Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2007
Η λιστα της Κ.
1. Θελω ενα προγραμμα οργανωσης σπιτιου γιατι απο τοτε που αρχισα τη δουλεια το σπιτι ειναι σαν να το ληστεψαν
2. Θα αφιερωσω περισσοτερο χρονο σε ταινιες γιατι εχω να παω σινεμα σχεδον 2 χρονια.
3. Θα βαλω ενα πλανο εξελιξης της δουλειας μου με μικρα και σταθερα βηματακια
4. Θα υπαρχει ενας λογαριασμος αποταμιευσης με σκοπο την εκπληρωση του ονειρου που εχουμε με τον Δ ......ΚΛΕΙΣΤΟΣ λογαριασμος υπαρχει;;;;
5. Θα αρχισω υγιεινη διατροφη......χωρις υπερβολες βεβαιως βεβαιως.
6. Θα προσπαθησω να ειμαι πιο εντιμη στις αποφασεις μου χωρις πισωγυρισματα.......ηρθε επιτελους η ωρα!
7. Θα αφιερωσω χρονο στον εαυτο μου, ψυχη τε και σωματι, γιατι εχει αρκετο καιρο που εχω γινει πιο τεμπελα και απο τον χουζουρη.
8. Θα προσπαθησω να μιλαω λιγοτερο........ειναι πολλες οι φορες που απλα αναλωνομαι.
9. Θα επισκεφτω ψυχαναλυτη
10. Θα προσπαθησω να ξεχωριζω τι θελω και τι θα ηθελα να θελω, εντιμα και εγκαιρως. (Βαμβουνακη)
11. Θα κανω μαθηματα υπομονης τωρα που οι γονεις μου θα μετακομισουν σχετικα κοντα μας
12. Μεσα στο 2008 θα βρω χρονο να επισκεφτω τα ατομα που θελω να δω!!!
13. Θα δειξω στους ανθρωπους που αγαπαω τι σημαινουν για μενα.
१४. Θα προσπαθησω να ειμαι λιγοτερο επιρρεπης σε ατασθαλιες.
15. Να κοψω το καπνισμα.......μαχαιρι λεμε!!!
...................to be continued and/or updated
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2007
Πλησιαζει και το ρεβεγιον πρωτοχρονιας.....φετος για πρωτη φορα θα κανουμε σπιτι μας εγω και ο Δ. Ευτυχως ειναι εκπληκτικος μαγειρας και τα περισσοτερα φαγητα θα τα ετοιμασει εκεινος....... εχω λιγακι αγχος ομως για την ολη προετοιμασια! Και να φανταστειτε μονο η οικογενεια μου ειναι καλεσμανη, οχι κανενας ξενος. Ειναι καιρος να αρχισω να μαθαινω σε τραπεζωματα, θα μου αρεσε πολυ να το κανουμε πιο συχνα με καλους φιλους.
Να περασετε ολοι υπεροχες στιγμες και μην ξεχνατε τη λιστα με τι πρεπει να κανετε το २००८.......... βοηθαει να γινουμε λιγακι καλυτεροι αν προσεξουμε κι αφησουμε την παιδικη μας ειλικρινεια να αποφασισει!!!
Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2007
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
Τους IL DIVO τους γνωρισα απο την γητευτρια (ποιον αλλον;;;).
Ένας Ισπανός, ο βαρύτονος Carlos Marin, ένας Γάλλος ποπ τραγουδιστής, ο Sebastien Izambard, ένας Αμερικανός τενόρος, ο David Miller κι ένας Ελβετός τενόρος Urs Buhler.
Ειναι κουκλοι κι εχουν και υπεροχες φωνες!!!!
Παρακατω ακολουθει και η πιο κλασσικη εκδοση του "White Christmas" με παραμυθενιες φωτογραφιες!
'White Christmas' - Bing Crosby
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΟΛΟΙ ΣΑΣ!!!
Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2007
Το δίχτυ
ΤΟ ΔΙΧΤΥ
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση: Τάκης Μπίνης
Κάθε φορά που ανοίγεις δρόμο στη ζωή
μην περιμένεις να σε βρει το μεσονύχτι
έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί
γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ
έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί
γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ
Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς
κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι
Αυτό το δίχτυ έχει ονόματα βαριά
που είναι γραμμένα σ' επτασφράγιστο κιτάπι
άλλοι το λεν του κάτω κόσμου πονηριά
κι άλλοι το λεν της πρώτης άνοιξης αγάπη
Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς
κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι
Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2007
Τιποτα για σενα...
Τα χέρια ψάχνουν στο σκοτάδι ένα τσιγάρο
Κι από ένα άρρωστο κερί σκύβω ν’ ανάψω
Μες στον καπνό του ταξιδεύω και σαλπάρω
Μα πια δεν έχω το κουράγιο να σε ψάξω
Γυρίζω πίσω δίχως λόγια, τελειωμένος
Σα να μην έζησα ποτέ εγώ για σένα
Έτσι κι αλλιώς είναι ο χρόνος μου χαμένος
Μες τα κιτάπια της ζωής τα γαμημένα….
Κι ύστερα κάνω πως βουρκώνω μα κρατιέμαι
Λες και φοβάμαι σ’ ένα κλάμα να ξεσπάσω
Δεν φταις εσύ ούτε κι εγώ μ’ αναρωτιέμαι
Πως θα φαντάζουν ολ ’ αυτά όταν γεράσω
Κι αρχίζω τότε να με κόβω με ξυραφιά
Και της ψυχής μου να γκρεμίζω την ορφάνια
Μα τ’ ανεξίτηλα του έρωτα σημάδια
Έχουν γεμίσει με πληγές την περηφάνια…
Σπάνε τα μάτια μου επάνω στον καθρέφτη
Τα τόσα λάθη μου ξανά δεν τα μετράω
Κι αν έτσι θες, θα κάνω και τον φταίχτη
Αντέχω πιο πολλά απ’ όσα κι αν περνάω
Μόνο που να, είναι φορές που σ’ αγαπάω
Όχι πολύ, λίγο πιο πάνω από μένα
Και κάπου μέσα μου σαν άνθρωπος πονάω
Που όλα έγιναν πια τίποτα για σένα…
Το παραπανω ποιημα ειναι του Kώστα Μπαρμπαγιάννη, κανει εκπομπη στο ραδιο Μυθος 93,4 κάθε Σαββάτο & Κυριακή βράδυ (ΈΝΤΕΚΑ με ΜΙΑμ.μ.).
Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2007
εγκαινεια
Το Σαββατο πηγαμε Σερρες, τα εγκαινεια ηταν υπεροχα και ειδα και παλιους συμφοιτητες.
Πως αλλαζουν οι ανθρωποι!!! Πριν λιγα χρονια μοιραζομασταν τον καφε και τα μακαρονια και παραδεχομασταν τις πιο χαζες σκεψεις μας και τωρα ο καθενας προσπαθει να το παιξει ο καλυτερος επαγγελματιας. Βαλαμε τα καλα μας, ρουχα και φατσα, και να 'μαστε, μπροστα σε ψευτικα ειδωλα! Εχω παρασυρθει πολλες φορες ,απο ανασφαλεια, να λεω κι εγω για τη δουλεια μου και το ποσο κοσμο εχω. Οταν ομως ανοιξουν τα ματια, εκεινα μεσα σου, βλεπεις οτι δεν εχεις να πεισεις κανεναν. Κι αυτη τη φορα συγκρατηθηκα, δεν παινευτηκα για τη δουλεια μου, δεν αντεδρασα σε ψευτικες ανοησιες.....μονο γυρισα και κοιταξα τον Δ, μου εκλεισε το ματι και μου χαμογελασε. Και ξαφνικα ξεχωρισα απο το πλανο, δεν επαιζα πια σ' αυτη τη φαρσοκομωδια. Ημουν μονη, χαζοχαρουμενη και μακρυα απο αυτον τον κλαδο του επαγγελματος μου, που ειναι λιγακι σιχαμερος. Ημουν η Κατερινα,χωρις καμια αλλη ιδιοτητα, σε ενα μπαλκονι, με τον Δ. μου και κανενας δε μπορουσε να χαλασει τον μικροκοσμο μου με μικροπρεπιες, ευτυχως ουτε εγω!
Θελει δυναμη, αυτοσυγκρατηση και μια γλυκια παρουσια, να σε κοιταξει με αγαπη, να σου κλεισει το ματι και το χαμογελο της να φωναζει "Δεν εισαι εσυ για τετοιες μικροτητες, μην απαντας, μην ακους!!!" για να μπορεσεις να αποφυγεις το μικρο της δικης σου ψυχης!
Καλη εβδομαδα κι αν αλλαζουν οι αλλοι, αλλαζουμε κι εμεις....ευχομαι προς το καλυτερο!!!!
Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2007
καλο σαββατοκυριακο!!!
Θα σας δω ολους τη Δευτερα. Ευχομαι ξεκουραστους, πιο δυνατους και καλυτερους κατα μια σταγονιτσα.
Θα μου λειψει το σπιτακι μου! Δεν ειμαι ανθρωπος που αντεχω μακρυα. Σπιτογατα ενα πραγμα. Ισως φταιει η ασυδωσια της φοιτητικης ζωης.
Σας αφηνω τραγουδακι για παρεα!
Alkinoos Ioannidis - Kathreftis
Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Μια μέρα ήρθε στο χωριό γυναίκα ταραντούλα
κι όλοι τρέξαν να τη δουν.
άλλος της πέταξε ψωμί
κι άλλοι της ρίξαν πέτρα
απ' την ασχήμια να σωθούν.
Κι ένα παιδί της χάρισε ένα κόκκινο λουλούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί της ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί
Κι είπε ποτέ σου μην τους πεις
τι άσχημοι που μοιάζουν,
αυτοί που σε σιχαίνονται
μα στέκουν και κοιτάζουν.
Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλον μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.
Μια μέρα ήρθε στο χωριό
άγγελος πληγωμένος.
Τον φέρανε σε ένα κλουβί
κι έκοβε εισιτήριο ο κόσμος αγριεμένος,
την ομορφιά του για να δει.
Κι ένα παιδί σαν δάκρυ ωραίο αγγελούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί του ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί
Κι είπε αν θέλεις να σωθείς
από την ομορφιά σου,
πάρε τσεκούρι και σπαθί
και κόψε τα φτερά σου.
Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλο μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.
Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2007
Για την Αρτου μας!!!
Ελεγα να εχω για υποκρουση τη μουσικη του Σπανουδακη απο την ταινια "Οι νυφες" (απλα καταπληκτικη!)................................
θα αφιερωσω ομως ενα τραγουδι εντελως ασχετο στην αρτου μου, που ειναι λιγακι κακοδιαθετη σημερα!! Ενα τραγουδακι που ειχα καιρο να το ακουσω, το βρηκα τυχαια ψαχνωντας και με ξεσηκωσε.
