dark ages - great thoughts

"An age is called Dark 

not because the light fails to shine, 

but because people refuse to see it."

James A. Michener

"A great thought begins 

by seeing something differently, 

with a shift of the mind’s eye."

   

Albert Einstein

Ο,τι καλυτερο διαβασα τις τελευταιες μερες!

κι ενα βιντεακι που εκανε το συνεδριο που παρακολουθησα πολυ πιο ενδιαφερον.

Anne Sexton 1928 - 1974

Η αναρτηση ξεκινησε πολιτικη, επειδη νιωθω οτι κατι μεγαλο συμβαινει.
Αλλα περα απο αυτο δεν εχω να πω τιποτα αλλο
που δεν εχει ηδη ειπωθει.

Κι επιστρεφω να σας γνωρισω τον μικροκοσμο μου


Προσφατα, μεσω της Μαριαννας (γητευτρια), γνωρισα την Anne Sexton.
Μια Γυναικα που σε καθηλωνει.
Εχω ακουσει να απαγγελουν ποιηση διαφοροι μεγαλοι ποιητες.
Τετοια εκφραση δεν εχω ξαναδει.
Τα χειλη, τα ματια και η φωνη της γεμιζουν την εικονα.
Τι κριμα που ειναι αυτοχειρας.
Παντα με απογοητευε αυτο το σημειο, σε ανθρωπους που προλαβαν να με γοητευσουν.
Δεν μπορω να την καταπιω την αυτοκτονια.
Τα περισσοτερα ποιηματα της φλερταρουν με τον θανατο.
Κι ενω θα μπορουσα να τα νιωσω αποκρουστικα, με καθηλωσαν.
Ειναι οι λεξεις που χρησιμοποιει; η φωνη της; τα ματια της;
δεν ξερω να πω
γιατι την εβαλα μεσα μου μονο ετσι συνδιαστικά.
Νομιζω οτι αν δεν την ακουγα να διαβαζει το
David! Suzan! David! David!
δεν θα ειχα επιστρεψει να το ξαναδιαβασω ξανα και ξανα αυτο το ποιημα.



και μετα μου εμαθε ο Αντρεας και το Mercy Street  του Peter Gabriel που περιεχει και την φωνη της



κι εδω υπαρχει κι ενα blog για την Anne.


-----------------------------

Και σκεφτομαι οτι εχει πολυ μεγαλη σημασια το περιβαλλον που μεγαλωνουμε.
Κι αν καποιοι απλα το καταπινουν και ζουν μεσα απο αυτο
καποιοι αλλοι το νιωθουν δανεικο ρουχο και πλεκουν καινουριο δικο τους.
Κι οσο επιμενεις κερδιζεις.
Πολυ σιγα, πολυ σιγα...
Το ξερεις οταν συμβαινει.
Το ξερεις οταν παυεις να θεωρεις υπευθυνο οποιονδηποτε αλλο για την ζωη σου.

κι ολο σταζει ο ουρανος

"Φευγω μαμα, εχω απλωμενα ρουχα. Λεω να τα μαζεψω γιατι για βροχη το παει ο καιρος."

Παιζοντας με τα πολυχρωμα μανταλακια μου, τα εβαζα στην σειρα ανα χρωμα και μαζευα τα λιλιπουτεια ρουχαλακια της μικρης μου.
Ακομα και τωρα, σχεδον 20 μηνες μετα, οταν δεν ειναι μπροστα και βλεπω τα ρουχαλακια της σκεφτομαι οτι δεν μπορει να χωραει ανθρωπος εδω μεσα.


Πρεπει να ειχαν μεινει 4-5 ρουχαλακια απλωμενα οταν επαιζα με τα μανταλακια και ειδα τις πρωτες σταγονες.
Τα μαζεψα βιαστικα και μεχρι να τα διπλωσω ανοιξαν οι ουρανοι.
Σαν να μας εβρεχε καποιος με κουβα.

Ετρεξα στο μπαλκονακι της κρεβατοκαμαρας και βγηκα εξω.
Φυσουσε αντιθετα και δεν βρεχομουνα.
Δεν μου αρεσει να βρεχομαι πλεον.
Κοιτουσα κατω τον Θερμαικο και θυμηθηκα την θαλασσα της Constanta.

Το χθες και το σημερα δυο καλα χωρισμενες σελιδες
και στη μεση εγω σελιδοδεικτης στο παρον.
Να μην ξεχναω απο που να αρχιζω την μερα μου καθε πρωι.
Συνηθως ξεκιναω απο τον ποδογυρο στην πιτζαμα του Δημητρη
"Ξυπνα μωρο μου, ξημερωσε"


Εχει τρεις μερες που φτερνιζομαι συνεχεια.
Ο Δημητρης λεει οτι μπορει να ειναι αλλεργια στα λουλουδια που εχω στο βαζο μας.
Μα εγω δεν εχω αλλεργιες .......;
Εγω λεω οτι με θυμουνται πολλοι τελευταια γι' αυτο φτερνιζομαι.
Αυτο θα ειναι, να δεις.

vintage αδυναμιες

ο γραπτος λογος

"Αρκετες φορες, και οταν σταθηκε αδυνατο να συνεννοηθω με καποιον μιλωντας, κατεφυγα στο να του γραψω γραμμα και γενικα τα πραγματα εξελιχθηκαν καλυτερα. Τα λογια τα προφορικα, και μαλιστα οταν υπαρχει ενταση ή αμηχανια, ολο ξεφευγουν απ'την ουσια τους, ο ενας παραπλανα τον αλλο με τις αναποφευκτες μανουβρες της κουβεντας, η φορτιση και η αδεξιοτητα παγιδευουν εκεινο που προσπαθει να ειπωθει.

