λιγο απο μενα

Ξεκινησα για ενα moodboard, μα δεν καταφερα να καταλληξω. Καθε που μιλαω με την Τζενη ειναι σαν να πεταει το μυαλο μου πιο ψηλα και τα βλεπω ολα αλλιως. Υπεροχο να εχω εναν τετοιο ανθρωπο στη ζωη μου. Οι φωτογραφιες αυτες εχουν κομματια απο αυτα που συζητησα, κομματια απο εμενα.

Προσπαθω εδω και μερες να αποφασισω τι θα κανω το τριημερο. Ο αντρας μου δουλευει και θα ειμαι μονη με τη μικρη. Να επαιρνα το αυτοκινητο για μια κοντινη εκδρομουλα; Ισως στο χωριο; Χαμογελαω οταν την σκεφτομαι να τρεχει στην Αγια Παρασκευη. Αχ και να ερχοταν και η Τζενη μαζι μας.Πως γινεται κατι τοσο απλο να φανταζει τοσο δυσκολο; Ειναι στην ανθρωπινη φυση μας να δυσκολευουμε τις ζωες μας σπουργιτακι; Ετσι δε λες; Κριμα δεν ειναι; Ή μηπως σαν το αλατι, αυτο ειναι που δινει γευση στις μερες. Κι εκεινος ο κουμπαρας με τις μαγικες μας στιγμες; Ποσο λιγοι τολμανε να τον σπασουν τελικα; Στιγμες στιγμες, καλα διπλωμενες η μια διπλα στην αλλη. Τις ανεβοκατεβαζουμε σαν τα καλοκαιρινα και τα χειμωνιατικα στα παταρια του μυαλου μας.

"Αγαπουλα μου !

    Ο ανθρωπος ειναι το πιο δυσκολο και ταυτοχρονα προβλεψιμα κατανοητο μυστηριο...

Τοσα ζουμε, τοσα αισθανομαστε, τοσα πιστευουμε με ολη τη δυναμη της ψυχης μας και

ξαφνικα...πουφ! Σα να ειμαστε αλλοι αισθανομαστε άλλα, πιστευουμε άλλα, θελουμε να ζησουμε άλλα..."

μου γραφεις και καταλαβαινω την καθε λεξη σου. Ενα πουφ που αλλες φορες το μισουμε κι αλλες φορες το αγαπαμε και δυσκολευομαι να καταλληξω τι απο τα δυο ειναι σοφοτερο. Σταθηκα τυχερη στους ανθρωπους που επελεξα στη ζωη μου τελικα. Μια ροζ ιδεα, μια γλυκια γευση, μια ανασα ελευθεριας και λιγο αρωμα  λεμονιου με γεμιζουν ενεργεια. 

Ειναι τοσα πολλα που μπορω να κανω αυτο το τριημερο. Πολυ κριμα να μην κανω κατι τελικα. Πολυ κριμα κι αδικο.

to laser or not to laser ?

Μεσα σε ροζ κουλουρακια, παιδικα γελια και καλους φιλους κολυμπησα ολο το Σαββατοκυριακο και σημερα χαζευω κουπονια για οριστικη αποτριχωση με laser (υπαιτια η Στελλα).
Δεν ηξερα οτι βρισκεις τοοοοοοοσα πολλα κουπονια για ο,τι μπορεις να φανταστεις, σε τοοοοοσο χαμηλες τιμες!

Παω να κανω φραπεδακι. Εχει ηλιο και ακουω Scorpions. Ειμαι η Κατερινα και ειμαι καλα :)



........ να δεις που θα την κανω την αποτριχωση ......

απο τοσο ομορφα κουπατ που ειχαμε ...

....διαλεξαμε ξανα τις καρδουλες....

.....δεν μπορεις να χαλασεις χατηρι σε τετοιο βοηθο ομως :)

τριζουμε...

