
Δεν ξερω που παει, αλλα ειμαι βεβαιη οτι φευγει οταν κοιμιζουμε τις αισθησεις μας. Σκεψου το. Πως σταματας να εισαι ερωτευμενος αν δεν σταματησεις να κοιτας τον αλλον, να τον μυριζεις, να τον αγγιζεις, να τον γευεσαι, να τον ακους;
Μορφες αλλαζει πιστευω εγω. Δεν φευγει.
Αν εισαι βεβαιος οτι εφυγε....μηπως δεν υπηρξε;
Ποτε δεν ειναι αργα να επιλεξεις ξανα.
Εγχειριδιο χρησης δεν υπαρχει. Τιποτα που να εγγυαται το για παντα. Μα οσο μεγαλωνω, τοσο πιστευω σε αυτο. Αυτο ειναι το φυσιολογικο. Να ειναι για παντα μαζι οσοι αγαπιουνται. Οτιδηποτε λιγοτερο απο αγαπη, επηρεαζει και τη διαρκεια ζωης της σχεσης (ερωτικης, φιλικης, επαγγελματικης). Πως να δεχτεις ομως τις λαθος επιλογες σου; Σε εχουν μαθει να βουλιαζεις μεσα τους. Λες και δεν μπορεις Τωρα να επιλεξεις ξανα.
Σημερα διαβασα και αυτο το αρθρο που εβαλε μια καλη φιλη στο facebook. "Ζωη χωρις αλλαγες δεν ειναι ζωη" - π. Φιλοθεος Φαρος
Δεν εχω φτασει ακομη εκει. Αλλα ειμαι στα τελευταια κομματια της διαδρομης. Οχι επειδη πλησιαζω τα 40. Ισως μου συμβει στα 39, ισως στα 45. Απλα αναγνωρισα την κατευθυνση.
"...Και ξέρετε, από το αν θα κάνει αυτή τη στροφή στη ζωή του, από τα εξωτερικά στα εσωτερικά, απ' αυτό θα εξαρτηθεί η ποιότητα των γηρατειών του. Από αυτό θα εξαρτηθεί, εάν τα δέκα τελευταία χρόνια της ζωής του είναι μια κόλαση…"
"Γίνονται, όντως δύσκολα οι αλλαγές όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, αλλά πάντως δυνατότητα αλλαγών υπάρχει! Αλίμονο για τον άνθρωπο που δεν έχει την δυνατότητα να αλλάζει. Γιατί ο κόσμος γύρω του αλλάζει, κι αν είναι να ζει μέσα στον πραγματικό κόσμο είναι απαραίτητο να αλλάζει και εκείνος, αλλιώς μένει απέξω…-"
Διχως μια υποσχεση αλλαγης, μαραζωνω.
Τα παντα ρει....εχουμε μνημονευσει απειρες φορες τον Ηρακλειτο. Αγαπω να ανηκω μεσα σε αυτο το παντα. Κυριως δειλιαζω. Ριζωνω και δυσκολα ξεκουνιεμαι. Κι επειτα ερχονται καποια μικρα τολμηρα βηματακια στην αμμο, ασταθη και αβολα. Και τα κανω. Καπου μεσα στο σωμα των πιο δειλων ανθρωπων, συσσωρευεται ολο αυτο που φυλακιζουν. Δεν παει χαμενο. Καπου εδω ειναι.