Κυριακη συννεφιασμενης κρυας καραντινας

Ειναι μερες που περνανε πιο δυσκολα. Μικρες φρασεις γινονται ασηκωτες.
-Ειμαστε μονο στη δευτερη εβδομαδα...
σχολιασε πριν λιγο η Ισμηνη.
Σημερα ειχε λιγο συννεφια και κρυο. Ειναι γνωστο ποσο μου αρεσει το κρυο και η βροχη ακομη και οι συννεφιες. Και για πολλους ισως καλυτερα αυτος ο καιρος, για να μη θελει ο κοσμος να βγει. Εγω θελω ανοιξη. Πως και πως την περιμενω. Η θερμοκρασια να ειναι 10° με 20° C. Ο ηλιος να κρυβεται λιγες στιγμες, ισα να ξεκουραζεται το βλεμμα απο το φως. Να καθομαι στον κηπο τα πρωινα. Να φυτεψουμε τις βιγονιες που μου πηρε ο Δ. Να προσπαθησω ξανα να ειμαι συνεπης και να τα ποτιζω. Να πλεξω κατι ανοιξιατικο για τον κηπο. Να πιω κρυο φραπε με καλαμακι και οι γερμανοι γειτονες να αναρωτιουνται τι ειναι αυτο. Να κανουμε γυμναστικη με την Ισμηνη τα πρωινα με βιντεακια στο youtube.
Σημερα κουμπωσα την μωβ ζακετα μου μεχρι πανω και επλεξα 2 μικρα λουλουδακια να περιμενουμε μαζι την ανοιξη. Η Ισμηνη γκρινιαζε για να κανει μπανιο και παραπονιοταν οτι ειναι ασχημη και οταν θα γινει 18 δε θα τη θελει κανεις. "Ενταξει, εσυ εισαι μαμα μου και παντα θα με βλεπεις ομορφη. Δεν μετραει η γνωμη σου. Δεν ειμαι ομορφη, να το ξερεις." κι αρχιζει τις συγκρισεις. Και ολοι οι αλλοι ειναι καλυτεροι απο εκεινη σε εκεινο και στο αλλο. Και δεν ηξερα τι να της πω. Και το μισω οταν δε βρισκω τις σωστες λεξεις να την εμπνευσω να αγαπαει τον εαυτο της. Κι εγω στην ηλικια της νομιζει οτι ημουν τελεια. Γιατι εχει δει φωτογραφιες μου, λεει, και ημουν ομορφη. Και της ειπα οτι μια φορα που εβαλα υποψηφιοτητα στην ταξη, ειχα παρει μονο ενα ψηφο. Και οτι ημουν μια μετρια κοπελα. Ποτε δεν θεωρουμουν απο τις ομορφες της ταξης. Και οτι ειμαστε ενα συνολο πραγματων και οχι μονο εξωτερικη εμφανιση. Και μου τελειωναν οι λεξεις. Οτι ελεγα, το ενιωθα οτι δεν ειχε κανενα βαρος. Επεφταν το πατωμα οι λεξεις μου. Και στενοχωριομουν. Αλλα μετα αγκαλιαστηκαμε. Της εκοψα τα νυχια και γελασαμε πολυ. Και σκεφτηκα, "Οκ, υπαρχουν κι αυτες οι στιγμες στο μεγαλωμα ενος παιδιου". Οι στιγμες που εισαι τοσο χλιαρος γονιος που λιγο θελεις να αρχισεις να συγκρινεις κι εσυ τον εαυτο σου με ολους τους αλλους και να σε νικουν στα σημεια.
Τελειωνει η Κυριακη αυτη. Οσο με τυλιξε στο γκριζο, αλλο τοσο με ζεστανε με σκεψεις. Κρυφες σκεψεις. Δεν μπορω να στα πω ολα. Να θυμασαι οτι μου λειπουν πραγματα. Και δεν εκανα παντα τις σωστες επιλογες. Με 1-2 θερια παλευω χρονια και με νικουν. Τα εχω βαλει στο παταρι λογω μετακομισης. Θα τα αντιμετωπιζα μετα. Μετα την προσαρμογη μου εδω. Με τη σημερινη πραγματικοτητα εχουν αλλαξει κι αλλη τροχια. Καποιες Κυριακες θα ειμαι "λιγη" μαμα. Εγω στα 42 μπορω να το δεχτω. Στο 10χρονο πως να το εξηγησω; Ή μηπως θα πρεπει να την αφησω να απογοητευεται; Θα καταλαβει κι αυτη καποια στιγμη. Ως τοτε θα βρω κι εγω τη θεση μου διπλα της. Πότε πιο κοντα, πότε σε αποσταση....