Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

επιλογες

Που παει ο ερωτας οταν φευγει; ρωτησε η Βαμβουνακη προσφατα στο facebook.
Δεν ξερω που παει, αλλα ειμαι βεβαιη οτι φευγει οταν κοιμιζουμε τις αισθησεις μας. Σκεψου το. Πως σταματας να εισαι ερωτευμενος αν δεν σταματησεις να κοιτας τον αλλον, να τον μυριζεις, να τον αγγιζεις, να τον γευεσαι, να τον ακους;
Μορφες αλλαζει πιστευω εγω. Δεν φευγει.
Αν εισαι βεβαιος οτι εφυγε....μηπως δεν υπηρξε;
Ποτε δεν ειναι αργα να επιλεξεις ξανα.
Εγχειριδιο χρησης δεν υπαρχει. Τιποτα που να εγγυαται το για παντα. Μα οσο μεγαλωνω, τοσο πιστευω σε αυτο. Αυτο ειναι το φυσιολογικο. Να ειναι για παντα μαζι οσοι αγαπιουνται. Οτιδηποτε λιγοτερο απο αγαπη, επηρεαζει και τη διαρκεια ζωης της σχεσης (ερωτικης, φιλικης, επαγγελματικης). Πως να δεχτεις ομως τις λαθος επιλογες σου; Σε εχουν μαθει να βουλιαζεις μεσα τους. Λες και δεν μπορεις Τωρα να επιλεξεις ξανα.

Σημερα διαβασα και αυτο το αρθρο που εβαλε μια καλη φιλη στο facebook. "Ζωη χωρις αλλαγες δεν ειναι ζωη" - π. Φιλοθεος Φαρος

Δεν εχω φτασει ακομη εκει. Αλλα ειμαι στα τελευταια κομματια της διαδρομης. Οχι επειδη πλησιαζω τα 40. Ισως μου συμβει στα 39, ισως στα 45. Απλα αναγνωρισα την κατευθυνση.

"...Και ξέρετε, από το αν θα κάνει αυτή τη στροφή στη ζωή του, από τα εξωτερικά στα εσωτερικά, απ' αυτό θα εξαρτηθεί η ποιότητα των γηρατειών του. Από αυτό θα εξαρτηθεί, εάν τα δέκα τελευταία χρόνια της ζωής του είναι μια κόλαση…"

"Γίνονται, όντως δύσκολα οι αλλαγές όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, αλλά πάντως δυνατότητα αλλαγών υπάρχει! Αλίμονο για τον άνθρωπο που δεν έχει την δυνατότητα να αλλάζει. Γιατί ο κόσμος γύρω του αλλάζει, κι αν είναι να ζει μέσα στον πραγματικό κόσμο είναι απαραίτητο να αλλάζει και εκείνος, αλλιώς μένει απέξω…-"

Διχως μια υποσχεση αλλαγης, μαραζωνω.
Τα παντα ρει....εχουμε μνημονευσει απειρες φορες τον Ηρακλειτο. Αγαπω να ανηκω μεσα σε αυτο το παντα. Κυριως δειλιαζω. Ριζωνω και δυσκολα ξεκουνιεμαι. Κι επειτα ερχονται καποια μικρα τολμηρα βηματακια στην αμμο, ασταθη και αβολα. Και τα κανω. Καπου μεσα στο σωμα των πιο δειλων ανθρωπων, συσσωρευεται ολο αυτο που φυλακιζουν. Δεν παει χαμενο. Καπου εδω ειναι.

