Σκεφτηκα οτι
αν κανω μια αναρτηση για τα γεννεθλια σου,
με κλειστα τα σχολια
και οποιος εχει διαθεση,
κλεισει τα ματια
και με ειλικρινεια σου ευχηθει τα καλυτερα,
θα πιασουν οι ευχες και θα ζησεις 1000 χρονια ευτυχισμενος :):)
Ετσι θα γινει, στο υποσχομαι!
Χρονια Πολλα με Υγεια και καθε ευτυχια!!!
Να θυμασαι οτι σ'αγαπαω πολυ!
Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012
Να εισαι παντα ευτυχισμενος!
Απο αναγκη επικοινωνιας δημιουργηθηκε ενα μηνυμα, το εβαλα σε ενα μπουκαλι και το ριχνω συχνα στη θαλασσα με ελπιδα να πεσει σε καλα χερια. Αγαπω τα παραθυρα με θεα και ο χωρος εδω ειναι ενα παραθυρο με θεα την ψυχη μου. Μου αρεσουν οι ομορφοι, καλοπροεραιτοι, ζωντανοι ανθρωποι. Θυσαυροι οι εμπειριες και ειμαι κι εγω συλλεκτης στιγμων. Μονο ετσι μπορω να περιγραψω τον χωρο μου. Οπως γυμνα τα σκεφτομαι
Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012
μια μεγαλη κουζινα θελω
Ξεκινησα να γραφω μια λυπημενη αναρτηση αλλα καποιες φορες δεν αντεχεις να απλωσεις λυπη. Την μαζεψα αμεσως και την καταπια. Εχω αναγκη να ονειρευτω ομορφα σπιτια, αυλες, κιτρινα φυλλα, πορτοκαλι ρομπες, γκρι κουβερτες, κιτρινες ομπρελες. Φθινοπωρο και ομορφια. Να χαζευω στο ιντερνετ κατασκευες και να οργανωνω τον χρονο μου για να υλοποιησω ολους τους στοχους. Οταν θα βγαινει η αμφιβολια κατω απο το πατακι, δεν θα την σπρωχνω διακριτικα να κρυφτει. Να την ρουφαω με την ηλεκτρικη θελω, να την εξαφανιζω.
Μια μικρη δοκιμαστικη αλλαγη στο προγραμμα μου, θα μου χαρισει ελευθερα τα απογευματα της Τριτης και της Πεμπτης. Μου φαινεται τοσο απιστευτο, που οταν μια φιλη μου προτεινε να βρεθουμε να παιξουν τα παιδια, πηγα να της απαντησω "Δεν μπορω, δουλευω τα απογευματα".
Ονειρευομαι να εχω τεσσερα παιδια. Ειναι αστειο. Ενα ατομο σαν εμενα, που ηδη δεν προλαβαινει με ενα παιδι και πολλη πολλη βοηθεια, να θελει κι αλλα παιδια. Μα εγω επιμενω. Ονειρευομαι μια μεγαλη κουζινα, με μια μεγαλη τραπεζαρια και το σπιτι παντα γεματο μυρωδιες φρεσκου ψωμιου, φρεσκοψημενες χορτοπιτες και λουλουδια στα βαζα. Επιστρεφοντας απο το Διαβαλκανικο αγορασα 2 μικρες γλαστρες με κιτρινα χρυσανθεμα.Το κιτρινο ειναι το χρωμα της ζηλειας, λενε. Ζηλευω τις ομορφιες τριγυρω και θελω να τις κλεψω, με μια μικρη γλαστρα με κιτρινα χρυσανθεμα, στην εισοδο του σπιτιου. Να τα καλημεριζω και να τα καληνυχτιζω καθημερινα. Αυτα θα ανθιζουν και θα γεμισουν μπουμπουκια να αντιγυρισουν τις ευχες μου. Κι ετσι θα δηλωνουμε ζωντανοι κι εγω κι αυτα. Με μια μεγαλη κουζινα στο κεφαλι μου περιφερομαι στη δουλεια ολο το απογευμα και δεν μπορω να αποφασισω αν θα εχει καρο κουρτινακια το παραθυρο μπροστα απο τον νεροχυτη με το μικρο περβαζι ή αν ο φουρνος θα ειναι στο υψος των ματιων εντοιχισμενος ή κοκκινος μαντεμενιος με πολλες πορτες. Δεν εχω αποφασισει αν το καθημερινο μας τραπεζι στην κουζινα αυτη θα εχει ξυλινες καρεκλες ή μεταλλικες με μπρατσο και μαξιλαρες ή θα ειναι στυλ παγκακι γυρω γυρω. Ουτε αν το πατωμα θα ειναι ξυλινο με λευκα σχεδια κι αν οι κατσαρολες θα κρεμονται ή θα ειναι κρυμμενες σε περιστρεφομενη βαση στο γωνιακο ντουλαπι. Τιποτα δεν εχω αποφασισει. Ισως τα ονοματα των παιδιων και το χαλακι στην εξωπορτα μονο.
Ολο το απογευμα εγινε μαγικο χαλι το La Paloma και ταξιδευω πανω του...
Μια μικρη δοκιμαστικη αλλαγη στο προγραμμα μου, θα μου χαρισει ελευθερα τα απογευματα της Τριτης και της Πεμπτης. Μου φαινεται τοσο απιστευτο, που οταν μια φιλη μου προτεινε να βρεθουμε να παιξουν τα παιδια, πηγα να της απαντησω "Δεν μπορω, δουλευω τα απογευματα".