[....]

Ομως, «τα γραπτα μενουν» ! Δεν γινεται, μετα, εκεινος στον οποιο απευθυνεσαι να σου βαλει στο στομα αλλα αντ'αλλων. Τα γραπτα που μας στελνουν τα διαβαζουμε και τα ξαναδιαβαζουμε πιο προσεχτικα. Δεν ειναι λιγες οι φορες που, οταν ξαναδιαβασα ενα γραπτο μηνυμα, διαπιστωσα πως βιάστηκα με την πρωτη αναγνωση να βγαλω συμπερασμα για το τι ακριβως εκφραζει. Ο γραπτος λογος ειναι φανερωση και κλειδι. Ακινητος και σταθερος μενει εκει και επιβαλλει σεβασμο, εχει βαρυτητα ακομη και οταν γραφονται ανοησιες. αποδεικνυει δηλαδη την ανοησια πιο εγκυρα. "


Μια μεγαλη καρδια γεμιζει με ελαχιστα - Μαρω Βαμβουνακη


-------------------------------------------------------------------------------

 Ενιωσα πολλες φορες την αναγκη, αν την ειχα μπροστα μου αυτη την γυναικα, να την ρωτησω

«Με παρακολουθουσες; Ησουν κρυμενη στα χρονια που μεγαλωνα;»
αλλα καταλληγω οτι αν ποτε τελικα την δω θα της πω μονο ενα ευχαριστω.
Τιποτα αλλο.

-------------------------------------------------------------------------------

Σημερα εχω πολλα να δωσω

διαθεση επικοινωνιας

Τελικα νομιζω οτι δεν εχουμε διαθεση να επικοινωνησουμε.
Δεν εξηγηται αλλιως.

Κλεινω τα ματια και παιρνω μια βαθυα αναπνοη.
Μια ομορφη εικονα στο μυαλο,
μια γλυκια φωνη σαν ψιθυρος
και αμεσως ζωγραφιζεται το χαμογελο.

focus

Τα λεγαμε και χθες Μαρακι
Να συγκεντρωθουμε σε εμας.

Συγκεντρωσου Κατερινα
Αν καποιος εχει προβλημα μαζι σου θα στο πει
Σταματα να προσπαθεις να εκμαιευσεις
να προλαβεις
να μαντεψεις
να προβλεψεις.
Δωστου χωρο να σου πει
ή να μη σου πει Ο,ΤΙ θελει.

relax

Δεν ειναι και τοσο βαρυ να εχεις αδικο τελικα.
Μερικες φορες εκτιμας λαθος
εκτιμας ακαιρα

timing

Ο καθε ανθρωπος θελει τον χρονο του

το αγγελακι στον δεξι μου ωμο χαμογελαει με την νικη του

εχω ανοιχτα τα καναλια μου

---------------------------------------------------------

Κλεψτε 3 ωρες και δειτε αυτο το βιντεο!
Θα δειτε τον κοσμο με αλλα ματια μετα.

seize the day..s

Η Ελενη με περιμενε στην σταση περιπτερο για να παμε μαζι στην παρασταση.
"Γυριζω σελιδα"
Στην σοφιτα απο τους παλιους κοιτωνες στο στρατοπεδο ΚΟΔΡΑ.
Στην αρχη χαθηκαμε και βρεθηκαμε σε κατι ερημα τσαϊρια με εγκαταλελειμενα κτιρια.
Πισσα σκοταδι και απο μακρυα, αμιδρα φωτα απο την σκοπια του στρατοπεδου.
Γελασα τοσο πολυ με την εμπειρια.
Με τα σχολια της Λενας.
Με την επικινδυνοτητα της στιγμης.
Καταφεραμε και βρηκαμε τους κοιτωνες.
πανω στην σοφιτα 3 ηθοποιοι, ενας τραγουδοποιος με κιθαρα ,
καμια εικοσαρια κερια στο πατωμα,
μαξιλαρες ρηγμενες, λιγες καρεκλες σκηνοθετη και φθηνο κρασακι.
Το σκηνικο μιας υπεροχης βραδιας.
Ηρθε και ο Δημητρης μου αργοτερα.
Μετα την παρασταση οι 3 μας στην παραλια της Ν. Κρηνης να δοκιμαζουμε παραξενες μπυρες.
Τοσο ομορφη συζητηση.
Εγω στις 12 γινομαι συνηθως κολοκυθα.
Και τωρα ειχε παει 1 και
και δεν ηθελα να φυγω.
Επιστρεψαμε κι αρχισε να βρεχει.

