Κυριακη συννεφιασμενης κρυας καραντινας

Ειναι μερες που περνανε πιο δυσκολα. Μικρες φρασεις γινονται ασηκωτες.
-Ειμαστε μονο στη δευτερη εβδομαδα...
σχολιασε πριν λιγο η Ισμηνη.
Σημερα ειχε λιγο συννεφια και κρυο. Ειναι γνωστο ποσο μου αρεσει το κρυο και η βροχη ακομη και οι συννεφιες. Και για πολλους ισως καλυτερα αυτος ο καιρος, για να μη θελει ο κοσμος να βγει. Εγω θελω ανοιξη. Πως και πως την περιμενω. Η θερμοκρασια να ειναι 10° με 20° C. Ο ηλιος να κρυβεται λιγες στιγμες, ισα να ξεκουραζεται το βλεμμα απο το φως. Να καθομαι στον κηπο τα πρωινα. Να φυτεψουμε τις βιγονιες που μου πηρε ο Δ. Να προσπαθησω ξανα να ειμαι συνεπης και να τα ποτιζω. Να πλεξω κατι ανοιξιατικο για τον κηπο. Να πιω κρυο φραπε με καλαμακι και οι γερμανοι γειτονες να αναρωτιουνται τι ειναι αυτο. Να κανουμε γυμναστικη με την Ισμηνη τα πρωινα με βιντεακια στο youtube.
Σημερα κουμπωσα την μωβ ζακετα μου μεχρι πανω και επλεξα 2 μικρα λουλουδακια να περιμενουμε μαζι την ανοιξη. Η Ισμηνη γκρινιαζε για να κανει μπανιο και παραπονιοταν οτι ειναι ασχημη και οταν θα γινει 18 δε θα τη θελει κανεις. "Ενταξει, εσυ εισαι μαμα μου και παντα θα με βλεπεις ομορφη. Δεν μετραει η γνωμη σου. Δεν ειμαι ομορφη, να το ξερεις." κι αρχιζει τις συγκρισεις. Και ολοι οι αλλοι ειναι καλυτεροι απο εκεινη σε εκεινο και στο αλλο. Και δεν ηξερα τι να της πω. Και το μισω οταν δε βρισκω τις σωστες λεξεις να την εμπνευσω να αγαπαει τον εαυτο της. Κι εγω στην ηλικια της νομιζει οτι ημουν τελεια. Γιατι εχει δει φωτογραφιες μου, λεει, και ημουν ομορφη. Και της ειπα οτι μια φορα που εβαλα υποψηφιοτητα στην ταξη, ειχα παρει μονο ενα ψηφο. Και οτι ημουν μια μετρια κοπελα. Ποτε δεν θεωρουμουν απο τις ομορφες της ταξης. Και οτι ειμαστε ενα συνολο πραγματων και οχι μονο εξωτερικη εμφανιση. Και μου τελειωναν οι λεξεις. Οτι ελεγα, το ενιωθα οτι δεν ειχε κανενα βαρος. Επεφταν το πατωμα οι λεξεις μου. Και στενοχωριομουν. Αλλα μετα αγκαλιαστηκαμε. Της εκοψα τα νυχια και γελασαμε πολυ. Και σκεφτηκα, "Οκ, υπαρχουν κι αυτες οι στιγμες στο μεγαλωμα ενος παιδιου". Οι στιγμες που εισαι τοσο χλιαρος γονιος που λιγο θελεις να αρχισεις να συγκρινεις κι εσυ τον εαυτο σου με ολους τους αλλους και να σε νικουν στα σημεια.
Τελειωνει η Κυριακη αυτη. Οσο με τυλιξε στο γκριζο, αλλο τοσο με ζεστανε με σκεψεις. Κρυφες σκεψεις. Δεν μπορω να στα πω ολα. Να θυμασαι οτι μου λειπουν πραγματα. Και δεν εκανα παντα τις σωστες επιλογες. Με 1-2 θερια παλευω χρονια και με νικουν. Τα εχω βαλει στο παταρι λογω μετακομισης. Θα τα αντιμετωπιζα μετα. Μετα την προσαρμογη μου εδω. Με τη σημερινη πραγματικοτητα εχουν αλλαξει κι αλλη τροχια. Καποιες Κυριακες θα ειμαι "λιγη" μαμα. Εγω στα 42 μπορω να το δεχτω. Στο 10χρονο πως να το εξηγησω; Ή μηπως θα πρεπει να την αφησω να απογοητευεται; Θα καταλαβει κι αυτη καποια στιγμη. Ως τοτε θα βρω κι εγω τη θεση μου διπλα της. Πότε πιο κοντα, πότε σε αποσταση....