Ονειρευομαι να εχω τεσσερα παιδια. Ειναι αστειο. Ενα ατομο σαν εμενα, που ηδη δεν προλαβαινει με ενα παιδι και πολλη πολλη βοηθεια, να θελει κι αλλα παιδια. Μα εγω επιμενω. Ονειρευομαι μια μεγαλη κουζινα, με μια μεγαλη τραπεζαρια και το σπιτι παντα γεματο μυρωδιες φρεσκου ψωμιου, φρεσκοψημενες χορτοπιτες και λουλουδια στα βαζα. Επιστρεφοντας απο το Διαβαλκανικο αγορασα 2 μικρες γλαστρες με κιτρινα χρυσανθεμα.Το κιτρινο ειναι το χρωμα της ζηλειας, λενε. Ζηλευω τις ομορφιες τριγυρω και θελω να τις κλεψω, με μια μικρη γλαστρα με κιτρινα χρυσανθεμα, στην εισοδο του σπιτιου. Να τα καλημεριζω και να τα καληνυχτιζω καθημερινα. Αυτα θα ανθιζουν και θα γεμισουν μπουμπουκια να αντιγυρισουν τις ευχες μου. Κι ετσι θα δηλωνουμε ζωντανοι κι εγω κι αυτα. Με μια μεγαλη κουζινα στο κεφαλι μου περιφερομαι στη δουλεια ολο το απογευμα και δεν μπορω να αποφασισω αν θα εχει καρο κουρτινακια το παραθυρο μπροστα απο τον νεροχυτη με το μικρο περβαζι ή αν ο φουρνος θα ειναι στο υψος των ματιων εντοιχισμενος ή κοκκινος μαντεμενιος με πολλες πορτες. Δεν εχω αποφασισει αν το καθημερινο μας τραπεζι στην κουζινα αυτη θα εχει ξυλινες καρεκλες ή μεταλλικες με μπρατσο και μαξιλαρες ή θα ειναι στυλ παγκακι γυρω γυρω. Ουτε αν το πατωμα θα ειναι ξυλινο με λευκα σχεδια κι αν οι κατσαρολες θα κρεμονται ή θα ειναι κρυμμενες σε περιστρεφομενη βαση στο γωνιακο ντουλαπι. Τιποτα δεν εχω αποφασισει. Ισως τα ονοματα των παιδιων και το χαλακι στην εξωπορτα μονο.
Ολο το απογευμα εγινε μαγικο χαλι το La Paloma και ταξιδευω πανω του...
Απο αναγκη επικοινωνιας δημιουργηθηκε ενα μηνυμα, το εβαλα σε ενα μπουκαλι και το ριχνω συχνα στη θαλασσα με ελπιδα να πεσει σε καλα χερια. Αγαπω τα παραθυρα με θεα και ο χωρος εδω ειναι ενα παραθυρο με θεα την ψυχη μου. Μου αρεσουν οι ομορφοι, καλοπροεραιτοι, ζωντανοι ανθρωποι. Θυσαυροι οι εμπειριες και ειμαι κι εγω συλλεκτης στιγμων. Μονο ετσι μπορω να περιγραψω τον χωρο μου. Οπως γυμνα τα σκεφτομαι
Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012
Παρασκευη βραδυ
Σημερα πρωι πρωι χτυπησε η πορτα και ηταν ο Βαρδαρης. Μου φωναξε να βιαστω μηπως δεν τον προλαβω και γκρινιαζω παλι. Ντυθηκαμε σχεδον χειμωνιατικα και ανηφορισαμε ακομη ενα πρωι στην πλαγια του βουνου.
Παρασκευη σημερα. Ολοκαθαρη Παρασκευη. Αυτο που αγαπω πιοτερο στην βορειο Ελλαδα ειναι ο Βαρδαρης. Ολα τα καθαριζει. Ακομη και με μια συντομη επισκεψη, για εναν καφε στο ποδι, φευγει και νιωθεις πεντακαθαρος. Ουτε σκονη πισω απο τα επιπλα, ουτες αραχνες στις γωνιες.
Παρασκευη λοιπον. Ανοιξαμε ηδη την πορτα στο Σαββατοκυριακο μεσα στο μυαλο μας. Μου λειπει ενα καλο βιβλιο και μια γκρι κουβερτα. Τα χειμωνιατικα μου ρουχα μου χαμογελουν απο ψηλα, καθε φορα που ανοιγω τις ντουλαπες κι εγω μεσα στην υπερβολη μου, προσπαθω να σκεφτω αν θα εχω ενα ολοκληρο Σαββατοκυριακο ελευθερο, μεσα στον επομενο μηνα, για να τα φτιαξω. Ονειρευομαι ενα ταξιδι στην Κωνσταντινουπολη και στο επομενο καρε παραπονιεμαι που δεν εχω λεφτα και χρονο για να μεινω σπιτι μου. Λιγες μερες στην Πολη δεν γινεται να παψω να τις ονειρευομαι.
Αποφασισα να γραψω τουλαχιστον δυο αναρτησεις μη-μαμαδιστικες, επειδη νομιζω οτι εχασα λιγακι την μη-μαμα, μεσα στην μαμα μεσα μου - ειχες δικιο φεγγαρενια. Μη-μαμα θα παω αυριο σε ενα γαμο, οσο μη-μαμα πηγα στο μπατσελορ την προηγουμενη Κυριακη και ως μη-μαμα ερωτευτηκα την Βαλαωριτου, που αγνοουσα 3 ζωες.
Παρασκευη και το βραδυ λεω να πιω μια μπυρα. Ενα ροζε θα με ικανοποιουσε περισσοτερο, αλλα στο ψυγειο θυμαμαι μονο λιγες μπυρες παρκαρισμενες και γαλατα. Οταν θα τελειωνω την μπυρα θα υποσχεθω να φτιαξω την φωτογραφικη μου μεχρι το ταξιδι στην Κωνσταντινουπολη. Και ειμαι σιγουρη οτι θα σκεφτεσαι οτι , ουυυυυ, εχω χρονο ως τοτε. Αλλα ποτε δεν ξερεις πως τα φερνει η ζωη, να το θυμασαι αυτο.
Αντε να παντρεψουμε και τον τελευταιο της παρεας μας αυριο και να βρισκομαστε μετα με εισαγγελικη παρεμβαση. Ηρθε και η κριση και μας βολεψε νομιζω σε καποιες σκοτεινες γωνιες. Μα μην ξεχνας, ο Βαρδαρης τα κανει ολα να φαινονται.
Παρασκευη βραδυ στην βορειο Ελλαδα και ο Βαρδαρης δε λεει να φυγει...
Παρασκευη σημερα. Ολοκαθαρη Παρασκευη. Αυτο που αγαπω πιοτερο στην βορειο Ελλαδα ειναι ο Βαρδαρης. Ολα τα καθαριζει. Ακομη και με μια συντομη επισκεψη, για εναν καφε στο ποδι, φευγει και νιωθεις πεντακαθαρος. Ουτε σκονη πισω απο τα επιπλα, ουτες αραχνες στις γωνιες.