-----------------------------------------------------------




Περνανε μερες χωρις υποχρεωσεις και το καλυτερο που βρισκω να κανω ειναι να κοιμαμαι!
κλικ
γιατι να μην αξιοποιω τον ελευθερο χρονο;
Θα εκπλαγουμε απο το ποσο ελευθερο χρονο εχουμε τελικα.


------------------------------------


"Τι θα κανεις το μεσημερι;"
"Στο φουαγιε θα ειμαι. Γιατι;;;"
"Θα ερθω για καφε"
"Σοβαρα;;; Ωραια, θα σε περιμενω"

Στις 12:30 ειχα τελειωσει με τις δουλειες μου κι εφυγα για Αρναια.
Την λατρεμενη μου Αρναια,
 που αν μου ελεγες πριν λιγα χρονια οτι θα περνουσαν 3 μηνες και δεν θα πηγαινα
 ουτε ενα Σαββατοκυριακο,
θα σε αποκαλουσα τρελλο.
Υπεροχη διαδρομη.
Υπεροχα χρωματα της φυσης.
Και ο καιρος με το μερος μου.
Μια υπεροχη συννεφια που τα εκανε ολα ακομη πιο ομορφα

Εκανα εκπληξη σε ολους.
Εκτος απο τον φιλο μου τον Νικο που με περιμενε.
Ηταν τοσο λιγη η ωρα που ειχα στη διαθεση μου.
Τοσο λιγη που σκεφτηκα να μην ξεκινησω καν.
Αν περιμενω ομως να μου ερθουν ολα οπως θελω
 θα χασω στιγμες περιμενοντας.
Ακομα και η αδερφη μου απορρησε οταν με ειδε εξω απο το γραφειο της.

Σε 50 λεπτα ημουν εκει.
Βιαστικο καφεδακι με την φιλη μου την Τανια.
Τι να πουμε σε τοσο λιγο χρονο;
Μα την ειδα, την αγγιξα κι αυτο ειναι κατι.
Με καποια ατομα ειναι σαν να μην περασε μια μερα οταν βρισκομαστε.
Λες και χθες ημασταν παλι μαζι σε εκεινο το τραπεζακι και πιναμε καφε.
Και παντα δινουμε υποσχεσεις για διαιτα.
Υπερβαρες και οι δυο τα τελευταια χρονια
ονειρευομαστε να κερδισουμε πισω την υγεια μας.
Α ρε Τανια, θα τα καταφερουμε θα δεις.
Αφου εχουμε αρχισει να ψαχνουμε τις αιτιες
και δεν παλευουμε στα τυφλα, θα τα καταφερουμε!

Μετα ανηφορησα για το σπιτι του φιλου μου.
Στον παλιο πειρατικο σταθμο.
Εκει που μου εβαζε τους δισκους βυνιλιου με τα πιο παραξενα τραγουδια
 και με κερνουσε τσαι για να κανω διαλειμμα απο το διαβασμα .
Τον απολαυσα
Τα τελευταια χρονια δεν ειχαμε καθολου ποιοτικο χρονο μαζι.
Τωρα μειναμε οι δυο μας για 45 λεπτα.
Και μεσα σε αυτα τα 45 λεπτα προλαβαμε να ρουφιξουμε ολη την τωρινη μας νοοτροπια.
Μου ειπε τα ονειρα του
Του ειπα τα δικα μου
Ηρεμα εκμυστηρευομασταν τις αληθειες μας
Λες και ερρεαν μεσα του τα λογια μου και το αντιθετο
Και κοιτιομασταν στα ματια
Και σαν μικρα παιδια χαιρομασταν που εφυγα ετσι σκαστα και πηγα για καφεδακι στο χωριο.
Και ειπαμε θα το ξανακανουμε
Και θα παμε στο δασακι της Αγιας Παρασκευης με τον σκυλο του την επομενη φορα

-----------------------------------------

Το ξυπνητηρι χτυπησε στις 15:00.
Να με "ξυπνησει" απο το ονειρο ζωης.
Μπηκα στο αυτοκινητακι μου κι επεστρεψα πισω στη δουλεια.
Αλλη μια δοση της υπεροχης διαδρομης.
Νομιζω χαμογελουσα σε ολη την διαδρομη.

------------------------


Το βραδακι θα βρεθω και με μια φιλη που εχω να την δω καιρο.

Επιλογες.
Εχω επιλογες και επιλεγω να ζω ετσι.
Δεν ξερω σε τι συχνοτητα θα το αντεξω.
Αλλα σημερα ενιωσα νεα
Ενιωσα οτι η ζωη δεν ειναι προβλεψιμη
Ειναι στα χερια μας τα πινελα
Και οσο πιο αυθορμητος εισαι
τοσο πιο ομορφος και ο πινακας που θα ζωγραφισεις
Με κουρασε να ψαχνω λογους για να κανω κατι.
Δεν ειναι προτιμοτερο να ψαχνω λογους για να ΜΗΝ κανω κατι;
Ετσι νομιζω εγω.

μεταλλασσομαι

μεταλλαξη

η Κατερινα π.Ρ. και μ.Ρ. (προ Ρουμανιας και μετα Ρουμανιας)
Οχι, δεν εγινε αποτομα.
Μου πηρε 7 χρονια και δυο χαμενες ζωες.

