Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007

Αιμα- >Μινως : Το γραμμα

"

"Ειμαι μια γυναικα που φευγει και στο εχω πει. Τους κανονισμους της δραπετευσης τους εχω μαθει.

Οταν μια γυναικα θελει να φυγει χρειαζεται για κουραγιο ενα αλλοθι. Πως ο αντρας που αφηνει ειναι αχρηστος, πως ειναι μικροψυχος, δειλος, ψευτης. Πως τη λιγοστευει σα γυναικα κι αλλα πολλα, πολλα, που μονο η δειλια με τη φαντασια μπορουν να εφευρισκουν.

Προσπαθησα να κανω κι εγω ετσι. Επι μηνες τωρα παλευω να διευκολυνθω. Να σε διευκολυνω κι εσενα καλε μου. Αν σε κατηγορησουν οταν σε εγκαταλειπουνε, η εγκαταλειψη μοιαζει πιο λογικη, πιο δικαιη.

Εσυ ομως δεν την αξιζεις την προδοσια που σαν αραχνη, υπουλα, πηγαινα να σου υφανω. Εσυ ποτε δε μου επετρεψες και δεν καταδεχτηκες καμια ευκολια.

Φευγω και ξερω πως αφηνω εναν αντρα απεραντο. Αφηνω μια καρδια που ξεπερναει τα μετρα της καρδιας μου.

Εσυ κουβαλας την περηφανεια του καπετανιου που ειναι ετοιμος να βυθιστει με το πλοιο του οταν το ζητησουν οι νομοι του ωκεανου.

Ωραιος που ηταν ο βυθος μαζι σου!
Τα φυκια της εκστασης γυρω μας ν' αργοπαλευουν! Οι κοκκινοι αστεριες. Το αηχο! Η υγρη μας ατμοσφαιρα που νοσταλγουσες οπως ο ξενιτεμενος την πατριδα.

Εσυ παντα απαιτουσες απ' τον ουρανο να σου στελνει δυσκολα τα αινιγματα να μην πληττεις.Στη δουλεια, στη ζωη, στην αγαπη. Ακομα κι εμενα σαν αινιγμα με ποθησες. Με χρειαζοσουν σαν αινιγμα που ερεθιζει το ακριβο σου πνευμα.

Ειμαι μια γυναικα ρευστη, γι' αυτο μ' αγαπησες.
«Μου φευγεις οταν σε ζητω και με κατεχεις οταν σου φευγω», μου εγραφες σ' εκεινο το μικρο γραμμα σου. Με θλιψη και με θαμβος τα ελεγες αυτα. Η θλιψη πληρωνε προθυμα το θαμβος, ποτε δε γκρινιαζες για τη μοιρα σου γιατι εισαι απο αυτους που τη διαλεγουν. Διαλεγουν που να υποτασσονται.

Μ' ευγνωμονουσες που μπορεσα να μου παραδοθεις.
Εγω ομως ειμαι μιζερη, δεν σου παραδοθηκα. Εγω παλι φευγω, παλι βολοδερνω. Εσυ ολα μου τα εδωσες, εγω ομως τωρα θελω πιο πολλα απο τα ολα. Σερνομαι σε νυχια τρελλας, σερνομαι και σου φευγω. Εσυ θα πονας και για σενα και για μενα απο δω και περα. Το ξερω, ντρεπομαι, αλλα δεν μπορω να κανω τιποτα. Εσυ ξερεις καλα, ολο μου το λεγες, πως τιποτα δεν ελεγχουμε δυσκολοτερα απο τον εαυτο μας. Τιποτα πιο αγνωστο, μου ελεγες.

Ομως εσυ εισαι απο τη στοφα των αντρων που γνωριζουν καλα τις γωνιες της ψυχης τους. Σπανιο ειδος, τυχερο στην ατυχια του κι ατυχο στην τυχη του. «Το δυσμενες προνομιο», που σου αρεσε να μου λες οταν αιμορραγουσαν οι ευαισθησιες μου.

Εσυ μπορεις να δηλωσεις, « Εσενα ή τιποτα» και στην αναγκη ν' ανοιξεις την πορτα του τιποτα και να πεσεις μεσα.