Κλεινω τραπεζι σε κουτουκακι το βραδυ,
Ταλι, Maya, Negma, Μωβουλα, Αλεξανδρα, Γιαννη ........ξεκουνηθειτε, θα βγουμε το βραδυ να ανεβασουμε την αρτου μας........και ειναι ολη η γειτονια καλεσμενη!
Αφιερωμενο αρτου μου!
Τη βραδιά μου απόψε
στιχοι/μουσικη: Γιαννης Σπανος/ Αλεκος Σακελλαριος
ερμηνεια: Μαρινελλα
Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2007
Ψυχουλες!!!
Η Helga μας, 18 χρονων !!!
Η πιο γλυκια μανουλα και γιαγιακα τωρα πια. Δεν μπορω να πιστεψω οτι πλησιαζει ο καιρος που δε θα ειναι κοντα μας. Μαζι μεγαλωσαμε!
Η Leila μας, 14 χρονων.
Φυλακας, φαινεται απο τα ματια της οτι δεν χαριζεται ευκολα. Δεν ξερω τι ειχε περασει μεχρι να τη μαζεψουμε αλλα δεν εμπιστευεται κανεναν εκτος απο ατομα του σπιτιου.
Η Perla μας, περιπου 8 χρονων.
Παιχνιδιαρα και ναζιαρα. Βεβαια αν εισαι ξενος και τη ζορισεις, σου δειχνει τα δοντακια της:)
O Flash μας, περιπου 7 χρονων. Μουτρο σκετο. Ενας μπαγασακος με τα ολα του. Εχει και την τσαχπινια στο ενα του ματακι και στο ενα του ποδαρακι και κλεβει καρδιες. Ατιθασος και ανυπακουος!
Η Malou μας, περιπου 4 χρονων.
Σαν γατα ειναι. Δε γαυγιζει, δε ζητιανευει φαγητο, πολυ επιλεκτικη και τα φιλια με φειδω. Πανεξυπνη και σκετη γλυκα!
Ο Φικος μας, ολης της γειτονιας. Τον ταιζαμε, τον αγαπουσαμε και δεν ειχε πειραξει ποτε κανενα. Μονο χαδακια και φαγακι ηθελε. Καποιος τον "εξαφανισε" εδω κι ενα μηνα περιπου, μαζι με κατι αλλα αδεσποτα γατακια. Κι ετσι εφυγε αδικα η ψυχουλα μου.
Ολα ηταν καποτε αδεσποτα. Λιγη φροντιδα και σου δινουν και την ψυχη τους. Καταλαβαινουν ακομα κι αυτα που δε λες και σε κοιταζουν παντα στα ματια!
Οσοι εχετε σκυλια, παιρνετε μια σακουλιτσα μαζι σας οταν τα βγαζετε βολτα, δεν ειναι κοπος και μπορει καποια στιγμη να υπαρχουν λιγοτερες φολες, αν δεν ενοχλουμε κι εμεις με τα ζωακια μας τους αλλους!!!
Υπαρχει ακομα ενα κουταβακι που ειδαμε πριν λιγες μερες με τον Δ, ενδεχεται να γινει μελος της οικογενειας μας κι αυτο.Τα παραπανω ειναι στο πατρικο μου. Αν το βρουμε θα βαλω και δικη του φωτογραφια στο μελλον.
Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007
Αιμα- >Μινως : Το γραμμα
"Ειμαι μια γυναικα που φευγει και στο εχω πει. Τους κανονισμους της δραπετευσης τους εχω μαθει.
Οταν μια γυναικα θελει να φυγει χρειαζεται για κουραγιο ενα αλλοθι. Πως ο αντρας που αφηνει ειναι αχρηστος, πως ειναι μικροψυχος, δειλος, ψευτης. Πως τη λιγοστευει σα γυναικα κι αλλα πολλα, πολλα, που μονο η δειλια με τη φαντασια μπορουν να εφευρισκουν.
Προσπαθησα να κανω κι εγω ετσι. Επι μηνες τωρα παλευω να διευκολυνθω. Να σε διευκολυνω κι εσενα καλε μου. Αν σε κατηγορησουν οταν σε εγκαταλειπουνε, η εγκαταλειψη μοιαζει πιο λογικη, πιο δικαιη.
Εσυ ομως δεν την αξιζεις την προδοσια που σαν αραχνη, υπουλα, πηγαινα να σου υφανω. Εσυ ποτε δε μου επετρεψες και δεν καταδεχτηκες καμια ευκολια.
Φευγω και ξερω πως αφηνω εναν αντρα απεραντο. Αφηνω μια καρδια που ξεπερναει τα μετρα της καρδιας μου.
Εσυ κουβαλας την περηφανεια του καπετανιου που ειναι ετοιμος να βυθιστει με το πλοιο του οταν το ζητησουν οι νομοι του ωκεανου.
Ωραιος που ηταν ο βυθος μαζι σου!
Τα φυκια της εκστασης γυρω μας ν' αργοπαλευουν! Οι κοκκινοι αστεριες. Το αηχο! Η υγρη μας ατμοσφαιρα που νοσταλγουσες οπως ο ξενιτεμενος την πατριδα.
Εσυ παντα απαιτουσες απ' τον ουρανο να σου στελνει δυσκολα τα αινιγματα να μην πληττεις.Στη δουλεια, στη ζωη, στην αγαπη. Ακομα κι εμενα σαν αινιγμα με ποθησες. Με χρειαζοσουν σαν αινιγμα που ερεθιζει το ακριβο σου πνευμα.
Ειμαι μια γυναικα ρευστη, γι' αυτο μ' αγαπησες.
«Μου φευγεις οταν σε ζητω και με κατεχεις οταν σου φευγω», μου εγραφες σ' εκεινο το μικρο γραμμα σου. Με θλιψη και με θαμβος τα ελεγες αυτα. Η θλιψη πληρωνε προθυμα το θαμβος, ποτε δε γκρινιαζες για τη μοιρα σου γιατι εισαι απο αυτους που τη διαλεγουν. Διαλεγουν που να υποτασσονται.
Μ' ευγνωμονουσες που μπορεσα να μου παραδοθεις.
Εγω ομως ειμαι μιζερη, δεν σου παραδοθηκα. Εγω παλι φευγω, παλι βολοδερνω. Εσυ ολα μου τα εδωσες, εγω ομως τωρα θελω πιο πολλα απο τα ολα. Σερνομαι σε νυχια τρελλας, σερνομαι και σου φευγω. Εσυ θα πονας και για σενα και για μενα απο δω και περα. Το ξερω, ντρεπομαι, αλλα δεν μπορω να κανω τιποτα. Εσυ ξερεις καλα, ολο μου το λεγες, πως τιποτα δεν ελεγχουμε δυσκολοτερα απο τον εαυτο μας. Τιποτα πιο αγνωστο, μου ελεγες.
Ομως εσυ εισαι απο τη στοφα των αντρων που γνωριζουν καλα τις γωνιες της ψυχης τους. Σπανιο ειδος, τυχερο στην ατυχια του κι ατυχο στην τυχη του. «Το δυσμενες προνομιο», που σου αρεσε να μου λες οταν αιμορραγουσαν οι ευαισθησιες μου.
Εσυ μπορεις να δηλωσεις, « Εσενα ή τιποτα» και στην αναγκη ν' ανοιξεις την πορτα του τιποτα και να πεσεις μεσα.
« Στ' αληθεια και για παντα», ολο με διαβεβαιωνες και σε πιστευω. Στον εαυτο μου δεν εχω εμπιστοσυνη αγαπη μου, ουτε στην αληθεια μου, ουτε στο παντα μου κι ας σου ορκιζομουν για να δεσμευτω και να ησυχασω. Για την ειλικρινεια μου, ναι. Για την ειλικρινεια μου εχω βεβαιοτητα. Μονο γι' αυτη. Τοσο φτωχουλα.
Εγω μονο σ' ερωτευτηκα ενω εσυ μ' αγαπησες, με την κραταια αγαπη λεω, την ως θανατος. Εγω, οχι. Που και που σε ζηλευα και σε ζηλευω που μπορεσες να κερδισεις μεσα σου τοσο θαρρος. Εγω, οχι...
Ο ερωτας πεθαινει κι ειναι στις καταρες του να μην πεθαινει ποτε ταυτοχρονα και στους δυο. Παντοτε ο ενας θα εγκαταλειπει. Ο ενας θα σηκωνει, μονος του, τη ντροπη του προδοτη, κι ο αλλος, μονος του, τη ντροπη του προδομενου. Πιο ειναι απο τα δυο πιο βαρυ κανεις δε γινεται απο πριν να το ξερει. Απο αυριο θ' αρχισουμε να το μαθαινουμε αυτο. Κι εσυ, κι εγω, καλη μου αγαπη.
Ο ερωτας μου τελειωσε λοιπον. Στο λεω γιατι εισαι ενας αντρας ευθραυστος, μοναχα την αληθεια μπορεις ν' αντεξεις.
«Αχ Αιμα», θα πεις κι απο ολους οσους καταραμενους τα ξερουν αυτα, εσυ, εσυ πιο πολυ θα με καταλαβεις.
Βλεπεις, ησουνα παντα συνηγορος και του πιο αθλιου εαυτου μου. Στις αγριες συγκρουσεις μεσα μου, στα σκληρα δικαστηρια, εγω ημουνα ο κατηγορος κι εσυ ο συνηγορος μου παντα. Με χαιδευες και μου ξεκλειδωνες ολες τις πορτες προς την ελευθερια.
Για να το μαθω καλα τις ξεκλειδωνες: Το κατεργο της ελευθεριας ειναι το πιο δυσβασταχτο να μαθω.
Πριν τρεις μερες σ' αφησα στη βεραντα του ξενοδοχειου σκυμμενος στους αιωνιους φακελους και στα χαρτια σου.
Περπατησα πολυ, επι ωρα, ανεβοκατεβαινα τους αμμολοφους με πεισμα, με αγνωστο σιγουρο προορισμο, λες και με τραβουσε απο καποιο σημειο ορισμενο το αντιθετο μου. Καποτε βρεθηκα να στεκομα στον τοιχο που περιστοιχιζε ενα μοναστηρι. Η θυρα ηταν μισανοιχτη. Την εσπρωξα, μπηκα. Η ταπεινοτητα του μαγνητιζε τον εγωισμο μου, η ηρεμια του την τρικυμια μου. Μπηκα. Ο αυλογυρος, η σιωπη. Καπου ακουγοταν ενα ταλαντο. Βρηκα την ηγουμενη να κλαδευει ελιες. Την πλησιασα, την ικετεψα να μ' ακουσει. Φορουσε μαυρα, φορουσα κατακοκκινα. Μ' εσυρε μαζι της σ' ενα μισοσκοτεινο δωματιο, πεντακαθαρο, αδειο σχεδον. Ενας σταυρος μονο στον τοιχο, Σταυρος χωρις εσταυρωμενο.