Καταναλωση.
Μαζευα καθε λεπτομερια.
Σαν ταπετσαρια γυρω απο το κορμι μου.
Μεχρι που εγιναν δυσκολες οι κινησεις μου
Βουλιαζα και δεν μπορουσα να δω πια καθαρα
καταναλωση

1998
αδειασαν ολα τα παταρια μου.
πεταξα κουτες και αποξηραμενα λουλουδια.
Υποσχεθηκα να κραταω μονο φρεσκα και να αγαπω αυτους που μου τα δινουν στο παρον.
Το παρελθον δεχτηκε φασινα και αστραψε.
Εκρυβε τοση λαμψη
Πως ειχα ξεγελαστει τοσο.
τοση σκονη...

Τιποτα δεν χρειαζεται buck up
Ολα μενουν
Θυμαμαι καθετι που αξιζε
Οσα ξεχασα,
ξεχασμενα θα ηταν, ακομη κι αν εμεναν οι αποδειξεις

Νομιζω δεν πληγωσα κανεναν εκτοτε ...αδικα
Ημουν πια πολυ συγκεκριμενη
Θελω να ζω
Την χαρα, την λυπη, την εγκαταλειψη, την ανανεωση
Με γελιο, με κλαμα, με αγγιγματα, με ματιες, με φωνη
Να ακουγομαι


2002
Καταφερα το πολυποθητο πτυχιο.
Επεστρεψα μαζι του Ελλαδα για παντα
για παντα;
Ισως οχι για παντα

Πρωτη βουτια στα βαθια
Πιστεψα σε μενα και ειπα θα το παλεψω.
Δεν θα φευγω με την πρωτη δυσκολια.
Θα μεινω να επενδυσω

Επενδυση
Κι ολα αλλαζουν χρωμα
Ντυνω με αισθησεις την καθε μερα
Το πρωινο καφε
Το προσωπο του
Το ιστολογιο μου

Καποιοι θα προσπερασουν
καποιοι θα μεινουν
καποιοι θα κρινουν
αλλοι θα κατακρινουν
θα ζηλεψουν
θα με λυπηθουν
θα με συμπαθησουν
θα με αντιπαθησουν


-"Να κανετε buck up. Ειδατε τα καμωματα του blogger"
-"Μονο 2 φορες εκανα ενα buck up της πλακας Αντωνη μου. Θα στεναχωρηθω αν μια μερα χαθουν ολα, αλλα ενταξει, δεν εχω και κανεναν θυσαυρο εδω."
-"Αυτο ασ'το να το κρινουν οι αναγνωστες σου" μου ειπε γλυκα ο Αντωνης
Με εντυσε με τις αισθησεις του.
Επενδυει στη ζωη και κρινει με αγαπη.
Χαμογελω οταν σκεφτομαι ποσο απολαμβαναμε τις αποδρασεις. . .
Δεν μελαγχολω που αραχνιασαν... καποτε θα μπορω να ξαναφευγω
Εμαθα να περιμενω.

"Εισαι πολυ ενθουσιωδης χαρακτηρας" μου ειπε προσφατα ο Δημητρης
Και που ηταν εις βαρος μου στην συγκεκριμενη προταση, παλι ομορφο ακουγεται.
Ειμαι ενθουσιωδης χαρακτηρας!

Ενθουσιαζομαι με το παρελθον, με το παρον και με το μελλον
Το δικο μου, το δικο σου, το δικο του
Να μιλαω, να συζηταω γι'αυτο, να προβλεπω
να πεφτω εξω
να γελαω
να γελαω δυνατα
.... και να χορευω.

καλημερα

Τις φορες που καταφερνω να μη μιλαω σε σενα
αλλα σε μενα
οταν με θυμωνει κατι
βγαινω κερδισμενη.
Απο παντου
Κερδιζω απο σενα
κερδιζω κι απο μενα

Οταν αποφασιζεις κατι, δεν χρειαζεται να το φωναζεις για να πεισεις καποιον
Δεν ακουει περισσοτερο το στομαχι μου οταν φωναζω,
ουτε η καρδια, ουτε τα νεφρα μου

Ησυχια!
Μεσα στην ησυχια μπαινουν ολα στη θεση τους.

Και νιωθω μια άπλα
σαν να ανοιξε καποιος μια αλανα στην κοιλια μου και κανω βολτες με το ποδηλατο
Ορθοπεταλιες ακουγωντας το τραγουδακι μου


Εχει κοστος η επιλογη της ελευθεριας φιλεναδα
Αλλα μετανιωνω καθε φορα που δεν το παιρνω
και ποτε οταν ρισκαρω και χανω

Δεν αντεχουμε την αληθεια.
Ολοι εχουμε γινει εραστες της, μας κανενας φιλος της.
Θελουμε να λεμε αλλα δεν δεχομαστε να ακουμε.
Επαναπαυομαστε στις δικες μας αληθειες.
Γιατι ειμαστε πολυ αυστηροι κριτες του εαυτου μας....ΛΕΜΕ
κουνια που μας κουναγε....ΛΕΝΕ
και συνηθως εχουν δικιο


Οχι οι κακιες, ακομα κι αν ειναι αληθειες, δεν παυουν να ειναι κακιες!
Τι απογοητευτικο να χρειαζεται να το διευκρινησουμε αυτο;

Ειμαι πολυ καλα σημερα.
Στριφογυριζω στην αλανα της κοιλιας μου και αδιαφορω εντελως για τις σεξουαλικες προτιμησεις του Στρος Καν (καλα το εγραψα;).