Δευτέρα 20 Απριλίου 2015

Σεμιναριο δημιουργικης γραφης

Απο τη στιγμη που ειχε ανακοινωθει το σεμιναριο δημιουργικης γραφης στους κυκλους ζωης, ενιωσα κατι να με καιει. Ηθελα να το παρακουλουθησω. Πολυ προσιτο το κοστος, σε ενα περιβαλλον που αγαπω πολυ. Θα τα καταφερνα, ημουν βεβαιη. Οταν εφτασε ομως ο καιρος το απερριψα. Ειμαι πολυ πιεσμενη οικονομικα. Θα ειναι αχαριστια να δωσω χρηματα σε κατι που θα κανω απλα και μονο για το κεφι μου. Ουτε να γινω συγγραφεας εχω σκοπο, ουτε να εκδοσω οτιδηποτε. Απλα αγαπω να το να γραφω. Με μαγευει να μου μαθει καποιος πως να τακτοποιω τις σκεψεις, πως να τις χωραω μεσα σε λεξεις, να συμμαζευω και να κενταω με αυτες. Την Παρασκευη το βραδυ εδωσα την απαντηση μου. Δεν θα παω.

Δευτερα σημερα. Η μικρη ξυπνησε ευκολα κι ας ειχε κοιμηθει αργα χθες. Ειχε αγωνια να δει τους φιλους της και τις δασκαλες της στο σχολειο. Ζηλευα την ανυπομονησια της. Χθες βραδυ μου παραπονεθηκε "Μαμα πως γινεται ενω νυσταζω, να μην μπορω να κοιμηθω επειδη βιαζομαι να ερθει το αυριο;" Τι υπεροχο συναισθημα. Τη ζηλεψα! Την αφησα στο σχολειο και ελαμπε ολοκληρη απο ευτυχια. Ανοιξα το γραφειο και ηπια καφεδακι με την αδερφη μου και την Ν. Εχει καθιερωθει πλεον, πριν ξεκινησουμε τις δουλειες μας. Κι εκει που ακουγα την Ν να μιλαει για το ταξιδακι της στο Μεξικο και την Β. να ονειρευεται τις καλοκαιρινες διακοπες ενιωσα απελπισια που τελικα δεν θα πηγαινα στο σεμιναριο. Προλαβαινω να δηλωσω συμμετοχη αραγε; Εχω αναγκη να παω. Εστειλα μηνυμα στην Κατερινα για να τη ρωτησω αν υπαρχουν ακομη θεσεις και ενιωθα ενα σφιξιμο απο φοβο μη μου πει οτι εκλεισε η ομαδα και δεν χωρανε αλλοι. Θα μου θυμωνα πολυ. Αφου ξερω ποσο αγαπω το γραψιμο. Γιατι δεν το τολμησα;
Η Κατερινα με χαρα μου ειπε οτι υπαρχουν ακομη θεσεις και θα ειμαστε συμμαθητριες. "Κρατησε μου μια θεση Κατερινα. Θα ερθω!"
Και μετα αρχισαν οι μικροπρεπεις σκεψεις. Συμμαθητριες εγω και η Κατερινα; Αυτη γραφει υπεροχα. Τι θα παω να κανω εγω διπλα σε τετοιου επιπεδου συμμαθητες; Και η Νατασσα που ειχε παρακολουθησει κατι αναλογο παλια και η Στελλα, γραφουν μαγικα. Σαν χαζη θα φαινομαι αναμεσα σε τετοιες πενες. Κι αν κανω ορθογραφικα λαθη; Θα διαβαστει αραγε κατι δικο μου δυνατα; Πως θα αντιμετωπισω τα βλεμματα; Θυμηθηκα τι ειχα πει στην Νατασσα πριν παει τοτε στην Καστορια στο ιδιο σεμιναριο. "Θα πας και δεν θα σε νοιαζει κανεις γυρω σου. Θα πας για να παρεις οσα εχει να μοιραστει μαζι σου ο κυριος Προβιας. Εσυ θα φυγεις πιο πλουσια απο εκει. Αυτο εχει σημασια. Οχι τι θα πουν οι αλλοι για σενα. Αλλα ποσα θα μπορεσεις να μαθεις εσυ απο αυτη την εμπειρια." Ωραια. Θα πρεπει να τολμησω να εκτεθω για να μαθω. Μικρο το κοστος.
4 και σημερα....

