σε αργη κινηση

 -Ποσα καλοκαιρια εχουμε ακομη να παμε διακοπες; 15; 20; 25; Πρεπει να σκεφτω τα μερη που θελω να επισκεφτω

ειπε ο Γιωργος χθες καθως συζητουσαμε. Ειχε αναφερει ξανα αυτη τη σκεψη παλιοτερα, που εκανε και στον ιδιο εντυπωση, οταν την ακουσε απο εναν φιλο του. Λιγα καλοκαιρια ακουγονται, αν το σκεφτεις ετσι. Αλλα αν εισαι πανω απο 40, στην καλυτερη περιπτωση τοσα μενουν. Με βαζει σε σκεψεις. Δεν εχω μερη που ονειρευομαι να επισκεφτω. Ονειρευομαι ομως διακοπες λιγο διαφορετικες απο αυτες που κανω τα τελευταια 10 χρονια. Θα ηθελα ενα καλοκαιρι να παω σε ενα ησυχο, ομορφο μερος με ενα ζευγαρι φιλων με παιδι/παιδια. Να περνουμε την περισσοτερη μερα στη θαλασσα, απογευματακι σε ταβερνουλες με τσιπουρο ή κρασακι και τα παιδια να παιζουν παραδιπλα. Εμεις να πιανουμε συζητησεις σαν τη χθεσινη για ωρες και να επιστρεφουμε στο δωματιο μας  βραδακι για μπανιο και υπνο χωρις εγνοιες. Χωρις να μας περιμενει καμια υποχρεωση την επομενη. Να ειναι η παραλια μπροστα στο δωματιο μας και οι ταβερνουλες σε αποσταση που πας με τα ποδια. Δεκα μερες θελω. Ειναι πολυ σημαντικο να ξεκουραζεσαι το καλοκαιρι. Καποια καλοκαιρια συγχρονιστηκαμε στην Καρυανη και ηταν ο ξαδερφος του Δημητρη στο διπλανο σπιτι με τη γυναικα και τα παιδια. Ηταν ομορφα καλοκαιρια αυτα. 

Οταν μετακομισαμε εδω ειχα ανοιξει τον χαρτη κι εβλεπα ποσο κοντα ειναι τοσο υπεροχα μερη. Παρισι, Αλσατια, Πραγα, Λονδινο, Βιεννη, Ζυριχη. Ολα σε αποσταση 5-9 ωρες οδικως. Ηρθαν ομως ετσι τα πραγματα που εγκλωβιστηκαμε σε απανωτα lockdown και, περα απο καποιες κοντινες γερμανικες πολεις, δεν καταφεραμε να παμε πουθενα αλλου. Και ειναι λιγο παραξενο που ενω ηρθαν αγαπημενοι προορισμοι τοσο κοντα μου -για να ακριβολογουμε εγω ηρθα κοντα τους- δεν με δελεαζουν πια οπως καποτε. Κανενας προορισμος. Ονειρευομαι Χριστουγεννα και Πασχα στις Σερρες και στη Θεσσαλονικη και καλοκαιρι καπου ομορφα και ησυχα με ομορφη παρεα. Ισως Χαλκιδικη. Ως εκει φτανουν τα θελω μου. Κανενας προορισμος πλεον δεν ειναι στα must στη λιστα μου. Για χρονια ηταν ενα χωριο της Αλσατιας. Τωρα δε με νοιαζει το που. Χρειαζομαι και μια εβδομαδα καπου με τον Δημητρη. Μονο οι δυο μας. 

