρουμε ανασα. Μου φαινεται λιγο. Πρεπει να βρω τροπο να νιωσει η Ισμηνη διακοπες. Ελλαδα δε θα μπορεσουμε να παμε. Θα πρεπει να βρω τροπο να αδειασω κι εγω απο ολη την ενταση της χρονιας. Και ο Δημητρης.
Μετα απο μερες που ειχε αρκετη ζεστη, χθες απογευμα συννεφιασε ξαφνικα, σκοτεινιασε κι αρχισε να φυσαει πολυ και να βρεχει. Περπατουσαμε με την Ισμηνη στα χωραφια διπλα απο το σπιτι μας πριν αρχισει η βροχη και φυσουσε πολυ και η Ισμηνη φοβηθηκε και μου επιασε το χερι.
Και κατηφοριζοντας για το σπιτι βλεπαμε τη μαγικη θεα κατω στην πλαγια, το χωριο απεναντι και οσο προχωρουσαμε τοσο ηθελα να μακρυνει ο δρομος και να μην τελειωσει αυτη η θέα, κρατωντας σφιχτα το χερι της. Και οπως ειπε η κουμπαρα μου οι μικρες στιγμες ευτυχιας που τις μαζευεις ως ποντους ειναι πιο ευκολα μετρησιμες. Και μαζευω ποντους. Αυτη η ομορφια με εκανε να αντεξω ως εδω. Οσο λιγο ή πολυ ειναι το "ως εδω" μου. Ζοριστηκα πολυ φιλε μου. Το ιδανικο καλοκαιρι για μενα τωρα θα ηταν ενα δωματιο με ωραια θεα, φαγητο καθε μερα εξω και να μη σκεφτομαι τιποτα. Ουτε να μεταφραζω εργασιες, ουτε να βαζω ορια, ουτε να χανω και να βρισκω την υπομονη μου, ουτε να προσπαθω να μαθω κατι καινουριο. Οταν αυτο δεν ειναι εφικτο, εχω μαθει να φτιασιδωνω αυτο που εχω, για να μ αρεσει. Καπως πρεπει να φτιαξω το καλοκαιρι. Με τα δεδομενα που εχω να χτισω χαρες και διασκεδαση. Για την Ισμηνη, τον Δημητρη κι εμενα.
Σε ενα μηνα σχεδον κλεινουμε ενα χρονο εδω και σε εναμιση μηνα κλεινω τα 43. Το πρωτο με τρομαζει πιο πολυ. Το δευτερο με ανακουφιζει. Αυτα τα γενεθλια θα τα γιορτασω αλλιως. Εναλλακτικα. Δεν ξερω ακομη να σου πω πως. Αλλα θα σκεφτω κατι. Γιατι κουραστηκα πολυ και θελω να με νταντεψω.
Σ αφηνω. Θα ερθει μια φιλη της Ισμηνης το απογευμα και εχω μικροετοιμασιες.
Ισορροπω πολυ επιδεξια ολους αυτους τους μηνες.

αντρες

Θα σου μιλησω για αντρες σημερα.
  Την αγαπη μου για μουσικη και τραγουδια υποψιαζομαι οτι τη γνωριζεις πλεον καλα. Οταν ακουω λοιπον καποιους καλλιτεχνες μου αρεσει και να τους βλεπω. Για παραδειγμα ο Δημητρης Μπασης. Μ'αρεσει. Μ αρεσει υπερβολικα η φωνη του αλλα μου αρεσει και ως αντρας. Το χαμογελο του, η ευγενεια του, η σταση του σωματος του και η διαδκριτικη γοητεια του.
Δεν ειχα ιδια γουστα απο μικρη. Και στη προσωπικη μου ιστορια θα βρεις διαφορετικους τυπους αγοριων-αντρων που με συνεπηραν. Ηταν μια ομορφη πορεια. Εδωσα βαση και σε φανφαρες και μοστρα και οσο περνουσαν τα χρονια κοιτουσα πιο πολυ το βλεμμα, το χαμογελο, τη γλωσσα του σωματος, την ευγενεια και την πολυτιμη επικοινωνια!
Η Ισμηνη στην αρχη της χρονιας ηθελε να ειναι καλη στο μπασκετ για να αρεσει στα αγορια. Ποσο ψεμα θα ηταν να της πως οτι αυτα δεν εχουν σημασια. Γιατι στα 10, αυτα και μονο εχουν σημασια. Και θα εντυπωσιαστει κι εκεινη απο τον αρχηγο της ομαδας, απο τον αληταμπουρα της παρεας. Και ισως να μη μοιασει τη μανουλα, ισως εχει εντελως διαφορετικο γουστο απο εμενα στους αντρες στο μελλον. Ισως της αρεσουν οι γυναικες. Ισως πολλα. Γιατι στο τελος απλα θαυμαζεις προσωπικοτητες. Ειτε ειναι γυναικα, ειτε ειναι αντρας.
Μ αρεσουν οι ερωτικοι ανθρωποι. Αυτοι που αντεχουν να ερωτευονται εναν ανθρωπο με δεσμευση, με τρελλα, με συνεπεια. Οσοι νιωθουν ηλεκτρισμο στην ατμοσφαιρα οταν ακουν ενα τραγουδι, οταν βγαινουν μονοι για περπατημα, οταν μοιραζονται μια μπυρα με εναν καλο φιλο. Οσοι παθιαζονται με αυτο που κανουν, ειτε αυτο ειναι επαγγελμα, ειτε χομπυ. Μ αρεσουν οι ανθρωποι που διασκεδαζουν με μικρες πολυτιμες στιγμες. Που ερωτευονται μια ωραια εκ βαθεων συζητηση. Που καταφερνουν την ισορροπια μεταξυ εργασιας και προσωπικης ζωης. Που κανουν τον ανθρωπο που ειναι διπλα τους να νιωθει σπουδαιος και μοναδικος. Οι ανθρωποι που θυμιζουν φως και οχι σκοταδι. Που δεν αναλωνονται. Που εχουν βρει τον τροπο να ολοκληρωνονται. Να αποδεχονται, να αγκαλιαζουν και να μοιραζονται. Που σε εμπνεουν να ζησεις, να εμπιστευτεις, να μοιραστεις.
Στη ζωη μου δημιουργειται νεος κυκλος ανθρωπων και μαζι δημιουργουμε υπεροχες εικονες, υπεροχες παρεες, δημιουργουμε στιγμες, αποθηκευουμε αναμνησεις και ξαναρχιζω να βλεπω λιγο αλλιως παλι τη ζωη. Καθε μεγαλη αλλαγη σε βαζει σε αυτη τη διαδικασια. Νεοι πρωταγνωνιστες, νεες προοπτικες. Να κοιτας να στεκεσαι διπλα σε ανθρωπους φωτεινους που εχουν να σου δωσουν, μου ειχε πει η Βασω.
Γιατι αν φυγει ο ερωτας καπου εχεις χασει καποιο μονοπατι. Και ειναι κριμα. Ψαξε να το βρεις. Ο ερωτας κρυβεται στο κελαηδισμα που ακους το πρωι, στις μοναχικες βολτες, στην ομορφη εικονα της εξοχης εδω διπλα, στις μουσικες μου, στα ρουχα που μου χωρεσαν μετα απο πολλα χρονια επειδη αδυνατισα λιγο, στη διαθεση να περιποιηθω για να παω την Ισμηνη σχολειο. Ερχονται σκοτουρες και δυσκολιες, σου κλεβουν λιγο τις μπογιες και σε αφηνουν αχρωμη και μαραμενη. Μη φοβηθεις. Στα 40+  λειτουργουν ακομη καλυτερα οι εσωτερικες αμυνες. Δε σε αφηνουν να βουλιαξεις. Κι ας φαινεται βουνο η αλλαγη. Ας φαινεσαι μικρος για να τα καταφερεις. Μη ξεχασεις αυτο που με συμβουλεψε η Βασω. Να ψαχνεις ανθρωπους φωτεινους. Γινε κι εσυ φωτεινος ανθρωπος. Και μη φοβασαι τιποτα. Ολα θα τα καταφερεις.