Τριζει η πραγματικοτητα σε καθε βημα και περπαταω οσο πιο απαλα μπορω. Κενταω τη διαθεση μου ολη τη νυχτα και το πρωι δεν μπορει τιποτα να επεμβει σε αυτη. Εχω κεντησει το χρωμα που θα βαδισω ολη μου τη μερα, σταυροβελονια.
Ο Σακης μου λεει οτι ολο το Σαββατοκυριακο θα βρεχει και προσπαθω να σκεφτω χωρους που θα μπορουσα να παω με την μικρη μου για να μην κλειστει στο σπιτι. Να μην κλειστω στο σπιτι. Παντου απλωμενες ζωες, που νωχελικα τις κοιταμε και δε λεμε να μαζεψουμε τη μπουγαδα μας, ενω βρεχει. Με στιβω με πεισμα και με απλωνω στα κλειστα καλοριφερ καθε βραδυ. Μαζι με τα πορτοκαλια που της στιβω το πρωι, στιβω και τις ασχημιες του μυαλου μου και τις χυνω στο νεροχυτη.
Τα σαλιγκαρια μας τρωνε τα φυλλα απο τις πιπεριες αλλα εγω ειμαι βεβαιη οτι, οπως και περσι, στο τελος θα χορτασουν και αυτα , θα χορτασουμε κι εμεις πιπεριες.
Με εναν ακομη σεισμο θα τριζει ακομη πιο πολυ η ζωη μου. Και δεν ξερω αν τον ευχομαι ή τον απευχομαι. Λιγο λιγο κενταω, υφαινω, πλεκω και αναρωτιεμαι αν θα τολμησω ποτε.
Κερασια δεν εφαγα ακομη. Τα αφηνω και σαπιζουν στο ψυγειο μου. Κι αν ψαχνεις να βρεις λογικη εξηγηση γι'αυτο, ξερεις πως θα απογοητευτεις, ετσι; Αν και θα ετρωγα ευχαριστως μια δροσιστικη φρουτοσαλατα αυτη τη στιγμη, χαζευοντας το παρκο εξω απο τη τζαμαρια μου, που αδειασε λογω βροχης. Πινω νερο βροχης για αποτοξινωση.
Το λαδι στις κλειδωσεις κρυβει τον θορυβο, οχι τη ζημια. Κι αυτο το ξερεις, σωστα;

Ειναι και Πρεπει

"Η σχεση μας με τα αληθινα θελω μας χωλαινει επικινδυνα. Δεν αποκλειεται να ξεκιναει απο πολυ παλια, απο αρχεγονες συμπιεσεις της ψυχης, απο τοτε που η μητερα μας αρνιοταν να ακουσει το αληθινο θελω μας και προσπαθουσε να μας μεταγγισει το δικο της θελω.
[...]
Γνωριζω καλα, οπως ολοι μας, ποσο βαθιες, σκληρες, περιπλοκες ριζες υφαινουν οι γονεις στην καρδια του παιδιου τους, ποσα δικα τους κριτηρια σπερνουν στο μυαλο του, ποσο δυσκολο ειναι να αποδεσμευτουμε απο την επιρροη τους. Μπορει να κανουμε επανασταση, να ουρλιαζουμε, να τους βριζουμε, ομως η επιρροη τους ειναι ασυλληπτα και αδειαλειπτα ισχυρη. Οχι ομως τοσο οσο η επιρροη του προσωπικου μας θελω. Γι'αυτο υποφερουμε· ειναι τεραστια η συγκρουση αναμεσα στις αντιρροπες δυναμεις.
[...]
Και ετσι, συμβιβαζοντας οπως οπως απο πολυ νωρις το Ειναι του με το Πρεπει, το δειλο Ειναι με το αυστηρο Πρεπει, την εσωθεν κλιση με την εξωθεν εντολη, ο ανθρωπος αγεται και φερεται απο μισο-επιθυμιες, απο μισο-ονειρα, απο μισο-σχεδια, απο μισο-αποφασεις. Την ωρα που οι συνθηκες, οι επιδρασεις, ο καιρος, οι ορμονες του, η δυσπεψια του ή η πεινα του, το ποιος ειναι τουτη τη στιγμη ο συνομιλητης του, και απειροι αλλοι οροι, οι οποιοι, σαν κολλωδης ιστος, τον περιτυλιγουν, μπορει να πιστεψει ακραδαντα πως θελει παρα πολυ να κανει κατι ή να γινει καποιος. Φουντωνει ενθουσιωδης για ενα διαστημα και παρασυρεται απο ονειρα, φαντασιωνεται, γραφει στο μυαλο του συναρπαστικα σεναρια. Νιωθει πανετοιμος να πολεμησει γι'αυτα. Σε λιγο ομως, και οταν ερθει η ωρα της επιμονης, επιπονης πραξης, θα αισθανθει οχι και τοσο ετοιμος, κατα κανονα θα το αναβαλει. Χρειαζεται στερεη αυτοπεποιθηση, πεποιθηση και αυτοεκτιμηση για να μπορεις να γινεις καποιος που μπορει να θελει.
[...]
Αποτυχια δεν ειναι να μην καταφερουμε το στοχο μας, αποτυχια ειναι να μην τον προσπαθησουμε. Αν προσπαθησουμε εντιμα, με ζηλο, ακομη κι αν δεν πραγματωθει η επιδιωξη, η γευση μας θα ειναι εντελως αλλιωτικη απο το να μη βγουμε καθολου στο δρομο. "