Χρειαζομαι ολη την καλη διαθεση σου, στο ειπα;
Αργησα λιγα χρονια να στο πω.
Στο λεω τωρα.
Μη το ξεχασεις, καλα;

Je veux ....απιθανη εκτελεση!

Je veux


Donnez-moi une suite au Ritz, je n'en veux pas

Des bijoux de chez Chanel, je n'en veux pas

Donnez-moi une limousine, j'en ferais quoi ?

Offrez-moi du personnel, j'en ferais quoi ?

Un manoir à Neufchatel, ce n'est pas pour moi

Offrez-moi la Tour Eiffel, j'en ferais quoi ?



Je veux de l'amour, de la joie, de la bonne humeur

Ce n'est pas votre argent qui fera mon bonheur

Moi je veux crever la main sur le coeur

Allons ensemble, découvrir ma liberté

Oubliez donc tous vos clichés

Bienvenue dans ma réalité



J'en ai marre de vos bonnes manières, c'est trop pour moi

Moi je mange avec les mains et je suis comme ça

Je parle fort et je suis franche, excusez-moi

Finie l'hypocrisie, moi je me casse de là

J'en ai marre des langues de bois

Regardez-moi, de toute manière je vous en veux pas et je suis comme ça !



Je veux de l'amour, de la joie, de la bonne humeur

Ce n'est pas votre argent qui fera mon bonheur

Moi je veux crever la main sur le coeur

Allons ensemble, découvrir ma liberté

Oubliez donc tous vos clichés

Bienvenue dans ma réalité








Ελληνικη μεταφραση:
Θέλω

Χάρισε μου μια σουίτα στο ξενοδοχείο Ritz, δεν την θέλω
Τα Chanel κοσμήματα, δεν τα θέλω
Χάρισε μου μια λιμουζίνα, τι να την κάνω;
Πρόσφερε μου προσωπικό, τι να το κάνω;
Μια έπαυλη στο Neufchatel, δεν είναι για ’μένα
Πρόσφερε μου τον πύργο του Eiffel, τι να τον κάνω;
Θέλω αγάπη, χαρά και καλή διάθεση
Δεν είναι τα χρήματά σου που θα με κάνουν ευτυχισμένη
Θέλω να πεθάνω με το χέρι στην καρδιά
Πάμε μαζί, ας ανακαλύψουμε την ελευθερία
Ξέχνα όλα τα στερεότυπα σου, καλώς ήρθες στην δική μου πραγματικότητα
Κουράστηκα με τους καλούς σου τρόπους· είναι υπερβολικοί για ’μένα
Τρώω με τα χέρια μου, έτσι είμαι
Μιλάω δυνατά και είμαι ειλικρινής, συγγνώμη
Ας τελειώνουμε με την υποκρισία, εγώ σταματάω
Κουράστηκα με τα διφορούμενα λόγια
Κοίταξε με, δεν έχω θυμώσει καν μαζί σου, απλώς έτσι είμαι
Θέλω αγάπη, χαρά και καλή διάθεση
Δεν είναι τα χρήματά σου που θα με κάνουν ευτυχισμένη
Θέλω να πεθάνω με το χέρι στην καρδιά
Πάμε μαζί, ας ανακαλύψουμε την ελευθερία
Ξέχνα όλες τα στερότυπα σου,
καλώς ήρθες στην δική μου πραγματικότητα

γοητευομαι

Γοητευομαι.

μερικες φορες στεκω "απεναντι" απο καποιους ανθρωπους και απλα τους απολαμβανω.
Και πλημμυριζω και νιωθω τοσο ευλογιμενη που υπαρχουν.
Υπερβολικο; Ισως.
Μα μου συμβαινει.
Και δεν μιλαω για δικους μου ανθρωπους.


Θα τους δεις μια φορα και ξερεις οτι τους αγαπας και τους θαυμαζεις.
μπορει να κρυβεται κατι αλλο πισω απο αυτο που βλεπεις;
Οχι.
Δεν γινεται.
Μερικες φορες ειναι απολυτη η ζωη.


Σημερα γνωρισα την Zaz απο την αναρτηση της roadartist.
Και αγαπω ακομη περισσοτερο την αρτιστουλα μου που μου την γνωρισε.
Γιατι ειμαι πιο πλουσια τωρα που υπαρχει η φωνη της στη ζωη μου.
Υπερβολικη παλι;
Ξανα ισως.



Θα ηθελα πολυ να πιω εναν καφε μαζι της.
Τα αυτογραφα τα θεωρω λιγακι αχρηστα.
Πολλες φορες ονειρευομαι να μοιραστω αυτη την λατρεμενη μου συνηθεια, τον καφε, με ανθρωπους που με γοητευουν.

Η Δευτερα που περασε αρχισε με ενα ομορφο τραγουδακι στον Ceasar



Με ενημερωσε οτι ειναι απο μια  γαλλικη ταινια "Φθανει να 'μαστε μαζι" (ENSEMBLE C' EST TOUT) με την Οντρέι Τοτού.