Καφες με την Χριστινα

Τη Δευτερα θα βγω με την Χριστινα για καφε. Η Χριστινα κανει γερμανικα στην Ισμηνη και μ' αρεσει ο τροπος που οργανωνει τις σκεψεις και τα λογια της. Ειναι καποιοι ανθρωποι που εχουν το ταλεντο να ειναι ευχαριστα συγκεκριμενοι. Με την Χριστινα δηλαδη δε θα συζητησουμε για τον καιρο. Θα μιλησουμε για καταστασεις, για συμπεριφορες, για αντιδρασεις. Αγαπημενα μου θεματα. Και ειναι λες και τα εχει ολα τακτοποιημενα στο μυαλο της και τα παρουσιαζει πιο εφικτα, πιο αισιοδοξα. Με ενα εξυπνο χιουμορ που εκτιμω πολυ.
Βαφτιζουμε χιουμορ πολλες συμπεριφορες και δε θελω καν να μπαινω σε διαδικασια να συζητησω αν αυτο ειναι χιουμορ ή απλα χλευασμος και κοροϊδια. Πιο ευκολο ειναι να πεισω την Ισμηνη, με ολο το πεισμα ενος 10χρονου, να μου ζητησει μια ειλικρινη συγγνωμη, παρα εμεις οι ενηλικες να παραδεχτουμε οτι ειμαστε εμπαθεις κι εχθρικοι οταν κανουμε "χιουμορ".
Οι ισορροπιες παλι χαθηκαν με την Ισμηνη τις τελευταιες δυο εβδομαδες. Και νιωθω οτι με σερνει πολυ πισω η κατασταση οταν πρεπει να ξαναβαλω ορια και να ειμαι συνεπης σ' αυτα. Οταν φτανει η στιγμη που λες "Ως εδω" νιωθεις ταυτοχρονα και την αποτυχια σου. Εκπαιδευομαι και δεν τα παιρνω τοσο βαρυα πλεον. Θα το βρουμε. Ολα αλλαζουν ξανα και ξανα. Με ρωτησε χθες η Μανια που μενει διπλα μου αν βολευτηκα εδω, αν αρχισα να νιωθω οτι τακτοποιηθηκαμε και δεν ηξερα πως να απαντησω. Και ναι και οχι, ειναι η σωστη απαντηση. Αλλα η Μανια ειναι μια ισορροπημενη γερμανιδα και δεν ξερω αν θα αντεχε την ανισορροπια μιας ελληνιδας.
Σιδερωσα ξανα σημερα. Πουκαμισα! Το χειροτερο μου. Και ολο δε με βολευει η σιδερωστρα, με εκνευριζει το καλωδιο που μπλεκεται. Μετα τα πεντε παραιτηθηκα. Αγρια σπορ. Ειχε και ζεστη. Να ξερουμε και τα δικα μας ορια, περα απο αυτα των παιδιων (που και κεινα δικα μας ειναι δηλαδη).
Αυριο ισως παρω την κουρτινες απο την μοδιστρα και το ΣΚ ισως εχουμε επιτελους κουρτινες στο σπιτι.
Ανυπομωνω για ολα αυτα.
Για τον καφε, για τις κουρτινες, για ολα οσα με περιμενουν. Βουλιαξα λιγο τις τελευταιες μερες.
Ηταν να σου γραψω για την Ισμηνη και το αγαπημενο της αλογο σημερα, τον Iron,  αλλα αλλου με οδηγησε το πληκτρολογιο. Λες και γραφονται μονες τους καποιες αναρτησεις. Ερημην μας. Θα σου πω αλλη φορα για το αλογο και τα ζωα μας.

κατι μου λειπει

Περασε και η καραντινα και ειναι στιγμες που νιωθω σαν τιποτα να μην αλλαξε κι αλλες που λεω, τιποτα δεν ειναι το ιδιο. Και θελω τιποτα να μην ειναι το ιδιο. Ολα ερχονται για καποιο λογο. Εγω τι καταλαβα μεσα απο αυτο; Τιποτα που να μπορω να το βαλω σε λεξεις να το μοιραστω μαζι σου.
Ειμαι στο χωριο μου και μεσα απο μια ιστορια με πολλους διαλογισμους και ασκησεις, κολλησα στην ασκηση μιας μερας. Τι ονειρευοσουν να κανεις και δεν εγινε ποτε; Γραψ'τα σε μια σελιδα. Και σκεφτηκα: τι αντιφατικο! Πριν λιγο καιρο εγραφα οτι βρισκομαι εδω που ονειρευομουν να ειμαι.
Αλλα εκεινα τα κρυφα τα ονειρα; Εκεινα που ντρεπεσαι να μοιραστεις επειδη ειτε ειναι πολυ κοινοτυπα, ειτε γραφικα, ειτε χαζορομαντικα και τα 'χωσες κατω απο το χαλι και πατας απο πανω με θρασσος επειδη τα εχεις παντελως ξεχασει.... Τι γινεται με εκεινα τα ονειρα;
Θυμασαι οτι προλαβαινεις να εκφρασεις ενα πολυ μικρο μερος του εαυτου σου σ'αυτη τη ζωη. Υπαρχουν τοσα κομματια που μενουν ανεκφραστα. Ειμαι τοσα πολλα που δε ζω. Χωρις παραπονο το λεω. Δε γινεται να ζησω οσα ειμαι. Ειμαι τοσα πολλα. Ατελειωτα κυμματα σε εναν απεραντο ωκεανο.
Κι ενα απο αυτα ηταν να εχω εναν ξενωνα. Κι αυτο το ονειρο το ειχα ξεχασει. Καπου στα 20 το ειχα κανει, το μοιραστηκα με την κολλητη μου και μου το θυμισε στα 40. Σαν να ειναι κατι που με χαρακτηριζει. Κι εγω το ειχα ξεχασει. Αν ειναι δυνατον. Ποσο καλα το χαντακωσα. Το ειχα ξεχασει. Εναν ξενωνα εξω απο την Αρναια, να γνωριζω ταξιδευτες. Εγω που δεν μπορω να κρατησω συμμαζεμμενο ενα σπιτι, ονειρευομουν να εχω ξενωνα. Αυτο σκεφτηκα χθες οταν πηγα να το γραψω στο τετραδιο με τα απραγματοποιητα ονειρα. Αλλα μετα θυμηθηκα οτι θελω να παψω να ειμαι ειρωνικη. Κι εσβησα το πικροχολο σχολιο που εκανα στον εαυτο μου κι εγραψα στο χαρτι για τον ομορφο ξενωνα μου.
Κι ενα καφε-βιβλιοπωλειο ονειρευομουν. Ισως πλωτο.