« Στ' αληθεια και για παντα», ολο με διαβεβαιωνες και σε πιστευω. Στον εαυτο μου δεν εχω εμπιστοσυνη αγαπη μου, ουτε στην αληθεια μου, ουτε στο παντα μου κι ας σου ορκιζομουν για να δεσμευτω και να ησυχασω. Για την ειλικρινεια μου, ναι. Για την ειλικρινεια μου εχω βεβαιοτητα. Μονο γι' αυτη. Τοσο φτωχουλα.

Εγω μονο σ' ερωτευτηκα ενω εσυ μ' αγαπησες, με την κραταια αγαπη λεω, την ως θανατος. Εγω, οχι. Που και που σε ζηλευα και σε ζηλευω που μπορεσες να κερδισεις μεσα σου τοσο θαρρος. Εγω, οχι...

Ο ερωτας πεθαινει κι ειναι στις καταρες του να μην πεθαινει ποτε ταυτοχρονα και στους δυο. Παντοτε ο ενας θα εγκαταλειπει. Ο ενας θα σηκωνει, μονος του, τη ντροπη του προδοτη, κι ο αλλος, μονος του, τη ντροπη του προδομενου. Πιο ειναι απο τα δυο πιο βαρυ κανεις δε γινεται απο πριν να το ξερει. Απο αυριο θ' αρχισουμε να το μαθαινουμε αυτο. Κι εσυ, κι εγω, καλη μου αγαπη.

Ο ερωτας μου τελειωσε λοιπον. Στο λεω γιατι εισαι ενας αντρας ευθραυστος, μοναχα την αληθεια μπορεις ν' αντεξεις.

«Αχ Αιμα», θα πεις κι απο ολους οσους καταραμενους τα ξερουν αυτα, εσυ, εσυ πιο πολυ θα με καταλαβεις.

Βλεπεις, ησουνα παντα συνηγορος και του πιο αθλιου εαυτου μου. Στις αγριες συγκρουσεις μεσα μου, στα σκληρα δικαστηρια, εγω ημουνα ο κατηγορος κι εσυ ο συνηγορος μου παντα. Με χαιδευες και μου ξεκλειδωνες ολες τις πορτες προς την ελευθερια.

Για να το μαθω καλα τις ξεκλειδωνες: Το κατεργο της ελευθεριας ειναι το πιο δυσβασταχτο να μαθω.

Πριν τρεις μερες σ' αφησα στη βεραντα του ξενοδοχειου σκυμμενος στους αιωνιους φακελους και στα χαρτια σου.

Περπατησα πολυ, επι ωρα, ανεβοκατεβαινα τους αμμολοφους με πεισμα, με αγνωστο σιγουρο προορισμο, λες και με τραβουσε απο καποιο σημειο ορισμενο το αντιθετο μου. Καποτε βρεθηκα να στεκομα στον τοιχο που περιστοιχιζε ενα μοναστηρι. Η θυρα ηταν μισανοιχτη. Την εσπρωξα, μπηκα. Η ταπεινοτητα του μαγνητιζε τον εγωισμο μου, η ηρεμια του την τρικυμια μου. Μπηκα. Ο αυλογυρος, η σιωπη. Καπου ακουγοταν ενα ταλαντο. Βρηκα την ηγουμενη να κλαδευει ελιες. Την πλησιασα, την ικετεψα να μ' ακουσει. Φορουσε μαυρα, φορουσα κατακοκκινα. Μ' εσυρε μαζι της σ' ενα μισοσκοτεινο δωματιο, πεντακαθαρο, αδειο σχεδον. Ενας σταυρος μονο στον τοιχο, Σταυρος χωρις εσταυρωμενο.

Καθισαμε πλαι πλαι κι αρχισα να μιλω. Μ' εκανε να μιλω και να της τα λεω ολα, ολα οσα μπορω δηλαδη να ξερω για μενα. Η απελπισια με κυριευει, η απελπισια που με κυριευει πριν την αναχωρηση. Η απελπισια που σε κανει γενναιο ή γελοιο.

«Η απελπισια ειναι το βαρυτερο», μου ειπε η μοναχη. « Ο Ιουδας πιο πολυ αμαρτησε οταν απελπιστηκε και κρεμαστηκε παρα οταν προδωσε τον δασκαλο του». Ειπε ακομα, « Αυτο που γυρευετε το λενε, αιωνιοτητα. Δεν θα το βρειτε σε ανθρωπινη σχεση».
«Ναι, ναι», εκανα κι εκλαιγα.
«Ναι, ναι», κι εκλαιγα χωρις να πολυκαταλαβαινω.