Κυριακη απογευμα στη Βιεννη - Μαρω Βαμβουνακη

μου λειπει

Οταν εχω αναγκη για ερωτα σ'αυτο το βιντεακι επιστρεφω ξανα και ξανα. Ρουφαω την αισθηση που μου δινει η σχεση αυτη.

Και γιατι δεν πας σπιτι σου οταν εχεις αναγκη για ερωτα, θα μου πεις. Γιατι δεν ειναι κανεις στο σπιτι πια. Καταντησαμε να βρισκομαστε λιγοτερο και απο τον καιρο που δεν μεναμε μαζι. Και θυμωνω οταν δεν εχω την επιλογη να το αλλαξω αυτο. Ή μηπως την εχω;

Μου λειπει φριχτα. Και ολο λεω να το συνηθισω, μα δεν μπορω. Θα του το πεις;

ειναι τοσο απλο.....

Διαβαζωντας ταυτοχρονα το "Κυριακη απογευμα στη Βιεννη" της Μαρως Βαμβουνακη και "Το νημα" της Victoria Hislop νιωθω να ερχεται το ενα, να δενει με το αλλο και χερι χερι να παιρνουν τις σκεψεις μου να τις οδηγουν σε ανοιχτους δρομους γεματους οξυγονο. Μα καμια σχεση δεν εχει το ενα βιβλιο με το αλλο, μπορει να σκεφτει καποιος. Πως γινεται να γεμιζεις οξυγονο οταν διαβαζεις για την μεγαλη πυργακια της Θεσσαλονικης και την καταστροφη της Σμυρνης; Πως ενας αντρας μονος σε ενα καφε στην Βιεννη σου ανοιγει δρομο;
Ο καθενας μας περναει απο το προσωπικο του κοσκινο τις λεξεις και σε καθε χρονικη στιγμη αλλες ειναι ψιλα γραμματα και πεφτουν και χανονται και αλλες λεξεις, ω ειναι τοσο μεγαλες και ομορφες που μενουν και γινονται μπιμπελο στα ραφια του μυαλου μας.
Ειναι τοσο απλο.....

