Ενας κοσμος μια σταλια....

Τυχαια σημερα ετυχε να βρω τον ραδιοφωνικο σταθμο ενος ανθρωπου που εχω χρονια να δω. Μυρισε καλοκαιρακι. Θυμαμαι κατι καλοκαιρια στο παλιο Αλλατινη, με Bacardi party, με νοσταλγικους ρυθμους, οικεια ατμοσφαιρα............καμια σχεση με το Αλλατινη που εχει γινει τωρα. Ετσι ειναι ομως, περνανε τα χρονια, αλλαζουν ολα και μενεις εσυ να νοσταλγεις λες και γερασες στα τριαντα σου :)

Who's that lady on her own?
I wish that she would look my way
She just stands there on her own
A painted smile upon her face.....................

http://www.youtube.com/watch?v=9VmJoo-JzZk

Ο παλιατσος και η Ανιμα

--Η εικονα ειναι απο το blog του asteroid (http://www.flickr.com/photos/aster-oid/), εχει κι αλλες απιθανες φωτογραφιες που με ταξιδεψαν. --

"Θυμαμαι που διαβασα παλιοτερα σε εφημεριδα πως, μια νυχτα, η νοσοκομα του Γιαννη Τσαρουχη τον μαλωνε επειδη εκεινος ετοιμαζοταν να βγει και να παει σε μια γιορτη. Ηταν ηδη πολυ αρρωστος, εξω ειχε παλιοκαιρο και η νοσοκομα του εβαλε τις φωνες. <<Κυριε Τσαρουχη, που πατε; Θα πεθανετε!>>
<<Για να μην πεθανω, να μη ζησω;>> τη ρωτησε εκεινος.
Ειναι απιστευτο, αλλα οι περισσοτεροι ετσι περιπου ζουμε τις ζωες μας. Δε ζουμε. Προσπαθουμε μονο να μην πεθανουμε. "

Απο το βιβλιο "Ο παλιατσος και η Ανιμα" - Μαρω Βαμβουνακη

βρεχει...

Εξω βρεχει.
Ακουω το Rain του Feliciano
και σκεφτομαι τις φορες
που βγαιναμε στο μπαλκονι
στις πρωτες βροχες του Σεπτεμβρη,
καθε Σεπτεμβρη......
Ερχοσουν απο πισω μου, μ' αγκαλιαζες
και κοιτουσαμε τον ουρανο με ενα γλυκο χαμογελο,
σαν να καλωσοριζαμε εναν καλο φιλο απ' τα παλια......
τη βροχη μας.
Κι αυτη τη μυρωδια
που μας εκανε να παιρνουμε βαθιες ανασες
λες και θα τη ρουφουσαμε ολη και θα τη φυλακιζαμε μεσα μας.
Και οι μουσικες............και τα κερια μας.......
Εχουμε καιρο να χορεψουμε στη βροχη.
...........................
Ραντεβου σημερα βραδυ σπιτι μας.
Μην αργησεις,
θα βαλω την αγαπημενη σου πιτζαμα μου και τα τερλικια μου.
Μου λειψες!

Callejero - Alberto Cortez

Οσες φορες κι αν το ακουσω αυτο το κομματι δεν το βαριεμαι. Με ταξιδευει και ονειρευομαι μια ζωη με περισσοτερο θαρρος γι'αυτα που θελω.
Εχει συννεφια εξω απο το ιατρειο και τα τζαμια ειναι βρεγμενα απο την πρωινη βροχη. Πριν ερθω βγηκα και απλωσα ρουχα, ειμαι σιγουρη οτι θα το σχολιασουν καποιες νοικοκυρες που απλωσα ενω ολο το πρωι εβρεχε. Εβαλα στοιχημα μεσα μου οτι δεν θα βρεξει μεχρι να γυρισω το βραδυ.......αν χασω θα τα ξαναπλυνω αυριο, αν κερδισω θα μου κερασω κρασακι με αναμμενα κερια και μουσικες :)

Τεταρτη

Οι τεταρτες μου φαινοντουσαν ανεκαθεν κενες μερες, χωρις ψυχη, χωρις αρωμα. Καθονται στη μεση της βδομαδας ετσι σαν παυση χωρις προσωπικοτητα. Δεν εχουν το "αχ" απο τις Δευτερες, το τρεξιμο απο τις Τριτες, την αγωνια απο τις Πεμπτες, το φτερουγισμα απο τις Παρασκευες, τις καταχρησεις απο τα Σαββατα, ουτε την μελαγχολια απο τις Κυριακες. Για μενα ειναι κενες, ετσι για να ξαποστασει λιγακι η ψυχη.....................το λενε και τα στρουμφακια αλλωστε :)

Δευτέρα κάτι έχω,
την Τρίτη δεν αντέχω.
Τετάρτη πώς βαριέμαι,
την Πέμπτη δεν κρατιέμαι.
Παρασκευή πρωί,
λα-λα-λα λα-λα λα-λα,
απ' όλες τις ημέρες
η Κυριακή μ' αρέσει.

Το δάκρυ μας σταλιά σταλιά

	Το δάκρυ μας σταλιά σταλιά
	Στίχοι: Πυθαγόρας Μουσική: Κώστας Καπνίσης Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Πουλόπουλος Εμείς νυχτώσαμε νωρίς και χάσαμε τον δρόμο και τα σπασμένα της ζωής τα πήραμε στον ώμο Χάιδεψέ το μπουζούκι μας τραγούδι για να πούμε οι νύχτες που περάσαμε να μη ξημερωθούνε Δις Το δάκρυ μας σταλιά σταλιά σταμάτησε να τρέχει μανούλα μου τι παγωνιά αυτός ο κόσμος που έχει Χάιδεψέ το μπουζούκι μας τραγούδι για να πούμε οι νύχτες που περάσαμε να μη ξημερωθούνε Δις http://www.youtube.com/watch?v=2nbyA1Ofvhs

Παρον και παρελθον

	03 / 02 / 2000 Constanta
	Την ικανοτητα το παρελθον και το παρον να γεννουν κατι τοσο καινουριο ποτε δεν την καταλαβα. Τον ξερω απο παλια... Τον ξαναγνωρισα χθες. Το σημερα θα γινει χθες και το αντιθετο. Δεν αντιστεκομαι... Τα αυτουσια με διδασκουν. Τι να καταλαβω τοσο μικρη; Αν δεν νιωθω αυτα που πιστευω; Αν δεν πιστευω αυτα που νιωθω; Ποιος ξερει την αληθεια του για να τη ζωγραφισει με λεξεις; Ουτε εγω λοιπον!

Sweet September

Δεν υπαρχει ομορφοτερη εποχη απο τον φθινοπωρο για την ψυχη μου. Νιωθω μια αγαλιαση με το που μυριζουν τα πρωτα κρυα σαν ζεστη αγκαλια! Αυτη η μυρωδια μετα απο βροχη με την ψυχρη δροσια με τρελλαινει. Ξυπναει οτι πιο γλυκο εχω μεσα μου.
Εχω γεμισει ποιηματα τελευταια. Σεργιανιζω σε 2-3 sites με ποιηση και μουσικη και αιωρουνται νοτες και ερωτες παντου.