2η εβδομαδα μενουμε σπιτι Γερμανια

Μπηκαμε στη δευτερη εβδομαδα καραντινας. Ολοι μαζι στο σπιτι πλεον.
Η Ισμηνη πανω στο δωματιο της διαβαζει, ο Δημητρης διαμορφωσε βιαστικα κατω τον ξενωνα και δουλευει απο εκει κι εγω στον μεσαιο διορθωνω τα μαθηματικα που εκανε χθες η μικρη. Καπου καπου θελω να βαλω ενα τραγουδι στο λαπτοπ δυνατα. Να γεμισει η μελωδια του ολο το καθιστικο και να χορεψω. Θα ενοχλησω ομως και την Ι. που διαβαζει και τον Δ. που δουλευει. Στα ακουστικα λοιπον τα τραγουδακια μου και ποιος της λεει οτι πρεπει να ξανακανει ολο το πινακακι απο την ασκηση 21 που δεν καταλαβε τι ζηταει και στην ουσια λειπει ολη η απαντηση.


                                                   Μεσημεριανο: χθεσινα αποφαγια

Αλλαγη σεντονια, σφουγγαρισμα μεσαιου οροφου και τουαλετες εχει σημερα το προγραμμα.
Μετα πλεξιμο. Και μετραω τις ωρες μεχρι το επομενο τσιγαρο. Ο Δ. μου εβαλε πλαφον στα τσιγαρα και πολυ πιεζομαι. Τι ασχημη συνηθεια! Κοιμαμαι περισσοτερο τα μεσημερια και τα πρωινα χουζουρευω ολιγον τι παραπανω για να μη σκεφτομαι το καπνισμα. Παιχνιδια του μυαλου.
Εχει λιγες μερες που εχει βουλωσει το αριστερο μου αυτι. Αυτο με τη διατριση τυμπανου. Το ειχα ξαναπαθει και παλιοτερα και η ΩΡΛ νομιζω μου ειχε δωσει αντιβιωση και σταγονες. Δε θυμαμαι. Και σε ποιον γιατρο να πας τωρα και να σε δεχτει για κατι τετοιο;. Εκτακτο δεν το λες. Δεν ποναω καθολου. Αλλα ειναι ενοχλητικο να μην ακους. Με πειραζουν ο Δ και η μικρη. Γελαμε και το διασκεδαζω λιγακι.
Ετσι περναει αυτη η Δευτερα. Διαφορετικα απο τις αλλες.
Μια αλλη Δευτερα δε θα ειχε μιση ωριτσα που θα ειχα γυρισει σπιτι. Η Ισμηνη θα ηταν σχολειο, ο Δημητρης στη δουλεια κι εγω θα εβαζα μουσικη σε εκεινο το κοκκινο ηχειακι στην κουζινα και θα επινα εναν ζεστο καφε απολαμβανοντας το τσιγαρο μου. Μονη μου, με τον Φρεντυ. Με τον καφε μου και το τσιγαρο μου και τη μουσικη μου.
Εχει εναν υπεροχο ηλιο, κρυο και λιγο αερα.
Εχουν ανθισει ολα. Ο Δ. πηρε ομορφα λουλουδια για τον κηπο. Εχει παγωνια εδω και 2 μερες και τα βαλαμε στη μικρη τουαλετα να μη μας παγωσουν. Ανυπομωνω να ερθει η στιγμη να τα φυτεψουμε. Δεν ειμαι καλη ουτε σ αυτο. Τα ξεραινω ολα. Εκτος απο κατι βιγονιες που ειχα στο Τριαδι και της ειχα κρατησει αρκετα χρονια. Μεχρι που χιονισε κι εγω δε σκεφτηκα να τις προστατεψω και μου παγωσαν. Πολυ ειχα στενοχωρεθει. Ειχαν ενα μαγικο πορτοκαλοκοραλλι χρωμα. Πολυ τις καμαρωνα καθε πρωι. Βρηκε και μου πηρε και βιγονιες ο Μητσος μου. Θα γινει πανεμορφος ο κηπος μας. Τωρα καμαρωνω την καλλωπιστικη δαμασκηνια που βρηκα εξω απο την πορτα μου εδω σ αυτο το ομορφο σπιτι. Την καλημεριζω καθε πρωι βγαζοντας τον Φρεντυ, οπως η Ισμηνη τον Κατσουφη οταν μπαινουμε στο Ober Olm (θα σου πω αλλη φορα την ιστορια του κατσουφη).
Καλη εβδομαδα και γρηγορα να ακουσουμε ευχαριστα νεα για ολη αυτη την απιστευτη κατασταση που ζουμε. Μεινε σπιτι. Βρες τροπους να απολαυσεις τα δεδομενα. Κι εμενα δε μου αρεσει καθολου να μου επιβαλουν τι να κανω. Μεχρι να γινει δεδομενο στο μυαλο μου. Αποδοχη και παιρνουμε τα χρωματα μας να ομορφυνουμε τις επιλογες μας. Λιγες, μετρημενες, αλλα εχουμε επιλογες. Να γκρινιαζουμε, να αναλωνομαστε σε αρνητικες σκεψεις ή να ζησουμε με χρωμα και μελωδια. Με λιγη γκρινια και πολλες αγκαλιες με τα κουτσουβελακια μας. Με λιγα μουτρα στον καθρεφτη τα πρωινα (καθολου Θεσσαλονικια δεν ειμαι τελικα) και μια ομορφη μελωδια ως δωρο με τον καφε μετα. Ειναι και μερες που ολα σε πλακωνουν. Θα περασουν κι αυτες. Μεινε σπιτι!