Καποιος γνωστος μας περναει μια πολυ δυσκολη δοκιμασια αυτη την περιοδο. Μου ειναι τοσο αγαπητος, τοσο κοντινος ανθρωπος του Δημητρη. Αναποφευκτα μας εβαλε σε σκεψεις. Σε τετοιες περιπτωσεις αναλογιζεσαι ξανα τις προτεραιοτητες, βαλαμε σε αλλη σειρα τους στοχους, καναμε pause στον χρονο να σκεφτουμε ολα τα μικρα που μας ξεφευγουν καθημερινα. Ειδικα τα πρωτα δυσκολα εικοσιτετραωρα ο υπνος ηταν ανησυχος, οι μερες περνουσαν βασανιστικα αργα. Με τον Δημητρη ειμαστε πολυ διαφορετικοι. Δεν μοιραστηκαμε καμια σκεψη, περα απο τα γεγονοτα της εξελιξης της υγειας του φιλου μας. Κατακριτεο ισως, μα εμεις ετσι μαθαμε να ζουμε. Καλως ή κακως με τον Δημητρη μοιραζομαστε ελαχιστα σκεψεις που εχουν συναισθημα. Εκεινος ορθολογιστης, εγω ρομαντικη, φτανουμε γρηγορα σε αδιεξοδο με τετοιες συζητησεις. Μεσα απο συζητησεις με τριτους μερικες φορες ανακαλυπτουμε και πραγματα μεταξυ μας. Υποπτευομαι ποσο ασχημο ακουγεται. Μα συχνα το απολαμβανω. 

Εχω λοιπον εναν καινουριο μεγενθυντικο φακο, τον κραταω σφιχτα και ψαχνω. Ο χρονος ειναι αμειλικτος. Γνωριζω οτι συντομα ολη η πραγματικοτητα θα ξαναπαρει τις συνηθισμενες διαστασεις. Θα ξεχασω σε καποια σκοτεινη γωνια τον μεγενθυντικο φακο μου μεχρι το επομενο γεγονος που θα με ταρακουνισει και θα κυλαει ξανα βασανιστηκα αργα ο χρονος και οι σκεψεις μου θα σκαλωνουν σε καθε βημα. Ψαχνω λοιπον. Ψαχνω σκοπους, ψαχνω κατανοηση, ενσυναισθηση, επιλογες, λευκους καμβαδες, πεισμα και εκτιμηση. Ολα αυτα εντος. Τιποτα εκτος. Μητε σε αλλη χωρα, μητε σε αλλο κορμι. Ολα εντος. 

Ψιθυριστα θα σου παραδεχτω οτι ισως να ειμαι πιο καλα απο οσο μου αξιζει. Αλλα ακομη βρισκομαι σε συγκρουση με ενα τερατακι μεσα μου και δεν μπορω να σου επιβεβαιωσω τον ψιθυρο αυτο.

Καλη χρονια

Ποτε δεν σκεφτηκα να κλεισω αυτο το μπλογκ. Κι ας υπηρχαν μακρα διαστηματα απουσιας μου. Διχως παντα καποιον επαρκη λογο. Σου γραφω απο το μικρο μου γραφειο στο καθιστικο του σπιτιου μου. Εκει πανω εχω τοποθετημενο ενα λιγο παλιο λαπτοπ που λειτουργει ως ακινητος υπολογιστης σχεδον. Ελαχιστες φορες το πηρα μαζι μου σε καποιο αλλο σημειο του σπιτιου, για να το χρησιμοποιησω. Ανα διαστηματα πανω στο γραφειο αφηνω διαφορα πραγματα πριν "τα συμμαζεψω". Λιγα παιχνιδια της Ισμηνης, κατι ρουχα που χρειαζονται μεταποιηση, κοκκαλακια για τα μαλλια και μπιζου, σημειωματαρια και φακελοι προς αρχειοθετηση, κατσαβιδια και μικροεργαλεια, πιονια απο επιτραπεζια κι ενα σωρο αλλα αντικειμενα.