Τετάρτη 15 Απριλίου 2015

καταπια την ανοιξη

Περασαν οι μερες. Δεν ξερω γιατι φετος αντιλαμβανομαι διαφορετικα τις γιορτες. Ισως επειδη ελειπε η μικρη την Μεγαλη Εβδομαδα και δεν εφτιαξα ουτε κουλουρακια, ουτε εβαψα αυγα, ουτε τα τσουρεκακια που ηθελα εφτιαξα. Τιποτα πασχαλιατικο. Εφαγα 124 πιατα μαγειριτσα. Ενας επιμονος βηχας μου ρουφουσε την ενεργεια χωρις καμια υποσχεση για υγεια. Η καλη μου Ν. με ακροαστηκε χθες και μου εδωσε προπολη. 3 φορες τη μερα και κατευθειαν κοιμηθηκα καλυτερα. Τι καλυτερο απο φυσικα "φαρμακα".
Σε ενα μηνα η ζωη μου θα αλλαξει ξανα. Νεες υποχρεωσεις, νεες ισορροπιες και μια εκτιμηση στο πατωμα. Θα τα καταφερω; Φοβαμαι πως οχι. Εχω θεμα να διακρινω τις επιλογες. Ο ηλιος εχει ριξει φως παντου και μου απαγορευει να απελπιστω. Κρεμαω επιλογες εδω κι εκει, σαν χειρολαβες για ωρα αναγκης. Και ολα ειναι τοσο ομορφα με αυτον τον ηλιο. Ποσο να πιστεψεις στην κριση μια τετοια ανοιξη; Αργησε τοσο να ερθει, που ειναι αδυνατον να μην την καταπιεις.

Δευτέρα 6 Απριλίου 2015

Δευτερα...γκρι

Το "50 αποχρωσεις του γκρι" τελικα ηταν πολυ μετριο. Τα δυο μοναδικα σημεια που εσωσαν νομιζω την ταινια απο την καταστροφη, ειναι η ηθοποιος Dakota Johnson και η μουσικη της ταινιας.
Εμειναν λιγα πατατακια απο χθες. Ισως δω και σημερα ταινια. Παιδευομαι πολυ να βρω ταινια να ανοιγει στο ταμπλετ. Οταν τα καταφερνω ομως, το απολαμβανω.
Χθες ειχα διαθεση να βγω για κρασακι. Μιλησα με 1-2 φιλες αλλα δεν μπορουσαν. Εγραψα ενα μηνυμα στον Νικο. Να ερθει να πιουμε κρασακι και μετα να επιστρεψει. Αλλα δεν το εστειλα. Φοβηθηκα οτι ισως ερχοταν και μετα θα ενιωθα να εκμεταλλευομαι την αδυναμια που μου εχει. Εκεινος ποτε δεν εκμεταλευτηκε τη δικη μου αδυναμια.
Ξεκινησα να διαβαζω την "Βαρκαρισσα της χιμαιρας" της Αλκυονης Παπαδακη. Ειναι το πρωτο βιβλιο της που διαβαζω, το πιστευεις; Μου το εκανε δωσρο ο Δ κι επειδη κατι μου λεει οτι θα μ' αρεσει, το περιφερω μια στο σπιτι και μια στο γραφειο, καθυστερωντας να το αρχισω για να νιωθω οτι εχω ενα κρυφο μπαλαντερ στο μανικι μου. Μια σιγουρη ικανοποιηση. Μια υποσχεση.
Την αποζητω αυτη τη σιγουρια ολο και περισσοτερο μεγαλωνοντας.

