Νεα αρχη....ξανα

 Οι τελευταιοι 2 μηνες (Φεβρουαριος-Μαρτιος) με κουρασαν. Τοσο σωματικα, οσο και ψυχολογικα. Με το ατυχημα της Ισμηνης αποδιοργανωθηκα περισσοτερο, επειδη βρισκομουν σε μεταβατικη περιοδο στα επαγγελματικα. Λογω της απομανρυνσης καποιων γιατρων στην κλινικη που δουλευα, εργαζομασταν μισες ωρες και υπηρχε μια γενικη αβεβαιοτητα. Ενας πρωην συναδελφος, μου προτεινε να παω να δουλεψω στο οδοντιατρειο που δουλευει. Πηγα δυο φορες δοκιμαστικα και ο γιατρος εμεινε πολυ ευχαριστημενος και με ηθελε. Χαιρομουν πολυ, επειδη με τον Καναν (πρωην συναδελφο στην κλινικη) ειχαμε πολυ καλη συνεργασια και χαιρομουν να δουλευω μαζι του. Κι εκει που ημουν ετοιμη να δεχτω, ερχεται μια προταση απο ενα ζευγαρι ελληνων οδοντιατρων που εχουν ιατρειο εδω. Και ειμαι αναμεσα σε δυο, να προσπαθω να βρω χρονο να πηγαινω για να τους γνωρισω ωστε να μπορεσω να αποφασισω και να τρεχουμε και την Ισμηνη στα νοσοκομεια και σε γιατρους. Επιπροσθετως μας αλλαξανε και λεβητα αεριου κι επρεπε να κανω χωρο στο κελαρι, εχοντας τους τεχνικους 3 μερες στο σπιτι.

Περασαν οι μερες, ο γυψος της Ισμηνης βγηκε κι εγω ξεκινησα να εργαζομαι στο οδοντιατρειο με τους Ελληνες τελικα. Ειναι πολυ προσφατο και δεν μπορω να εχω σαφη αποψη, αλλα νιωθω λιγακι "σαν το σπιτι μου" εκει. Το ζευγαρι οδοντιατρων με υποδεχτηκαν πολυ θερμα, οι κοπελες βοηθοι φαινονται ολες ευχαριστες κι επικρατει μια ομορφη ατμοσφαιρα. Ας ελπισουμε να πηρα τη σωστη αποφαση !

Αναγεννηση εσωτερικη, παραλληλα με την ανοιξη που αρχισε να κανει την εμφανιση της με περισσοτερη εμφαση τις τελευταιες μερες. 

Τραυματιας

21.02.23

Σου εχει τυχει να νιωθεις οτι ζεις σε μια αλλη πραγματικοτητα απο τους γυρω σου; Οι περισσοτεροι θα απαντησουν "συχνα". Δεν αναφερομαι βεβαια στη διαφορετικοτητα μας, αλλα στις ανατροπες. Το '23 μπηκε με αγριες διαθεσεις, αντιγραφοντας την εισοδο του '22. Τον τελευταίο καιρο το Μαιντς ζουσε σε ρυθμους καρναβαλιού.  Το καρναβαλι για το Μαιντς ειναι λατρεμενη γιορτη. Εμεις απο την αλλη, τρεχαμε ξημερωματα καποιας Κυριακης στην Αυστρία, να μαζεψουμε την Ισμήνη που εσπασε το ποδι της. Νοσοκομεια, πατεριτσες, πατεντες για μετακινηση στα σκαλια και πως να κανουμε μπανιο. Αδειες εναλλαξ με τον Δημήτρη να ειναι καποιος μαζι της, ενω η γιατρος δε μας δικαιολογησε αδεια, επειδη μπορει να κανει τα παντα μονη με τις πατεριτσες, ειπε. Ας μενει μονη της 6-8 ωρες την ημέρα,  απο την πρωτη μερα με γυψο, που ειχε πονο και δυσκολευτηκε να ανεβει ακόμη και το μικρο σκαλακι για να μπει στο σπίτι.  Ειναι φορες που δεν μπορω με τιποτα να απαλλαχθω απο την ελληνιδα μανα που κρυβω μεσα μου. Φοβαμαι οτι ειναι θεμα dna 😁. Αναρωτιεμαι...  μια γερμανιδα θα αφηνε το παιδι πρωτη μερα με γυψο, μονο στο σπίτι, για να παει στη δουλεια;  

Κουτσα στραβα περασε μια εβδομαδα. Αποφυγαμε την επεμβαση, αλλα το σπασιμο μεγαλο και εχουμε καθημερινες ενεσεις ηπαρινης. Μεθαυριο ξεκινουσε σχολειο. Αλλο αγχος. Ποιος θα τη βοηθουσε εκει; Σημερα πριν ξεκινησω δουλειά ζητησα να κανω ραπιντ τεστ, δεν ενιωθα καλα. Θετικο! Επιστρεφω, κανω τεστ στην Ισμήνη,  επισης θετικο. Ο Δημήτρης, ολως παραδόξως, αρνητικος....ακομη. 

Παραδοθηκα στις αναποδιες. Εβαλα πιτζαμες, αυριο θα παω να παρω χαρτι απο τον γιατρο για τη δουλειά μου και το σχολείο της Ισμήνης κι επιστρεφοντας θα ξεκινησουμε το παζλ που παρηγγειλα. Θυμηθηκα τη φραση "Αν η ζωη σε κερασει λεμονια, φτιαξε λεμοναδα". Αυτο!

Αμα ζουσε η γιαγια μου η Κατινα, θα ελεγε οτι με ματιασαν (στα ματια της ημουν τοσο υπεροχη που ολο με ματιαζαν). Πολλα χρονια δε ζει πια. Και καπως εμαθα μονη μετα τις αναποδιες να σηκωνω κεφαλι. Οπως ολοι μας. Ο καθενας με τα δικα του τεχνασματα, με τα δικα του δεκανικια να στηριζεται.  

Ο καιρος εξω μυρισε ανοιξη. Εχει λιγες μερες που η θερμοκρασια σκαρφαλωσε για τα καλα πανω απο 10 βαθμους και ειναι σαν να μου βγαζει τη γλωσσα που εγω εχω δεκατα και βηχω. Ανταποδιδω την κοροιδια με μια γκριματσα, επειδη η ανοιξη θα ειναι ακομη εδω οταν γινω καλα. Πατσισαμε 😉

Λιγες εικονες απο την ομορφη Αυστρία πηγαινοντας να παραλαβουμε τον τραυματια μας.