Πρεπει να φυγω τωρα αγαπη μου. Δυναμωνει η βροχη και πρεπει να φυγω. Οι γλαροι τετοια ωρα τι γινονται; Που πανε οι γλαροι οταν φυσαει και βρεχει; Χθες τη νυχτα ολο το σκεφτομουνα, ολο ελεγα να σε ξυπνησω και να σε ρωτησω. Το ξεχασα τελικα. κοιμηθηκα και δεν σε ρωτησα "

Ετσι τελειωνε το γραμμα, αποτομα. Σαν κατι να την εμποδισε ξαφνικα. Χωρις αποχαιρετισμο, χωρις ουτε καν μια τελεια.

Σηκωνει στεγνα τα ματια του. Κοιταζει το απεραντο δωματιο της αναχωρησης της. Το κοιταζει επι ωρα πολλη, σα να μετρα ενα γκρεμο, το κενο κατω απο μπαλκονι, σα να ζητα ν' απομακρυνουν το διχτυ ο σχοινοβατης.

Κι υστερα, συντομα, διαυγως, εντιμα, αποδεχεται το χειροτερο: Αδυνατο να μην την καταλαβει. Αδυνατο να μη την αγαπα. Τωρα πιο πολυ. Ετσι παλαβη, ετσι θανασιμη με τον εαυτο της.

Ειπε πραγματι, « Αχ Αιμα». "

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΚΡΑΤΑΙΑ ΑΓΑΠΗ" ΤΗΣ ΜΑΡΩΣ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2007