ουρανιο τοξο

Κρυο. Φορεσα στην μικρη την χειμωνιατικη φορμα της, το χειμωνιατικο πουα μπουφανακι μας και παρακολουθουσαμε απο την μπαλκονοπορτα της πως φυσουσε ο αερας στα δεντρα
Ισμηνη:      "Μαμα να φαω τον αερα;;"
κι εκανε μια κινηση με το χερακι της στον αερα, τον αρπαξε και τον εχωσε στο στοματακι της
Ισμηνη :     "μμμ, πολυ νοστιμοοο. Να φαω και τα δεντρα;"
Κατερινα:    "Βρε Ισμηνη, ολα θα τα φας;;"
Ισμηνη:      "Θα δωσω φιλακι στα συννεφα"
τα επιασε στη χουφτα της, τα φιλησε και τα ξαναφησε στον ουρανο.
Ετσι απλα.

Δεν ειχα καμια διαθεση να ερθω στο γραφειο σημερα. Ηθελα να μεινω σπιτι. Διαβασα και την αναρτηση της Κατερινας και σκεφτηκα οτι αυτο θα ηθελα να κανω κι εγω σημερα. Ξεκαθαρισμα. Να συμμαζεψω, να κανω τα χειμωνιατικα-καλοκαιρινα μας, να ασχοληθω με το σπιτι μου.
Απο χθες ειμαι παλι λιγακι μαραμενη. Για οικονομικους λογους. Αναρωτιεμαι συχνα αν αξιζει τον κοπο να λειπω ολη μερα απο το σπιτι. Μου λειπει πολυ και το σπιτι μου και η μικρη μου και ο Δημητρης μου.
Η σημερινη βροχη μου ταιριαξε παλι. Με τραβαει πισω, σε μια ζεστασια μητρας να κανω ονειρα και να προγραμματιζω αλλαγες.


Ισμηνη:      "Θα γραψεις γραμματα μαμα;"
Κατερινα:  " Τι θελεις να γραψω;"
Ισμηνη:     "Ουρανιο τοξο"
και θα το ζωγραφισουμε αλλη μια φορα .

κερασια

Καθομαι στην ασπρη γυριστη μου πολυθρονα και περιμενω να βγουν τα κερασια. Καταφερα και ηπια καφεδακι με τον αντρα μου το πρωι κι εχω σοβαρες υπονοιες οτι μου φερνει γουρι. Δεν πιστευω στις μαυρες γατες - ασε που ειναι πανεμορφη μια ολομαυρη μαυρη γατα για να φερνει γρουσουζια- και στα περασματα κατω απο σκαλες. Εχω ομως κι εγω τις δικες μου προκαταληψεις. Καποτε θυμαμαι αλλαζα χερι ενα απο τα δαχτυλιδια που φορουσα - φορουσα πολλα, μου αρεσε το χιπικο στυλ βλεπεις-. Τωρα εχω κολληματα με τον ραδιοφωνικο σταθμο. Ναι γελα οσο θελεις. Αν μου πανε καλα τα πραγματα, δεν αλλαζω σταθμο στο αυτοκινητο που να χτυπιεσαι. Προσπαθω να σκεφτω και τιποτα αλλο, αλλα δεν μου ερχεται κατι στο μυαλο. Παλιοτερα ειχα περισσοτερα τετοια κολληματα.
Περνωντας τα χρονια παρατηρω οτι δεν δινω και πολυ σημασια πια. Δεν δινω πολυ σημασια αν με συμπαθησεις, αν με παρεξηγησεις, αν με εκμεταλλευτεις. Δινω σημασια στο να περναω καλα, στο να σε σεβομαι, στο να κραταω σε αποσταση οποιον δεν με κανει να νιωθω καλα, στο να ξυπναω τα πρωινα υγιης.
Ακομη δεν εχουμε σταματησει ουτε μια φορα, επιστρεφοντας απο τις Σερρες, για να βγαλω φωτογραφιες, το προσεξες; Να, κατι τετοια προσεχω. Ηταν γεματος ο δρομος, με παγκους με κερασια,  εξω απο το χωριο του παππου. Τι κριμα που δεν σταματησαμε να παρουμε ενα κεσεδακι. Μου αρεσουν πολυ τα κερασια.