Και καπως ετσι ηθελα πολυ ενα μεσημερακι να συναντηθω απο νωρις με την Αννα και την Μαρια, σε καποιο ταβερνακι με παλια ελληνικα τραγουδια και να πιουμε τα κρασακια μας και να λεμε και να λεμε μεχρι τις πρωτες πρωινες ωρες. Και να εχω την επομενη μερα ολοκληρη να κοιμαμαι για να συνελθω γιατι οι αντοχες δεν ειναι πια οι ιδιες. Αλλα θα ξαναπουμε για τον ξενωνα και με τις κουβεντες μας θα ζωγραφισουμε τοσο ρεαλιστικα τον εαυτο μας που θα ξεκαθαρισει ο,τι ειναι θαμπο τωρα και με δυσκολευει να καταλαβω και να απαντησω στα "γιατι;" μου. Γιατι μ'αυτες μπορω και γδυνομαι εντελως. Εχουν αυστηρη ματια και αγαπησιαρικη ταυτοχρονα. Και ξερουν κι αυτα τα κομματακια της Κατερινας που εχασα στο δρομο και μου τα θυμιζουν και νιωθω τοσο ομορφα κοντα τους. Να, αυτο μου λειπει πολυ τωρα.
Οι παιδικες μου φιλες.
Κι ενας ξενωνας.
Κι ενα πλωτο καφε-βιβλιοπωλειο.

το ειχα ονειρευτει

Δεν ξερω αν υπαρχουν πολλοι να ονειρευτηκαν ενα μερος να ζουν και τελικα να βρεθηκαν εκει.
Εγω ειμαι ενας απο αυτους παντως. Και θα σου εξομολογηθω οτι μου λειπουν 2 πραγματα, μου λειπουν πολυ. Αλλα ολα τα αλλα ειναι εδω. Γυρω μου, μεσα μου, διπλα μου. Ειναι φορες που φοβαμαι μην ξυπνησω και ειναι ολα αυτα ενα ονειρο. Μεσα σε ολη αυτη τη δυσκολη περιοδο, ντρεπομαι να πω οτι εχω σχεδον οσα ονειρευτηκα. Οχι απλα μ'αρεσει η ζωη μου εδω. Την ειχα ονειρευτει τη ζωη μου εδω και δεν πιστευα οτι θα συμβει ποτε. 

Υπηρχε ενα σεναριο καποτε να παμε Ντουμπαι. Και μπορω να σκεφτω γυναικες που θα ηταν πολυ ευτυχισμενες εκει. Ειδικα με τον μισθο που μας ειχαν προτεινει. Εγω ομως θα ημουν δυστυχισμενη. Ειναι πολυ σημαντικο φιλε μου να σου αρεσει εκει που πας. Αν εχεις επιλογη σ'αυτο. Εδω εχω περασει πολυ δυσκολα με την μικρουλα μου. Δεν μπορω να σου περιγραψω ποσο δυσκολο ειναι για ενα παιδι 10 χρονων μια τετοια αλλαγη. Εκλαψα πολλες φορες, απογοητευτηκα, δειλιασα, πιστεψα οτι δεν μπορω να ανταπεξελθω. Ειμαι βεβαιη οτι αν δεν μου αρεσε το μερος αυτο, δε θα αντεχα.
Θα προσπαθησω μεσα απο εικονες να σου δειξω οσα με εχουν μαγεψει.

Ειναι πολυ Κατερινα αυτο το μερος.

Το λαπτοπ αυτο που μου εδωσε ο Δ ειναι πολυ διαφορετικο απο τον υπολογιστη που ειχα παλια. Με δυσκολευει πολυ στο να ψαχνω φωτογραφιες. Αλλες ηθελα να βαλω. Άλλη φορα. Σου εβαλα οσες καταφερα :)

Το οτι ειμαι εδω το χρωσταω στον Δ. Χωρις αυτον ποτε δε θα τολμουσα. 

μιση αναρτηση

Πρωτομαγια σημερα και ξυπνησα με βροχη. Στριφογυρνουσα στο κρεβατι και δεν επαιρνα αποφαση να σηκωθω. Η Ισμηνη μου εφερε πρωινο στο κρεβατι. Δε μου αρεσει καθολου το πρωινο στο κρεβατι. Αληθεια απορω με οσους το απολαμβανουν. Εβγαλα τον Φρεντυ με βροχη. Δεν καναμε μεγαλη βολτα. Επεστρεψα και ηπια το καφεδακι που μου ειχε ετοιμασει η μικρη μου. Με πλαγιο βλεμμα κοιτουσα την κουζινα που μου σφυριζε. Ειχε μπει πρωι πρωι το ποντικι μου μεσα να ετοιμασει πρωινα και δημιουργησε εναν μικρο χαμο. Αλλα δε σηκωνομουν. Χαζευα στο facebook. Πολλες ιδιες εικονες, ιδια σχολια, ιδια παραπονα και αναμεσα πρωτομαγιατικα στεφανια και λουλουδια. Κι επεσα παλι σε αρθρα για μαμαδες που τα εχουν δει ολα με αυτη την καραντινα. Και απο κατω τα μισα σχολια αποδοχης, συμπαραστασης και αγωνιστικους χαιρετισμους και αλλα μισα κριτικης και απορριψης. Και ηθελα να σου πω τις σκεψεις μου.
Απογοητευση.
Απογοητευση επειδη ακομη δεν υπαρχει ισοτητα και οι μαμαδες εχουν επωμιστει ολο το βαρος των παιδιων.
Απογοητευση επειδη υπαρχουν ανθρωποι που θα μπουν να σχολιασουν με σκοπο να προσβαλουν και να πληγωσουν.
Απογοητευση επειδη ειναι ελαχιστοι αυτοι που ανεβαζουν ποστ ή αρθρα με λυσεις, με προοπτικη. Κι ανοιγω παντα διπλα αυτα τα λινκ για να μου εμφανιζονται πιο συχνα. Και κανω scroll down γρηγορα συχνα οταν οσμιζομαι γκρινια. Λες και ειναι κολλητικη κι αν μεινει λιγη παραπανω ωρα μπροστα μου θα κολλησω. Και θα αρχισω να του φωναζω εγω "Φτανει πια! Βρες κατι ομορφο να πεις. Βρες λιγο χιουμορ. Προτεινε μου τροπο να αντεξω, να αμυνθω. Με ευγενεια, με συμπαθεια, οχι με θυμο. Οχι συνεχεια. Χανει την αξια της η οργη ετσι."
Θυμωνω με την κυβερνηση. Με ολο αυτο το παιχνιδι με τις μασκες. Φυσικα και κρινω και κατακρινω κι εγω. Μεχρι το σημειο να μπορω να δεχτω ή να απορριψω κατι. Μια κατασταση, μια νεα γνωση. Θυμωνω, σουφρωνω τα φρυδια και σκεφτομαι κακίες.
Διακοπη.
Θα βγαλουμε τους πινακες με τον Δημητρη να αποφασισουμε που θα τους κρεμασουμε.