κλεμμενο απο σχολιο του etalon

Τετάρτη, 8 Νοέμβριος 2006

Μεταμεσονύχτιες προβολές

Ροκ είναι τα φιλμ της ζωής σου,
που δεν είναι υπερπαραγωγές,
οι πόρτες που κλείνουν με δύναμη,
το ασανσέρ που κατεβαίνει,
τα κλειδιά στην μίζα του αμαξιου.
Τα απρογραμμάτιστα ταξίδια με πλοία για την άγονη γραμμή.
Τα κουφονήσια το καλοκαίρι, ο βυθός τους.
Ροκ είναι τα τηλέφωνα και οι άηχες φωνές τους.
Απότομα παύει το φως πολλές φορές.
Ο τοίχος τότε, ζει όλες εκείνες τις σκηνές που φτιάχνουν παραμύθιαΤα μάτια σου. Ξανάρχονται μέσα μου.
Χωρίς ούτε μία προειδοποίηση έστω.
Ονειρεύομαι την μέρα.
Την νύχτα ζω την πραγματικότητα.
Δεν μετανοιώνω για τίποτα.
Η μάχη δόθηκε και χάθηκε.
Τα γαλάζια δειλινά, μπλέκονται στις κουρτίνες του σαλονιού.
Πάνω στο τζάμι , χοροπηδάνε ανάκατες οι διαβαθμίσεις του μωβ.
Από κάτω, οι άνθρωποι παραμένουν αστείοι και αγχωμένοι για μια μέρα πιο κοντά στον θάνατο.
Μωβ και γαλάζιο.
Επιμήκυνση της ζωής.
Προσπαθώ να μην μπλεχτώ στο τρελλό μαυσωλείο των αποτυχιών μου.
Μπορείς να παίρνεις τηλέφωνο για να μου στέλνεις χαμόγελα;
Δεν χρειάζεται να μιλάμε.
Οι μάσκες είναι πίσω, ή μπροστά από την αλήθεια;
Αν πονάω που δεν σε έχω, δεν είναι και αυτό μια ένδειξη ότι νοιώθω, ότι υπάρχω;
Χτες βράδυ, ξάπλωσα στην λακουβίτσα του λαιμού σου.
Δεν μίλαγα.
Τι να πεις όταν ξεχειλίζεις;
Τι;H σύνδεση με τον αριθμό που καλέσατε, δεν είναι εφικτή.
Aπο(σιωπητικά) .
H αίσθηση του βρεγμένου από την θάλασσα ξύλου, στα ξυπόλητά μου πόδια, είναι όλα τα λεφτά σε εκείνο το μπαράκι που πηγαίνουμε μαζί.
«Απουσία είναι η αυτογνωσία μέσα απ’ την απώλεια.
Είναι το repeat στο τέταρτο κομμάτι απ’ το αγαπημένο σου CD.
Είναι να συνεχίζεται η μουσική και στη σιωπή.
Απουσία είναι το μισοσκόταδο. …
Απουσία είναι η βεβαιότητα που καταρρέει με τους τίτλους του τέλους.
Απουσία είναι οι πιθανότητες και οι προσδοκίες.
Ένα σωρό μικροπράγματα που άφησες πίσω σου και δε θα σε απασχολήσουν ποτέ ξανά. Απουσία είναι οι αμέτρητες μικρές παρουσίες.
Που δεν έχουν αρκετή δύναμη να προφέρουν ένα όνομα.
Απουσία είσαι εσύ...και η ολοκαίνουργια διάσταση του να μου ανήκεις ολοκληρωτικά...αφού δεν είσαι εδώ».
When the first baby laughed for the first time,The laugh broke into a thousand pieces and they all went skipping about,And that was the beginning of fairies.
Sir James Matthews Barrie
Ένα παιδί ζωγράφισε στο τζάμι και ολόκληρη η πολυκατοικία έγινε αερόστατο.
Αυτό εννοούσες ότι θα με πονέσεις;
Eντάξει.
Πονάω.
Λοιπόν;
Διάβασα κάπου ότι τα ξωτικά, ενηλικιώνονται στα 50 τους χρόνια.
Χαμογέλασα.
Εχω ακόμα χρόνο...
Τώρα που γράφω, ακούω το Again των Archive.
Είναι αυτές οι στιγμές που δεν βρίσκεις παρηγοριά στην μουσική.
Ανεπανάληπτο τραγούδι, ανεπανάληπτη ερμηνεία στην συναυλία τους.
Κατάλαβες τι έπαθα όταν ο τραγουδιστής ξάπλωσε κάτω και ούρλιαζε
" Without your love It's tearing me apart".
Το κατάλαβες.
.Ξεχνιέται;
"Αγάπη, χθες βράδυ σε ψιθύρισα και μου είπαν να τραγουδάω σιγότερα"
Μενέλαος Λουντέμης.
Λέω να ανεβάσω την ένταση στο τέρμα.
Κι ας ενοχλούνται «οι γείτονες» και "κλείνουν" τα "παράθυρα"
"Την νύχτα γίνεσαι πληγή, που καίει τα σωθικά μου"
Στο είπα.
Άπειρα βράδιακλεισμένα σε έναν μόνο στίχο.
Κι είναι κι εκείνα τα πρωινά που σε βρίσκουν με τις μνήμες της προηγούμενης νύχτας στην καρδιά ακόμα μπηγμένες.
Κι εσύ τις τραβάς με μανία.
Αστραπιαία μπας και πονέσει λιγότερο η εξαγωγή,
όπως τότε που με τη βία τράβαγες το κουνημένο δόντι.
Απότομα.
Να μην ματώσει πολύ.
Αναβοσβύνω την ψυχή μου σαν πινακίδα νέον κρεμμασμένη στην εθνική.
Σαν διαφήμιση από σκυλάδικο.
Σαν κράχτης σε μαγαζί με γυμνές γυναίκες.
Δεν την πουλάω όμως, την χαρίζω.
Σε ψάχνω.
Στους πολύβοους δρόμους που περπατώ,
στις γεμάτες αίθουσες των σινεμά,
στα αστεία των φίλων,
στις ταινίες που βλέπω χωρίς εσένα,
στις Κυριακάτικες εφημερίδες και στον άνοστο καφέ μου.
Βρίσκω μόνο εμένα όμως.
Καμιά φορά.
Εγώ Θα ήθελα να είμαι ο κύβος του Rubik!
Να πρόσπαθείς καιρό να φτιάξεις σωστά την πλευρά μου και να μην τα καταφέρνεις με τίποτα.
Από που πάνε για τα χρώματα;
"Πατάς τα πιο καλά κρυμμένα και περίεργα κουμπιά τους και μετά μου λες ότι φοβάσαι τους ανθρώπους" .
Yποκλείνομαι.
«Mεγάλωσα,
ο τηλεφωνητής μου έγινε ευγενικός,
προσθέτει λέξεις,
σημεία στίξης,
του χρόνου θα μιλάει και αγγλικά,
we are not available now, please leave your message.
Mεγάλωσα, δεν λέω, μπορεί να 'ναι κι έτσι»
Σήμερα θέλω να κρυφτώ "μέσα" σου, να κοιμηθώ.
Αλλά μη με μαρτυρήσεις...
Σήμερα γιορτάζω. Δεν υπάρχει κανείς να το θυμηθεί…