βρεχει

Μπορει να την απαρνηθηκα τη βροχη φετος, μα να που ξαναγυρισα στις παλιες μου αγαπες.
Ανοιγοντας το πρωι την πορτα, ηταν ολα υγρα. Πλακακια, ονειρα, επιθυμιες.
Ντυθηκα την ζεστασια μου και εβλεπα το σχολικο να φευγει με τη μιση μου ζωη πανω του.
Ζεστο καφεδακι με τον μπαμπα μου απεναντι απο το γραφειο και διαθεση που δεν δικαιολογειται, αν βαλεις κατω τα δεδομενα.
Βροχη, καφεδακι, μουσικες.
Σταζουν στο μυαλο μου οι στιγμες του Σαββατοκυριακου και με ζεσταινουν. Εχω διαθεση να ζωγραφιζω το ουρανιο τοξο επαναλαμβανομενα, για να γελαει η μικρη, που το ειδε για δευτερη φορα χθες. Την πρωτη φορα δεν την θυμαται πια. Ηταν περσι το καλοκαιρι και ειναι πολυ μακρινο αυτο για εκεινη. Το χθες το θυμαται καθαρα. Το αποτυπωσαμε σε λευκο χαρτι και δεν το δειχνουμε σε κανεναν, φοβουμενες οτι θα το στερηθουμε.
Βροχη, καφες, μουσικη
Ειναι οι σκεψεις μου εντονο ροζ, σαν την ζυμη απο τα κεκακια που εκανα προχθες.Γευση απο πρασιμο μηλο και μουσικη γειτονιας.
Στις υδροοες θαρρεις κυλανε οι στενοχωριες μας. Σε αυλακια μαζευονται οργανωμενα και χανονται στους υπονομους.

τα υφαντα μου

Απο την Τεταρτη 16 Μαϊου εως και Κυριακη 20 Μαϊου θα φιλοξενηθουν τα υφαντα μου στο Λαογραφικο και Εθνολογικο Μουσειο Μακεδονιας-Θρακης εδω, στην Θεσσαλονικη. Λες και μου τα ζητησαν απο το Λουβρο νιωθω, αληθεια σου λεω! Τα δικα μου υφαντα σε μουσειο!!!!!!!
Θυμασαι που σου ελεγα για τα μαθηματα μικρουφαντικης που εκανα πριν τα χριστουγεννα; Μαζεψαμε τα εργα μας, ολες μαζι και θα εκτεθουμε (ανεπανορθωτα) για 5 μερουλες στο μουσειο.

Θα χαρω πολυ αν εισαι απο την πολη μου να σε δω απο κοντα. Η μικροϋφαντικη ειναι μια υπεροχη τεχνικη που προϋποθετει πολυ αγαπη και μερακι για να επιτευχθει. Οχι δεν χρειαζεται να εχεις ταλεντο, χρειαζεται υπομονη, επιμονη και αληθινη αγαπη. Το Σαββατο και την Κυριακη (19-20 Μαΐου) θα ειμαι κι εγω στην εκθεση, απο το πρωι ως το μεσημερακι.
Κι αν σου αρεσει πολυ αυτο που θα δεις, να σε ενημερωσω οτι, μαλλον και φετος τον χειμωνα ( κατα τον Νοεμβρη μαλλον), θα γινουν μαθηματα μικροϋφαντικης απο την faraona μας. Εγω θα κανω πιο δυσκολα σχεδια τοτε κι εσυ θα το πιασεις απο την αρχη. Θελεις; :) Καναμε καταπληκτικες συζητησεις το τριωρο που ηταν τα μαθηματα.