Καθισαμε πλαι πλαι κι αρχισα να μιλω. Μ' εκανε να μιλω και να της τα λεω ολα, ολα οσα μπορω δηλαδη να ξερω για μενα. Η απελπισια με κυριευει, η απελπισια που με κυριευει πριν την αναχωρηση. Η απελπισια που σε κανει γενναιο ή γελοιο.
«Η απελπισια ειναι το βαρυτερο», μου ειπε η μοναχη. « Ο Ιουδας πιο πολυ αμαρτησε οταν απελπιστηκε και κρεμαστηκε παρα οταν προδωσε τον δασκαλο του». Ειπε ακομα, « Αυτο που γυρευετε το λενε, αιωνιοτητα. Δεν θα το βρειτε σε ανθρωπινη σχεση».
«Ναι, ναι», εκανα κι εκλαιγα.
«Ναι, ναι», κι εκλαιγα χωρις να πολυκαταλαβαινω.
Πρεπει να φυγω τωρα αγαπη μου. Δυναμωνει η βροχη και πρεπει να φυγω. Οι γλαροι τετοια ωρα τι γινονται; Που πανε οι γλαροι οταν φυσαει και βρεχει; Χθες τη νυχτα ολο το σκεφτομουνα, ολο ελεγα να σε ξυπνησω και να σε ρωτησω. Το ξεχασα τελικα. κοιμηθηκα και δεν σε ρωτησα "
Ετσι τελειωνε το γραμμα, αποτομα. Σαν κατι να την εμποδισε ξαφνικα. Χωρις αποχαιρετισμο, χωρις ουτε καν μια τελεια.
Σηκωνει στεγνα τα ματια του. Κοιταζει το απεραντο δωματιο της αναχωρησης της. Το κοιταζει επι ωρα πολλη, σα να μετρα ενα γκρεμο, το κενο κατω απο μπαλκονι, σα να ζητα ν' απομακρυνουν το διχτυ ο σχοινοβατης.
Κι υστερα, συντομα, διαυγως, εντιμα, αποδεχεται το χειροτερο: Αδυνατο να μην την καταλαβει. Αδυνατο να μη την αγαπα. Τωρα πιο πολυ. Ετσι παλαβη, ετσι θανασιμη με τον εαυτο της.
Ειπε πραγματι, « Αχ Αιμα». "
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΚΡΑΤΑΙΑ ΑΓΑΠΗ" ΤΗΣ ΜΑΡΩΣ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ
Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2007
κλεμμενο απο σχολιο του etalon
Τετάρτη, 8 Νοέμβριος 2006
Μεταμεσονύχτιες προβολές
Ροκ είναι τα φιλμ της ζωής σου,
που δεν είναι υπερπαραγωγές,
οι πόρτες που κλείνουν με δύναμη,
το ασανσέρ που κατεβαίνει,
τα κλειδιά στην μίζα του αμαξιου.
Τα απρογραμμάτιστα ταξίδια με πλοία για την άγονη γραμμή.
Τα κουφονήσια το καλοκαίρι, ο βυθός τους.
Ροκ είναι τα τηλέφωνα και οι άηχες φωνές τους.
Απότομα παύει το φως πολλές φορές.
Ο τοίχος τότε, ζει όλες εκείνες τις σκηνές που φτιάχνουν παραμύθιαΤα μάτια σου. Ξανάρχονται μέσα μου.
Χωρίς ούτε μία προειδοποίηση έστω.
Ονειρεύομαι την μέρα.
Την νύχτα ζω την πραγματικότητα.
Δεν μετανοιώνω για τίποτα.
Η μάχη δόθηκε και χάθηκε.
Τα γαλάζια δειλινά, μπλέκονται στις κουρτίνες του σαλονιού.
Πάνω στο τζάμι , χοροπηδάνε ανάκατες οι διαβαθμίσεις του μωβ.
Από κάτω, οι άνθρωποι παραμένουν αστείοι και αγχωμένοι για μια μέρα πιο κοντά στον θάνατο.
Μωβ και γαλάζιο.
Επιμήκυνση της ζωής.
Προσπαθώ να μην μπλεχτώ στο τρελλό μαυσωλείο των αποτυχιών μου.
Μπορείς να παίρνεις τηλέφωνο για να μου στέλνεις χαμόγελα;
Δεν χρειάζεται να μιλάμε.
Οι μάσκες είναι πίσω, ή μπροστά από την αλήθεια;
Αν πονάω που δεν σε έχω, δεν είναι και αυτό μια ένδειξη ότι νοιώθω, ότι υπάρχω;
Χτες βράδυ, ξάπλωσα στην λακουβίτσα του λαιμού σου.
Δεν μίλαγα.
Τι να πεις όταν ξεχειλίζεις;
Τι;H σύνδεση με τον αριθμό που καλέσατε, δεν είναι εφικτή.
Aπο(σιωπητικά) .
H αίσθηση του βρεγμένου από την θάλασσα ξύλου, στα ξυπόλητά μου πόδια, είναι όλα τα λεφτά σε εκείνο το μπαράκι που πηγαίνουμε μαζί.
«Απουσία είναι η αυτογνωσία μέσα απ’ την απώλεια.
Είναι το repeat στο τέταρτο κομμάτι απ’ το αγαπημένο σου CD.
Είναι να συνεχίζεται η μουσική και στη σιωπή.
Απουσία είναι το μισοσκόταδο. …
Απουσία είναι η βεβαιότητα που καταρρέει με τους τίτλους του τέλους.
Απουσία είναι οι πιθανότητες και οι προσδοκίες.
Ένα σωρό μικροπράγματα που άφησες πίσω σου και δε θα σε απασχολήσουν ποτέ ξανά. Απουσία είναι οι αμέτρητες μικρές παρουσίες.
Που δεν έχουν αρκετή δύναμη να προφέρουν ένα όνομα.
Απουσία είσαι εσύ...και η ολοκαίνουργια διάσταση του να μου ανήκεις ολοκληρωτικά...αφού δεν είσαι εδώ».
When the first baby laughed for the first time,The laugh broke into a thousand pieces and they all went skipping about,And that was the beginning of fairies.
Sir James Matthews Barrie
Ένα παιδί ζωγράφισε στο τζάμι και ολόκληρη η πολυκατοικία έγινε αερόστατο.
Αυτό εννοούσες ότι θα με πονέσεις;
Eντάξει.
Πονάω.
Λοιπόν;
Διάβασα κάπου ότι τα ξωτικά, ενηλικιώνονται στα 50 τους χρόνια.
Χαμογέλασα.
Εχω ακόμα χρόνο...
Τώρα που γράφω, ακούω το Again των Archive.
Είναι αυτές οι στιγμές που δεν βρίσκεις παρηγοριά στην μουσική.
Ανεπανάληπτο τραγούδι, ανεπανάληπτη ερμηνεία στην συναυλία τους.
Κατάλαβες τι έπαθα όταν ο τραγουδιστής ξάπλωσε κάτω και ούρλιαζε
" Without your love It's tearing me apart".
Το κατάλαβες.
.Ξεχνιέται;
"Αγάπη, χθες βράδυ σε ψιθύρισα και μου είπαν να τραγουδάω σιγότερα"
Μενέλαος Λουντέμης.
Λέω να ανεβάσω την ένταση στο τέρμα.
Κι ας ενοχλούνται «οι γείτονες» και "κλείνουν" τα "παράθυρα"
"Την νύχτα γίνεσαι πληγή, που καίει τα σωθικά μου"
Στο είπα.
Άπειρα βράδιακλεισμένα σε έναν μόνο στίχο.
Κι είναι κι εκείνα τα πρωινά που σε βρίσκουν με τις μνήμες της προηγούμενης νύχτας στην καρδιά ακόμα μπηγμένες.
Κι εσύ τις τραβάς με μανία.
Αστραπιαία μπας και πονέσει λιγότερο η εξαγωγή,
όπως τότε που με τη βία τράβαγες το κουνημένο δόντι.
Απότομα.
Να μην ματώσει πολύ.
Αναβοσβύνω την ψυχή μου σαν πινακίδα νέον κρεμμασμένη στην εθνική.
Σαν διαφήμιση από σκυλάδικο.
Σαν κράχτης σε μαγαζί με γυμνές γυναίκες.
Δεν την πουλάω όμως, την χαρίζω.
Σε ψάχνω.
Στους πολύβοους δρόμους που περπατώ,
στις γεμάτες αίθουσες των σινεμά,
στα αστεία των φίλων,
στις ταινίες που βλέπω χωρίς εσένα,
στις Κυριακάτικες εφημερίδες και στον άνοστο καφέ μου.
Βρίσκω μόνο εμένα όμως.
Καμιά φορά.
Εγώ Θα ήθελα να είμαι ο κύβος του Rubik!
Να πρόσπαθείς καιρό να φτιάξεις σωστά την πλευρά μου και να μην τα καταφέρνεις με τίποτα.
Από που πάνε για τα χρώματα;
"Πατάς τα πιο καλά κρυμμένα και περίεργα κουμπιά τους και μετά μου λες ότι φοβάσαι τους ανθρώπους" .
Yποκλείνομαι.
«Mεγάλωσα,
ο τηλεφωνητής μου έγινε ευγενικός,
προσθέτει λέξεις,
σημεία στίξης,
του χρόνου θα μιλάει και αγγλικά,
we are not available now, please leave your message.
Mεγάλωσα, δεν λέω, μπορεί να 'ναι κι έτσι»
Σήμερα θέλω να κρυφτώ "μέσα" σου, να κοιμηθώ.
Αλλά μη με μαρτυρήσεις...
Σήμερα γιορτάζω. Δεν υπάρχει κανείς να το θυμηθεί…
Το εκλεψα απο σχολιο του etalon στην candyblue
Με αφησε αφωνη, με ανοιχτο το στομα το διαβασα, ετσι το ρουφιξα, σε μια τζουρα!!!
Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2007
στενες επαφες
" Μα τι παθαμε ολοι; Ο ενας μας ρωταει απελπισμενος τον αλλον να του εξηγησει τον συντροφο του. Αυτον που κοιμαται πλαι του, που αγκαλιαζει, που φιλα. Ζηταμε ο ενας απο τον αλλον βοηθεια και συμβουλες να καταλαβουμε εκεινον που ζει κολλητα μαζι μας.
............
Φαγαμε τη νιοτη μας στα θρανια, μαραθηκαμε στο διαβασμα, μαζεψαμε διπλωματα και πτυχια για να μην καταλαβαινουμε πια ουτε τα στοιχειωδη. Τα βασικα για να ζησει κανεις.
Η Μαρω λεει πως οσο πιο κοντα ζουμε με καποιον τοσο το οπτικο μας πεδιο στενευει. Στο τελος αλλοιθωριζουμε απ' το κοντα κοντα. «Γι' αυτο σου λεω, χρειαζεται η σωστη αποσταση για ολους και για ολα», μου εκανε προ ημερων οπως ειμασταν καθισμενες στον καναπε της. "
Απο το βιβλιο της Μαρως Βαμβουνακη "Τανγκο μες στον καθρεφτη"
Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2007
Αρχισαν τα προεορτια!!!!!!!!!.....