καραντίνα στη Γερμανία

Πέρασε η πρώτη εβδομάδα που είμαστε σπίτι με την Ισμήνη. Νιώθω τόσο τυχερή που έχουμε αυτό το σπίτι. Είναι στην εξοχή, είναι φωτεινό, είναι μεγάλο κι έχουμε όλα τα πράγματα μας. Πριν λίγους μήνες ζούσαμε σε ένα υπόγειο airbnb με 2 -3 βαλιτσες ολα μας τα υπαρχοντα.
Από την Τρίτη δεν έχουμε πάει πουθενά, πέρα από βόλτα τον Φρεντυ. Σήμερα βγήκε και ο Δημήτρης τελευταία μέρα, να ψωνίσει κάποια πράγματα, να πάρει κάποια άλλα από το γραφείο και από αύριο θα είμαστε και οι 3 μέσα.
Η κλεισούρα περνάει όμορφα και συνέχεια βρίσκουμε να κάνουμε πράγματα. Η μικρή διαβάζει μια ώρα το πρωί και μια ώρα το απόγευμα, παίζει, βλέπει υπολογιστή και τηλεόραση κι εγώ όλο καταπιάνομαι με κάποια μικρή δουλίτσα, μαγειρεύω, βάζω πλυντήριο, πλέκω και χαζεύω στο Ίντερνετ. Υπάρχει και λίγη γκρίνια, δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται όλο αυτό. Αλλά λίγη. Τόσο όσο να μην ανησυχείς ότι κάτι έχει το παιδί. Είναι φυσιολογικό, στο δικό μου το μυαλό, να γκρινιάξει όταν διαβάζει, να γκρινιάξει επειδή βαρέθηκε τα 27364 παιχνίδια της, να γκρινιάξει επειδή δεν μπορεί να βρεθεί με φίλους. Είναι ένα παιδί 10 χρόνων με όλα τα χαρακτηριστικά ενός 10χρονου.
Θα μπορούσα να ζήσω πολύ καιρό έτσι. Δε μου έχει λείψει ακόμη τίποτα. Αυτό που δυσκολεύομαι να διαχειριστώ είναι η άγνωστη ημερομηνία λήξης αυτής της κατάστασης και οι οικονομικές συνέπειες. Προσπαθώ να μην τα σκέφτομαι για να μπορώ να διατηρώ την καλή μου διάθεση. Και ο Δ. προσπαθεί όσο μπορεί με χιούμορ να ξεπερνάει γκρίνιες της μικρής και να έχει καλή διάθεση.  Μετά βλέπουμε. Την υγεία μας να έχουμε και όλοι μαζί θα το παλέψουμε το μετά.
Από Δευτέρα λένε θα υπάρξει απαγόρευση κυκλοφοριας εδώ στη Γερμανία και μόνο αν έχεις άδεια (κάποιο χαρτί από τη δουλειά) θα μπορείς να μετακινείσαι. Απίστευτες καταστάσεις. Ταινία έγινε η ζωή μας.
Όσο έχω την υγεία μου εγώ και οι αγαπημένοι μου, την οικογένεια μου δίπλα μου κι έχουμε τα βασικά (σπίτι, νερό, ρεύμα, τρόφιμα, ρούχα κτλ) θα θυμάμαι να μη γκρινιάζω. Ο πλανήτης μας έβαλε τιμωρία και είναι υποχρέωση μου να θυμηθώ τι πραγματικά αξίζει.
Σήμερα ρεπό. Δεν έχω διάθεση για καμία δουλειά. Μάλλον θα πλέξω. Και θα σου γράφω συχνά. Και ακούω Τσανακλίδου αυτή τη στιγμή...