Το εκλεψα απο σχολιο του etalon στην candyblue



Με αφησε αφωνη, με ανοιχτο το στομα το διαβασα, ετσι το ρουφιξα, σε μια τζουρα!!!

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2007

στενες επαφες


" Μα τι παθαμε ολοι; Ο ενας μας ρωταει απελπισμενος τον αλλον να του εξηγησει τον συντροφο του. Αυτον που κοιμαται πλαι του, που αγκαλιαζει, που φιλα. Ζηταμε ο ενας απο τον αλλον βοηθεια και συμβουλες να καταλαβουμε εκεινον που ζει κολλητα μαζι μας.
............

Φαγαμε τη νιοτη μας στα θρανια, μαραθηκαμε στο διαβασμα, μαζεψαμε διπλωματα και πτυχια για να μην καταλαβαινουμε πια ουτε τα στοιχειωδη. Τα βασικα για να ζησει κανεις.

Η Μαρω λεει πως οσο πιο κοντα ζουμε με καποιον τοσο το οπτικο μας πεδιο στενευει. Στο τελος αλλοιθωριζουμε απ' το κοντα κοντα. «Γι' αυτο σου λεω, χρειαζεται η σωστη αποσταση για ολους και για ολα», μου εκανε προ ημερων οπως ειμασταν καθισμενες στον καναπε της. "


Απο το βιβλιο της Μαρως Βαμβουνακη "Τανγκο μες στον καθρεφτη"

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2007

Αρχισαν τα προεορτια!!!!!!!!!.....





.............και το μεγαλο τρεξιμο επισης!!! Δεν ξερω αν θα προλαβαινω να μπαινω οσο συχνα με ειχατε συνηθισει, περιμενω και την Talisker να παμε για ψωνια!!! Τουλαχιστον ξερω οτι κι αλλοι τρεχουν αυτες τις μερες και κουραζονται πολυ περισσοτερο [ mama mia μου εσενα σκεφτομαι!]............. Καλα Χριστουγεννα σε ολους!!!!!!! (maya ακους;;;).

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007

Ο λυχνος του Αλλαδινου - Χ. Θηβαιος

Powered by eSnips.com

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2007

το τελευταιο αντιο

Powered by eSnips.com

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007

"Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια Στο μυαλό είναι ο Στόχος, το νου σου ε; "

Η Κάτερίνα Γώγου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1940 και έδωσε τέλος στην ζωή της το 1993.
Κάποιοι στίχοι της
"Πάει. Αυτό είταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
'Αρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σούχα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα".
Στο σύντομο διάστημα της ζωής της εκδίδει τις ποιητικές συλλογές "Tρία κλίκ αριστερά "1978, "Ιδιώνυμο"1980, "Το Ξύλινο Πάλτο"1982, "Απόντες"1986, "Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών"1988, "Νόστος"1990.

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2007

Για την Αννα... 13 / 09 / 2007 Θεσσαλονικη



L'Eté Indien - Joe Dassin





Ζησαμε 20 χρονια μαζι....
Απ' τα αθωα κοριτσιστικα 9 μας χρονια
μεχρι που παταμε τα δημιουργικα 30.
Ολες τις μεταμορφωσεις μας,
τις φοβιες,
τις ανασφαλειες,
μα και τα ονειρα ....... "Πως θα ειμαστε σε 10 χρονια;".
Και λεγαμε ''Για παντα φιλες".

Ειχαμε τοσο παθος!
Λεγαμε, λεγαμε και δε σταματουσαμε.
Κι οσο μεγαλωναμε , τοσο δε χορταιναμε να συζηταμε.
Ως το πρωι μας εβρισκαν οι μερες και τα χρονια
να αναλυουμε τις ψυχες μας, να ξυνουμε τις πληγες μας.
Και λεγαμε "Για παντα φιλες".