Πέμπτη 2 Απριλίου 2015

ανοιξιατικο πρωινο

Πρωι πρωι αφησα την μικρη στο σχολειο και πηγα την Βικυ με τον Θαναση στο αεροδρομειο. Εκει ηταν και οι υπολοιποι, ετοιμοι για το ταξιδακι τους στο Παρισι. Τα αγαπω τα αεροδρομεια. Ηπιαμε ενα καφεδακι εξω και γελουσαμε και πολυ απολαμβανα εκεινες τις στιγμες. Κι ας μην ταξιδευα εγω μαζι τους. Τους αγκαλιασα ολους κι ευχηθηκα το Παρισι να τους χαρισει την μαγεια που χαρισε και στη δικη μου καρδια οταν ειχα παει.
Ο καιρος ειναι ο,τι πρεπει για φραπε, αλλα εγω ακομη πινω ζεστο τσαι με μελι και λεμονι για να γινω καλα. Τα βραδια κοιμαμαι καλα πλεον. Ξυπναω στο παρα πεντε. Λες και επεστρεψα απο διακοπες και απορρυθμιστηκε το εσωτερικο μου ξυπνητηρι. Κρυφοι ποθοι με κρατουν αισιοδοξη. Κι οσο γινεται κατι και γινεται παλι μια μικρη γροθια το στομαχι μου, παιρνω βαθυα ανασα και προσπαθω να με πεισω οτι κατι θα αλλαξει, κατι θα παει καλα στο τελος. Δεν γινεται αλλιως.
Θα χαλασει λενε παλι ο καιρος. Πολυ. Παει πια, δεν με τρομαζουν αυτα. Για ποσο μπορει να χαλασει; Πεντε; Δεκαμερες; Αντε δεκαπεντε. Μυριζει ηδη ανοιξη παντου. Κι εγω απο βδομαδα θα πιω και φραπε. Και ολα θα αλλαξουν τελικα. Πιστη χρειαζεται.