Θα πεις και στους φιλους σου για την εκθεση να με βοηθησεις;; ...... σε ευχαριστω

ice cream love

Το αγαπημενο μου γλυκακι ειναι το παγωτο. Θυμαμαι μικρη που μετρουσαμε καθε καλοκαιρι ποσα παγωτα φαγαμε. Που καναμε σπιτικο παγωτο γρανιτα καρπουζι, με το ζουμι απο το καρπουζι, σε ειδικες θηκουλες, που πηρα κι εγω για να κανω στην μικρη μου τωρα. Αντιθετα με τα περισσοτερα παιδια, ποτε δεν επελεγα την σοκολατα ως γευση. Κρεμα, μοκα, φυστικη, καραμελα, λεμονι, φραουλα. Αυτες ηταν ανεκαθεν οι αγαπημενες μου γευσεις.
Θυμαμαι για καποια χρονια δεν ετρωγα πολλα. Καθομουν ατελειωτα μεσημερια με την φιλη μου την Τανια, στο μαζαζι που ειχε που πωλουσε και παγωτα και σπανια καταδεχομουν να φαω οταν με κερνουσε. Βεβαια αυτη η κριση μου πρεπει να κρατησε μονο 2-3 χρονια.
Θυμαμαι επισης, μικρη, που καποιες σπανιες φορες, περνουσαμε βραδυ απο το ζαχαροπλαστειο "ελληνικο" που ειχε παγωτο και τον χειμωνα για να παρουμε παγωτο καιμακι. Ηταν εξαιρετικα δυσευρετο τοτε το παγωτο τον χειμωνα. Για την ακριβεια δεν θυμαμαι αλλο μαγαζι στην Θεσσαλονικη οπου μπορουσες να βρεις.
Τωρα χαζευω φωτογραφιες, απιστευτα ευφανταστες, στο ιντερνετ, με παραξενα και πολυ ελκυστικα παγωτα. Οταν κερδισω το τζοκερ θα ανοιξω και μια παγωτ-ερί :):):) Μα δεν τα λιμπιζεσαι;;;

Καθε καλοκαιρι ο Δ με κερναει ενα παγωτο σπεσιαλ καπου. Αν δεν εχει σαντιγι και αμυγδαλα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΠΕΣΙΑΛ !

Κι ας βρεχει αυτη τη στιγμη! Το καλοκαιρι δεν τον συγκατεις με τιποτα. Μπορει να ειμαι παιδι του φθινοπωρου και του χειμωνα, αλλα μη ξεχνας οτι γεννηθηκα καλοκαιρι.
Θα θελα ενα χωνακι μηχανης τωρα.... θα με κερασεις;
Καπου ειχα δει μια συνταγη για σπιτικο παγωτακι με μπανανα για τα παιδια.... λες να το προσπαθησω;;

Και μολις χθες μιλουσαμε για γυμναστηρια....ουφ.....μονο ενα θα φαω, ενταξει;

μικρα βηματα

Ν:  «Τι θα γινει; Θα ξεκινησουμε γυμναστηριο τελικα;; Εγω αρχισα»
Κ:  «Δεν τα μπορω αυτα, ειδικα τα μηχανηματα. Ισως αν καναμε αερομπικ...»

Κι αν βρω 50 ευρω τον μηνα, γιατι να μην ξεκινησω χορο και να παω γυμναστηριο; Ισως και περπατημα τα πρωινα. Χαζευω τις φωτογραφιες του Αντρεα με το ποδηλατο και ξεσηκωνομαι. Δεν μπορει, θα μπω σε προγραμμα. Δεν γινεται να ειμαι ασυνεπης για παντα.



Υφαινω στον μικρο αργαλειο μου μαζι με τις κλωστες τις σκεψεις και τους στοχους μου κι ευχομαι να μπορεσω να τους δεσω κομπο στο τελος να μην ξεφτισουν ξανα. Βαζω ολα τα χρωματα της ανοιξης στο υφαντο μου. Κοιταζω το λοφακι του Αγιου Παντελεημωνα οσο η μικρη ζωγραφιζει και χαμογελαω για τη φυση που μου χαριζεται. Υποσχομαι να βρω χρονο για εκεινη.