Και θυμηθηκα την μικρη μου. Απο τοτε που της εκοψε μικρα φρατζακια η μαμα μου, ολοι λενε ποσο πολυ μοιαζει στην Αμελι το πονηροφατσακι μου :)

Αλλη μια γυναικα που με καθηλωνει. Με ακινητοποιει οταν την παρακολουθω.
Νομιζω γεννηθηκε για να ξεχωρισει.
Θα ηθελα να της πω οτι η μικρη μου μοιαζει με την Αμελι της.
Θα χαμογελουσε αν το ηξερε.

Το πρωινο μου γεμισε με τις παρουσιες τους.
Και μολις προσεξα οτι ειναι γαλλιδουλες και οι δυο.
Και το πρωι αναφερθηκα στους ποδηλατοδρομους και τα υπεροχα μωβ ποδαλατακια στο κεντρο του Παρισου.
Και θυμηθηκα που ακουγα Edith Piaf μεχρι να μας κατεβασει το πουλμανακι ενα πρωι.
Και λενε οτι η Zaz θυμιζει την Piaf.
Κι αν αναρωτιεστε που οδηγει η λογικη μου, θα σας απαντησω πουθενα.
Αλλα τιποτα δεν ειναι τυχαιο, να το θυμαστε.

Εκπνεουμε  μονο οτι υπαρχει εντος μας.


Θα ηθελα να αναφερθω και στην Μονικα. Αλλα θα προτιμησω καποια αλλη αναρτηση τελικα.


Πολυ καλημερα σας, ανοιξιατικη και αναποφασιστα βροχερη.

Διατροφικες διαταραχες ψυχης

"Γνωστη μου χορευτρια, την εποχη που εκανε διαιτα, ειπε στην παρεα μας κατι που δεν ξεχνω: «Δεν μπορειτε να φανταστειτε με ποσο λιγο φαγητο μπορει να ζησει ο ανθρωπος!» Την ακουσαμε δυσπιστοι. Προσκολλημενοι απο παιδια στην απειλη της μαμας που φωναζε συνεχως «φαε», και «φαε», και «φαε γιατι θα αρρωστησεις». Στην αρχαια προτροπη να γλειψουμε και το τελευταιο κουταλακι απο το πιατο μας γιατι εκει ειναι «η δυναμη μας» και που διχως αυτη τη δυναμη ειναι σαν να μη φαγαμε τιποτε απ'το καταπετασμα που προηγηθηκε. Αργοτερα, στις ενοχες πως εμεις πεταμε το ψωμι στα σκουπιδια, το γαλα στο νεροχυτη, οταν τα σκελετωμενα παιδακια της Αφρικης λοιμοκτονουν- λες και ο μονος τροπος να χορτασουν τα δυστυχισμενα Αφρικανακια ειναι να γινουν Ευρωπη και Αμερικη υπερβαρες- ταυτιστηκαμε με την αποψη πως το καλο και πολυ φαγητο ειναι αναγκαιο για την υγεια μας και την αναπτυξη.


[...]


Ετσι αναθρεμμενοι και φορτωμενοι τις ιδεες, τις περα απο καθε μετρο, που μας χτιζουν διαθεσεις και αισθηματα επειδη ριζωνουν με τοση επαναληψη στις ευαλωτες, φρεσκες παραστασεις της παιδικης ηλικιας, τρωμε και τρωμε και τρωμε με απολαυση μοναδικη, και σαν απο ισοβια ενοχη ή ταμα, μετατρεποντας την λειτουργεια της θρεψης σε αξονα του σπιτιου, της διασκεδασης, της επικοινωνιας, της μερας μας και της υπαρξης μας ολοκληρης.


[...]


Οι περισσοτερες γυναικες, ιδιως οι παλιοτερες, το γνωριζουν καλα πως ο χρονος που εδωσαν για να αποφασισουν τι θα ψωνισουν και τι θα μαγειρεψουν αυριο ειναι δυσαναλογα πολυς σε σχεση με οσα αλλα εκαναν στη ζωη τους. Πως να προλαβει να ωριμασει, να καλλιεργηθει κανεις, οταν σπαταλιεται τοσος χρονος για ενα πιατο φαι;


[....]


Επι χρονια, παρατηρωντας προσεχτικα εμενα ή τους γυρω μου στον τροπο που τρωμε, που παχαινουμε ή που αδυνατιζουμε, που μπορουμε να τηρησουμε μια διαιτα, εχω οδηγηθει σε καποιες σκεψεις. Γιατι η μαχη του ανθρωπου με το φαγητο ειναι ενας πολεμος τρομερος, αποκαλυπτει παραστατικοτατα τη γενικοτερη μαχη με τον εαυτο του.


[....]


