κατι μου λειπει

Περασε και η καραντινα και ειναι στιγμες που νιωθω σαν τιποτα να μην αλλαξε κι αλλες που λεω, τιποτα δεν ειναι το ιδιο. Και θελω τιποτα να μην ειναι το ιδιο. Ολα ερχονται για καποιο λογο. Εγω τι καταλαβα μεσα απο αυτο; Τιποτα που να μπορω να το βαλω σε λεξεις να το μοιραστω μαζι σου.
Ειμαι στο χωριο μου και μεσα απο μια ιστορια με πολλους διαλογισμους και ασκησεις, κολλησα στην ασκηση μιας μερας. Τι ονειρευοσουν να κανεις και δεν εγινε ποτε; Γραψ'τα σε μια σελιδα. Και σκεφτηκα: τι αντιφατικο! Πριν λιγο καιρο εγραφα οτι βρισκομαι εδω που ονειρευομουν να ειμαι.
Αλλα εκεινα τα κρυφα τα ονειρα; Εκεινα που ντρεπεσαι να μοιραστεις επειδη ειτε ειναι πολυ κοινοτυπα, ειτε γραφικα, ειτε χαζορομαντικα και τα 'χωσες κατω απο το χαλι και πατας απο πανω με θρασσος επειδη τα εχεις παντελως ξεχασει.... Τι γινεται με εκεινα τα ονειρα;
Θυμασαι οτι προλαβαινεις να εκφρασεις ενα πολυ μικρο μερος του εαυτου σου σ'αυτη τη ζωη. Υπαρχουν τοσα κομματια που μενουν ανεκφραστα. Ειμαι τοσα πολλα που δε ζω. Χωρις παραπονο το λεω. Δε γινεται να ζησω οσα ειμαι. Ειμαι τοσα πολλα. Ατελειωτα κυμματα σε εναν απεραντο ωκεανο.
Κι ενα απο αυτα ηταν να εχω εναν ξενωνα. Κι αυτο το ονειρο το ειχα ξεχασει. Καπου στα 20 το ειχα κανει, το μοιραστηκα με την κολλητη μου και μου το θυμισε στα 40. Σαν να ειναι κατι που με χαρακτηριζει. Κι εγω το ειχα ξεχασει. Αν ειναι δυνατον. Ποσο καλα το χαντακωσα. Το ειχα ξεχασει. Εναν ξενωνα εξω απο την Αρναια, να γνωριζω ταξιδευτες. Εγω που δεν μπορω να κρατησω συμμαζεμμενο ενα σπιτι, ονειρευομουν να εχω ξενωνα. Αυτο σκεφτηκα χθες οταν πηγα να το γραψω στο τετραδιο με τα απραγματοποιητα ονειρα. Αλλα μετα θυμηθηκα οτι θελω να παψω να ειμαι ειρωνικη. Κι εσβησα το πικροχολο σχολιο που εκανα στον εαυτο μου κι εγραψα στο χαρτι για τον ομορφο ξενωνα μου.
Κι ενα καφε-βιβλιοπωλειο ονειρευομουν. Ισως πλωτο.

Και καπως ετσι ηθελα πολυ ενα μεσημερακι να συναντηθω απο νωρις με την Αννα και την Μαρια, σε καποιο ταβερνακι με παλια ελληνικα τραγουδια και να πιουμε τα κρασακια μας και να λεμε και να λεμε μεχρι τις πρωτες πρωινες ωρες. Και να εχω την επομενη μερα ολοκληρη να κοιμαμαι για να συνελθω γιατι οι αντοχες δεν ειναι πια οι ιδιες. Αλλα θα ξαναπουμε για τον ξενωνα και με τις κουβεντες μας θα ζωγραφισουμε τοσο ρεαλιστικα τον εαυτο μας που θα ξεκαθαρισει ο,τι ειναι θαμπο τωρα και με δυσκολευει να καταλαβω και να απαντησω στα "γιατι;" μου. Γιατι μ'αυτες μπορω και γδυνομαι εντελως. Εχουν αυστηρη ματια και αγαπησιαρικη ταυτοχρονα. Και ξερουν κι αυτα τα κομματακια της Κατερινας που εχασα στο δρομο και μου τα θυμιζουν και νιωθω τοσο ομορφα κοντα τους. Να, αυτο μου λειπει πολυ τωρα.
Οι παιδικες μου φιλες.
Κι ενας ξενωνας.
Κι ενα πλωτο καφε-βιβλιοπωλειο.

το ειχα ονειρευτει

Δεν ξερω αν υπαρχουν πολλοι να ονειρευτηκαν ενα μερος να ζουν και τελικα να βρεθηκαν εκει.
Εγω ειμαι ενας απο αυτους παντως. Και θα σου εξομολογηθω οτι μου λειπουν 2 πραγματα, μου λειπουν πολυ. Αλλα ολα τα αλλα ειναι εδω. Γυρω μου, μεσα μου, διπλα μου. Ειναι φορες που φοβαμαι μην ξυπνησω και ειναι ολα αυτα ενα ονειρο. Μεσα σε ολη αυτη τη δυσκολη περιοδο, ντρεπομαι να πω οτι εχω σχεδον οσα ονειρευτηκα. Οχι απλα μ'αρεσει η ζωη μου εδω. Την ειχα ονειρευτει τη ζωη μου εδω και δεν πιστευα οτι θα συμβει ποτε. 