Η βιγονια ολοενα βγαζει πρασινα φυλλαρακια κι ας μου ελεγε η μαμα μου να την πεταξω επειδη ξεραθηκε. Διπλα της φυτεψα κι ενα μαραμενο ονειρο, να ρουφηξει φρεσκο νερακι να ξεπεταχτει κι αυτο.
Εχω χαθει σε θελω και δεν μπορω. Παλευουν τα θελω μου να σβησουν το "δεν" και να αρχισω να υποδεχομαι απενεχοποιημενη οσα αρχιζω να επιθυμω τοσο.

αλλαγη

Μια αισθηση ανανεωσης. Μικρα λευκα συννεφα ελπιδας. Δεν υπαρχει δικομματισμος, ουτε κανενα μεγαλο κομμα πια. Μικρουληδες ολοι μας.
Χαθηκα στα ματια της, στις ξυλομπογιες της, στη κουνια που κρεμεται στο σπιτι της γιαγιας και του παππου.
Ολα ειναι αλλιως σημερα. Δεν περιμενα τον σωτηρα εξαλλου. Την ελπιδα περιμενα.
Και ηρθε.

συνεχεια ανανεωσης...

Εγιναν περισσοτερα απο οσα ηλπιζα.
Μπορει να ενιωθα εντονα την απουσια της μικρης, αλλα εκμεταλλευτηκα πληρως την απουσια αυτη. Εχουν μεινει 3-4 πλυντηρια ακομη και να μαζεψω τις κουτες με τα μπιμπερο και τα καροτσια αφου δεν τα χρησιμοποιουμε πια. Σειρα εχει μετα να βγαζω και να τακτοποιω ενα-ενα τα ντουλαπια της κουζινας. Ενα-ενα ντουλαπι ομως νομιζω μπορω να τα παλεψω και μαζι με την μικρη.
Χθες βραδυ συμμαζεψα τη μιση αποθηκη. Ναι, συμμαζεμενο ειναι αυτο που βλεπεις, δεν φανταζεσαι πως ηταν πριν. Η αλλη μιση δεν εχει και τιποτα βεβαια, τις κουτες με τα μπιμπερο, πιπιλες και εξαρτηματα καροτσιου που πρεπει να πανε στη σοφιτα. Τα παπουτσια λιγο συμμαζεμα, να βγουν εξω τα καλοκαιρινα και ετοιμη και η αποθηκουλα!!

Οριστε και τα δυο κολιεδακια μου τελειωμενα.
Εχω την αισθηση οτι δεν πηγε ουτε λεπτο χαμενο. Δημιουργησα, ανανεωσα, συμμαζεψα, αποθηκευσα, ξενυχτησα, αλητευσα! Ηταν απαραιτητο νομιζω. Μια αποδραση ενα Σαββατοκυριακο στην Αρναια με την μικρη ειναι ο επομενος στοχος.

Σημερα θα συναρμολογησω ενα τραπεζακι με δυο καρεκλακια που πηρα απο το ΙΚΕΑ  για την μικρη και να βαλω δυο κρεμασταρια για τα μπουφανακια μου.
Το τραπεζακι ειναι αυτο

 και σκεφτομαι να το μεταμορφωσω καπως ετσι

Μεχρι αυριο πρωι πρεπει να ειναι ολα ετοιμα που θα παραλαβουμε το μπουμπουκακι μας. Εχω αγνωνια να δω τα ματακια της οταν δει το καινουριο της δωματιο!

 

Την Κυριακη προσεχε τι θα ψηφισεις σε παρακαλω. Οχι παλι τα ιδια και τα ιδια. Κι εγω καποιο απο τα μεγαλα κομματα, ειχα κανει το λαθος να ψηφισω στις προηγουμενες εκλογες. Αυτη τη φορα ομως θελω να μη νιωθω ενοχη για την ψηφο μου. Σκεψου το κι εσυ καλα. Ευχομαι να ξημερωσει μια πολυ ευχαριστα διαφορετικη εβδομαδα την Δευτερα!


update:  να και το δικο μας τραπεζακι: