Καθε τετοια εποχη με πιανει να θελω να διαβασω βιβλια. Ο περισσοτερος κοσμος εχει συνδιασει το βιβλιο πανω σε μια ξαπλωστρα να μυριζει αντηλιακο. Οταν σκεφτομαι το βιβλιο, ονειρευομαι χουχουλιασμα, κουβερτα στα ποδια, το πρασινο σαλι μου στους ωμους, μια μεγαλη ζεστη κουπα με καφε και ισως καποια ωραια μελωδια να παιζει σιγανα. Ισως και οχι το τελευταιο, ισως να ειναι καλυτερα στην απολυτη ησυχια.
Το Σαββατοκυριακο αυτο θα ειναι το πρωτο χωρις κοσμο στο σπιτι μετα απο πολυ καιρο. Μου λειπουν ομως απο τοτε που εφυγαν. Ειχα συνηθισει να γυριζω και να βρισκω ενα σπιτι γεματο. Εχω αναγκη πολυ την παρεα τελευταια. Ποσο απολαμβανα να κανω σχεδια με την πεθερα μου για το που θα βαλουμε τα επιπλα στο καθιστικο που συνεχως αλλαζει. Ο Δημητρης και ο πεθερος μου βαριοντουσαν να μας ακουνε και εβγαιναν για τσιγαρο.
Το Σαββατοκυριακο ισως βγουμε λιγακι με την μικρη και τους νονους της και ολες τις υπολοιπες ωρες λεω να τις περασω με μια κουβερτα στα ποδια, ζεστο καφε κι ενα καλο βιβλιο.
Κουρευτηκα το μεσημερι και σκουρυνα τα μαλλια μου. Εστειλα φωτογραφια στον αντρα μου και με ειπε κουκλαρα. Να, τετοια θελουμε. Ειναι και ο χειμωνας που μου ταιριαζει, ειναι και τα χριστουγεννα που τα λατρευω, ετοιμη η ψυχολογια. Κοκκινη με λαμπιονια να αναβοσβυνουν.
Η ζυγαρια μεσα μου εχει μια κλιση προς τη χαρα, ετσι ξεδιαντροπα με ολα οσα μου συμβαινουν και ολα οσα γινονται γυρω μου. Τιποτα. Ουτε με νοιαζει τι θα πεις. Εχω καθισει στο κρασπεδο και μετρω τους ανθρωπους που με αγαπουν. Και τους βγαζω παραπανω. Και δεν ειναι τυχαιο. Κι αν σου φαινεται οτι περιαυτολογω, καλα σου φαινεται. Μα αγαπιομαστε οσο αξιζουμε, να ξερεις. Και το μεσημερι ο Γιαννης μου ελεγε οτι οταν εχασε για πρωτη φορα εναν δικο του ανθρωπο που τον σοκαρε, ζητησε να μην τον ενοχλει κανεις οταν παιζει ο Παοκ. Κι εγω καταλαβα εντελως τι ηθελε να μου πει. Κι αρχισαν ηδη, μετα απο 3 εβδομαδες να μπαινουν σε αλλη σειρα και οι δικες μου προτεραιοτητες. Φοβαμαι μια οκα λιγοτερο σημερα απο χθες.
Ακουω τα βηματα μου οταν περπατω και μερικες φορες τα μετραω. Σαν τα λογια, σαν τις σκεψεις, σαν τις χειρονομιες που κανουν κροτο οσο πιο διακριτικα προσφερονται.
Σαν παλια λατερνα θα γυρισω τη ζωη μου και γρατσουνωντας τις νοτες, θα ζησω το Σαββατοκυριακο μου αφηνωντας πισω μελωδιες με κουδουνακια ταρανδων. Και τσουκου τσουκου, κουτσαινοντας, μα χωρις πονο, το ζουμε το σημερα μας. Μαθαινοντας, παντα μαθαινοντας.