Παρασκευη λοιπον. Ανοιξαμε ηδη την πορτα στο Σαββατοκυριακο μεσα στο μυαλο μας. Μου λειπει ενα καλο βιβλιο και μια γκρι κουβερτα. Τα χειμωνιατικα μου ρουχα μου χαμογελουν απο ψηλα, καθε φορα που ανοιγω τις ντουλαπες κι εγω μεσα στην υπερβολη μου, προσπαθω να σκεφτω αν θα εχω ενα ολοκληρο Σαββατοκυριακο ελευθερο, μεσα στον επομενο μηνα, για να τα φτιαξω. Ονειρευομαι ενα ταξιδι στην Κωνσταντινουπολη και στο επομενο καρε παραπονιεμαι που δεν εχω λεφτα και χρονο για να μεινω σπιτι μου. Λιγες μερες στην Πολη δεν γινεται να παψω να τις ονειρευομαι.
Αποφασισα να γραψω τουλαχιστον δυο αναρτησεις μη-μαμαδιστικες, επειδη νομιζω οτι εχασα λιγακι την μη-μαμα, μεσα στην μαμα μεσα μου - ειχες δικιο φεγγαρενια. Μη-μαμα θα παω αυριο σε ενα γαμο, οσο μη-μαμα πηγα στο μπατσελορ την προηγουμενη Κυριακη και ως μη-μαμα ερωτευτηκα την Βαλαωριτου, που αγνοουσα 3 ζωες.
Παρασκευη και το βραδυ λεω να πιω μια μπυρα. Ενα ροζε θα με ικανοποιουσε περισσοτερο, αλλα στο ψυγειο θυμαμαι μονο λιγες μπυρες παρκαρισμενες και γαλατα. Οταν θα τελειωνω την μπυρα θα υποσχεθω να φτιαξω την φωτογραφικη μου μεχρι το ταξιδι στην Κωνσταντινουπολη. Και ειμαι σιγουρη οτι θα σκεφτεσαι οτι , ουυυυυ, εχω χρονο ως τοτε. Αλλα ποτε δεν ξερεις πως τα φερνει η ζωη, να το θυμασαι αυτο.
Αντε να παντρεψουμε και τον τελευταιο της παρεας μας αυριο και να βρισκομαστε μετα με εισαγγελικη παρεμβαση. Ηρθε και η κριση και μας βολεψε νομιζω σε καποιες σκοτεινες γωνιες. Μα μην ξεχνας, ο Βαρδαρης τα κανει ολα να φαινονται.
Παρασκευη βραδυ στην βορειο Ελλαδα και ο Βαρδαρης δε λεει να φυγει...
Απο αναγκη επικοινωνιας δημιουργηθηκε ενα μηνυμα, το εβαλα σε ενα μπουκαλι και το ριχνω συχνα στη θαλασσα με ελπιδα να πεσει σε καλα χερια. Αγαπω τα παραθυρα με θεα και ο χωρος εδω ειναι ενα παραθυρο με θεα την ψυχη μου. Μου αρεσουν οι ομορφοι, καλοπροεραιτοι, ζωντανοι ανθρωποι. Θυσαυροι οι εμπειριες και ειμαι κι εγω συλλεκτης στιγμων. Μονο ετσι μπορω να περιγραψω τον χωρο μου. Οπως γυμνα τα σκεφτομαι
Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012
η μικρη μου Αμελι
Ξεκινησε μια ομορφη εβδομαδα. Η μικρη μου Αμελι αποφασισε οτι δεν χρειαζεται να κλαιει οταν της λειπω κι εγω αποφασισα επιτελους να παω στο γυμναστηριο. Αποφασισαμε να κανονισουμε διημερη αποδραση με τις φιλες μου, σε τεσσερις μηνες απο τωρα, για να μπορεσουμε να βρουμε καποια καλη ευκαιρια για εδω κοντα και να μαζεψουμε και τα λεφτα. Με γοητευει η οργανωση στους ανθρωπους. Ο Σεπτεμβρης απλωνει ακριβα χαλια κατω απο τα ποδια μου. Το πρωι το ξυπνητηρι αρχιζει να γκρινιαζει στις 6:30 και νιωθω οτι τα ονειρα κρυβονται στο στριφωμα της φορμας μου και με ακολουθουν ολη μερα. Σερνω τις προσδοκιες μου απο εδω κι απο εκει. Τραυματισμενες στο τελος της ημερας με μαλωνουν και μου θυμιζουν οτι ειμαι ανευθυνη να τις προστατεψω. Κι εγω ξανα αγκαλιαζω το μαξιλαρι μου ελπιζοντας. Η γευση του καφε ειναι ωραιοτερη αυτες τις μερες. Σταλες ξεχασμενες απο τις προσφατες βροχες, πεφτουν στα μαγουλα μου και η μικρη ανοιγει τα πρωινα την καινουρια της ομπρελα παριστανοντας οτι βρεχει. Η φαντασια της με κανει να χαμογελαω και μερικες φορες αναρωτιεμαι, μηπως οντως υπαρχουν ολα αυτα τα πλασματα που αναφερει γυρω μας κι εγω δεν τα βλεπω. Φανταστικοι ηρωες παραμυθιων ερχονται μαζι μας βολτα τα πρωινα που βγαζουμε την Φλαππυ κι εμεις κραταμε φανταστικα καλαθακια και μαγικους καθρεφτες που μιλανε. Ετσι σερνεται ενας μικρος θιασος μεχρι την πλαγια του βουνου και πισω ετοιμες, η μαμα για καφεδακι και η Αμελι για τον φρεσκοστημενο της χυμο. Και φευγω αλλη μια μερα αγκαλια με τα ονειρα μου για τη δουλεια. Και εχω αποφασισει να παιρνω μαζι την δικη μου φανταστικη ηρωιδα. Την μικρη μου Αμελι.