Τετάρτη 1 Απριλίου 2015

Μαλου, Περλα

Φοβαμαι οτι αυτη η αναρτηση θα μεταφραστει με λαθος τροπο απο πολλους που δεν εχουν μεγαλωσει με πολλα σκυλια, αλλά δεν πειραζει. Τα πολλα σκυλια ειναι μεγαλη ευθυνη. Εγω προσωπικα δεν θα μπορουσα να εχω πανω απο ενα. Στο απεναντι σπιτι που μενει η αδερφη μου, ο γαμπρος μου και οι γονεις μου καταφερνουν να φροντιζουν πολλα σκυλια. Μεχρι προχθες ηταν 7, μαζι με τη δικια μου την Φλαππυ. Πριν 3-4 χρονια ομως πεθανε η Λειλα και λιγο πιο πριν η Χελγκα μας. Μεγαλα σκυλια, εζησαν ευτυχισμενα 17-20 χρονια. Συνολικα θα ελεγα οτι σε εκεινο το σπιτι καλοεζησαν 9 σκυλια.
Μαλου
Το Σαββατοκυριακο που περασε ηταν πολυ δυσκολο. Ο Δημητρης εφυγε την Κυριακη ταξιδι κι εγω εμεινα με πυρετο, με ενα σπιτι ανω-κατω, με βουλωμενο νεροχυτη, με μια μικρη σε υπερενταση επειδη ειδε πολυ τηλεοραση εκεινες τις ημερες και με μηδαμινη ενεργεια να σηκωσω ακομη κι ενα ποτηρι νερο. Πηγαμε προσφυγες στη μαμα μου Κυριακη βραδυ. Η μικρουλα κοιμηθηκε με τους νονους της επανω κι εγω εκανα καταλληψη στο κρεβατι των γονιων μου. Ολο το βραδυ επεφτα σε βαθυ υπνο και ξυπνουσα για δευτερολεπτα. Το ιδιο σεναριο πολλες φορες. Ακουγα και τη Μαλου που δυσκολευοταν να ανασανει. Εχει μερες ετσι. Τη Δευτερα το μεσημερι ηρθε ο Ηλιας σπιτι να την εξετασει. Δεν θα ανακουφιστει, μας ειπε. Σε ενα μηνα περιπου θα χειροτερευσει η κατασταση της. Αποφασισαμε την ευθανασια. Ευτυχως που ημουν κι εγω και η μαμα μου εκει. Ειναι απιστευτα δυσκολη η επιλογη της ευθανασιας. Μεγαλη ευθυνη να αποφασισεις μονος κατι τετοιο. Κι απο την αλλη, θυμαμαι παντα τον παλιο κτηνιατρο που μου ειχε πει "Λιγα αφεντικα δεν φερονται εγωιστικα κι επιλεγουν την ευθανασια. Γιατι αν το ζωο παιδευεται, να θυμασαι, μονο για εγωιστικους λογους το κρατας". Κι ετσι αποχαιρετησαμε τη Μαλου μας. Σχεδον 15 χρονια εζησε, ομορφα γεματα αγαπη. Κι ας ειχε τυφλωθει και τα τελευταια 4 χρονια.
Χθες το απογευμα πηγα την μικρη στο τεννις. Ειχε μια υπεροχη μερα και χαιρομουν που τελικα προτιμησα να παμε τεννις απο το να μεινουμε σπιτι και να μετραω τα δεκατα μου. Ειχα πολυ κουραστικο βραδυ, αλλα η δουλεια και ο καθαρος αερας μου εκαναν καλο. Τηλεφωνησα στην Βικυ να δω τι ωρα θα βρεθουμε να μου δειξει πως να κανω εκεινες τις ενεσεις στην Περλα. Εκλαιγε. Πεθανε και η Περλα. Ειχε διαφορα προβληματα υγειας, ηταν μεγαλο σκυλακι. Κι αυτη τη φορα η Βικυ ηταν ολομοναχη στο κτηνιατρειο με την Περλα. Κλεισαμε το τηλεφωνο, ειδα την ωρα , 18:48. Εχω δεκα λεπτα κενο να αφησω να τρεξει απο τα ματια μου ολο αυτο που νιωθω πριν τελειωσει η μικρη το τεννις.
Περλα
Η μικρη δεχτηκε καλα και τους δυο θανατους. Θελει να μαζεψουμε άλλα δυο αδεσποτα τωρα. Τον Μπεζουλη και τον Μπουμπη. Ειναι και λιγακι παιχνιδι γι'αυτην. Εξαλλου ειναι στον παραδεισο η γιαγια Χαρουλα με τη Σουσου που φροντιζουν ολα τα ζωακια μας που πανε εκει και ειμαστε ησυχες για την καλοζωια τους μετα θανατον. Εμεις που μενουμε πισω, δεν εχουμε αναγκη.
Πρεπει να φταινε τα δεκατα του πυρετου και μου φαινεται οτι αυτες οι μερες περασαν λιγακι σουρεαλιστικα. Τιποτα δεν ερμηνευοταν με τη λογικη. Η ζωη εχει αλλαξει ριζικα οταν δεν υπαρχουν δυο ψυχουλες που ηταν παντα εκει τα τελευταια 15+ χρονια. Μη με παρεξηγησεις, εχω μαθει να αναμενω και να δεχομαι αυτη την πωλεια μετα τον θανατο της Χελγκας. Εχουμε ηλικιωμενα σκυλια. Αν δεν τα βαλσαμωσουμε, θα αναγκαστουμε να ζουμε κατ' επαναλληψιν την απωλεια ενος αγαπημενου συντροφου. Δεν σκεφτηκα να ρωτησω τη μικρη αν ηθελε να κανει μια ζωγραφια χθες που θαψαμε την Περλα, να τη βαζαμε παρεα μαζι της. Οπως σε εκεινη την ταινια, με τον ομορφο εκεινο σκυλο. Ισως την επομενη φορα...