.............και το μεγαλο τρεξιμο επισης!!! Δεν ξερω αν θα προλαβαινω να μπαινω οσο συχνα με ειχατε συνηθισει, περιμενω και την Talisker να παμε για ψωνια!!! Τουλαχιστον ξερω οτι κι αλλοι τρεχουν αυτες τις μερες και κουραζονται πολυ περισσοτερο [ mama mia μου εσενα σκεφτομαι!]............. Καλα Χριστουγεννα σε ολους!!!!!!! (maya ακους;;;).
Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007
Ο λυχνος του Αλλαδινου - Χ. Θηβαιος
Powered by eSnips.com |
Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2007
το τελευταιο αντιο
Powered by eSnips.com |
Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007
"Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια Στο μυαλό είναι ο Στόχος, το νου σου ε; "
Η Κάτερίνα Γώγου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1940 και έδωσε τέλος στην ζωή της το 1993.
Κάποιοι στίχοι της
"Πάει. Αυτό είταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
'Αρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σούχα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα".
Στο σύντομο διάστημα της ζωής της εκδίδει τις ποιητικές συλλογές "Tρία κλίκ αριστερά "1978, "Ιδιώνυμο"1980, "Το Ξύλινο Πάλτο"1982, "Απόντες"1986, "Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών"1988, "Νόστος"1990.
Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2007
Για την Αννα... 13 / 09 / 2007 Θεσσαλονικη
L'Eté Indien - Joe Dassin
Ζησαμε 20 χρονια μαζι....
Απ' τα αθωα κοριτσιστικα 9 μας χρονια
μεχρι που παταμε τα δημιουργικα 30.
Ολες τις μεταμορφωσεις μας,
τις φοβιες,
τις ανασφαλειες,
μα και τα ονειρα ....... "Πως θα ειμαστε σε 10 χρονια;".
Και λεγαμε ''Για παντα φιλες".
Ειχαμε τοσο παθος!
Λεγαμε, λεγαμε και δε σταματουσαμε.
Κι οσο μεγαλωναμε , τοσο δε χορταιναμε να συζηταμε.
Ως το πρωι μας εβρισκαν οι μερες και τα χρονια
να αναλυουμε τις ψυχες μας, να ξυνουμε τις πληγες μας.
Και λεγαμε "Για παντα φιλες".
Και πως τα εφερε η ζωη και ημασταν μακρυα
και τοσο ξεσπουσαμε την αναγκη μας στα τηλεφωνα και στα γραμματα.
Οχι συχνα, μα ουσιαστικα.
"Για παντα φιλες".
Περασαμε γαμους και κηδειες
και μεχρι στα καναλια μπλεξαμε με ιστοριες.
"Για παντα φιλες"
Και να που περασαν τα 10 χρονια Αννα,
περασαν κι αλλα τοσα
και μαλλον κατι μας ξεφυγε και ραγισαμε.
Ετσι αθορυβα ραγισαμε.
Χωρις κανενα παθος.
".....για να μην κραταμε μια φιλια απο συνηθεια"
Ποτε δεν φανταστηκα ενα τοσο παγιο τελος
να το εχουμε αναγκη και οι δυο
κι ας ποναει καποιες βραδυες.
Κλεισαμε καλα το μπαουλακι
και θα 'ναι η πιο ακριβη μου προικα.
Να εισαι παντα καλα και να ονειρευεσαι
και που ξερεις ισως μετα απο χρονια ......... "Πως λες να ειμαστε σε 10 χρονια Αννα;"
Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2007
Τι σκεφτεσαι;
τι σκεφτεσαι;
* Σκεφτομαι ποσο περιεργες ειναι αυτες οι κοπελες που ντυνονται οχι για να τις κοιταξεις, αλλα να τις προσεξεις.
* Σκεφτομαι ποσο ανακουφιστικο πρεπει να 'ναι το να πιστευεις.
* Σκεφτομαι πως μπορει να μην ξερω πολυ καλα το προφιλ των φιλων μου, αλλα, οπως και να το κανουμε, το ξερω καλυτερα απ' οσο οι ιδιοι.
* Σκεφτομαι πως μπορει να κατηγορηθω για ελλειψη φαντασιας, αλλα εξακολουθω να πιστευω πως το καλυτερο μερος για να κανεις ερωτα, ειναι το κρεβατι.
* Σκεφτομαι πως γινεσαι καθαρμα τη μερα που αρχιζεις να πιστευεις πραγματικα πως ο,τι εχεις, το εχεις δικαιωματικα.
* Σκεφτομαι πως κατα βαθος, ειμαι παντα διαθεσιμος και παντα πολυασχολος.
* Σκεφτομαι πως ειναι καλυτερα να μενεις σ' ενα ασχημο κτιριο που να βλεπει σ' ενα ωραιο, παρα το αντιστροφο.
* Σκεφτομαι πως δε μετανιωνω τοσο για το τι σου ειπα πριν λιγο, οσο για το οτι σου το ειπα.
* Σκεφτομαι πως σιχαινομαι οταν καποιος ξεκιναει να μου μιλησει με τη φραση "Ξερεις κατι;", οποτε κι εγω, σαν μαλακας, λεω "Οχι".
* Σκεφτομαι πως πολυ συχνα, παιρνω κατι σπουδαιες αποφασεις, που δεν τις τηρω ποτε.
* Σκεφτομαι πως υπαρχουν εκατονταδες πραγματα που σκεφτομαι αλλα δεν τα γραφω εδω, για να μην πληγωσω κοντινους μου ανθρωπους.
Αποσπασματα απο το βιβλιο "Ολα τα μανιταρια τρωγονται... ( αν και ορισμενα μονο μια φορα) ή Χιλιες απαντησεις στην ερωτηση <<Τι σκεφτεσαι;>>" του Herve Le Tellier
Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2007
03 / 02 / 2000 Constanta
Την ικανοτητα το παρελθον και το παρον
να γεννουν κατι τοσο καινουριο ποτε δεν την καταλαβα.
Τον ξερω απο παλια...
Τον ξαναγνωρισα χθες.
Το σημερα θα γινει χθες και το αντιθετο.
Δεν αντιστεκομαι...
Τα αυτουσια με διδασκουν.
Τι να καταλαβω τοσο μικρη;
Αν δεν νιωθω αυτα που πιστευω;
Αν δεν πιστευω αυτα που νιωθω;
Ποιος ξερει την αληθεια του για να τη ζωγραφισει με λεξεις;
Ουτε εγω λοιπον!
Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2007
"Η ψιλικατζου" Κωνσταντινα Δελημητρου
- Ευχαριστω, μωρο μου.
- Σας πανε πολυ τα μαυρα, αν και η Ελενη που μου αρεσει απ' το σχολειο φοραει μονο κοκκινα επειδη ειναι Ολυμπιακος. Εγω ειμαι ΑΕΚ. Ποσα ειναι τα ρεστα μου;
- Τεσσερα ευρω και δεκα λεπτα ( του τα δινω, γιατι δε φτανει να τα παρει απ' τον παγκο).
- Ωραια. Αυτα, δικα σας (και μου αφηνει δεκα λεπτα)
- Ελα εδω βρε! Δε χρειαζεται.
- Οχι, το σωστο ειναι να αφηνουμε και κατι στο μαγαζι, ε.... αν εχουμε. Εχω αλλα τεσσερα ευρω εγω.
Εφυγε τρεχοντας για να μην τον προλαβω κι εμεινα να κοιταω το νομισμα των δεκα λεπτων. Δεκα ολοκληρα λεπτα ευγενειας και ομορφιας απο ενα τοσο δα ανθρωπακι που ξερει να μιλαει στον πληθυντικο, που ειναι τοσο μεγαλος στην καρδια και τοσο μικρος στο μποι. Και μετα μου λενε δεν εχουν σημασια οι λεπτομερειες. Α, ρε Ελενιτσα, τυχερη. "
Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2007
σκεψεις....1
Νταϊάν Άκερμαν
Πηγη: Real Simple Νοεμβριος 07
Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2007
ειμαι ζηλιαρα...το παραδεχομαι!
Ειναι κουραστικο βεβαια να κανω συνεχεια εγγραφη για να μπαινω μια στο ενα μια στο αλλο κι αν υπαρχει καποιος τροπος να μπορω να ειμαι και στα δυο συνδεδεμενη πολυ θα ηθελα να τον ξερω!
Σημερα εχει γενεθλια η φαβα μας, πατε για ευχες! Πολλες γιορτες!!!!
Θα τα λεμε κι απο εδω λοιπον!
Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2007
παιχνιδακι....πασα απο την Tali...ξωφαλτση πασα ;)
Αρχιζω λοιπον απο τα αγορακια
1. phantom : φοιτητης ιατρικης που με κανει να γελαω και να συγκινουμαι με τα ποστ που ανεβαζει
2. κωνσταντινος π : μου αρεσει η γραφη του και τον νιωθω σαν μια κουπα ζεστο καφε, τοσο οικεια :)
3. χαμηλες πτησεις : Μου αρεσουν τα ερεθισματα του, οι εικονες, τα ταξιδια και τα παιχνιδια του :)
Ας παμε στα κοριτσακια
1. candyblue : Αυτη η κοπελα εχει κλεψει ενα κομματι του εαυτου μου, πολυ βαθυα κρυμμενο και το ζει!!!
2. γητευρια : τρελλαινομαι για τα μουσικα ταξιδια της !
και..............................................................................................................
3. (δυο μαζι) maya και Talisker : Γιατι ειναι γιουχου, δεν εχουν καμια σχεση με μενα αλλα κολλαω σαν μαστιχα στα σπιτια τους :)
Πασα παιρνει οποιος του αρεσε το παιχνιδακι!
Καλο βραδακι σε ολους!!!
Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2007
σφραγιδα
Τοσο απλα ειπες οτι με θες.
Κι εγω σου χαμογελασα
και σου εγνεψα το ναι
και μαρτυρας σε τουτη τη σκηνη
μια μικρη βεραντα
και στρογγυλο τραπεζι χαμηλο
με τασακι για αποτσιγαρα.
Ολα απλα, τοσο απλα
και πιο απλοι εμεις.
Και κυλησαν τα χρονια...
Και κεινο το φιλι
σφραγισε μια ζωη.
Θεοχαρουλα Μπομποτη - "Κρυσταλλωσις κραδασμων"
Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2007
πασα απο την αρτου....
Απαντηστε κι αυριο θα συμπληρωσω απο κατω την ερμηνεια του τεστ!
1. Δεν είστε μόνος/η. Περπατάτε στο δάσος. Με ποιόν/ά περπατάτε μαζί;
2. Βλέπετε ένα ζώο. Τι ζώο είναι αυτό;
3. Ποια αλληλεπίδραση πραγματοποιείται μεταξύ σας και του ζώου;
4. Περπατάτε βαθύτερα στο δάσος. Βρίσκετε ένα ξέφωτο και μπροστά σας είναι το σπίτι των ονείρων σας. Περιγράψτε το μέγεθος του.