Περιμενοντας

Γινεται κατι κι απορεις αν αυτο που σου προκαλει ειναι αναστατωση ή ισορροπια. Και τα δυο μαζι ισως. Ισιωνουν λιγο οι γραμμες και νιωθεις οτι εχεις σιαξει με τις παλαμες σου καποιες τσακισεις και φαινεται πιο καθαρα το τοπιο. Ειμαι εδω. Ειμαι πιο εδω απο οσο ημουν πριν. Αυτες οι λιστες που σου εβαλα πριν ειναι το βηματομετρο μου. Κανω τσεκ και θυμαμαι οτι ειμαι στην τροχια που επελεξα. Να σου πω κι ενα μυστικο. Δεν ειναι η επιτευξη της λιστας ο σκοπος αλλα η χαρτογραφηση των θελω μου. Ξεχναω να θελω χωρις αυτες τις λιστες. Γελα, δε με ενοχλει. Την αληθεια μου σου λεω. Κι ετσι μετραω τα βηματα που κανω. Καποιες μερες διανυω λιγα μετρα, αλλες χιλιομετρα.
Και περιμενω. Παντα περιμενω. Διαβαζω γερμανικα και κοιταζω μπροστα εκει που θελω να φτασω. Και χαμογελω στους διπλανους και στους απεναντι και πλεκω τη ζωη μου με τη δικη τους. Και το εργοχειρο μοιαζει πολυτιμο και με ανταμοιβει. Σε καποιες γωνιες κρεμαω κροσσια απο το παρελθον. Αυτα κι αν ειναι πολυτιμα.
Να θυμασαι οτι ηθελα να ειμαι εδω. Ηθελα πολυ αυτο που ζω τωρα.
Μαζι με καποιους ανθρωπους διπλα μου που αφησα πισω. Νιωθω συχνα μονη. Ειναι στιγμες που θελω καποιον συγκεκριμενο διπλα μου. Αλλες φορες την Βασω, αλλες την Νικολεττα, αλλες φορες αλλους. Καθε στιγμη ειναι συγκεκριμενη, και ειμαι αυστηρα συγκεκριμενη κι εγω συχνα. Κι αλλες φορες θελω αυστηρα να φυγω μονη. Για λιγες μερες. Οχι πολλες. Να φυγω μονη. Να ταξιδεψω με τρενο σε ενα ομορφο μικρο μερος και να μεινω εκει μονη. Για λιγο.
Ειναι πιο καθαρα και τακτοποιημενα ολα τις τελευταιες μερες. Επιθυμιες, λιστες, σκεψεις, ραφακια, ονειρα, εργασιες.
Και περιμενω....

μοναδικη

Χθες μπηκαμε ξανα σε προγραμμα. Ειχα να διαβασω γερμανικα πεντε εξι μερες και ριχνοντας μια ματια σε προηγουμενες λεξεις, δε θυμομουν τα μισα. Βουτηξα σε μια καλη επαναλληψη και νιωθω καλυτερα σημερα. Ηθελα να κανω και γυμναστικη αλλα μου ηρθε περιοδος και ειπα να το χρηιμοποιησω ως δικαιολογια και να το αναβαλω. Εχω την τυχη να μην ποναω στην περιοδο, ουτε να εχω καποιο αλλο εντονο συμπτωμα, περα απο την εξαντληση που νιωθω στο τελος της μερας, λογω της αιμορραγιας. Και μου αρεσει να λεω, εστω στον εαυτο μου με ναζι, "Δεν μπορω σημερα. Εχω περιοδο!" . Δεν ακουγεται πολυ νορμαλ, αλλα δε διεκδικω θεση στην κανονικοτητα πλεον. Με εχουν τρομαξει καποιοι κανονικοι ανθρωποι. Κι ετσι παινευομαι και κορδονομαι οτι ειμαι ξεχωριστη. Κι ετσι ειναι και η Ισμηνη. Ενα λαμπρο μοναδικο αστερι. Δεν φοραει ποτε κοριτσιστικα ρουχα, παιζει με ninjago, σπαθια και δρακους. Της αρεσουν τα μακρυα μαλλια και λατρευει τα ζωα. Φοβαται το σκοταδι και λεει παντα αυτο που σκεφτεται. Βαριεται να κανει μπανιο αλλα εχει αρχισει να με ρωταει "Φαινομαι αχτενιστη να βγω ετσι εξω;".



Δινει ονοματα σε αντικειμενα και δενεται μαζι τους. Υπαρχει μια φωτεινη πινακιδα που δειχνει το οριο ταχυτητας σου στην εισοδο του χωριου μας. Ειναι μετα απο μια εντονη κατηφορα, το οριο ταχυτητας ειναι 30 και οπως φανταζεσαι η φατσουλα ειναι συνηθως λυπημενη επειδη πηγαινεις με μεγαλυτερη ταχυτητα. Αυτος ειναι ο κατσουφης μας λοιπον. Και οταν επιστρεφαμε απο το σχολειο ηθελε να παμε παντα απο εκεινη τη διαδρομη, ενω εχουμε κι αλλη λιγο πιο κοντινη επιλογη, μονο και μονο για να καληνυχτισει τον κατσουφακο μας.

Αυτη ειναι η μοναδικη Ισμηνη!
Τα πρωινα μου αρεσει να ξυπναω νωρις. Να χουζουρευω μιση ωρα στο κρεβατι, να πηγαινω μια μεγαλη βολτα τον Φρεντυ και μετα να επιστρεφω και να ετοιμαζω εναν διπλο ελληνικο σκετο που θα τον πινω ως αργα το απογευμα.  Στις πρωινες βολτες συχνα βαριεμαι να βαλω καλτσες και φοραω ξυπολητη τα αθλητικα και παντα σκεφτομαι οτι θα πρεπει να τα πλενω πιο συχνα στο πλυντηριο και θα χαλασουν. Κανω ενα τσιγαρο χαζευοντας τον πισω κηπακο και βγαινω να ποτισω τα λουλουδια και τους σπορους μυρωδικων. Παιρνω θεση στο γραφειο μου κι ετοιμαζω το προγραμμα της ημερας. Το βλεπει η Ισμηνη, κοβει-ραβει, το φερνει στα μετρα της. Μου αρεσει να αφηνω την πισω μπαλκονοπορτα ανοιχτη και να ακουω μια καρδερινα που μου κελαηδαει καθε πρωι.  Θα σηκωθω να μαγειρεψω, να συμμαζεψω λιγο, να διαβασω με την Ισμηνη, θα βρω χρονο να κανω και τα δικα μου γερμανικα και οταν κανω και γυμναστικη νιωθω λες και κατεκτησα την κορηφη του Εβερεστ. Οπου δεις στη λιστα σιδερωμα να ξερεις οτι δεν το εχω κανει.
Αυτη ειμαι η μοναδικη εγω.
Τωρα ξερεις καποια μοναδικα χαρακτηριστικα μας και ειμαστε λιγο πιο πολυτιμες για σενα.

Μ. Πεμπτη καραντινισια

Πολυ, πολυ χαρουμενη ειμαι σημερα. Ειμαι ολη μερα στην κουζινα. Το προγραμμα ειχε τσουρεκια, βαψιμο αυγων και παγωτο. Και πετυχαν ολα!! Ποσο καμαρωνω για τα τσουρεκια μου δε μπορω να σου περιγραψω. Τσουρεκια του τα κανα του Δ να τον ρωταω "Δεν εγιναν τελεια;". Πολυ ΜΕ αρεσαν αφου! Μαλακα και μαστιχωτα, οπως μου αρεσουν.
Το παγωτο με 2 υλικα, κρεμα γαλακτος χτυπημενη σε σαντιγι κι ενα ζαχαρουχο μεσα. Και μετα προσθετεις ο,τι θελεις. Εγω εβαλα σπασμενα κομματια bueno. Πανευκολο και πολυ νοστιμο. Η μικρη ξετρελλαθηκε. Οταν πετυχαινω τοσο συνταγες νιωθω λες και ψηλωνω λιγακι. Κοκορευομαι πολυ.
Εχει ωραια μερα. Μοιρασαμε τσουρεκια στους γερμανους γειτονες μας και κουλουρακια αμμωνιας χθες και ειμαι βεβαιη οτι πλεον δεν αναρωτιουνται γιατι εχω τοσα κιλα. Φανηκε να ενθουσιαστηκαν (ή ειναι πολυ ευγενικοι, whatever). Η Ισμηνη κανει ποδηλατο μονη εδω εξω κι εγω καθομαι στο γραφειακι που εχω στο καθιστικο και χαζευω τα κιτρινα λουλουδια του κηπου. Πρεπει να απλωσω ενα πλυντηριο αλλα πολυ το αποφευγω.
Μ. Πεμπτη διαφορετικη απο τις αλλες.
Ολες οι μερες ειναι διαφορετικες απο τις αλλες. Και φαινονται μεγαλες.
Αλλα παντα μενουν τοσα πολλα ακομη που θελω να κανω. Δε θα μου φτασει η καραντινα, να ξες.
Και θα σου παραπονιεμαι οτι δεν προλαβα μετα.
Κι εσυ θα σηκωνεις το φρυδι και θα με λοξοκοιτας.
Ετσι θα γινει.
Εχω τοσα πολλα να κανω ακομη.
Κι ας μη με πιστευεις εσυ οτι δεν προλαβαινω.
Ειναι επειδη δεν εγκρινεις τους τεμπελικους ρυθμους μου, αλλα δεν πειραζει.
Μου ταιριαζει ολο αυτο.
Μ. Παρασκευη κανει να κανω γυμναστικη; Εφαγα απο ολα σημερα...