Το μυστικο για ενα οργανωμενο σπιτι ειναι καθε φορα που χρησιμοποιεις κατι, να το βαζεις κατευθειαν ξανα στη θεση του. Θα το εχει μοιραστει και η δικη σου μαμα αυτο το μυστικο μαζι σου, ειμαι βεβαιη. Σε διαβεβαιωνω οτι και η δικη μου φροντιζει να μου το υπενθυμιζει συχνα. Προς απογοητευση της, δεν καταφερα ποτε να ειμαι συνεπης σ'αυτον τον κανονα. Κι εχω και τοσα πολλα πραγματα, που καποια για χρονια δεν εχουν "συγκεκριμενη θεση". Οσες φορες κι αν υποσχεθηκα να κρατησω τα τετραδια μου καθαρα και προσεγμενα στην αρχη της χρονιας, τοσες κατελληγα με τετραδια γεματα ζωγραφιες και τσακισεις. Δεν το 'χω, που λενε. Οπως αντιλαμβανεσαι, εχεις ελαχιστες πιθανοτητες να πετυχεις συμμαζεμμενο το σπιτι μου αν ερθεις ακαλεστος. Φυσικα ποτε δεν τολμησα να ονειρευτω να μενω σε ενα σπιτι που ειναι ολα στην εντελεια. Ελαχιστοι νομιζω επιθυμουν κατι τετοιο και ειναι εξισου στα παθολογικα πλαισια με εμενα, απλως στην αλλη ακρη του νηματος. Ειναι φορες ομως που θα ηθελα να ειμαι λιγο πιο συνεπης στις υποχρεωσεις μου. Παραδοξως αυτο το σπιτι το εχω απολαυσει περισσοτερες φορες καθαρο και συμμαζεμενο, απο το σπιτι που ειχα στην Ελλαδα. Κι ας ειχα και μια κοπελα που ερχοταν για καθαριοτητα μια φορα την εβδομαδα εκει. Κι ας ηταν λιγο μικροτερο εκεινο το σπιτι. Δυστυχως οχι οσες φορες θα το επιθυμουσα ομως. 

Στο μπλογκ μου μπαινω μονο απο το λαπτοπ. Οπως υποθετεις εδω κι αρκετο καιρο, τις φορες που επιδιωξα να καθισω στο γραφειο μου, η εικονα των πραγματων πανω του με αποθαρρυνε και δεν ανοιγα καν το λαπτοπ. Ηταν ξελιγωμενο κι απο μπαταρια για εβδομαδες λογω αχρηστιας. Θα υποθετεις επισης οτι αυτη τη στιγμη καθομαι σε ενα συμμαζεμενο γραφειο κι απολαμβανω μια ζεστη κουπα ζεστο εσπρεσσο καθως σου γραφω. Σωστα υποθετεις :)

Ειναι η πρωτη χρονια που δεν εχω φτιαξει τις καθιερωμενες μου λιστες. Παραδοξως δεν ειχα χρονο ουτε για απολογισμο της χρονιας. Και θα σε παρακαλουσα να μη φανταστεις οτι, εν μεσω καραντινας, εγω τριγυρνουσα δεξια κι αριστερα. Νομιζω μετριουνται στα δαχτυλα του ενος χεριου οι φορες που βγηκα απο το σπιτι αυτους τους μηνες. Μπορεις να με φανταστεις να διαβαζω μανιωδως καποιο βιβλιο ή να προσπαθω να λυσω τον κυβο του ρουμπικ σε λιγοτερο απο 2 λεπτα ή να παιζω με την Ισμηνη ή να βλεπω καποια ελληνικη ταινια με την οικογενεια μου. Δε χρειαζεται να εχεις και πολυ φαντασια λοιπον για να με σκιαγραφησεις :)
Θα επανελθω με απολογισμο χρονιας. Ισως να κοντευει Πασχα τοτε, ωστοσο τις εχω αναγκη τις λιστες. Κι αν για καποιο λογο τελευταια αποφευγω να συγκεντρωθω και να οργανωθω, επιτρεψε μου να το απολαυσω.

Σου ευχομαι μια ευτυχεστερη χρονια με υγεια, υγεια, υγεια και πολλη αγαπη.