5. Το σπίτι των ονείρων σας περιβάλλεται από έναν φράκτη;
6. Μπαίνετε μέσα στο σπίτι. Προχωράτε στην τραπεζαρία και βλέπετε το τραπέζι. Περιγράψτε τι βλέπετε επάνω ΚΑΙ γύρω από το τραπέζι.
7. Βγαίνετε απ' το σπίτι απο την πίσω πόρτα. Κάτω στο γρασίδι είναι ένα φλιτζάνι. Από τί υλικό αποτελείται το φλιτζάνι;
8. Τι κάνετε με το φλιτζάνι;
9. Περπατάτε μέχρι τα όρια της ιδιοκτησίας σας, εκεί συναντάτε ύδατα. Περιγράψτε τον τύπο της υδάτινης μορφής: (Ρυάκι, ποτάμι, θάλασσα, ωκεανός )
10. Πως θα διασχίσετε το νερό;
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
1. Το πρόσωπο που περπατάτε μαζί είναι το σημαντικότερο πρόσωπο στη ζωή σας.
2. Το μέγεθος του ζώου είναι αντιπροσωπευτικό της αντίληψής σας για το μέγεθος των προβλημάτων σας.
3. Η αλληλεπίδραση που έχετε με το ζώο είναι αντιπροσωπευτική
για το πώς εξετάζετε τα προβλήματά σας (παθητικά/επιθετικά)
4. Το μέγεθος του σπιτιού των ονείρων σας είναι αντιπροσωπευτικό του μεγέθους της φιλοδοξίας σας να επιλύσετε τα προβλήματα σας
5. Χωρίς φράκτη είναι ένδειξη μιας ανοικτής προσωπικότητας. Οι άνθρωποι είναι ευπρόσδεκτοι πάντα. Η παρουσία φράκτη δείχνει μια κλειστή προσωπικότητα.
6. Εάν η απάντησή σας δεν περιελάμβανε τρόφιμα, ανθρώπους, ή λουλούδια, τότε είστε γενικά δυστυχισμένοι.
7. Η αντοχή του υλικού με το οποίο το φλιτζάνι είναι φτιαγμένο είναι αντιπροσωπευτική της διάρκειας της σχέσης σας με το πρόσωπο που ονομάσατε στην ερώτηση 1. Παραδείγματος χάριν, το πλαστικό μίας χρήσης και το γυαλί δεν είναι ανθεκτικά, ενώ το μέταλλο και το πλαστικό είναι ανθεκτικά.
8. Η χρήση του φλιτζανιού είναι αντιπροσωπευτική της στάσης σας απέναντι στο πρόσωπο που ονομάσατε στην ερώτηση 1.
9. Το μέγεθος του σώματος του ύδατος είναι αντιπροσωπευτικό του μεγέθους της σεξουαλικής επιθυμίας σας.
10. Το πόσο βρεγμένοι περνάτε από το υδάτινο σώμα είναι αναλογικά ενδεικτικό της σπουδαιότητας της σεξουαλικής σας ζωής.
Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2007
νυφη + πεθερα = φιλες ;;
Την προηγουμενη βδομαδα εμενε σε μας ο κουνιαδος μου για δουλειες που ειχε στην πολη μας. Την Κυριακη ηρθε η πεθερα μου και θα μεινει 1-2 βδομαδες. Κι ενω τα σκεφτομουν αυτα και ειχα πεσει λιγακι ψυχολογικα αποφασισα να το εκμεταλλευτω. Συνειδητοποιησα ποσο μου λειπει ο Δ και οτι κανουμε σαν μικρα παιδακια. Δινουμε σκαστα φιλια σε διαφορες γωνιες του σπιτιου που δεν μας βλεπουν οι αλλοι :) Περιμενω πως και πως να ξαπλωσουμε το βραδυ για μια μεγαλη αγκαλια μεχρι να μας παρει ο υπνος! Και γινεται αυτο το μαγικο.....γινεται πιο ομορφος οταν δεν μπορω να τον αγγιξω.....ή μηπως ιδεα μου ειναι ; ;)
Κι εξαλλου θα ημουν αχαριστη αν ειχα προβλημα, γιατι η πεθερα μου καθε αλλο παρα αδιακριτη και αυστηρη ειναι. Θα μαγειρευει τα υπεροχα φαγητα της και θα εχουμε και τον χρονο να γνωριστουμε λιγο καλυτερα σαν γυναικες αν καταφερουμε να ξεντυθουμε λιγακι τις στολες "νυφη" και "πεθερα" :) Λετε να ξεκινησει και μια πολυ ομορφη φιλια περα απο τις ομορφες, τυπικες ομως μονο, σχεσεις που ειχαμε ως τωρα; Ολο προκλησεις ειναι η ζωη αν θελησουμε να ανοιξουμε τα ματια και να μη γκρινιαζουμε. Ισως με εκπαιδευσει και σε εξυπνα τρικ νοικοκυριου :).
Θα μπορουσα αραγε να βρω κατι σαν χομπυ 2 εβδομαδων να παρω, να ασχολειται οταν λειπω στη δουλεια και ισως να ασχολουμαι κι εγω τα βραδια οταν γυριζω, μαζι της; Ακουω προτασεις, κατι θα σκεφτω κι εγω!
Καλη εβδομαδα!!
Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2007
...στενοχωρια...
" Γραφει πως βιωνουμε ενα μονο απ' τα πολλα προσωπα του εαυτου μας, προσωπο στο οποιο κατασταλλαξαμε, ή πιεσθηκαμε, ή συνηθισαμε να ονομαζουμε <<εγω>>. Νιωθουμε στενοχωρα κι ασφυκτικα γιατι απ' τον πλατυ ωκεανο του εαυτου μας δεν ζουμε παρα ελαχιστες σταγονες του που επιμενουμε να τις λεμε <<η ζωη μου>>.
Ο ανθρωπος, λεει, αποζητα την πληροτητα, ολακαιρο αυτο που ειναι. Στριμωγμενος σ'ενα μικρο του αποσπασμα, σε μια γωνιτσα του <<ειναι>> του, με θλιψη ατενιζει τη λαχταρα του κι αυτο θα πει, στενοχωρια. Ο στενος χωρος του ειναι που μονος του μπαινει κανεις κι αυτοφυλακιζεται"
" Με βελουδινα βηματα ο χρονος" - Μαρω Βαμβουνακη
Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2007
εχω ενα παπακι.....
1. επαγγελματικες καρτουλες σε ενα υπεροχο ποδηλατακι
2. με την ξυλινη την παπια μου ανοιγω λογαριασμους :(
3. στυλος λουλουδακι για σημειωσεις
4. ξυστρα και μικρο μολυβακι απο το ΙΚΕΑ για δουλειες "to be done" (οταν γινονται τις γραφω απο πανω με στυλο)
5. λιγα καλλιντικα και .............(ειναι η Talisker εδω;;;;;) καθρεφτακι!!!
6. ενα ομορφο καραβακι δωρο απο τα εγκαινεια
7. και το υπεροχο mouse pad σε ροζακι :)
Με το τραγουδακι "παπακι" απο τη φωνη της Τανιας θυμηθηκα τα φοιτητικα μου χρονια και σας γραφω ενα ποιηματακι απο τοτε!
"Πρεπει να καθαρισω ολες τις σταχτες που αφησες
πρεπει να αλλαξω φυαλη οξυγονου
Στην ιδια γλαστρα δε χωρανε ολα τα λαθη.
Αμα μοιρασω τον καημο θα ειναι πιο ευκολα
Ποσα νιατα θα μεινουν αυριο;
Βουταω στο βυθο για να σκεφτω
Να μη με φτανει το φως και τα καραβια
Νιωθω τους παλμους απ' την επιφανεια
και ειναι ο,τι χρειαζομαι. "
19 / 10 / 98
Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2007
ο,τι βρηκα!!!
εψαξα και βρηκα οτι μπορεσα εδω στη δουλεια. Εν καιρω θα ασχοληθω περισσοτερο να βρω περισσοτερο αντιπροσωπευτικα μου αντικειμενα και θα τα μοιραστω μαζι σας :)
1. το πορτοκαλι αγαπημενο ασυρματο τηλεφωνο, με πολυ λιγες λειτουργιες που αρνουμαι να το αλλαξω κι ας χρειαζομαι επιπλεον υπηρεσιες συχνα.
2. Το τιρκουαζ-λιλα πορτοφολακι που μου πηρε η αδερφη μου για να εχω τα ψιλα μου
3. Η αντισηπτικη κρεμα χεριων
4. Η φωτο μου με τον Δ (πανω στη φατσα του εχω ενα γουρι που μου πηραν καποιοι φιλοι στα εγκαινεια του γραφειου), ειναι απο διακοπες το 2005.
5. Δυο καρτουλες για ευχες, επειδη αυτο το μηνα εχουν πολλοι φιλοι μου γεννεθλια και τις εβαλα στην τσαντα για ωρα αναγκης.
6. Και τα υγρα μαντηλακια που με εχουν σωσει πολλες φορες γιατι ως DeeDee λερωνομαι συχνα πυκνα και με βγαζουν απο τη δυσκολη θεση να φωναζω "γκαρσον, λεκιαστηκα"
Η φωτο δεν ειναι καλη, την εβγαλα βιαστικα, αυτο δεξια στη γωνια πρεπει να ειναι το δαχτυλο μου :) Θα επανελθω καποια στιγμη με πιο κατατοπιστικα μπιχλιμπιδια.
Δεν προσκαλω συγκεκριμενα ατομα, οποιος το δει και του αρεσει......join the club!
Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2007
Τα παιδια ζωγραφιζουν - Τανια Τσανακλιδου
Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο
δυο καρδιές κι έναν ήλιο στη μέση
Παίρνω φως απ’ τον ήλιο και φτιάχνω την αγάπη
και μου λες πως σ’ αρέσει
Τα παιδιά τραγουδούν μες στους δρόμους
κι η φωνή τους τον κόσμο αλλάζει
Τα σκοτάδια σκορπάνε κι η μέρα λουλουδίζει
σαν ανθός στο περβάζι
Ένα σύννεφο είν’ η καρδιά μου
κι η ζωή μου γιορτή σε πλατεία
Σ’ αγαπώ κι ο απέραντος κόσμος πόσο μοιάζει
με μικρή πολιτεία
Μουσικη / Στιχοι : Χατζηνασιος Γιωργος / Μπουρμπουλης Μιχαλης
Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2007
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ MAYA ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ !!!