2 μερες χωρις τιτλο

Σαββατο 11 Απριλιου 2020 , Ober-Olm

Εχω να βγω απο το σπιτι απο τις 17 Μαρτιου. Ουτε σουπερ μαρκετ. Ο Δημητρης πηγαινει καθε 2 εβδομαδες.
Η Ισμηνη πριν 2 μερες αναρωτιοταν γιατι τωρα θελει να κανουμε πιο πολλα "ελληνικα" πραγματα. Φοβαται να μην ξεχασει την Ελλαδα, λεει. Την πειραζουν καποιοι οτι εγινε γερμανιδουλα και θα ξεχασει τα ελληνικα της και την Ελλαδα και τη στεναχωρει αυτο.
Ετσι σημερα φτιαξαμε πρωτη φορα Λαζαρακια. Τη μιση δοση, επειδη τσιγκουνευτηκα τη μαγια. Εχει γινει αναρπαστη :)
Συνεχιζω να ανακαλυπτω καινουρια λουλουδια στον κηπο μου. Εχουμε κοκκινες και κιτρινες τουλιπες! Καλλωπιστικη δαμασκηνια, ενα αλλο δεντρο γεματο ασπρα λουλουδακια που νομιζω ειναι αγριοκερασια, κατι χαμηλα μωβ λουλουδακια που τα βρηκα ως "βιγκα" στο ιντερνετ, καποια αλλα μικρα μωβ που μοιαζουν με μουσκαρι, ενα υπεροχο κιτρινο πυκνο με κιτρινα μικρα λουλουδια που δημιουργει κατι σαν φραχτη στον μπροστα κηπο και κισσο κι ενα σωρο αλλα αγριολουλουδα (νομιζω ειδα και 2 τριανταφυλλιες αλλα ακομη δεν ανθισαν να βεβαιωθω). Μαγικο να μπαινεις σε καινουριο σπιτι και την πρωτη ανοιξη να ανακαλυπτεις σιγα σιγα τον κηπο σου.
Εχουν μεινει καποιες κουτες με τουρλου τουρλου πραγματα μεσα. Διακοσμητικα, παλιες φωτογραφιες, ειδη για κατασκευες, κρεμες σωματος, καλωδια απο παλιες συσκευες, κρεμαστρες τοιχου αχρησιμοποιητες, κορνιζες αδειες, βαζακια, νηματα για πλεξιμο, επαγγελματικες καρτες απο το ιατρειο, μισοτελειωμενα τετραδια, παλιοι σκελετοι γυαλιων, μπρουτζινα διακοσμητικα κηπου και γενικα πραγματα που μαζευτηκαν με τα χρονια και δεν ξερεις πως να τα τακτοποιησεις. Αυτο κανω αυτες τις μερες. Και ακομη σκορπια εδω κι εκει ειναι.

Κυριακη 12 Απρ. 2020,  Ober-Olm

Μενουν στη μεση οι αναρτησεις. Παρεμβαινει η ζωη.
Θα ερθεις παρεα για τσιγαρο;
Θα δουμε ταινια μαμα;
Κι αφηνω ανοιχτο το λαπτοπ με σκεψεις στον αερα.
Εχω ανοιχτη την μπαλκονοπορτα. Ακουγονται πουλια απο εξω.
Η Ισμηνη εβαλε τιμωρια τον εαυτο της επειδη μαλωσε με τον Φρεντυ και ειναι για μια ωρα στον πισω κηπο μονη της.
Πρεπει να σηκωθω να απλωσω και να ανεβασω τα στεγνα πλυντηρια πανω. Και να ψησω μπουτακια κοτοπουλο. Να τα κανω με πουρε ή με ρυζι;
Πρεπει να βγαλω και τα καλοκαιρινα της Ισμηνης. Φοραμε ηδη κοντομανικα. Ας της χωρανε τα περσινα της!
Ο Φρεντυ κυνηγαει μια μυγα.
Σημερα ειναι Κυριακη του Πασχα για τους καθολικους.
Ενα ραχατι σημερα η μερα.
Δεν μπορω να μαζεψω τις σκεψεις μου να γραψω κατι με ροη.
Ατιθασες οι εικονες, οι λεξεις σημερα
Ακουω ραδιοφωνο. Σκεφτηκα οτι κι εγω εδω ακουω σταθμους με ελληνικα τραγουδια, ενω στην Ελλαδα ακουγα περισσοτερο ξενη μουσικη.
Σερνεται η Κυριακη αυτη.

η θεση τους

Δυσκολευει λιγακι η κατασταση, ετσι;

Συγκεντρωνομαι σε οσα καταφερνουμε.... εχουμε ενα προγραμμα μεσα στη μερα, με διαβασμα και υποχρεωσεις, λιγη γυμναστικη, λιγες κατασκευες και μικρες συνηθειες που ξεχωριζουν τις καθημερινες απο τα Σαββατοκυριακα. Αυτο το ατσαλο προγραμμα με βοηθαει πολυ. Πανω που πηγα να χτισω μια ρουτινα εδω και να χωθω μεσα να νιωσω ασφαλεια, ηρθε ολο αυτο και θολωσαν παλι τα νερα.  Κι ετσι ξεγελιεμαι οτι υπαρχει μια ροη. Εχουν αρχισει πολλα πραγματα να εχουν τη θεση τους. Μετα απο τοσο μεγαλη μετακομιση, δυσκολα βρισκουν "τη θεση τους" τα πραγματα. Βαζεις τους καφεδες αριστερα στο ντουλαπι διπλα απο το ψυγειο, αλλα μετα νομιζεις οτι ειναι πιο βολικα στο ραφακι διπλα απο τον φουρνο. Αλλα τελικα μετα απο ενα μηνα καταλληγεις οτι εκει που τα ειχες βαλει αρχικα βολευαν περισσοτερο. Κι ετσι κανουν γυρες τα πραγματα μεσα στο σπιτι για αρκετους μηνες μεχρι να βρουν "τη θεση τους". Σπουδαιο πραγμα να βρισκεις τη θεση σου. Νομιζω οτι και τα αψυχα φλιτζανια και η ζαχαρη και το αλευρι ειναι χαρουμενα οταν βρισκουν τη θεση τους. Ή ετσι θελω να σκεφτομαι.
Οι πρωινη βολτα με τον Φρεντυ ειναι καλυτερη απο την απογευματινη. Ειμαι ολομοναχη εξω. Βαζω τα ακουστικα, ακουω μουσικη και χθες εβαλα και αρωμα να το μυριζω. ( Μου τελειωσε το αρωμα μου. Elle-Emporio Armani. Θα σου γραψω αλλη μερα για το αρωμα μου. Ειναι αυτο που μυριζει Κατερινα. Απο τα φοιτητικα μου χρονια ως τωρα) Ηθελα να βαλω και λιγο ρουζ και λιγο λιπγκλος, αλλα ντραπηκα να το κανω. Οταν εφτασα στα αλογα σταθηκα και τα χαζευα. Ο Iron ειναι το αγαπημενο αλογο της Ισμηνης. Ενα μαυρο αλογο, με λιγο ασπρο στη ραχη του και μιση ξανθια ουρα. Στεκοταν ορθιος στη μεση και με κοιτουσε. Λες και με ρωτουσε γιατι ειμαι μονη.  Ή με ρωτουσε αν νιωθω διαφορετικα που ειναι Κυριακη. Ειναι παντα αλλιως οι Κυριακες. Παντα σαν τελος. Ποτε σαν αρχη.
Την καταφεραμε κι αυτη την βδομαδα. Ο Δημητρης μου αγορασε γκαζακι και πινω παλι ελληνικο καφε τα πρωινα. Οταν ολο αυτο τελειωσει θα βγω να αγορασω ενα καινουριο μπρικι. Το χρειαζομαι.
Και ισως αυριο βαλω ρουζ και λιπγκλος στη βολτα με τον Φρεντυ.
Οι Δευτερες εχουν παντα τη γευση της νεας αρχης.