Ειναι αυτονοητο οτι το να προσεγγισουμε την αιτια της βουλιμιας μας εχει μεγαλη αξια για τη μαχη μαζι της, διοτι η αιτια ειναι ο πραγματικος εχθρος μας. Καθε αλλη μεθοδος και πιο βασανιστικη και πιο αναποτελεσματικη θα εξελισσεται. "


Με μεγαλη δυσκολια καταφερα και ξεχωρισα καποια κομματια απο το συγκεκριμενο κεφαλαιο, απο το βιβλιο "Μια μεγαλη καρδια γεμιζει με ελαχιστα" της Μαρως Βαμβουνακη.
Αποκαλυπτικοτατο, δεν νομιζετε;

Κι ενα λατρεμενο βιντεακι με απιστευτες σκηνες τανγκο που το εχω χιλιοπαιξει!! Ο χορος παντα με ξεσηκωνει και με κανει να ονειρευομαι το παλιο μου σωμα ..... ή ενα καινουριο ακομη καλυτερο ;)

Ολα εγιναν οπως ακριβως τα περιμενα.
Τωρα δηλαδη, ειναι καλο αυτο;
Δεν ξερω, θα το συζητησουμε.


Ερωτευτηκα την συλλογη με Armstrong, Sinatra, Bassey κι αλλα που σου εγραψα για το αυτοκινητο.
Και την ακουγαμε σε ολο τον δρομο μεχρι τις Σερρες χωρις να μιλιομαστε και νυσταζα, αλλα μου αρεσε πολυ.
Και ξανα στην επιστροφη μεχρι Θεσσαλονικη.
Και παλι δεν ανταλλασαμε κουβεντες. Κι ευτυχως που οδηγουσες και ειχαμε δικαιολογια να μην κοιτιομαστε κιολας.

Hey big Spender, spend a little time for me.... φωναζε με την μοναδικη φωνη της η Shirley Bassey αλλα δεν τολμησα να στο τραγουδησω.
Καθε φορα που πηγαινες το χερι σου στις ταχυτητες ονειρευομουν οτι θα καταλληξει πανω στο γονατο μου, αλλα δεν εγινε.

Στις 03:15 με ξυπνησες και ψαχναμε ολο το σπιτι να βρουμε τον κλεφτη επειδη ακουσες κατι που επεσε.
Ανοιξαμε ολα τα φωτα και ανεβοκατεβαιναμε τις σκαλες κοιτωντας στα μπαλκονια.
Και δεν σκεφτηκα να σου πω οτι αυτο που ακουσες ισως να ηταν η καρδια μου επειδη ξαπλωσες διπλα μου.

Πρωινο μουδιασμενο.
"Σ'αγαπω πολυ"
"Κι εγω! Μεχρι τον πλανητη μας και παλι πισω"

Τελικα αυτα τα τραγουδια μου θυμιζουν χριστουγεννα και με γλυκαινουν πολυ.
Γιατι εχω μπερδεψει τοσο τις εποχες μεσα μου φετος, δεν εχω υποψιαστει ακομη.

βγηκε ηλιος

Βγηκε και ο ηλιος.

Απολαυσαμε τις βροχουλες και τωρα θα πονταρουμε στην ανοιξη.

Ξερεις κατι; τετοιες μερες ανοιγω κι εγω περισσοτερο.

Σαν λευκη παιωνια.
Ποτε ειναι η εποχη τους ειπαμε;;

Χθες εφαγα το πιο νοστιμο ψωμι του κοσμου απο τον καινουριο μας αρτοπαρασκευαστη.
Μετα απο 1-2 αποτυχημενες προσπαθειες τα καταφερα.

Απο σημερα μεχρι και Δευτερα οι μερες μου ειναι τοσο γεματες που θα περασουν σαν νερακι.
Τις μισες ωρες θα ειμαι χωρις εσενα.
Τις αλλες μισες χωρις εμενα.

Προβλεπεται ενα απολαυσιμο Σαββατοκυριακο.
Γεματο κουβεντες, αληθειες, σκεψεις
αγκαλιες, φιλια, ματιες

επαφες.

τι βροχη!

Τι βροχη!

Ξαφνικα χθες το μεσημερι μπηκα με ηλιο στο σουπερ μαρκετ και οταν βγηκα εβρεχε καρεκλοποδαρα.

Ηθελα να μεινω για λιγο να χαζευω πισω απο την μεγαλη τζαμαρια. Ειχε ελαχιστο κοσμο και ολοι μειναμε να κοιταμε με ανοιχτο το στομα.





Τι ωραια που θα ηταν να ειχα μια τοσο μεγαλη τζαμαρια και στο σπιτι μου.
Με μια κουνιστη καρεκλα μπροστα κι ενα σαλι να με περιμενει παντα, ρηγμενο στην πλατη της καρεκλας.



Ειναι δυνατον, να μην εχει ερθει καν η ανοιξη, κι εγω να ονειρευομαι το επομενο φθινοπωρο;



Με τα μπουμπουνητα και τις αστραπες μας εκοψαν και το ρευμα χθες.
Ειχες προλαβει και ειχες ανεβασει εναν φακο και δυο λαμπακια με μπαταριες.
Κατεβηκες να τσιμπησεις κατι και ολο ξαναερχοσουν στο κρεβατι.
Λες και δεν ηθελες να εισαι μακρυα μου.
Σαν να ηθελες κι εσυ να ζησουμε μαζι αυτη τη βροχη.