Και πως τα εφερε η ζωη και ημασταν μακρυα
και τοσο ξεσπουσαμε την αναγκη μας στα τηλεφωνα και στα γραμματα.
Οχι συχνα, μα ουσιαστικα.
"Για παντα φιλες".

Περασαμε γαμους και κηδειες
και μεχρι στα καναλια μπλεξαμε με ιστοριες.
"Για παντα φιλες"

Και να που περασαν τα 10 χρονια Αννα,
περασαν κι αλλα τοσα
και μαλλον κατι μας ξεφυγε και ραγισαμε.
Ετσι αθορυβα ραγισαμε.
Χωρις κανενα παθος.
".....για να μην κραταμε μια φιλια απο συνηθεια"

Ποτε δεν φανταστηκα ενα τοσο παγιο τελος
να το εχουμε αναγκη και οι δυο
κι ας ποναει καποιες βραδυες.
Κλεισαμε καλα το μπαουλακι
και θα 'ναι η πιο ακριβη μου προικα.

Να εισαι παντα καλα και να ονειρευεσαι
και που ξερεις ισως μετα απο χρονια ......... "Πως λες να ειμαστε σε 10 χρονια Αννα;"

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2007

Τι σκεφτεσαι;


τι σκεφτεσαι;










* Σκεφτομαι ποσο περιεργες ειναι αυτες οι κοπελες που ντυνονται οχι για να τις κοιταξεις, αλλα να τις προσεξεις.

* Σκεφτομαι ποσο ανακουφιστικο πρεπει να 'ναι το να πιστευεις.

* Σκεφτομαι πως μπορει να μην ξερω πολυ καλα το προφιλ των φιλων μου, αλλα, οπως και να το κανουμε, το ξερω καλυτερα απ' οσο οι ιδιοι.

* Σκεφτομαι πως μπορει να κατηγορηθω για ελλειψη φαντασιας, αλλα εξακολουθω να πιστευω πως το καλυτερο μερος για να κανεις ερωτα, ειναι το κρεβατι.

* Σκεφτομαι πως γινεσαι καθαρμα τη μερα που αρχιζεις να πιστευεις πραγματικα πως ο,τι εχεις, το εχεις δικαιωματικα.

* Σκεφτομαι πως κατα βαθος, ειμαι παντα διαθεσιμος και παντα πολυασχολος.

* Σκεφτομαι πως ειναι καλυτερα να μενεις σ' ενα ασχημο κτιριο που να βλεπει σ' ενα ωραιο, παρα το αντιστροφο.

* Σκεφτομαι πως δε μετανιωνω τοσο για το τι σου ειπα πριν λιγο, οσο για το οτι σου το ειπα.

* Σκεφτομαι πως σιχαινομαι οταν καποιος ξεκιναει να μου μιλησει με τη φραση "Ξερεις κατι;", οποτε κι εγω, σαν μαλακας, λεω "Οχι".

* Σκεφτομαι πως πολυ συχνα, παιρνω κατι σπουδαιες αποφασεις, που δεν τις τηρω ποτε.

* Σκεφτομαι πως υπαρχουν εκατονταδες πραγματα που σκεφτομαι αλλα δεν τα γραφω εδω, για να μην πληγωσω κοντινους μου ανθρωπους.

Αποσπασματα απο το βιβλιο "Ολα τα μανιταρια τρωγονται... ( αν και ορισμενα μονο μια φορα) ή Χιλιες απαντησεις στην ερωτηση <<Τι σκεφτεσαι;>>" του Herve Le Tellier

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2007

03 / 02 / 2000 Constanta


Την ικανοτητα το παρελθον και το παρον
να γεννουν κατι τοσο καινουριο ποτε δεν την καταλαβα.
Τον ξερω απο παλια...
Τον ξαναγνωρισα χθες.
Το σημερα θα γινει χθες και το αντιθετο.
Δεν αντιστεκομαι...
Τα αυτουσια με διδασκουν.
Τι να καταλαβω τοσο μικρη;
Αν δεν νιωθω αυτα που πιστευω;
Αν δεν πιστευω αυτα που νιωθω;
Ποιος ξερει την αληθεια του για να τη ζωγραφισει με λεξεις;
Ουτε εγω λοιπον!