Κυριακη συννεφιασμενης κρυας καραντινας

Ειναι μερες που περνανε πιο δυσκολα. Μικρες φρασεις γινονται ασηκωτες.
-Ειμαστε μονο στη δευτερη εβδομαδα...
σχολιασε πριν λιγο η Ισμηνη.
Σημερα ειχε λιγο συννεφια και κρυο. Ειναι γνωστο ποσο μου αρεσει το κρυο και η βροχη ακομη και οι συννεφιες. Και για πολλους ισως καλυτερα αυτος ο καιρος, για να μη θελει ο κοσμος να βγει. Εγω θελω ανοιξη. Πως και πως την περιμενω. Η θερμοκρασια να ειναι 10° με 20° C. Ο ηλιος να κρυβεται λιγες στιγμες, ισα να ξεκουραζεται το βλεμμα απο το φως. Να καθομαι στον κηπο τα πρωινα. Να φυτεψουμε τις βιγονιες που μου πηρε ο Δ. Να προσπαθησω ξανα να ειμαι συνεπης και να τα ποτιζω. Να πλεξω κατι ανοιξιατικο για τον κηπο. Να πιω κρυο φραπε με καλαμακι και οι γερμανοι γειτονες να αναρωτιουνται τι ειναι αυτο. Να κανουμε γυμναστικη με την Ισμηνη τα πρωινα με βιντεακια στο youtube.
Σημερα κουμπωσα την μωβ ζακετα μου μεχρι πανω και επλεξα 2 μικρα λουλουδακια να περιμενουμε μαζι την ανοιξη. Η Ισμηνη γκρινιαζε για να κανει μπανιο και παραπονιοταν οτι ειναι ασχημη και οταν θα γινει 18 δε θα τη θελει κανεις. "Ενταξει, εσυ εισαι μαμα μου και παντα θα με βλεπεις ομορφη. Δεν μετραει η γνωμη σου. Δεν ειμαι ομορφη, να το ξερεις." κι αρχιζει τις συγκρισεις. Και ολοι οι αλλοι ειναι καλυτεροι απο εκεινη σε εκεινο και στο αλλο. Και δεν ηξερα τι να της πω. Και το μισω οταν δε βρισκω τις σωστες λεξεις να την εμπνευσω να αγαπαει τον εαυτο της. Κι εγω στην ηλικια της νομιζει οτι ημουν τελεια. Γιατι εχει δει φωτογραφιες μου, λεει, και ημουν ομορφη. Και της ειπα οτι μια φορα που εβαλα υποψηφιοτητα στην ταξη, ειχα παρει μονο ενα ψηφο. Και οτι ημουν μια μετρια κοπελα. Ποτε δεν θεωρουμουν απο τις ομορφες της ταξης. Και οτι ειμαστε ενα συνολο πραγματων και οχι μονο εξωτερικη εμφανιση. Και μου τελειωναν οι λεξεις. Οτι ελεγα, το ενιωθα οτι δεν ειχε κανενα βαρος. Επεφταν το πατωμα οι λεξεις μου. Και στενοχωριομουν. Αλλα μετα αγκαλιαστηκαμε. Της εκοψα τα νυχια και γελασαμε πολυ. Και σκεφτηκα, "Οκ, υπαρχουν κι αυτες οι στιγμες στο μεγαλωμα ενος παιδιου". Οι στιγμες που εισαι τοσο χλιαρος γονιος που λιγο θελεις να αρχισεις να συγκρινεις κι εσυ τον εαυτο σου με ολους τους αλλους και να σε νικουν στα σημεια.
Τελειωνει η Κυριακη αυτη. Οσο με τυλιξε στο γκριζο, αλλο τοσο με ζεστανε με σκεψεις. Κρυφες σκεψεις. Δεν μπορω να στα πω ολα. Να θυμασαι οτι μου λειπουν πραγματα. Και δεν εκανα παντα τις σωστες επιλογες. Με 1-2 θερια παλευω χρονια και με νικουν. Τα εχω βαλει στο παταρι λογω μετακομισης. Θα τα αντιμετωπιζα μετα. Μετα την προσαρμογη μου εδω. Με τη σημερινη πραγματικοτητα εχουν αλλαξει κι αλλη τροχια. Καποιες Κυριακες θα ειμαι "λιγη" μαμα. Εγω στα 42 μπορω να το δεχτω. Στο 10χρονο πως να το εξηγησω; Ή μηπως θα πρεπει να την αφησω να απογοητευεται; Θα καταλαβει κι αυτη καποια στιγμη. Ως τοτε θα βρω κι εγω τη θεση μου διπλα της. Πότε πιο κοντα, πότε σε αποσταση....

2η εβδομαδα μενουμε σπιτι Γερμανια

Μπηκαμε στη δευτερη εβδομαδα καραντινας. Ολοι μαζι στο σπιτι πλεον.
Η Ισμηνη πανω στο δωματιο της διαβαζει, ο Δημητρης διαμορφωσε βιαστικα κατω τον ξενωνα και δουλευει απο εκει κι εγω στον μεσαιο διορθωνω τα μαθηματικα που εκανε χθες η μικρη. Καπου καπου θελω να βαλω ενα τραγουδι στο λαπτοπ δυνατα. Να γεμισει η μελωδια του ολο το καθιστικο και να χορεψω. Θα ενοχλησω ομως και την Ι. που διαβαζει και τον Δ. που δουλευει. Στα ακουστικα λοιπον τα τραγουδακια μου και ποιος της λεει οτι πρεπει να ξανακανει ολο το πινακακι απο την ασκηση 21 που δεν καταλαβε τι ζηταει και στην ουσια λειπει ολη η απαντηση.


