Τα Σαββατοκυριακα φευγουν πιο γρηγορα. Οι δουλειες δεν τελειωνουν ποτε και ολο κατι τυχαινει και γινονται βιαστικα. Ακομη διαβαζω αρθρα για τη ζωη στο εξωτερικο και δεν εχω ασχοληθει ουτε λεπτο με τι ειπαν προεκλογικα οι πολιτικοι. Λες και θα αλλαξει κατι. Στιβω το κεφαλι μου να βρω λυση. Αμιλητη τριγυριζω στο σπιτι απο δωματιο σε δωματιο κανοντας δουλειες και προσπαθωντας να αποφασισω τι θα γινω οταν μεγαλωσω. Να βρω μια λυση για το μελλον μου καθως πλαθω κουλουρακια καροτου.
Τις πρωινες ωρες που φυσαει και δεν εχει ξημερωσει καλα ακομη, καθομαι στον κηπο, πινω εναν βαρυ ελληνικο καφε και ολα φαινονται πιο ομορφα. Ειναι η εποχη τετοια που μπορει να με πεισει για το ομορφο. Αλλαζω χρωματα και βαζω καφε και μπεζ και μπλε εδω κι εκει. Μου ελειψε ενας καφες με μια φιλη σε ενα ομορφο καφε με θεα. Προχθες προσπαθουσα να σκεφτω, οταν με ρωτησε η Σοφια, αν βγηκα ολο το καλοκαιρι. Δεν ξερω αν ξεχναω κατι, αλλα ακομη δεν μπορω να θυμηθω να βγηκα αυτους τους 3 μηνες. Εκτος απο την εκπληξη που μου εκαναν οι φιλες μου στα γενεθλια μου και τις 4 μερες στις διακοπες. Δεν θελω να ζω σαν εβδομηνταχρονη στα 38 μου.
Το σπιτι με ηρεμει. Εχω κλειστει στο καβουκι μου και δεν θελω να με βγαλεις απο εκει. Ειναι σαν να με απομακρυνεις απο τον φορτιστη μου κι εχω παλια μπαταρια. Ξελιγωνομαι σε λιγα λεπτα. Θα γεμισω τα ραφια με ελληνικο, νες, καπουτσινο και φιλτρου και μην ξεχασεις να μην μου τηλεφωνησεις. Θα λειπω στην προσωπικη μου ζωη με τα αντικοινωνικα και αποκοσμα προσφατα ενστικτα μου. Ολη μου η ενεργεια διοχετευεται στην Ισμηνη, επειδη μου εμεινε λιγη και την τσιγγουνευομαι. Δεν ζοριζομαι να φαινομαι καλα μπροστα σε αλλους οταν λειπει η Ισμηνη, δεν προσπαθω καν να παρηγορησω ανθρωπους που κανουν λαθη και μετα εγω πρεπει να τους κανω να μη νιωθουν ασχημα που με προσβαλουν. Κλεινει ο κυκλος και μεσα χωραει μονο την Ισμηνη αυτη τη στιγμη. Με σπρωχνω μπας και χωρεσω κι εγω.
Μη μου τηλεφωνησεις, να το θυμασαι αυτο.