Ερωτικά χάι κου του Παντελή ευθυμίου
Ερωτικά χάι κου του Παντελή ευθυμίου
''Αγάπης πεύκα
φυτρώσαν στο στήθος μου
δε σου μυρίζουν;''
''Οι θυμοί μου αν
σε χαμόγελο πέσουν
σπάνε σαν κύμα''
''Ποταμός πόθος
Συστολή μεταξένια
Υδρία κόρη''
''Κι όμως κινείτε
ο ήλιος όταν σώμα
όμορφο γδύνεις''
''Λάβα τα μάτια
ηφαίστειο το κορμί
-εξατμίστηκα''
''Η αγάπη φως
θάλασσα γίνε και γης
να τη χωρέσεις''
Ο Παντελης Ευθυμιου πεθανε στα 72 του, στις 8 / 9 / 96, εγω πριν λιγους μηνες τον ανακαλυψα και σας γραφω κατι που βρηκα γι'αυτον:
"
Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 1996
Ο Παντελής Eυθυμίου, η σημαντικότερη ποιητική φωνή της Pόδου, σίγησε προχθές. Στα 72 του χρόνια έφυγε ύστερααπό ολιγόμηνη μάχη με την επάρατο. Kηδεύτηκε χθες στη γενέτειρα του, το Γεννάδι, 65 χιλιόμετρα από την πόλη της Pόδου.
Aγρότης, κοινοτάρχης στο χωριό του για 13 χρόνια, με σπουδές Nομικής. Aνθρωπος που πατούσε στέρεα στη γη και καλλιεργούσε συνάμα το λόγο, ο Παντελής Eυθυμίου ύμνησε μέσα από την ποίησή του τη φύση, τον έρωτα, τη γυναίκα. «Σε γυρεύω σ' όλο το σπίτι μην αλλάζοντας τίποτα/ μη σκουπίζοντας τίποτα και χαθούν/ τα μικρά σου τίποτα που ήταν η ζωή μου». «Kλωστές ψιχάλες/ τους καρπούς βελονίζουν/ στο ρούχο της γης».
Aθόρυβα και ταπεινά, μπορεί να μην αποζήτησε τις σειρήνες της πρωτευουσιάνικης δημοσιότητας, στον τόπο του όμως ήταν μια από τις μετρημένες και ουσιαστικές πνευματικές φωνές του. Mερικές από τις δέκα και πλέον ποιητικές συλλογές του ήταν: «Mε την αλφαβήτα του αέρα», Tο στεφάνι της θάλασσας», «Xάι Kάι», «Aπ' την πύλη του ρόδου», «H μοναξιά του περιττού αριθμού», «Eρημικά δωμάτια» κ.ά.
Πριν από οκτώμισι χρόνια είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε στο νησί του και να κάνουμε μια ενδιαφέρουσα κουβέντα που δημοσιεύτηκε τότε στην «E». Aπό αυτόν τον αιωνίως ερωτευμένο, γενναιόδωρο και έξω καρδιά άνθρωπο, θυμίζουμε ένα απόσπασμα που αναφερόταν στο πώς συνδυάζεται η εσωστρέφεια του ποιητή με την ενασχόληση με τα κοινά στο χωριό.
«Δεν ήμουν ποτέ εσωστρεφής. Eσωστρεφής γίνομαι όταν δουλεύω την τέχνη. Ψάχνω μέσα μου, σπω το κορμί και το μυαλό, και κάθε του κομματάκι έχει κάποιους παλμούς, που θέλω ν' αρπάξω και να τους κάνω ποίηση. Yπήρξα κοινωνικότατος. Nεαρός χορεύοντας και διασκεδάζοντας, παντρεμένος με παιδιά, αγαπώντας τις γυναίκες, γιατί να το αρνηθώ; Οταν μ' επέλεξαν πρόεδρο της κοινότητας σ' ένα χωριό που εστερείτο ακόμα και το νερό, το '59, θεώρησα πως αντί να γράψω ένα ποίημα θα έφτιαχνα ένα ποίημα αν επλούτιζα το χωριό με νερό. Hρθε μετά κι η σειρά των υπονόμων, που κι αυτούς ποίημα θεώρησα. Σκάφτηκε το χωριό δυο φορές. Kι όλα αυτά με προσωπική εργασία και με την αγάπη, που μπόρεσα να τους εμπνεύσω αγαπώντας τους. Γιατί αν δεν αγαπάς, δεν μπορείς και να εμπνεύσεις την αγάπη». "
Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2007
παρατσουκλια
Να αρχισω απο το δικο μου ......
η Dee Dee ειναι ενα ψιλο ξανθο χαζοχαρουμενο κοριτσακι που εχει για αδερφο τον Dexter, ενα αγορακι τρελο-επιστημονα που ειναι συνεχεια κλεισμενος στο εργαστηριο του κι αυτη παει και κανει διαρκως γκαφες. Ρωταει διαρκως επεξηγησεις και οταν ακουει την απαντηση της βγαινει ενα "ουυυυυυυυυυ" με ενθουσιασμο και δεος για την καινουρια γνωση που απεκτησε :) Ολο αυτο ειναι cartoon που εβλεπα στο εξωτερικο, στο cartoon network, οταν σπουδαζα, και λεγεται "Dexter's laboratory". Επειδη πολυ συχνα κανω κι εγω ασχετες ερωτησεις στον φιλο μου (για παραδειγμα "Τι ειναι οι ΔΕΚΟ;;;") κι αυτος ως φωτεινος μου παντογνωστης μου απανταει, μου ξεφευγει κι εμενα ενα "ουυυυυυυυυυυ" και επειδη επιπλεον ειμαι και γκαφατζου, ευκολα μου κολλησε το ονομα. Αυτη ειναι και η φωτογραφια της Dee Dee και το αγορακι που κραταει ειναι ο Dexter
.................περιμενω τις δικες σας ιστοριες!
οι κουπες μου
αυτες οι δυο ειναι
δωρο απο μια πολυ καλη φιλη και (συμφοιτητρια) , υπηρχαν αλλες 2 στο σετ, αλλα τις δανειστηκε επ' αοριστο η αδερφη μου.
αυτος ο βατραχος ειναι δωρο μιας παιδικης φιλης στα εγκαινεια που ειχα κανει για το "μαγαζακι" μου, μαζι με αλλη μια με αγελαδιτσες που την εσπασα :(
Δεν ειναι υπεροχα;!;! Τα αγορασα μαζι με την αδερφη μου, περισι τα χριστουγεννα, για ελληνικο καφε.
Αυτη την πηρα απο ενα σουπερ μαρκετ, μου αρεσαν πολυ τα χρωματα της !
Βρισκομαι στη δουλεια και αυτες ειναι οι κουπες απο το γραφειο μου. Ειναι σχεδον ενας χρονος (13 Νοεμβριου 2006) που ανοιξα και αρα ειναι σχετικα καινουριες. Στο σπιτι εχω αρκετες, ειμαι fun του καφε (απο esspresso μεχρι ελληνικο) και μου αρεσουν πολυ οι κουπες. Απο τις πιο ωραιες στιγμες της ημερας, μια κουπα αχνιστο καφε και .........
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Δήμητρα Γαλάνη
Τέσσερα πόδια δυνατά
και μια κουτσή κιθάρα
να ‘χαμε τώρα δυο τσιγάρα
και δύο για μετά
Θα ‘ταν ο κόσμος μαγικός
παράδεισος η πλάση
στου φεγγαριού το τάσι
καφές βαρύ γλυκός
Να ‘χαμε λέει ένα σουγιά
κι ενα διπλό καρβέλι
να ‘χαμε και δυο στάλες μέλι
να γλύκαινε η καρδιά
Θα ‘ταν ο κόσμος μαγικός
παράδεισος η πλάση
στου φεγγαριού το τάσι
καφές βαρύ γλυκός
Ένας γαλάζιος ουρανός
παράθυρο και σκέπη
να ‘χαμε τρεις δραχμές στη τσέπη
και τρεις ο διπλανός
Θα ‘ταν ο κόσμος μαγικός
παράδεισος η πλάση
στου φεγγαριού το τάσι
καφές βαρύ γλυκός
http://www.youtube.com/watch?v=1b4Lv4i8H3c
Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2007
Η ευτυχια να εισαι δυστυχισμενος
Το θυμηθηκα απο μια συζητηση που ειχα σημερα με μια φιλη, ειχα καιρο να γραψω και για Βαμβουνακη και......ιδου: (απο το βιβλιο "Ο παλιατσος και η Ανιμα")
" ......Ειναι οι ανθρωποι που δεν θελουν τη χαρα. Οι χαρακτηρες που ζουν παντοτε ενα δραμα. Τον πρωτο καιρο σε πειθουν, στενοχωριεασαι, τους συμπονας, συμπασχεις μαζι τους, κουνας στενοχωρημενα το κεφαλι για την ατυχη μοιρα καποιων ψυχων, ντρεπεσαι καπως που εσυ εισαι καλα, ευνοημενος της ζωης και του Θεου, αναζητας να τους βρεις μια λυση, μια ανακουφιση εστω. Το παραδοξο αρχιζει να διαφαινεται οταν τελικα τους βρεις και τους προσφερεις τη λυση, τους καλυψεις την ελλειψη που γι' αυτη κλαινε και παραπονιουνται. Ακομα και τοτε, το υφος τους δεν θα αλλαξει. Η διαθεση τους συντομα θα επανελθει στη σταθερη γκρινια. Θα βρισκονται ξανα στην ιδια ψυχολογικη κατασταση, της απελπισιας, της θλιψης, της μεμψιμοιριας, της αυτολυπησης. Ακομα κι αν ανακαλυψεις και τους προσφερεις την τελεια λυση στο προβλημα τους, ακομα κι αν τους χαρισεις εκεινο ακριβως που ελεγαν πριν οτι επιθυμουσαν, παλι θα καταφερουν να ειναι δυστυχισμενοι. Θα μετακυλησουν γρηγορα, μπορει και αυτοματα, τη στενοχωρια τους αλλου, σε κατι αλλο. Θα πανε και θα σταθουν μπροστα σε καποιο νεο 'αδιεξοδο' "
Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2007
Η ιστορια του Ν.
(απο την Πηγη Καφετζοπουλου)
Το καλοκαίρι που τον συνάντησα για πρώτη φορά, έβρεχε συνέχεια. Είχαμε κάνει πολλές τρέλες παρέα. Κολύμπι με βροχή. Να πέφτουν οι αστραπές κι εμείς να κάνουμε βουτιές για να τις αποφύγουμε.
Ώρες – ώρες του έμπαιναν κάτι ιδέες! Πότε ήθελε να τα παρατήσει όλα και να γίνει μελισσοκόμος. Μια άλλη φορά σε μεθύσι του, μου είχε εκμυστηρευτεί πως θα πάει στο Άγιο Όρος να μονάσει.
Δε βαριόμουν να τον ακούω να μου αραδιάζει όλες αυτές τις ιστορίες. Ήξερα μάλιστα πως τη στιγμή που μου τις έλεγε, μιλούσε σοβαρά.
Μου είχε κάνει καμιά δεκαριά φορές πρόταση γάμου. Ήξερα πως μέσα του έτρεμε μην απαντήσω θετικά, όχι πως δε με ήθελε, μα δεν ήταν για γάμους, αυτός.
