Αν εισαι μαμα, αυτες τις μερες ολοι οι πλανητες σου ειναι ευθυγραμμισμενοι με τα σχολικα. Τα σχολικα ωραρια, τις σχολικες λιστες, τα καθηκοντα, τις σχολικες συνταγες και το καπλαντισμα των καινουριων βιβλιων. Η Ισμηνη ειναι ενθουσιασμενη. Ακομη θυμαμαι την αισθηση να βρισκεις τους συμμαθητες σου μετα απο διακοπες, τον δασκαλο σου, να μυριζεις τα καινουρια βιβλια, τα τετραδια, σβηστρες, ξυστρες, κασετινες και τελειωμο δεν εχουν. Και υποσχεσαι στον εαυτο σου οτι φετος θα τα προσεχεις, δεν θα μουτζουρωνεις και θα κανεις τα καλυτερα σου γραμματα. Ετσι και το "τεταρτακι" μου. Δινει υποσχεσεις για ολοκαθαρα τετραδια, για υπευθυνοτητα και διαβασμα. Απολαμβανω τοσο τα ονειρα της αυτη την εποχη. Ειναι πιο φουσκωμενα και αλλαζονικα.
Χθες επελεξε εκεινη τα ρουχα που φορεσα στον αγιασμο. Και τα δικα της. Και αρχισε να βαριεται στο παρκο. Μεγαλωσαμε, λεει, δεν εχουμε τι να παιξουμε εδω. Και το βραδυ μαλωνει με την κολλητη της, μαζευεται νωρις σπιτι, εγω καπλαντιζω και μαγειρευω και αφου μου εξηγει το μεγαλο προβλημα με τη φιλη της, μου λεει "Δεν με καταλαβαινεις!". Κι εχει τοσο δικιο παντα που ειναι εκνευριστικο. Γιατι οντως ειχα το μυαλο μου σε τοσα αλλα και δεν εδωσα τη σημασια που επρεπε. Τι θα ηταν σημαντικο γι'αυτη στα 9; Να πεσουν οι μετοχες της στο χρηματιστηριο; Το σπανακορυζο μου και το ζορι μου να μην εχουν φουσκες με αερα τα καπλαντισμενα βιβλια της νικησαν. Σημερα ομως ειναι μια καινουρια ημερα. Και ηταν τοσο ομορφη οταν πηγα και την πηρα απο το ολοημερο. Και πηγε κατευθειαν αγγλικα. Και ανυπομωνει να επιστρεψει να κανει την αντιγραφη της και την ορθογραφια που τους εβαλε γι' αυριο ο δασκαλος. Ανυπομωνω κι εγω να επιστρεψει μονη της απο τα αγγλικα για πρωτη φορα. Να μου πει πως περασε σημερα. Αχ να μπορουσα να ακυρωνα ολα μου τα ραντεβου να περασω το απογευμα μαζι της. Αυτο το συγκεκριμενο απογευμα μαζι της.
Ξεκινησαμε.
Το στομαχι μου ειναι σφιγμενο. Νιωθω μονιμως οτι κατι μου διεφυγε. Χρειαζομαι εμπνευση, καλοσυνη, σπρωξιμο προς τα πανω. Θα κλεινω τα ματια σ αυτους που δειχνουν με το δαχτυλο και κρινουν, που σε πιεζουν προς τα κατω. Θα εχω περισσοτερο εμπιστοσυνη στην Ισμηνη. Θα βρουμε τροπο να θαυμασουμε οτι ομορφο βρισκουμε μεσα μας και να αγκαλιαζουμε τις ασχημιες μας. Να κραταμε ασπιδα στην κριτικη διχως αγαπη.
Ξετρουπωσαν οι δικες μου ανασφαλειες. Με καταλαβες, ε;
Θα μπουμε σε σειρα και ο Σεπτεμβρης ξερει παντα να με γιατρευει.
Κλεινω την μπαλκονοπορτα τα βραδυα και σκεπαζομαι με ενα λεπτο σεντονακι.
Φθινοπωρο.
Φοβοι και πεσμενα ξεραμμενα κομματια μας ολουθε.
Απομακρυνονται ολα με την πρωινη δροσια.