Υπηρχε ενα σεναριο καποτε να παμε Ντουμπαι. Και μπορω να σκεφτω γυναικες που θα ηταν πολυ ευτυχισμενες εκει. Ειδικα με τον μισθο που μας ειχαν προτεινει. Εγω ομως θα ημουν δυστυχισμενη. Ειναι πολυ σημαντικο φιλε μου να σου αρεσει εκει που πας. Αν εχεις επιλογη σ'αυτο. Εδω εχω περασει πολυ δυσκολα με την μικρουλα μου. Δεν μπορω να σου περιγραψω ποσο δυσκολο ειναι για ενα παιδι 10 χρονων μια τετοια αλλαγη. Εκλαψα πολλες φορες, απογοητευτηκα, δειλιασα, πιστεψα οτι δεν μπορω να ανταπεξελθω. Ειμαι βεβαιη οτι αν δεν μου αρεσε το μερος αυτο, δε θα αντεχα.
Θα προσπαθησω μεσα απο εικονες να σου δειξω οσα με εχουν μαγεψει.

Ειναι πολυ Κατερινα αυτο το μερος.

Το λαπτοπ αυτο που μου εδωσε ο Δ ειναι πολυ διαφορετικο απο τον υπολογιστη που ειχα παλια. Με δυσκολευει πολυ στο να ψαχνω φωτογραφιες. Αλλες ηθελα να βαλω. Άλλη φορα. Σου εβαλα οσες καταφερα :)

Το οτι ειμαι εδω το χρωσταω στον Δ. Χωρις αυτον ποτε δε θα τολμουσα. 

μιση αναρτηση

Πρωτομαγια σημερα και ξυπνησα με βροχη. Στριφογυρνουσα στο κρεβατι και δεν επαιρνα αποφαση να σηκωθω. Η Ισμηνη μου εφερε πρωινο στο κρεβατι. Δε μου αρεσει καθολου το πρωινο στο κρεβατι. Αληθεια απορω με οσους το απολαμβανουν. Εβγαλα τον Φρεντυ με βροχη. Δεν καναμε μεγαλη βολτα. Επεστρεψα και ηπια το καφεδακι που μου ειχε ετοιμασει η μικρη μου. Με πλαγιο βλεμμα κοιτουσα την κουζινα που μου σφυριζε. Ειχε μπει πρωι πρωι το ποντικι μου μεσα να ετοιμασει πρωινα και δημιουργησε εναν μικρο χαμο. Αλλα δε σηκωνομουν. Χαζευα στο facebook. Πολλες ιδιες εικονες, ιδια σχολια, ιδια παραπονα και αναμεσα πρωτομαγιατικα στεφανια και λουλουδια. Κι επεσα παλι σε αρθρα για μαμαδες που τα εχουν δει ολα με αυτη την καραντινα. Και απο κατω τα μισα σχολια αποδοχης, συμπαραστασης και αγωνιστικους χαιρετισμους και αλλα μισα κριτικης και απορριψης. Και ηθελα να σου πω τις σκεψεις μου.
Απογοητευση.
Απογοητευση επειδη ακομη δεν υπαρχει ισοτητα και οι μαμαδες εχουν επωμιστει ολο το βαρος των παιδιων.
Απογοητευση επειδη υπαρχουν ανθρωποι που θα μπουν να σχολιασουν με σκοπο να προσβαλουν και να πληγωσουν.
Απογοητευση επειδη ειναι ελαχιστοι αυτοι που ανεβαζουν ποστ ή αρθρα με λυσεις, με προοπτικη. Κι ανοιγω παντα διπλα αυτα τα λινκ για να μου εμφανιζονται πιο συχνα. Και κανω scroll down γρηγορα συχνα οταν οσμιζομαι γκρινια. Λες και ειναι κολλητικη κι αν μεινει λιγη παραπανω ωρα μπροστα μου θα κολλησω. Και θα αρχισω να του φωναζω εγω "Φτανει πια! Βρες κατι ομορφο να πεις. Βρες λιγο χιουμορ. Προτεινε μου τροπο να αντεξω, να αμυνθω. Με ευγενεια, με συμπαθεια, οχι με θυμο. Οχι συνεχεια. Χανει την αξια της η οργη ετσι."
Θυμωνω με την κυβερνηση. Με ολο αυτο το παιχνιδι με τις μασκες. Φυσικα και κρινω και κατακρινω κι εγω. Μεχρι το σημειο να μπορω να δεχτω ή να απορριψω κατι. Μια κατασταση, μια νεα γνωση. Θυμωνω, σουφρωνω τα φρυδια και σκεφτομαι κακίες.
Διακοπη.
Θα βγαλουμε τους πινακες με τον Δημητρη να αποφασισουμε που θα τους κρεμασουμε.