https://youtu.be/ch4Qk-qJOW8

Γερμανία

09/03/2020

Απίστευτο ; Είμαι Γερμανία!

Ήρθαμε αρχές Αυγούστου και σήμερα είναι η πρώτη μέρα που έχω δικό μου λαπτοπακι!

Η χαρά μου είναι μεγάλη. Είναι δύσκολο να προσπαθεις να δεις σπίτια, έπιπλα, ειδήσεις, δρομολόγια, σχολικές ενημερώσεις, και ότι έχεις ανάγκη σε μια ξένη χώρα, μόνο μέσα από τη μικρή οθόνη του κινητού σου. Πόνεσαν τα μάτια μου.

Πέρασαν 7 μήνες που είμαι εδώ. Το εδώ είναι ένα μικρό χωριό,  που λεγεται  Ober Olm, έξω από το Mainz  της Γερμανιας. Μεχρι τον Δεκεμβριο μεναμε σε μια αλλη κωμοπολη (Ingelheim), σε ενα υπογειο  Airbnb  διαμερισμα. Το κεφαλαιο "αναζητηση σπιτιου" ειναι πολυ μεγαλο στην Γερμανια. Ειδαμε πολλα σπιτια και οσο περνουσαν οι μηνες κουραζομουν και απογοητευομουν πολυ. Μεχρι που βρηκαμε αυτο. Ενα παραμυθενιο σπιτι!

Το χωριό είναι σε μια πλαγιά κι έχουμε υπέροχη θέα κάτω στον κάμπο, έχει φωτεινά μεγάλα παράθυρα παντού, ένα όμορφο μεγάλο καθιστικό-τραπεζαρια και ένα δωμάτιο ξεχωριστό για το πλυντήριο. Πλυσταριό που έλεγε η γιαγιά μου. Γεμίζει η ψυχή σου φως σ' αυτό το σπίτι. Το αγαπημένο μου είναι το παράθυρο της κουζίνας. Θα σου βάλω φωτογραφίες μόλις βρω τροπο να περάσω στον υπολογιστή τις φωτογραφίες του κινητού μου.

Η ομορφιά της φύσης εδώ είναι μαγική. Έχει διαδρομακια για πεζοπορία που ενώνουν τα χωριά μεταξύ τους και με την πόλη του Mainz . Πολλοι μετακινουνται καθημερινα μονο με το ποδηλατο τους. Ακομη και με βροχη και κρυο!

Για την Ισμήνη θα σου γράψω σε άλλη ανάρτηση. Είναι το πλασματάκι που δυσκολεύτηκε- και δυσκολεύεται ακόμη περισσότερο από όλους μας. Πολύ, πολύ, πολύ δύσκολο για ένα παιδί 10 χρόνων να αλλάζει χώρα και να πηγαίνει σε ένα σχολείο που δεν γνωρίζει τη γλώσσα!

14/03/2020

 Χθες βγήκε ανακοίνωση ότι κλείνουν τα σχολεία και στο δικό μας κρατίδιο. Μου φαίνεται πολύ σουρεαλιστικό όλο αυτό που ζούμε. Οι ανησυχίες πολλές. Πως θα εξελιχθεί όλο αυτο; Πως θα αντέξουν οι γιατροί, νοσηλευτες ; Πόσοι ακόμη θα πεθάνουν; Πως θα ανταπεξέλθουν οι επιχειρήσεις, οι ελεύθεροι επαγγελματίες και ο απλός πολίτης στα έξοδα; Θα καταφέρουμε άραγε να δράσουμε συλλογικά χωρίς να κρίνουμε αυστηρά ο ένας τα λάθη του άλλου; Τι τεράστιο μάθημα για τα παιδιά μας αν καταφέρουμε να είμαστε ψύχραιμοι και δοτικοι σε αυτή την κρίση!

Να σου πω την αλήθεια ο εγκλεισμός στα σπίτια μας με αγχώνει κι εμένα λίγο. Όχι γιατί δεν θα έχω τι να κάνω με το παιδί. Αλλά επειδή δεν έχουμε ζήσει ποτέ συνεχόμενα μέσα στο σπίτι οι 3 μας. Η ψυχολογία μας, η υπομονή μας και η διάθεση μας θα είναι σαν καρδιογραφημμα τις πρώτες μέρες. Θα καταφέρουμε να ζήσουμε αυτές τις μέρες με χαρούμενες στιγμές ή απλά θα επιβιώσουμε με νεύρα και γκρίνιες; Δεν ξέρω να σου πω. Έχω μάθει να είμαι πολλές ώρες μόνη και τώρα θα πιεστω πολύ. Το καλομαθημένο κωλαρακι μου θα πρέπει να ξεβολευτει σε πολλές μικρές καθημερινές στιγμές. Αλλά είναι μια πρόκληση. Κι έχω σκοπό να την διεκπεραιωσω με όσο περισσότερο καλή διάθεση αντέχω.

Οι γονείς μου και τα πεθερικά μου είναι Ελλάδα, κλεισμένοι στο σπίτι. Τα αδερφια μας έχουν επωμιστεί όλες τις υποχρεώσεις τους και την γκρίνια τους. Στην Ελλάδα νομίζω είναι πιο άσχημα τα πράγματα. Οχι λόγω κρουσμάτων, εμείς έχουμε περισσότερα και περισσότερους θανάτους (ακόμη και αναλογικά αν το δεις με βάση τους πληθυσμούς της κάθε χώρας). Νομίζω λόγω ψυχολογίας πολιτών (ναι από πανικό που σπέρνουν τα Μ.Μ.Ε.). Είναι μια κατάσταση πρωτόγνωρη για όλους μας. Θα υπάρχουν λάθος αντιδράσεις, υπερβολικές συμπεριφορές και προκλητικές καταστάσεις. Για να δούμε. Με πόσους θα μαλώσουμε και σε πόσους θα καταφέρουμε να είμαστε πραγμετικα χρήσιμοι. Ας μετράμε. Όπως τα παγωτά και τα μπάνια τα καλοκαίρια όταν ήμασταν μικροί.

Θα μπορούσα να σου γράφω για ώρες. Μου έλειψε, μου έλειψες. Θα πρέπει να μαγειρέψω όμως. Εδώ έχει λίγη ψυχρά αλλά με έναν υπέροχο ήλιο που βοηθάει να με πείσει ότι θα τα καταφέρω όλα.
Να μην ξεχνάς ότι δεν είσαι αφεντικό κανενός, είσαι συνάνθρωπος. Θα προσπαθήσω να το θυμάμαι κι εγώ.

Α! δε σου είπα!
Ακούω βιντεάκια στο  YouTube  και γραφω παραλληλα. Δεν μπορουσα να το κανω αυτο απο το κινητο (και για να εχω χωρο για φωτογραφιες, ειχα σβησει ολα τα τραγουδια που ειχα αποθηκευμενα).

Να αυτό ακούω τώρα. Ρομαντικουλι.  Eίχα να το ακούσω χρόνια.

https://youtu.be/nKaWQxlTsRM

 ...και μια φωτογραφία από αυτό που έχω μπροστά μου αυτή τη στιγμή :)