Πολλά βράδια κοιμόμουν σπίτι του. Ακόμα και στο κρεβάτι του. Μερικές φορές στην αγκαλιά του, μα δεν είχαμε ποτέ κάνει έρωτα. Δε μας έβγαινε καθόλου.
Όταν είχα πρόβλημα σε εκείνον έτρεχα κι εκείνος έκανε το ίδιο με τη σειρά του. Γούσταρε τους μελοδραματισμούς, όλα τα έκανε τραγικά. Για λίγο όμως, μετά του περνούσε.
Φοιτητής της Νομικής, παρακαλώ! Κρατούσε μαθήματα για να καθυστερεί το στρατό. Δούλευε συνήθως part-time ίσα που να βγάζει τα απαραίτητα.
Όμορφος, ναι! Κούκλος, με κάτι μάτια τεράστια! Και φωνή, χάδι για την ψυχή. Του άρεσε πριν κοιμηθούμε, να πίνουμε λίγο κρασί και να μου διαβάζει, ποίηση. Έπαιρνε ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη, το άνοιγε στην τύχη σε μια σελίδα και μου απάγγελνε ώσπου να αποκοιμηθώ.
Δεν έβρισκε κανένα από τα φλερτ μου άξια, για να κάνω σοβαρό δεσμό μαζί τους. Τις περισσότερες φορές είχε τα δίκια του, μα αρκετές, αντιδρούσε αρνητικά από ζήλια και φόβο μη με χάσει.
Δε χρειαζόταν να τηλεφωνηθούμε για να κανονίσουμε τις συναντήσεις μας. Θα βρισκόμασταν στην κατάλληλη πάντα στιγμή στο αγαπημένο μας καφέ ή σπίτι του.
Στα τρία χρόνια της στενής περίεργης μας σχέσης είχε κάνει μόνο ένα σοβαρό δεσμό, με μια γλυκιά συμφοιτήτριά του, που δυστυχώς δεν άντεξε τις παρτίδες μας και τον άφησε για ένα δικηγόρο σχεδόν είκοσι χρόνια μεγαλύτερό της.
Δεν ένιωσα να στεναχωρήθηκε και πολύ. Η μόνη φορά που τον είδα πραγματικά στεναχωρημένο, ήταν όταν του είπα πως θα φύγω για καιρό στο εξωτερικό. Δε μιλιότανε. Άρχισα να τον χάνω…
Με πήγε στο αεροδρόμιο, μα μου ζήτησε να μην τον πάρω ούτε ένα τηλέφωνο, να μην του γράψω ούτε μια κουβέντα.
Σεβάστηκα την επιθυμία του. Όταν επέστρεψα Αθήνα πήγα από το καφέ. Άφαντος! Ο γνωστός σερβιτόρος, με κοιτούσε με περίεργο ύφος και προσπαθούσε να με αποφύγει.
Πήγα χτύπησα στο διαμέρισμα του. Μου άνοιξε μια κοπέλα. Δεν τον ήξερε. Μόλις το είχε νοικιάσει.
Σε λίγες μέρες, ποτέ δεν έμαθα από ποιον, βρήκα κάτω από την πόρτα μου ένα φάκελο με αποκόμματα εφημερίδων. Δυο μέρες μετά την αναχώρησή μου, είχε βγει, είχε πιει πολύ και εκνευρισμένος με κάποιον που του μίλησε κάπως ειρωνικά, τον μαχαίρωσε θανάσιμα.
Είναι ακόμα στη φυλακή κι αν νομίζετε πως ο λόγος που σας μεταφέρω την ιστορία του είναι για να σας γράψω ένα παραμύθι με λυπημένο τέλος, καλά φανταστήκατε.
Κι αυτό που με βασανίζει, είναι που έχω την αίσθηση, πως έχει μαζί του στο κελί, ένα κομμάτι από την ελευθερία μου.
alienp - ΠΥΘΙΑ
Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2007
"Πετράδια" απο την Αργω
<<Πετράδια.. Ανάγκη καθενός να δείξει τον καλύτερο εαυτό του φλερτάροντας. Δίκοπο μαχαίρι, μα στα χέρια μας πάντα. Ξέρεις πως μας φαντάζομαι μες την ανάγκη να θαμπώσουμε το αντικείμενο του πόθου μας κάθε φορά..; Σαν πετράδια γεννημένα από σπλάχνα γήινα που προσπαθούν να δείξουν την ομορφιά τους! Σαν διαμάντια αληθινά και ακατέργαστα.. αλλά όχι παντού. Και όχι πάντα.. κάποιες πλευρές μας στην τριβή με άλλα , με το πέρασμα του χρόνου, με κόπο κερδισμένες πολλές φορές και άλλες απλά χαρισμένες από τη φύση, αστράφτουν! Λάμπουν και ελκύουν από μόνες τους! ........................... Μας βρίσκω πετράδια ακριβά όλους μα… την αξία τους κάποια θαρρείς την αγνοούν… και κάποια άλλα… κάπου την έγραψαν και μετά την ξέχασαν! Ίσως πάλι να μην βρέθηκαν μάτια καθαρά μπροστά τους να καθρεφτίσουν τις χάρες τους… Και από την άλλη… η άλλη πλευρά του νομίσματος… όλα εκείνα που συνάντησαν μάτια αδειανά από κρίση και που θάρρεψαν πως είναι ήλιοι και ανεβαίνουν σε βάθρα ψηλά να φωτίσουν τον κόσμο.. χαχα! Τα πιο αστεία είναι αυτά! Μα και σ αυτά τα κέρματα όπως όλα.. υπάρχει άλλη μια όψη… θεία καμπύλη, που ενώνει και χωρίζει τις άλλες δύο. Εκείνα τα πετράδια τα λιγοστά… με το μυαλό έξω από τα στενά όρια της μάζας τους. Εκείνα που δεν ψάχνουν καθρεφτάκια γιατί δεν τα ενδιαφέρει και πολύ, άλλωστε βλέπουν από μόνα τους μην έχοντας το πνεύμα εγκλωβισμένο. Ο κόσμος.. τα θεωρεί τρελά, αλαφροΐσκιωτα. Πάντα μοναδικά.. τέτοια πετράδια θεωρώ τους τρελούς του χωριού, τους εφευρέτες, τους ονειροπαρμένους, τους καλλιτέχνες… Κι εμείς..; πετράδια όλοι και στη θέα μιας προσδοκούμενης κατάκτησης … όλα και τίποτα! Μοστράρουμε τις λατρεμένες μας πλευρές σαν πετεινάρια κορδωμένα… τις γυαλίζουμε, τις λουστράρουμε.. λες και ο χρόνος δεν θα φθείρει ποτέ τα φτιασίδια μας και δεν θα πάρει ότι με ψέματα κερδίσθηκε. Κρυβόμαστε σε σκοτάδια για να θολώσουμε τα νερά, ή στεκόμαστε σε κάτοπτρα πειραγμένα.. άκαμπτοι κι επίπεδοι, δείχνοντας μόνο μια διάσταση και κάποιες φορές κερδίζουμε έτσι μάτια ρηχά, μυωπικά. Έρπουμε ύπουλα και κολλάμε σαν βδέλλες αηδιαστικές σε πετράδια ολόφωτα μπας και κλέψουμε λίγη από την αίγλη τους.. Χωνόμαστε σε τάρταρα βαθιά, βάζοντας τους άλλους να δουλέψουν σκληρά, να μας εκτιμήσουν σαν θησαυρό και τους κακίζουμε κι από πάνω αν δεν αντέξουν την δοκιμασία! Κοιτώντας πίσω… στα χρόνια μου… όταν παιδί ακόμα σαν πέτρα μαλακιά από άργιλο άψητο ονειρευόμουν τα διαμαντένια μου χρόνια, ταλαιπωρούσα το λασπωμένο από νιάτα και απειρία μυαλουδάκι, έπλαθα δρόμους μυθικούς και περίμενα νεράιδες που με το μαγικό ραβδάκι τους θα με έκαναν ρουμπίνι ζηλευτό… Μεγαλώνοντας… ψηνόμουν στη ζωή, και πέλεκυς βαρύτερος από την κρίση τη δικιά μου δεν έπεσε ακόμα πάνω μου… χτυπιόμουν όπου έβρισκα πιο σκληρά για να δαμάσω τη φύση και να λάμψω. Μέχρι και συμπληγάδες έφτιαξα και ζωγράφισα την πέτρα μου ξύλινη για να τις ξεγελάσω και περνούσα σαν Αργώ από μέσα τους και έσπαγα…ξανά και ξανά! Ακόμα ρουμπίνι δεν έγινα… δεν ξέρω πια και πόσο το θέλω.. μα έζησα λάμψεις! >>
Αποσπασμα απο την δουλεια μιας φιλης, ακομα δεν εχει κυκλοφορησει, συντομα ομως και εχει να μας δωσει μια αλλη ματια, απο ενα χαρακτηρα γεματο, συμπαγη και αγανακτησμενο απο το βαρος εμπειριων και γνωσης! Ευχομαι να το ρουφηξετε !
απιστια
Με αφορμη μια σειρα που παρακολουθησα χθες, καθομουν και σκεφτομουν το ενδεχομενο να ειχα ενα μικρο παιδι και να εβλεπα τυχαια φωτογραφιες του αντρα μου με καποια αλλη γυναικα.......τι θα εκανα;;; (υποθετικα παντα γιατι εξω απο το χορο πολλα τραγουδια λεμε)
Αυτο που φοβαμαι περισσοτερο ειναι η πρωτη αντιδραση μου στο παιδι, αν ειναι καπου εκει γυρω και με ρωτησει με αφελεια "που ειναι ο μπαμπας;".......τι να του πω;; "στον διαολο κι αν δεν πηγε θα τον στειλω ταχυστα" ;;; Δεν πρεπει. Εξαλλου θα πρεπει να βρω ενα μαγικο τροπο (γιατι μαγικα χρειαζονται) να μεινω ψυχραιμη μεχρι να μαθω τι στ' αληθεια εχει συμβει.
- Μπορει να ερωτευτηκε ειλικρινα καποια αλλη και να ειχε σκοπο να με αφησει, απλα δεν ειχε βρει την καταλληλη στιγμη να μου το πει. Πως να θυμωσεις με καποιον επειδη ερωτευτηκε;;; Στο χερι του ειναι;
- Μπορει να φοβοταν μη χασει το παιδι και αυτο τον δυσκολευε να ξεκαθαρισει τα πραγματα μεσα του και κατ' επεκταση και μαζι μου. Κι αυτο το συγχωρω μαλλον, το να θελει να αλλαξει γυναικα δε σημαινει οτι θελει να αλλαξει και παιδι :) Ισως γι' αυτο να γινονται τα τυχαια, για να αποκαλυπτονται οσα δεν αντεχουμε εμεις να ομολογησουμε απο φοβο!
- Μπορει να ηταν μια επιπολαια σχεση καποιου Σαββατοκυριακου.Αυτο δεν μπορω να με φανταστω να το δικαιολογω ευκολα.