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2007

"Η ψιλικατζου" Κωνσταντινα Δελημητρου

" - Ειστε πιο ομορφη σημερα.
- Ευχαριστω, μωρο μου.
- Σας πανε πολυ τα μαυρα, αν και η Ελενη που μου αρεσει απ' το σχολειο φοραει μονο κοκκινα επειδη ειναι Ολυμπιακος. Εγω ειμαι ΑΕΚ. Ποσα ειναι τα ρεστα μου;
- Τεσσερα ευρω και δεκα λεπτα ( του τα δινω, γιατι δε φτανει να τα παρει απ' τον παγκο).
- Ωραια. Αυτα, δικα σας (και μου αφηνει δεκα λεπτα)
- Ελα εδω βρε! Δε χρειαζεται.
- Οχι, το σωστο ειναι να αφηνουμε και κατι στο μαγαζι, ε.... αν εχουμε. Εχω αλλα τεσσερα ευρω εγω.

Εφυγε τρεχοντας για να μην τον προλαβω κι εμεινα να κοιταω το νομισμα των δεκα λεπτων. Δεκα ολοκληρα λεπτα ευγενειας και ομορφιας απο ενα τοσο δα ανθρωπακι που ξερει να μιλαει στον πληθυντικο, που ειναι τοσο μεγαλος στην καρδια και τοσο μικρος στο μποι. Και μετα μου λενε δεν εχουν σημασια οι λεπτομερειες. Α, ρε Ελενιτσα, τυχερη. "

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2007

σκεψεις....1

"Τιποτα δεν χαρασσεται στη μνημη πιο ανεξιτηλα απο ενα αρωμα. Ερχεται απροσδοκητα, στιγμιαια και προσκαιρα και κλεινει μεσα του χιλιαδες αναμνησεις"
Νταϊάν Άκερμαν

Πηγη: Real Simple Νοεμβριος 07

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2007

ειμαι ζηλιαρα...το παραδεχομαι!

Ζηλεψα απο την Talisker και ειπα να δημιουργησω μια δευτερη γωνια μου για παιχνιδακια και αναλαφρα διαλειμματα. Μετεφερα βιαστικα καποια τελευταια ποστ με χρονια πολλα εκει, οταν εχω χρονο ισως το κανω καλυτερο.
Ειναι κουραστικο βεβαια να κανω συνεχεια εγγραφη για να μπαινω μια στο ενα μια στο αλλο κι αν υπαρχει καποιος τροπος να μπορω να ειμαι και στα δυο συνδεδεμενη πολυ θα ηθελα να τον ξερω!

Σημερα εχει γενεθλια η φαβα μας, πατε για ευχες! Πολλες γιορτες!!!!

Θα τα λεμε κι απο εδω λοιπον!

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2007

παιχνιδακι....πασα απο την Tali...ξωφαλτση πασα ;)

πρεπει να διαλεξω 3 αντρικα και 3 γυναικα blogs που θα ηθελα να ειναι δικα μου.
Αρχιζω λοιπον απο τα αγορακια
1. phantom : φοιτητης ιατρικης που με κανει να γελαω και να συγκινουμαι με τα ποστ που ανεβαζει

2. κωνσταντινος π : μου αρεσει η γραφη του και τον νιωθω σαν μια κουπα ζεστο καφε, τοσο οικεια :)

3. χαμηλες πτησεις : Μου αρεσουν τα ερεθισματα του, οι εικονες, τα ταξιδια και τα παιχνιδια του :)

Ας παμε στα κοριτσακια

1. candyblue : Αυτη η κοπελα εχει κλεψει ενα κομματι του εαυτου μου, πολυ βαθυα κρυμμενο και το ζει!!!

2. γητευρια : τρελλαινομαι για τα μουσικα ταξιδια της !

και..............................................................................................................

3. (δυο μαζι) maya και Talisker : Γιατι ειναι γιουχου, δεν εχουν καμια σχεση με μενα αλλα κολλαω σαν μαστιχα στα σπιτια τους :)

Πασα παιρνει οποιος του αρεσε το παιχνιδακι!

Καλο βραδακι σε ολους!!!