Η μικρη μας αν κοιμηθει, δεν ξυπναει ουτε με τις βροντες. Με αγκαλιασες μπροστα απο το τζαμι του δωματιου και σκεφτομουν τι να κανω να σταματησω τον χρονο.
Μπορεις να κλειψεις τον χρονο;






Το ξερεις οτι ολη την εβδομαδα δεν εχουμε πιει ουτε ενα καφεδακι στον Σπυρο;
Κι ετσι αρχιζει και τελειωνει η δουλεια.

Ισως αυριο.










Τι θυμηθηκα τωρα;;
Τον θορυβο που εκανε η βροχη στην λαμαρινα, εξω απο το φοιτητικο μου παραθυρο, στην Ρουμανια.

Δεν σταματαει να βρεχει ουτε λεπτο.










Το βιντεακι αυτο το εβαλε η mAuVe στο facebook και το λατρεψα

Λενε οτι σε αυτους που δεν καπνιζουν μυριζει πιο εντονα ο καπνος του τσιγαρου και τους ενοχλει.
Το ιδιο πρεπει να συμβαινει και σ' αυτους που δεν βλεπουν τηλεοραση.
Ανοιξα για λιγο χθες βραδυ και με ενοχλουσαν ολα τα προγραμματα.
Μονο ενα ειδα, κι αυτο για λιγο, για τον γεροντα Παϊσιο.
Μεγαλωνω και παραξενευω θα πουν καποιοι.
Ωριμαζω θα πουν, οσοι με αγαπουν περισσοτερο.
Και οι μεν και δε, δικιο θα εχουν.

Καποιος, στο αφιερωμα για τον Παϊσιο, ελεγε οτι ολο και περισσοτεροι ανθρωποι πια δεν μπορουν να κοιμηθουν τα βραδια.
Κι ενιωσα ευτυχισμενη που εγω μπορω.
Παντα μπορω.
Λες και ο Μορφεας ειναι ο κρυφος εραστης μου.

Το Σαββατο θα εχουμε κοριτσομαζωξη για κρασακι.

Το χρειαζομουν κι εγω.

Εχει καιρο που μου το ζητουσαν αλλα ολο κατι τυχαινε.

Τωρα το ηθελα κι εγω.

Αν και ονειρευομουν μια μικρη μονοημερη εξορμηση.

Αλλαξα γνωμη.

Θα μεινω εδω.

Ειναι πιο ομορφο το Εδω απο το Εκει.

Οταν βρισκομαι στο σημειο που δεν θελω να αλλαξω το τωρα μου
με το χθες και το αυριο
μου κλεινει παλι πονηρα ο χρονος το ματι και μου λεει
στη χαρισα κι αυτη την παρτιδα.

Κι αυτη η ανοιξη δε λεει να ερθει.

Να δεις που καποιος την στενοχωρησε και την πληρωνουμε ολοι.
Μαραθηκαν και τα ζουμπουλια μου και ο ενας βασιλικος μου.
Εγω επιμενω να τα παρακαλω να ζωντανεψουν.
Οι ντοματιες μας πανε καλα.
Το ιδιο και οι πιπεριες μας.
Εκει θα κανω χωρο και για τα ονειρα μου και θα πασπαλησω τριγυρω μυρωδιες ζωης.

επιρροες

Ακομα εχω συμπεριφορες που μου θυμιζουν την Τζενη.
Εξι χρονια ζησαμε μαζι, δεν θα γινοταν διαφορετικα.

Ετσι και στις αναρτησεις μου.
Οσο περναει ο χρονος ξεχωριζω μικρα κομματια αλλων μεσα στις λεξεις μου.
Το απολαμβανω.
Τεσσερα χρονια blogging σχεδον.
Απο το 2007 ανοιξε ενα ακομη πραθυρο για επικοινωνια.

Κι ενω η μπλογκογειτονια αλλαζει με τον χρονο, εμενα με βρισκω στασιμη.
Γραφω με την ιδια ορεξη.
Ισως να μην ειναι παντα "πετυχημενες" οι αναρτησεις.
Ισως να μην καταφερνω να βαλω στη σωστη σειρα, τις σωστες λεξεις για να περιγραψω αυτο που καιγεται μεσα μου.
Εχω την ιδια αναγκη να τα μοιραστω.
Να τα αφησω εδω απλωμενα και να τα συζητησουμε.
Περνωντας επωνυμοι και ανωνυμοι, αφηνοντας τα δικα τους χναρια πανω μου.


Χθες χαρηκα για αλλη μια φορα την ανομοιογενεια της παρεας μου.
Διαφερουν πολυ οι αποψεις που εχω για τον γαμο, για την μητροτητα, για οσα θεωρουμε δεδομενα.
Εχω ονειρευτει να τους κανω ολους bloggers.
Να συνεχιζεται κι εδω μεσα η επικοινονια μας, οι αγκαλιες μας.

Ενα παραθυρο ο καθενας μας με διαφορετικη θεα καθε στιγμη.
Ενα παραθυρο με κλειστες ή ανοιχτες κουρτινες.
Κατεβασμενα ή ανεβασμενα πατζουρια.
Ενα παραθυρο στον κοσμο.
Τα λιγα παραθυρα, μας δεινουν λιγες προοπτικες.
Τα πολλα, πολλες.

Παραθυρα!