- Μπορει να υπηρχε καποια αλλη εξηγηση που δεν μπορω να φανταστω χωρις τη βοηθεια σεναριογραφου......μπορει....μπορει....
Ο,τι και να ειναι ομως εχω την ευθυνη του παιδιου και την αποψη που θα εχει για τον ενδεχομενο χωρισμο των γονιων του. Θα πρεπει να αντλησω απο καπου δυναμη κι αν εχω θυμο μεσα μου να μην του το περασω. Ισως η αγαπη μου για το παιδι κανει πιο ευκολη την αυτοσυγκρατηση που πρεπει να εχω. Ισως λεω γιατι, επειδη γενικα ειμαι λιγακι αυθορμητη, μου φανταζει αρκετα δυσκολο να προσποιουμαι.
Αν δεν υπηρχε παιδι.......... θα εφευγα απο το σπιτι για λιγες μερες, να τακτοποιησω οσο γινεται τις σκεψεις και τα θελω μου και μετα θα του ζητουσα να βγουμε να μου εξηγησει τι εχει συμβει. Δεν ξερω αν θα μπορουσαμε να ξαναειμαστε μαζι....οχι απο θυμο, γιατι εχω κανει και η ιδια αρκετα λαθη, αλλα επειδη κατι θα σπασει μεσα μου και μετα απο ρηξη η επανακτηση εμπιστοσυνης φανταζει γολγοθας. Θα τον ακουγα ομως και ισως του ζητουσα να μου δωσει χρονο για να μπορουμε να κρατησουμε και καποια επαφη μετα τον χωρισμο.
Μπερδεμενα τα σκεφτομαι, μπερδεμενα τα εγραψα.......ποιος ξερει;;
Ρωτησα τον φιλο μου χθες και μου απαντησε οτι :
1. σε περιπτωση που ειχαμε παιδι θα με εδιωχνε απο το σπιτι και θα κρατουσε το παιδι :)
2. Αν δεν ειχαμε παιδι, ειναι πολυ απλο, λεει "εξω απο 'δω και παμε γι' αλλα" ............................................................ μηπως να αρχισω να αναρωτιεμαι για τα αισθηματα του ;;;;; :):)
Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2007
on the road
"Θα μπορουσε να ζησει κι ετσι. On the road, που λεει και το τραγουδι. Πολλες ζωες θα μπορουσε να ζησει με ζηλο και μ' ενθουσιασμο κι ειναι κριμα που ειναι αδυνατο να ζεις ταυτοχρονα σε πολλα εργα, σε πολλα τραγουδια. Αναγκαζεται να ονειρευεται οσα δε ζει."
<<Με βελουδινα βηματα ο χρονος>> - Μαρω Βαμβουνακη
.............αχ ποσες φορες ευχηθηκα να ειχα την πολυτελεια να ζησω οσα θελω. Θελει πολυτελεια να το κανεις και θυσιες, γιατι θα πληγωνονται πολυ καποιοι για τους οποιους νοιαζεσαι και δεν θα το αντεξεις. Ζηλευω οσους υπηρξαν τοσο αποικοδομητικα εγωιστες στη ζωη τους και τα καταφεραν!
Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2007
τυψεις...
"το χρονικο μιας μοιχειας" Μαρω Βαμβουνακη
Εχετε νιωσει ποτε κατι τετοιο;;; Εγω ναι και με συνθλιβει οπως λεει και η Μαρω. Με καθηλωνει. Και νιωθω και τοσες τυψεις μετα........γιατι δεν εχω γνωρισει αλλον να συμφωνει μαζι μου.
Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2007
Παρασκευη βραδυ....
Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2007
cat stevens Wild World
Μια νεα αρχη!
που οι σκεψεις με επισκεπτονται φορωντας μαυρα.
Κι ερχονται και στα ονειρα μου τα βραδια
να γεμισουν ολα τα κενα,
να μην αφησουν χωρο για ηλιαχτιδα.
Και θελω να σηκωσω το τηλεφωνο
και να πω ενα συγνωμη,
σε οσους αθελα ή εσκεμμενα πικρανα
να ζητησω ενα χαμογελο.....
Και να πω ειναι αδικια να χαλανε ετσι οι σχεσεις.
Και χρεωνομαι ολες τις πραξεις μου
μερικες φορες και τις δικες τους
κι αν κατι εβγαινε απ' αυτο
θα το 'κανα ξανα και ξανα και ξανα.
Μα ανωφελα γινεται
ετσι για να ηρεμησει η ψυχη τους και να διαλυθουμε ησυχως.
Κι εγω μενω να ψαχνω το εγω μου....
και να το , ερχεται, για να με σπρωξει
να βγω απο αυτη την κινουμενη αμμο
σε στερεο εδαφος
μια καινουρια εγω, με σταθερα βηματα
προς το αυριο.....
και ειναι ωραιο το αυριο.
Γιατι στο αυριο κρυβονται τα απροσμενα,
νεες πορτες, μεγαλες, που υποσχονται οσα λαχταραει η ψυχη μου να ζησει.
Κι εγω δεν φτανω ποτε να τις διαβω
απο δειλια,
επειδη εμαθα να ζω οπισθοδρομικα
...............για δες, μια ηλιαχτιδα ξεπροβαλλει,
με αναμνησεις, μα μονο αναμνησεις του χθες,
απ' αυτες που δεν ειναι ακαρπες,
απ' αυτες που σε μεστωνουν,
δε σε καθηλωνουν πλεον.
Μια νεα αρχη με επισκεπτηκε......να τη δεχτω........να την αντεξω.
Μια νεα αρχη!
Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2007
Ενας κοσμος μια σταλια....
Who's that lady on her own?
I wish that she would look my way
She just stands there on her own
A painted smile upon her face.....................
http://www.youtube.com/watch?v=9VmJoo-JzZk
Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2007
Ο παλιατσος και η Ανιμα
"Θυμαμαι που διαβασα παλιοτερα σε εφημεριδα πως, μια νυχτα, η νοσοκομα του Γιαννη Τσαρουχη τον μαλωνε επειδη εκεινος ετοιμαζοταν να βγει και να παει σε μια γιορτη. Ηταν ηδη πολυ αρρωστος, εξω ειχε παλιοκαιρο και η νοσοκομα του εβαλε τις φωνες. <<Κυριε Τσαρουχη, που πατε; Θα πεθανετε!>>
<<Για να μην πεθανω, να μη ζησω;>> τη ρωτησε εκεινος.
Ειναι απιστευτο, αλλα οι περισσοτεροι ετσι περιπου ζουμε τις ζωες μας. Δε ζουμε. Προσπαθουμε μονο να μην πεθανουμε. "
Απο το βιβλιο "Ο παλιατσος και η Ανιμα" - Μαρω Βαμβουνακη
Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2007
βρεχει...
Ακουω το Rain του Feliciano
και σκεφτομαι τις φορες
που βγαιναμε στο μπαλκονι
στις πρωτες βροχες του Σεπτεμβρη,
καθε Σεπτεμβρη......
Ερχοσουν απο πισω μου, μ' αγκαλιαζες
και κοιτουσαμε τον ουρανο με ενα γλυκο χαμογελο,
σαν να καλωσοριζαμε εναν καλο φιλο απ' τα παλια......
τη βροχη μας.
Κι αυτη τη μυρωδια
που μας εκανε να παιρνουμε βαθιες ανασες
λες και θα τη ρουφουσαμε ολη και θα τη φυλακιζαμε μεσα μας.
Και οι μουσικες............και τα κερια μας.......
Εχουμε καιρο να χορεψουμε στη βροχη.
...........................
Ραντεβου σημερα βραδυ σπιτι μας.
Μην αργησεις,
θα βαλω την αγαπημενη σου πιτζαμα μου και τα τερλικια μου.
Μου λειψες!
Callejero - Alberto Cortez
Εχει συννεφια εξω απο το ιατρειο και τα τζαμια ειναι βρεγμενα απο την πρωινη βροχη. Πριν ερθω βγηκα και απλωσα ρουχα, ειμαι σιγουρη οτι θα το σχολιασουν καποιες νοικοκυρες που απλωσα ενω ολο το πρωι εβρεχε. Εβαλα στοιχημα μεσα μου οτι δεν θα βρεξει μεχρι να γυρισω το βραδυ.......αν χασω θα τα ξαναπλυνω αυριο, αν κερδισω θα μου κερασω κρασακι με αναμμενα κερια και μουσικες :)
Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2007
Τεταρτη
Δευτέρα κάτι έχω,
την Τρίτη δεν αντέχω.
Τετάρτη πώς βαριέμαι,
την Πέμπτη δεν κρατιέμαι.
Παρασκευή πρωί,
λα-λα-λα λα-λα λα-λα,
απ' όλες τις ημέρες
η Κυριακή μ' αρέσει.
Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2007
Το δάκρυ μας σταλιά σταλιά
Το δάκρυ μας σταλιά σταλιά | ||
Στίχοι: Πυθαγόρας Μουσική: Κώστας Καπνίσης Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Πουλόπουλος Εμείς νυχτώσαμε νωρίς και χάσαμε τον δρόμο και τα σπασμένα της ζωής τα πήραμε στον ώμο Χάιδεψέ το μπουζούκι μας τραγούδι για να πούμε οι νύχτες που περάσαμε να μη ξημερωθούνε Δις Το δάκρυ μας σταλιά σταλιά σταμάτησε να τρέχει μανούλα μου τι παγωνιά αυτός ο κόσμος που έχει Χάιδεψέ το μπουζούκι μας τραγούδι για να πούμε οι νύχτες που περάσαμε να μη ξημερωθούνε Δις http://www.youtube.com/watch?v=2nbyA1Ofvhs |
Παρον και παρελθον
03 / 02 / 2000 Constanta | ||
Την ικανοτητα το παρελθον και το παρον να γεννουν κατι τοσο καινουριο ποτε δεν την καταλαβα. Τον ξερω απο παλια... Τον ξαναγνωρισα χθες. Το σημερα θα γινει χθες και το αντιθετο. Δεν αντιστεκομαι... Τα αυτουσια με διδασκουν. Τι να καταλαβω τοσο μικρη; Αν δεν νιωθω αυτα που πιστευω; Αν δεν πιστευω αυτα που νιωθω; Ποιος ξερει την αληθεια του για να τη ζωγραφισει με λεξεις; Ουτε εγω λοιπον! |
Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2007
Sweet September
Δεν υπαρχει ομορφοτερη εποχη απο τον φθινοπωρο για την ψυχη μου. Νιωθω μια αγαλιαση με το που μυριζουν τα πρωτα κρυα σαν ζεστη αγκαλια! Αυτη η μυρωδια μετα απο βροχη με την ψυχρη δροσια με τρελλαινει. Ξυπναει οτι πιο γλυκο εχω μεσα μου.
Εχω γεμισει ποιηματα τελευταια. Σεργιανιζω σε 2-3 sites με ποιηση και μουσικη και αιωρουνται νοτες και ερωτες παντου.