Επιστρεψαμε τη ωρα που εδυε ο ηλιος. Την αγαπημενη μου ωρα, που παιρνει ενα ομορφο μπλε-μωβ ο ουρανος και αναβουν τα φωτα του δρομου. Καναμε μπανακι να φυγει απο πανω μας η αλμυρα και με μαλλια που μοσχομυριζαν σαμπουαν καθισαμε διπλα διπλα και διαβασαμε την τοσοδουλα. Ειχε παει πια δεκα παρα. Απο το πρωι στις 6 ισως να ηταν η πρωτη στιγμη που ενιωθα χαλαρωμενη. Ξεκουραστη, ανακουφισμενη και ασφαλης. Απλωσαμε το πλυντηριο που μας περιμενε και μετα, σε ενα πενταλεπτο, το Ισμηνελι μου ειχε αγκαλιασει σφιχτα τον Μορφεα και σεργιανιζε σε γειτονιες ονειρων.
Με το ζορι τσουλαει αυτη η εβδομαδα. Το νιωθεις κι εσυ; Εφυγαν τα ομορφα βραδια στην αυλιτσα. Ο μονομαχος απεναντι στην γυαλα μου κολυμπαει ζωηρα καθε πρωι. Να δεις που αυριο που θα γυρισει σπιτι του, θα του λειψω. Δεν γνωριζω καθολου απο ψυχολογια ψαριων. Αλλα αν μου μοιαζει λιγο, θα του λειψω. Ουτε γνωριζω αν προτιμαει να κολυμπαει εδω, απεναντι μου, ή σε καποια ανοιχτη θαλασσα με πολυχρωμα κοραλλια, σαν αυτα που προσπαθει να του χαρισει η ζωγραφια πισω απο την γυαλα του. Πολυ αυθαιρετα συνηθως σκεφτομαστε οτι θα ηταν καλυτερα στη θαλασσα. Αν μπορουσε να μας απαντησει....
Το δικο μας φυσικο περιβαλλον ποιο ειναι αραγε; Αυτο που ζουμε;