Απο αναγκη επικοινωνιας δημιουργηθηκε ενα μηνυμα, το εβαλα σε ενα μπουκαλι και το ριχνω συχνα στη θαλασσα με ελπιδα να πεσει σε καλα χερια. Αγαπω τα παραθυρα με θεα και ο χωρος εδω ειναι ενα παραθυρο με θεα την ψυχη μου. Μου αρεσουν οι ομορφοι, καλοπροεραιτοι, ζωντανοι ανθρωποι. Θυσαυροι οι εμπειριες και ειμαι κι εγω συλλεκτης στιγμων. Μονο ετσι μπορω να περιγραψω τον χωρο μου. Οπως γυμνα τα σκεφτομαι
Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012
χειμωνας - Βεμπο
Με αυτο το τραγουδι αρχισε η μερα μου. Και θυμαμαι να μας το τραγουδαει η μαμα μου πολλα πολλα χρονια με τις πρωτες δροσερες μερες του φθινοπωρου. Και το χειμωνα, αν χιονισει, αυτο θα μας τραγουδισει το πρωι. Ειναι υπεροχο να εισαι ευδιαθετος το πρωι. Και πετυχες σε αυστηρο ανθρωπο. Δεν δεχομαι "Εγω ειμαι βαρυς τα πρωινα, ετσι ειναι ο χαρακτηρας μου" και τετοια κουραφεξαλα. Μπορω να δεχτω οτι επιλεγεις να εισαι ετσι και το απολαμβανεις. Αλλα τι κριμα, υποπτευομαι οτι δεν το απολαμβανουν οι ανθρωποι που ζουν μαζι σου. Πολυ εγωιστικο να μην τους σκεφτεσαι, θα σε μαλωσω.
Ημουν κι εγω ετσι. Αν ρωτησεις τη Τζενη, θα σου πει ιστοριες, για τα αγαρμπα και κακοδιαθετα ξυπνηματα μου. Εκει στα 20-25, εχουμε απαιτησεις πολλες απο τους αλλους. Απο τον εαυτο μας ελαχιστες, οσο κι αν διατυμπανιζουμε το αντιθετο. Ειναι δικαιωμα μας να ξυπναμε ακεφοι, δικαιωμα μας να γκρινιαζουμε απο την κουραση, δικαιωμα μας να σερνομαστε απο την νυστα λογω ξενυχτιων πανω σε τομους βιβλια. Υποχρεωσεις; Τα κοινοχρηστα και καμια σκουπα που και που :) Περνωντας τα χρονια εχουμε ευκαιριες να εκτιμησουμε τη ζωη, πριν να ειναι αργα. Η αχτιδα, τοσες μερες μεσα σε κλινικη αποκαταστασης, βλεπει καθε πρωι νεα παιδια να δινουν μαχη για να κουνησουν το ποδι και να ανεβουν ενα σκαλοπατι. Αρνουμαι να ειμαι τοσο αχαριστη και να μην φιλησω τον Δημητρη πριν φυγω για τη δουλεια, να μην παιξω με την μικρη ετοιμαζοντας το γαλα. Ανθρωπινο ειναι να υπαρχουν εξαιρεσεις. Προσεξε με ομως ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ εγραψα.
Ο μπαμπας μου ηταν ανεκαθεν βαρυς τα πρωινα. Ετσι καταφεραν να κρατησουν τις δικες τους ισορροπιες η οικογενεια μου. Ο ενας μουτρωμενος και ο αλλος να τραγουδαει σαν αηδονι τα πρωινα. Γι'αυτους τους ανθρωπους αυτο ειναι το κανονικο. Θα θυμωσουν ισως αν καποιος αλλαζε κατι στην καθημερινοτητα τους. Με ποιο δικαιωμα επεμβαινει ο οποιοσδηποτε , ακομη κι εγω, σε 40 χρονια γαμου; Ξερουν αυτοι να διαχειριστουν ο ενας τον αλλον. Κι ας μην το καταλαβαινουμε εμεις καποιες στιγμες.
Απο τοτε που πηρα εκεινο το μικρο ραδιοφωνακι απο το lidl με βολεψε πολυ τα πρωινα. Θα βρω μονο μια πιο χαμηλη θεση να το φτανω ευκολα. Χθες, ο κυριος που εφερε ξυλα στους γονεις μου, ειχε και μπουζουκι μαζι του. Να τα μεζεδακια απο τη μαμα μου, δυο ουζακια αμεσως στηθηκαν και οταν επεστρεψα απο τη δουλεια μας επαιξε στο μπουζουκι το "πριγκιπεσσα", κι εγω με την Ισμηνη χορευαμε και χτυπουσαμε παλαμακια. Ωραιο πραγμα να υπαρχει στην παρεα ενα μπουζουκι και μια καλη φωνη. Αργησαμε. Βιαστικα μπηκαμε κι ετοιμασαμε γαλατακι. Η μικρη πηγε στον αρκουδο της και ειπε "Η μαμα χορευει συνεχεια και τραγουδαει. Κι εμας μας αρεσει" (μιλαει ακομη στον πληθυντικο οταν αναφερεται στον εαυτο της). Χαμογελασα κι ευχηθηκα μεσα μου να αγαπησει τη μουσικη και τον χορο οσο εγω κι ακομη παραπανω.
Και ηρθε το επομενο πρωι να με καλημερισει η μαμα μου τραγουδωντας .... "χειμωνας, δεν ακουω πια τριγυρω μου τ' αηδονια....χειμωνας κι η καρδια μου εσκεπαστηκε με χιονια..."
Απο αναγκη επικοινωνιας δημιουργηθηκε ενα μηνυμα, το εβαλα σε ενα μπουκαλι και το ριχνω συχνα στη θαλασσα με ελπιδα να πεσει σε καλα χερια. Αγαπω τα παραθυρα με θεα και ο χωρος εδω ειναι ενα παραθυρο με θεα την ψυχη μου. Μου αρεσουν οι ομορφοι, καλοπροεραιτοι, ζωντανοι ανθρωποι. Θυσαυροι οι εμπειριες και ειμαι κι εγω συλλεκτης στιγμων. Μονο ετσι μπορω να περιγραψω τον χωρο μου. Οπως γυμνα τα σκεφτομαι
Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012
07:00
07:00
Εκλεισε με κλειστα ματια το κιτρινο ξυπνητηρι και σηκωθηκε. Τελευταια δυσκολευεται να σηκωθει απο το κρεββατι. Πλυθηκε, βουρτσισε τα δοντια της και μαζεψε τα μαλλια της μια προχειρη κοτσιδα, οπως κανει συνηθως. Η μικρη ειχε ηδη σηκωθει και την κοιτουσε απο την κρεβατοκαμαρα, οπου ειχε τρυπωσει νωρις το πρωι. Την φωναξε για να την βοηθησει να μαζεψουν τα απλωμενα ρουχα. Υστερα την εντυσε, ετοιμασαν το γαλατακι της, ζωγραφισαν μια μουτζουρα με πολλα χρωματα και την παρεδωσε στον μπαμπακα της, να την παει στον παιδικο.