                                                   Μεσημεριανο: χθεσινα αποφαγια

Αλλαγη σεντονια, σφουγγαρισμα μεσαιου οροφου και τουαλετες εχει σημερα το προγραμμα.
Μετα πλεξιμο. Και μετραω τις ωρες μεχρι το επομενο τσιγαρο. Ο Δ. μου εβαλε πλαφον στα τσιγαρα και πολυ πιεζομαι. Τι ασχημη συνηθεια! Κοιμαμαι περισσοτερο τα μεσημερια και τα πρωινα χουζουρευω ολιγον τι παραπανω για να μη σκεφτομαι το καπνισμα. Παιχνιδια του μυαλου.
Εχει λιγες μερες που εχει βουλωσει το αριστερο μου αυτι. Αυτο με τη διατριση τυμπανου. Το ειχα ξαναπαθει και παλιοτερα και η ΩΡΛ νομιζω μου ειχε δωσει αντιβιωση και σταγονες. Δε θυμαμαι. Και σε ποιον γιατρο να πας τωρα και να σε δεχτει για κατι τετοιο;. Εκτακτο δεν το λες. Δεν ποναω καθολου. Αλλα ειναι ενοχλητικο να μην ακους. Με πειραζουν ο Δ και η μικρη. Γελαμε και το διασκεδαζω λιγακι.
Ετσι περναει αυτη η Δευτερα. Διαφορετικα απο τις αλλες.
Μια αλλη Δευτερα δε θα ειχε μιση ωριτσα που θα ειχα γυρισει σπιτι. Η Ισμηνη θα ηταν σχολειο, ο Δημητρης στη δουλεια κι εγω θα εβαζα μουσικη σε εκεινο το κοκκινο ηχειακι στην κουζινα και θα επινα εναν ζεστο καφε απολαμβανοντας το τσιγαρο μου. Μονη μου, με τον Φρεντυ. Με τον καφε μου και το τσιγαρο μου και τη μουσικη μου.
Εχει εναν υπεροχο ηλιο, κρυο και λιγο αερα.
Εχουν ανθισει ολα. Ο Δ. πηρε ομορφα λουλουδια για τον κηπο. Εχει παγωνια εδω και 2 μερες και τα βαλαμε στη μικρη τουαλετα να μη μας παγωσουν. Ανυπομωνω να ερθει η στιγμη να τα φυτεψουμε. Δεν ειμαι καλη ουτε σ αυτο. Τα ξεραινω ολα. Εκτος απο κατι βιγονιες που ειχα στο Τριαδι και της ειχα κρατησει αρκετα χρονια. Μεχρι που χιονισε κι εγω δε σκεφτηκα να τις προστατεψω και μου παγωσαν. Πολυ ειχα στενοχωρεθει. Ειχαν ενα μαγικο πορτοκαλοκοραλλι χρωμα. Πολυ τις καμαρωνα καθε πρωι. Βρηκε και μου πηρε και βιγονιες ο Μητσος μου. Θα γινει πανεμορφος ο κηπος μας. Τωρα καμαρωνω την καλλωπιστικη δαμασκηνια που βρηκα εξω απο την πορτα μου εδω σ αυτο το ομορφο σπιτι. Την καλημεριζω καθε πρωι βγαζοντας τον Φρεντυ, οπως η Ισμηνη τον Κατσουφη οταν μπαινουμε στο Ober Olm (θα σου πω αλλη φορα την ιστορια του κατσουφη).
Καλη εβδομαδα και γρηγορα να ακουσουμε ευχαριστα νεα για ολη αυτη την απιστευτη κατασταση που ζουμε. Μεινε σπιτι. Βρες τροπους να απολαυσεις τα δεδομενα. Κι εμενα δε μου αρεσει καθολου να μου επιβαλουν τι να κανω. Μεχρι να γινει δεδομενο στο μυαλο μου. Αποδοχη και παιρνουμε τα χρωματα μας να ομορφυνουμε τις επιλογες μας. Λιγες, μετρημενες, αλλα εχουμε επιλογες. Να γκρινιαζουμε, να αναλωνομαστε σε αρνητικες σκεψεις ή να ζησουμε με χρωμα και μελωδια. Με λιγη γκρινια και πολλες αγκαλιες με τα κουτσουβελακια μας. Με λιγα μουτρα στον καθρεφτη τα πρωινα (καθολου Θεσσαλονικια δεν ειμαι τελικα) και μια ομορφη μελωδια ως δωρο με τον καφε μετα. Ειναι και μερες που ολα σε πλακωνουν. Θα περασουν κι αυτες. Μεινε σπιτι!

καραντίνα στη Γερμανία

Πέρασε η πρώτη εβδομάδα που είμαστε σπίτι με την Ισμήνη. Νιώθω τόσο τυχερή που έχουμε αυτό το σπίτι. Είναι στην εξοχή, είναι φωτεινό, είναι μεγάλο κι έχουμε όλα τα πράγματα μας. Πριν λίγους μήνες ζούσαμε σε ένα υπόγειο airbnb με 2 -3 βαλιτσες ολα μας τα υπαρχοντα.
Από την Τρίτη δεν έχουμε πάει πουθενά, πέρα από βόλτα τον Φρεντυ. Σήμερα βγήκε και ο Δημήτρης τελευταία μέρα, να ψωνίσει κάποια πράγματα, να πάρει κάποια άλλα από το γραφείο και από αύριο θα είμαστε και οι 3 μέσα.
Η κλεισούρα περνάει όμορφα και συνέχεια βρίσκουμε να κάνουμε πράγματα. Η μικρή διαβάζει μια ώρα το πρωί και μια ώρα το απόγευμα, παίζει, βλέπει υπολογιστή και τηλεόραση κι εγώ όλο καταπιάνομαι με κάποια μικρή δουλίτσα, μαγειρεύω, βάζω πλυντήριο, πλέκω και χαζεύω στο Ίντερνετ. Υπάρχει και λίγη γκρίνια, δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται όλο αυτό. Αλλά λίγη. Τόσο όσο να μην ανησυχείς ότι κάτι έχει το παιδί. Είναι φυσιολογικό, στο δικό μου το μυαλό, να γκρινιάξει όταν διαβάζει, να γκρινιάξει επειδή βαρέθηκε τα 27364 παιχνίδια της, να γκρινιάξει επειδή δεν μπορεί να βρεθεί με φίλους. Είναι ένα παιδί 10 χρόνων με όλα τα χαρακτηριστικά ενός 10χρονου.
Θα μπορούσα να ζήσω πολύ καιρό έτσι. Δε μου έχει λείψει ακόμη τίποτα. Αυτό που δυσκολεύομαι να διαχειριστώ είναι η άγνωστη ημερομηνία λήξης αυτής της κατάστασης και οι οικονομικές συνέπειες. Προσπαθώ να μην τα σκέφτομαι για να μπορώ να διατηρώ την καλή μου διάθεση. Και ο Δ. προσπαθεί όσο μπορεί με χιούμορ να ξεπερνάει γκρίνιες της μικρής και να έχει καλή διάθεση.  Μετά βλέπουμε. Την υγεία μας να έχουμε και όλοι μαζί θα το παλέψουμε το μετά.
Από Δευτέρα λένε θα υπάρξει απαγόρευση κυκλοφοριας εδώ στη Γερμανία και μόνο αν έχεις άδεια (κάποιο χαρτί από τη δουλειά) θα μπορείς να μετακινείσαι. Απίστευτες καταστάσεις. Ταινία έγινε η ζωή μας.
Όσο έχω την υγεία μου εγώ και οι αγαπημένοι μου, την οικογένεια μου δίπλα μου κι έχουμε τα βασικά (σπίτι, νερό, ρεύμα, τρόφιμα, ρούχα κτλ) θα θυμάμαι να μη γκρινιάζω. Ο πλανήτης μας έβαλε τιμωρία και είναι υποχρέωση μου να θυμηθώ τι πραγματικά αξίζει.
Σήμερα ρεπό. Δεν έχω διάθεση για καμία δουλειά. Μάλλον θα πλέξω. Και θα σου γράφω συχνά. Και ακούω Τσανακλίδου αυτή τη στιγμή...


https://youtu.be/ch4Qk-qJOW8

Γερμανία

09/03/2020

Απίστευτο ; Είμαι Γερμανία!

Ήρθαμε αρχές Αυγούστου και σήμερα είναι η πρώτη μέρα που έχω δικό μου λαπτοπακι!

Η χαρά μου είναι μεγάλη. Είναι δύσκολο να προσπαθεις να δεις σπίτια, έπιπλα, ειδήσεις, δρομολόγια, σχολικές ενημερώσεις, και ότι έχεις ανάγκη σε μια ξένη χώρα, μόνο μέσα από τη μικρή οθόνη του κινητού σου. Πόνεσαν τα μάτια μου.

Πέρασαν 7 μήνες που είμαι εδώ. Το εδώ είναι ένα μικρό χωριό,  που λεγεται  Ober Olm, έξω από το Mainz  της Γερμανιας. Μεχρι τον Δεκεμβριο μεναμε σε μια αλλη κωμοπολη (Ingelheim), σε ενα υπογειο  Airbnb  διαμερισμα. Το κεφαλαιο "αναζητηση σπιτιου" ειναι πολυ μεγαλο στην Γερμανια. Ειδαμε πολλα σπιτια και οσο περνουσαν οι μηνες κουραζομουν και απογοητευομουν πολυ. Μεχρι που βρηκαμε αυτο. Ενα παραμυθενιο σπιτι!

Το χωριό είναι σε μια πλαγιά κι έχουμε υπέροχη θέα κάτω στον κάμπο, έχει φωτεινά μεγάλα παράθυρα παντού, ένα όμορφο μεγάλο καθιστικό-τραπεζαρια και ένα δωμάτιο ξεχωριστό για το πλυντήριο. Πλυσταριό που έλεγε η γιαγιά μου. Γεμίζει η ψυχή σου φως σ' αυτό το σπίτι. Το αγαπημένο μου είναι το παράθυρο της κουζίνας. Θα σου βάλω φωτογραφίες μόλις βρω τροπο να περάσω στον υπολογιστή τις φωτογραφίες του κινητού μου.

Η ομορφιά της φύσης εδώ είναι μαγική. Έχει διαδρομακια για πεζοπορία που ενώνουν τα χωριά μεταξύ τους και με την πόλη του Mainz . Πολλοι μετακινουνται καθημερινα μονο με το ποδηλατο τους. Ακομη και με βροχη και κρυο!

Για την Ισμήνη θα σου γράψω σε άλλη ανάρτηση. Είναι το πλασματάκι που δυσκολεύτηκε- και δυσκολεύεται ακόμη περισσότερο από όλους μας. Πολύ, πολύ, πολύ δύσκολο για ένα παιδί 10 χρόνων να αλλάζει χώρα και να πηγαίνει σε ένα σχολείο που δεν γνωρίζει τη γλώσσα!

14/03/2020

 Χθες βγήκε ανακοίνωση ότι κλείνουν τα σχολεία και στο δικό μας κρατίδιο. Μου φαίνεται πολύ σουρεαλιστικό όλο αυτό που ζούμε. Οι ανησυχίες πολλές. Πως θα εξελιχθεί όλο αυτο; Πως θα αντέξουν οι γιατροί, νοσηλευτες ; Πόσοι ακόμη θα πεθάνουν; Πως θα ανταπεξέλθουν οι επιχειρήσεις, οι ελεύθεροι επαγγελματίες και ο απλός πολίτης στα έξοδα; Θα καταφέρουμε άραγε να δράσουμε συλλογικά χωρίς να κρίνουμε αυστηρά ο ένας τα λάθη του άλλου; Τι τεράστιο μάθημα για τα παιδιά μας αν καταφέρουμε να είμαστε ψύχραιμοι και δοτικοι σε αυτή την κρίση!

Να σου πω την αλήθεια ο εγκλεισμός στα σπίτια μας με αγχώνει κι εμένα λίγο. Όχι γιατί δεν θα έχω τι να κάνω με το παιδί. Αλλά επειδή δεν έχουμε ζήσει ποτέ συνεχόμενα μέσα στο σπίτι οι 3 μας. Η ψυχολογία μας, η υπομονή μας και η διάθεση μας θα είναι σαν καρδιογραφημμα τις πρώτες μέρες. Θα καταφέρουμε να ζήσουμε αυτές τις μέρες με χαρούμενες στιγμές ή απλά θα επιβιώσουμε με νεύρα και γκρίνιες; Δεν ξέρω να σου πω. Έχω μάθει να είμαι πολλές ώρες μόνη και τώρα θα πιεστω πολύ. Το καλομαθημένο κωλαρακι μου θα πρέπει να ξεβολευτει σε πολλές μικρές καθημερινές στιγμές. Αλλά είναι μια πρόκληση. Κι έχω σκοπό να την διεκπεραιωσω με όσο περισσότερο καλή διάθεση αντέχω.

Οι γονείς μου και τα πεθερικά μου είναι Ελλάδα, κλεισμένοι στο σπίτι. Τα αδερφια μας έχουν επωμιστεί όλες τις υποχρεώσεις τους και την γκρίνια τους. Στην Ελλάδα νομίζω είναι πιο άσχημα τα πράγματα. Οχι λόγω κρουσμάτων, εμείς έχουμε περισσότερα και περισσότερους θανάτους (ακόμη και αναλογικά αν το δεις με βάση τους πληθυσμούς της κάθε χώρας). Νομίζω λόγω ψυχολογίας πολιτών (ναι από πανικό που σπέρνουν τα Μ.Μ.Ε.). Είναι μια κατάσταση πρωτόγνωρη για όλους μας. Θα υπάρχουν λάθος αντιδράσεις, υπερβολικές συμπεριφορές και προκλητικές καταστάσεις. Για να δούμε. Με πόσους θα μαλώσουμε και σε πόσους θα καταφέρουμε να είμαστε πραγμετικα χρήσιμοι. Ας μετράμε. Όπως τα παγωτά και τα μπάνια τα καλοκαίρια όταν ήμασταν μικροί.

Θα μπορούσα να σου γράφω για ώρες. Μου έλειψε, μου έλειψες. Θα πρέπει να μαγειρέψω όμως. Εδώ έχει λίγη ψυχρά αλλά με έναν υπέροχο ήλιο που βοηθάει να με πείσει ότι θα τα καταφέρω όλα.
Να μην ξεχνάς ότι δεν είσαι αφεντικό κανενός, είσαι συνάνθρωπος. Θα προσπαθήσω να το θυμάμαι κι εγώ.

Α! δε σου είπα!
Ακούω βιντεάκια στο  YouTube  και γραφω παραλληλα. Δεν μπορουσα να το κανω αυτο απο το κινητο (και για να εχω χωρο για φωτογραφιες, ειχα σβησει ολα τα τραγουδια που ειχα αποθηκευμενα).

Να αυτό ακούω τώρα. Ρομαντικουλι.  Eίχα να το ακούσω χρόνια.

https://youtu.be/nKaWQxlTsRM

 ...και μια φωτογραφία από αυτό που έχω μπροστά μου αυτή τη στιγμή :)