Γυρισε και κοιταξε την κουζινα και τις κουτες δεξια κι αριστερα. Την χρειαζοταν πολυ αυτη την αλλαγη. Το μικρο σαλονακι, οπως το λεει η μικρη της, που ειχε παρει μορφη τωρα, διπλα στην κουζινα τους, της μεγαλωνει τις προοπτικες του μυαλου της. Μοιαζει ο χωρος μεγαλυτερος και μαζι και τα ονειρα της. Δεν θα αρχιζε ακομη τις δουλειες. Εκανε εναν ζεστο καφε, πηρε τον καινουριο καταλογο του IKEA και καθισε στην γωνια του καναπε. Αντι για μαξιλαρακι, χρησιμοποιουσε τον μεγαλο αρκουδο της Ισμηνης. Ειχε ορεξη για ησυχια. Ειχε ανοιξει την μπαλκονοπορτα να μπει η πρωινη δροσια, αλλα δεν ειχε ανοιξει το ραδιοφωνο, οπως θα περιμενε καποιος που την γνωριζει καλα. Θα μπορουσε να μεινει για ωρες ετσι ισως. Στις εννεα σηκωθηκε και σκεφτηκε να αρχισει με την αποθηκουλα. Θα ξεχωρισει τι ηταν για συχνη χρηση και τι οχι, για να το ανεβασει στη σοφιτα. Θα ανεβαινε και στη σκαλα να φτιαξει επιτελους εκεινη την λαμπα στον κηπο, που δεν εκανε καλη επαφη. Θελει ξεβιδωμα το καπακι της και ολο το αναβαλει. Σημερα θα γινει, οπωσδηποτε. Το υποσχεθηκε στον εαυτο της. Ισως τολμησει κι εκεινες τις 2 τρυπουλες χαμηλα, για να κρεμαει η μικρη το μπουφαν της. Θα εδειχνε στην πορεια ποσο χρονο ειχε, αυτο δεν ηταν τοσο αναγκαιο. Επρεπε ως τις 4:00 μ.μ. να τα εχει τελειωσει ολα, να εχει ετοιμαστει και να παει να παρει την μικρη απο τον παιδικο. Τελευταια ετοιμαζοταν λιγακι περισσοτερο για να βγει εξω. Το χασιμο αυτων των λιγων κιλων την εκανε να μπει σε πολλα παλια της ρουχα κι αυτο της εδεινε αλλο αερα. Ανοητο αλλά συμβαινει. Τωρα που αρχισε η μικρη παιδικο, θα καταφερει να συνεχισει και το γυμναστηριο της.
Οι δουλειες ποτε δεν τελειωνουν. Μιση ωρα νωριτερα, εκανε ενα ντουζ βιαστικα κι εβαλε το bluejean της κι ενα λευκο πουκαμισο. Βαφτηκε κιολας. Σαν να εβγαινε ραντεβου. Διακριτικα, με απαλο ρουζ, μπεζ ανοιχτη σκια, λιγη μασκαρα και ενα απαλο λιπγκλος. Ψεκασε 2-3 φορες το Elle του Emporio Armani στα καταλληλα σημεια και βγηκε απο την πορτα. Πηρε την μικρη και σε λιγη ωρα παρκαρανε στο παρκινγκ της πλατειας Ελευθεριας. Περπατησανε κατα μηκος της παραλιας για πολυ ωρα. Του χρονου, που θα ειναι πιο μεγαλη, ειναι ωραια ιδεα να κατεβουν με τα ποδηλατα να κανουν την ιδια βολτα, σκεφτηκε. Ειχε αρχισει να κουραζετε η μικρη αλλα και η ιδια δεν ειχε πολλες αντοχες ακομη. Βρηκανε μια ομορφη καφετερια και καθισανε. Τελειωσαν το παγωτο τους κι εκεινη το καφεδακι της και πηρανε τον δρομο της επιστροφης. Ειχε αγωνια να δει τα ματακια της μικρης οταν δει το μικρο ασπρο παγκακι που εβαλε στην εισοδο του σπιτιου. Της το ειχε υποσχεθει εδω και μερες για να καθεται και να βαζει μονη τα παπουτσακια της. Και ηταν και μια υπεροχη θεση για να κρυβει και η ιδια τις μποτες της.
Οταν ανοιξανε την πορτα η Ισμηνη εκλεισε με την αναποδη μερια των χεριων της τα ματια της, ετσι οπως κανει οταν ντρεπεται και οταν χαιρεται πολυ.Περιεργαστηκε το παγκακι και τρεχοντας περα δωθε περασε σχεδον το μισο απογευμα γυρω απο το νεο της "αποκτημα". Ηρθε η ωρα για το βραδινο γαλα και τα παραμυθια. Περισσοτερο απολαμβανουν να διαβαζουν το ρινοκερακι του Τριβιζα.Λιγες μεγαλες αγκαλιες λες και θα αποχωριζοντουσαν για μερες, φιλια καληνυχτας και τα φωτα εκλεισαν στον επανω οροφο. Ξανα μονη στο σπιτι. Απλωσε το πλυντηριο που ειχε βαλει πριν φυγει και κατεβηκε κατω. Χωθηκε παλι σε εκεινη τη γωνια του καναπε και συνεχισε να διαβαζει το βιβλιο της ( "Κρατας μυστικο;" Γιαννης Φιλιππιδης). Το "Το καλοκαιρι πριν το σκοταδι", που ειχε διαβασει το καλοκαιρι, την ειχε κουρασει πολυ. Οσο υποσχομενο φαινοταν στις 2-3 πρωτες σελιδες του, τοσο κουραστικο εγινε μετα. Σηκωθηκε και ανοιξε το ραδιοφωνο τελικα. Διαβασε λιγες ακομη σελιδες. Της αρεσε πολυ ο κινηματογραφικος τροπος που γραφει ο Γιαννης, την γλυκαινε. Ειχαν ηδη αρχισει να κλεινουν τα ματια της, οταν ακουσε τα κλειδια στην πορτα. Αυτη την εβδομαδα τουλαχιστον ειναι ξυπνια οταν επιστρεφει εκεινος. Την προηγουμενη, δεν θυμαται αν προλαβε να τον δει κανενα βραδυ.
Ανταλλαξανε σε λιγες κουβεντες τα νεα της ημερας και μετα τον καληνυχτησε με μεγαλη αγκαλια και φιλι. Σκουντουφλωντας ανεβηκε, σκεπασε καλα την μικρη και κουκουλωθηκε και η ιδια κατω απο την μεγαλη γαλαζια πικε κουβερτουλα τους. Δεν πρεπει να περασαν πανω απο πεντε λεπτα και ειχε ηδη αφεθει στην αγκαλια του Μορφεα. Κοιμαται καλα τα βραδυα. Παντα ευγνωμονουσε την τυχη της να εχει τοσο καλο κι ευκολο υπνο. Ισα που προλαβε να ανοιξει το ξυπνητηρι για να χτυπησει στις 07:00 το αλλο πρωι. Να θυμηθει αυριο να παρει λουλουδια για το βαζο της. Μηπως να ξαναεπιχειρουσε να βαλει και τα πατινια της αυριο που θα εβγαινε να κανει η μικρη πατινι;
Εκλεισε με κλειστα ματια το κιτρινο ξυπνητηρι και σηκωθηκε. Τελευταια δυσκολευεται να σηκωθει απο το κρεββατι. Πλυθηκε, βουρτσισε τα δοντια της και μαζεψε τα μαλλια της μια προχειρη κοτσιδα, οπως κανει συνηθως. Η μικρη ειχε ηδη σηκωθει και την κοιτουσε απο την κρεβατοκαμαρα, οπου ειχε τρυπωσει νωρις το πρωι. Την φωναξε για να την βοηθησει να μαζεψουν τα απλωμενα ρουχα. Υστερα την εντυσε, ετοιμασαν το γαλατακι της, ζωγραφισαν μια μουτζουρα με πολλα χρωματα και την παρεδωσε στον μπαμπακα της, να την παει στον παιδικο.
Γυρισε και κοιταξε την κουζινα και τις κουτες δεξια κι αριστερα. Την χρειαζοταν πολυ αυτη την αλλαγη. Το μικρο σαλονακι, οπως το λεει η μικρη της, που ειχε παρει μορφη τωρα, διπλα στην κουζινα τους, της μεγαλωνει τις προοπτικες του μυαλου της. Μοιαζει ο χωρος μεγαλυτερος και μαζι και τα ονειρα της. Δεν θα αρχιζε ακομη τις δουλειες. Εκανε εναν ζεστο καφε, πηρε τον καινουριο καταλογο του IKEA και καθισε στην γωνια του καναπε. Αντι για μαξιλαρακι, χρησιμοποιουσε τον μεγαλο αρκουδο της Ισμηνης. Ειχε ορεξη για ησυχια. Ειχε ανοιξει την μπαλκονοπορτα να μπει η πρωινη δροσια, αλλα δεν ειχε ανοιξει το ραδιοφωνο, οπως θα περιμενε καποιος που την γνωριζει καλα. Θα μπορουσε να μεινει για ωρες ετσι ισως. Στις εννεα σηκωθηκε και σκεφτηκε να αρχισει με την αποθηκουλα. Θα ξεχωρισει τι ηταν για συχνη χρηση και τι οχι, για να το ανεβασει στη σοφιτα. Θα ανεβαινε και στη σκαλα να φτιαξει επιτελους εκεινη την λαμπα στον κηπο, που δεν εκανε καλη επαφη. Θελει ξεβιδωμα το καπακι της και ολο το αναβαλει. Σημερα θα γινει, οπωσδηποτε. Το υποσχεθηκε στον εαυτο της. Ισως τολμησει κι εκεινες τις 2 τρυπουλες χαμηλα, για να κρεμαει η μικρη το μπουφαν της. Θα εδειχνε στην πορεια ποσο χρονο ειχε, αυτο δεν ηταν τοσο αναγκαιο. Επρεπε ως τις 4:00 μ.μ. να τα εχει τελειωσει ολα, να εχει ετοιμαστει και να παει να παρει την μικρη απο τον παιδικο. Τελευταια ετοιμαζοταν λιγακι περισσοτερο για να βγει εξω. Το χασιμο αυτων των λιγων κιλων την εκανε να μπει σε πολλα παλια της ρουχα κι αυτο της εδεινε αλλο αερα. Ανοητο αλλά συμβαινει. Τωρα που αρχισε η μικρη παιδικο, θα καταφερει να συνεχισει και το γυμναστηριο της.
Οι δουλειες ποτε δεν τελειωνουν. Μιση ωρα νωριτερα, εκανε ενα ντουζ βιαστικα κι εβαλε το bluejean της κι ενα λευκο πουκαμισο. Βαφτηκε κιολας. Σαν να εβγαινε ραντεβου. Διακριτικα, με απαλο ρουζ, μπεζ ανοιχτη σκια, λιγη μασκαρα και ενα απαλο λιπγκλος. Ψεκασε 2-3 φορες το Elle του Emporio Armani στα καταλληλα σημεια και βγηκε απο την πορτα. Πηρε την μικρη και σε λιγη ωρα παρκαρανε στο παρκινγκ της πλατειας Ελευθεριας. Περπατησανε κατα μηκος της παραλιας για πολυ ωρα. Του χρονου, που θα ειναι πιο μεγαλη, ειναι ωραια ιδεα να κατεβουν με τα ποδηλατα να κανουν την ιδια βολτα, σκεφτηκε. Ειχε αρχισει να κουραζετε η μικρη αλλα και η ιδια δεν ειχε πολλες αντοχες ακομη. Βρηκανε μια ομορφη καφετερια και καθισανε. Τελειωσαν το παγωτο τους κι εκεινη το καφεδακι της και πηρανε τον δρομο της επιστροφης. Ειχε αγωνια να δει τα ματακια της μικρης οταν δει το μικρο ασπρο παγκακι που εβαλε στην εισοδο του σπιτιου. Της το ειχε υποσχεθει εδω και μερες για να καθεται και να βαζει μονη τα παπουτσακια της. Και ηταν και μια υπεροχη θεση για να κρυβει και η ιδια τις μποτες της.
Οταν ανοιξανε την πορτα η Ισμηνη εκλεισε με την αναποδη μερια των χεριων της τα ματια της, ετσι οπως κανει οταν ντρεπεται και οταν χαιρεται πολυ.Περιεργαστηκε το παγκακι και τρεχοντας περα δωθε περασε σχεδον το μισο απογευμα γυρω απο το νεο της "αποκτημα". Ηρθε η ωρα για το βραδινο γαλα και τα παραμυθια. Περισσοτερο απολαμβανουν να διαβαζουν το ρινοκερακι του Τριβιζα.Λιγες μεγαλες αγκαλιες λες και θα αποχωριζοντουσαν για μερες, φιλια καληνυχτας και τα φωτα εκλεισαν στον επανω οροφο. Ξανα μονη στο σπιτι. Απλωσε το πλυντηριο που ειχε βαλει πριν φυγει και κατεβηκε κατω. Χωθηκε παλι σε εκεινη τη γωνια του καναπε και συνεχισε να διαβαζει το βιβλιο της ( "Κρατας μυστικο;" Γιαννης Φιλιππιδης). Το "Το καλοκαιρι πριν το σκοταδι", που ειχε διαβασει το καλοκαιρι, την ειχε κουρασει πολυ. Οσο υποσχομενο φαινοταν στις 2-3 πρωτες σελιδες του, τοσο κουραστικο εγινε μετα. Σηκωθηκε και ανοιξε το ραδιοφωνο τελικα. Διαβασε λιγες ακομη σελιδες. Της αρεσε πολυ ο κινηματογραφικος τροπος που γραφει ο Γιαννης, την γλυκαινε. Ειχαν ηδη αρχισει να κλεινουν τα ματια της, οταν ακουσε τα κλειδια στην πορτα. Αυτη την εβδομαδα τουλαχιστον ειναι ξυπνια οταν επιστρεφει εκεινος. Την προηγουμενη, δεν θυμαται αν προλαβε να τον δει κανενα βραδυ.
Ανταλλαξανε σε λιγες κουβεντες τα νεα της ημερας και μετα τον καληνυχτησε με μεγαλη αγκαλια και φιλι. Σκουντουφλωντας ανεβηκε, σκεπασε καλα την μικρη και κουκουλωθηκε και η ιδια κατω απο την μεγαλη γαλαζια πικε κουβερτουλα τους. Δεν πρεπει να περασαν πανω απο πεντε λεπτα και ειχε ηδη αφεθει στην αγκαλια του Μορφεα. Κοιμαται καλα τα βραδυα. Παντα ευγνωμονουσε την τυχη της να εχει τοσο καλο κι ευκολο υπνο. Ισα που προλαβε να ανοιξει το ξυπνητηρι για να χτυπησει στις 07:00 το αλλο πρωι. Να θυμηθει αυριο να παρει λουλουδια για το βαζο της. Μηπως να ξαναεπιχειρουσε να βαλει και τα πατινια της αυριο που θα εβγαινε να κανει η μικρη πατινι;
Απο αναγκη επικοινωνιας δημιουργηθηκε ενα μηνυμα, το εβαλα σε ενα μπουκαλι και το ριχνω συχνα στη θαλασσα με ελπιδα να πεσει σε καλα χερια. Αγαπω τα παραθυρα με θεα και ο χωρος εδω ειναι ενα παραθυρο με θεα την ψυχη μου. Μου αρεσουν οι ομορφοι, καλοπροεραιτοι, ζωντανοι ανθρωποι. Θυσαυροι οι εμπειριες και ειμαι κι εγω συλλεκτης στιγμων. Μονο ετσι μπορω να περιγραψω τον χωρο μου. Οπως γυμνα τα σκεφτομαι
Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012
ο δικος μου Σεπτεμβρης
Θα μπορουσε κανεις να ισχυριστει οτι ο Σεπτεμβρης εχει το κλειδι μου. Απο τις πρωτες κιολας ημερες, νιωθω να ανοιγει μια κερκοπορτα και να καλπαζουν ασπρα αλογα μεσα μου. Προς τα μεσα; Προς τα εξω; Δεν εχω καταλαβει. Αλλα νιωθω να αδειαζω τα αχρηστα και να κανω χωρο για φρεσκα βιωματα. Θα μπορουσα να ευχομαι "καλη χρονια" ολο τον μηνα. Μετραω ακαδημαικα τις χρονιες.
Εχει δυο μερες που ετοιμαζω ζεστο καφεδακι τα πρωινα. Παντα βιαζομουνα να φερω το φθινοπωρο κατω απο τα ποδια μου και να χοροπηδαω πανω του με τα λερωμενα αρβιλακια μου. Καθε τετοια εποχη μου λειπει το μεγαλο παρκο που περπατουσα στην Constanta για να παω στο μαθημα μου καποια πρωινα. Ή τα παρκα που διεσχιζα με το τρολευ 137 απο το Kohoutovice μεχρι το πανεπιστημιο. Υπεροχες διαδρομες.
Εφτιαξα, που λες, ζεστο καφεδακι και δεν μπορω να πετυχω μουσικη να μου ταιριαζει. Ο,τι βαζω μου φαινεται φτωχο. Πριν 2 μερες μου εφεραν δυο κλωναρακια αγιορειτικο βασιλικο και τα ξεχασα χωρις να τα βαλω σε λιγο νερακι. Χθες τα ειδα μαραμενα πανω στον παγκο της κουζινας, στο γραφειο μου και στενοχωρεθηκα. Τα εβαλα σ'ενα αδειο τενεκεδενιο κουτακι του καφε, με λιγο νερακι. Και σημερα με υποδεχτηκαν φουντωτα και καμαρωτα. Καλο σημαδι, σκεφτηκα, επειδη εχω αναγκη να τα βλεπω ολα ως οιωνους. Κραταω στις χουφτες μου το ζεστο καφεδακι και ονειρευομαι τις αλλαγες που επονται. Στο σπιτι πρεπει να γινουν επειγοντως αλλαγες. Τα σχεδιαγραμματα ειναι ετοιμα. Αρκει να πετυχω τον Δ με κεφια για να πει το "οκ, ξεκιναμε".
Ξεκιναμε! Ξεκιναμε γυμναστηριο, αλλαγες, βαζουμε νεους στοχους. Ενα υπεροχο φθινοπωρο σταθηκε μπροστα στα ματια μου. Ξεθωριαζουν ολες οι ασχημιες αυτη την εποχη. Φθινοπωρο!
Εχω τη διαθεση να οργανωσω τη σοφιτα, την αποθηκη, τα παταρια του μυαλου μου. Και σκεφτομαι συνεχεια με μια ροζ-σομον αποχρωση, ισως και λιγακι με κιτρινωπες πιτσιλιες. Η βροχουλα λεει οτι μου ταιριαζει πολυ αυτο το στυλ. Η αληθεια ειναι οτι καποιες στιγμες θελησα να το αποφυγω , μηπως εδειχνε γλυκαναλατο, πανω μου, το αποτελεσμα. Μα οταν κατι εχει βαθος μεσα σου, δεν ξεριζωνεται ευκολα. Ετσι κι εγω του ανοιγω δρομους και το απολαμβανω.
Με ολη αυτη τη διαθεση που σταζει μελι σε καθε κινηση των χεριων μου σου ευχομαι εναν υπεροχο Σεπτεμβρη! Περιμενω τωρα να βαλω το πρωτο μου μακρυμανικο...
υ.γ.1 στα γεννεθλια μου τελικα δεν εκανα τιποτα, στο ειπα;
υ.γ.2 τι λουλουδι να φυτεψω αυτη την εποχη;
Εχει δυο μερες που ετοιμαζω ζεστο καφεδακι τα πρωινα. Παντα βιαζομουνα να φερω το φθινοπωρο κατω απο τα ποδια μου και να χοροπηδαω πανω του με τα λερωμενα αρβιλακια μου. Καθε τετοια εποχη μου λειπει το μεγαλο παρκο που περπατουσα στην Constanta για να παω στο μαθημα μου καποια πρωινα. Ή τα παρκα που διεσχιζα με το τρολευ 137 απο το Kohoutovice μεχρι το πανεπιστημιο. Υπεροχες διαδρομες.
Εφτιαξα, που λες, ζεστο καφεδακι και δεν μπορω να πετυχω μουσικη να μου ταιριαζει. Ο,τι βαζω μου φαινεται φτωχο. Πριν 2 μερες μου εφεραν δυο κλωναρακια αγιορειτικο βασιλικο και τα ξεχασα χωρις να τα βαλω σε λιγο νερακι. Χθες τα ειδα μαραμενα πανω στον παγκο της κουζινας, στο γραφειο μου και στενοχωρεθηκα. Τα εβαλα σ'ενα αδειο τενεκεδενιο κουτακι του καφε, με λιγο νερακι. Και σημερα με υποδεχτηκαν φουντωτα και καμαρωτα. Καλο σημαδι, σκεφτηκα, επειδη εχω αναγκη να τα βλεπω ολα ως οιωνους. Κραταω στις χουφτες μου το ζεστο καφεδακι και ονειρευομαι τις αλλαγες που επονται. Στο σπιτι πρεπει να γινουν επειγοντως αλλαγες. Τα σχεδιαγραμματα ειναι ετοιμα. Αρκει να πετυχω τον Δ με κεφια για να πει το "οκ, ξεκιναμε".
Ξεκιναμε! Ξεκιναμε γυμναστηριο, αλλαγες, βαζουμε νεους στοχους. Ενα υπεροχο φθινοπωρο σταθηκε μπροστα στα ματια μου. Ξεθωριαζουν ολες οι ασχημιες αυτη την εποχη. Φθινοπωρο!
Εχω τη διαθεση να οργανωσω τη σοφιτα, την αποθηκη, τα παταρια του μυαλου μου. Και σκεφτομαι συνεχεια με μια ροζ-σομον αποχρωση, ισως και λιγακι με κιτρινωπες πιτσιλιες. Η βροχουλα λεει οτι μου ταιριαζει πολυ αυτο το στυλ. Η αληθεια ειναι οτι καποιες στιγμες θελησα να το αποφυγω , μηπως εδειχνε γλυκαναλατο, πανω μου, το αποτελεσμα. Μα οταν κατι εχει βαθος μεσα σου, δεν ξεριζωνεται ευκολα. Ετσι κι εγω του ανοιγω δρομους και το απολαμβανω.
Με ολη αυτη τη διαθεση που σταζει μελι σε καθε κινηση των χεριων μου σου ευχομαι εναν υπεροχο Σεπτεμβρη! Περιμενω τωρα να βαλω το πρωτο μου μακρυμανικο...
υ.γ.1 στα γεννεθλια μου τελικα δεν εκανα τιποτα, στο ειπα;
υ.γ.2 τι λουλουδι να φυτεψω αυτη την εποχη;
Απο αναγκη επικοινωνιας δημιουργηθηκε ενα μηνυμα, το εβαλα σε ενα μπουκαλι και το ριχνω συχνα στη θαλασσα με ελπιδα να πεσει σε καλα χερια. Αγαπω τα παραθυρα με θεα και ο χωρος εδω ειναι ενα παραθυρο με θεα την ψυχη μου. Μου αρεσουν οι ομορφοι, καλοπροεραιτοι, ζωντανοι ανθρωποι. Θυσαυροι οι εμπειριες και ειμαι κι εγω συλλεκτης στιγμων. Μονο ετσι μπορω να περιγραψω τον χωρο μου. Οπως γυμνα τα σκεφτομαι
Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012
οικισμος ΚΑΡΥΕΣ
Γυρισαμε κι εμεις. Δυο εβδομαδες στην ησυχια μαζι με το μικρο βατραχακι μας. Φετος ειναι η μονη φορα που δεν καταφερα να αφησω πισω τα αγχη της δουλειας.
Μπηκε ο αγαπημενος μου Σεπτεμβρης κι εχω επενδυσει πολυ στη μαγεια του φθινοπωρου. Τα επομενα Σαββατοκυριακα προβλεπονται γεματα με κοινωνικες εκδηλωσεις πολυ αγαπημενων ανθρωπων.
Σας αφηνω καποιες εικονες απο τον ομορφο οικισμο μου μεναμε. Ενας ησυχος οικισμος, γεματος σπιτακια και πρασινο. Μικρες αυλες, γατες, σκυλους. Θα τα ξαναπουμε συντομα.
Καλο φθινοπωρο!
Απο αναγκη επικοινωνιας δημιουργηθηκε ενα μηνυμα, το εβαλα σε ενα μπουκαλι και το ριχνω συχνα στη θαλασσα με ελπιδα να πεσει σε καλα χερια. Αγαπω τα παραθυρα με θεα και ο χωρος εδω ειναι ενα παραθυρο με θεα την ψυχη μου. Μου αρεσουν οι ομορφοι, καλοπροεραιτοι, ζωντανοι ανθρωποι. Θυσαυροι οι εμπειριες και ειμαι κι εγω συλλεκτης στιγμων. Μονο ετσι μπορω να περιγραψω τον χωρο μου. Οπως γυμνα τα σκεφτομαι
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)