Τη Δευτερα θα βγω με την Χριστινα για καφε. Η Χριστινα κανει γερμανικα στην Ισμηνη και μ' αρεσει ο τροπος που οργανωνει τις σκεψεις και τα λογια της. Ειναι καποιοι ανθρωποι που εχουν το ταλεντο να ειναι ευχαριστα συγκεκριμενοι. Με την Χριστινα δηλαδη δε θα συζητησουμε για τον καιρο. Θα μιλησουμε για καταστασεις, για συμπεριφορες, για αντιδρασεις. Αγαπημενα μου θεματα. Και ειναι λες και τα εχει ολα τακτοποιημενα στο μυαλο της και τα παρουσιαζει πιο εφικτα, πιο αισιοδοξα. Με ενα εξυπνο χιουμορ που εκτιμω πολυ.
Βαφτιζουμε χιουμορ πολλες συμπεριφορες και δε θελω καν να μπαινω σε διαδικασια να συζητησω αν αυτο ειναι χιουμορ ή απλα χλευασμος και κοροϊδια. Πιο ευκολο ειναι να πεισω την Ισμηνη, με ολο το πεισμα ενος 10χρονου, να μου ζητησει μια ειλικρινη συγγνωμη, παρα εμεις οι ενηλικες να παραδεχτουμε οτι ειμαστε εμπαθεις κι εχθρικοι οταν κανουμε "χιουμορ".
Οι ισορροπιες παλι χαθηκαν με την Ισμηνη τις τελευταιες δυο εβδομαδες. Και νιωθω οτι με σερνει πολυ πισω η κατασταση οταν πρεπει να ξαναβαλω ορια και να ειμαι συνεπης σ' αυτα. Οταν φτανει η στιγμη που λες "Ως εδω" νιωθεις ταυτοχρονα και την αποτυχια σου. Εκπαιδευομαι και δεν τα παιρνω τοσο βαρυα πλεον. Θα το βρουμε. Ολα αλλαζουν ξανα και ξανα. Με ρωτησε χθες η Μανια που μενει διπλα μου αν βολευτηκα εδω, αν αρχισα να νιωθω οτι τακτοποιηθηκαμε και δεν ηξερα πως να απαντησω. Και ναι και οχι, ειναι η σωστη απαντηση. Αλλα η Μανια ειναι μια ισορροπημενη γερμανιδα και δεν ξερω αν θα αντεχε την ανισορροπια μιας ελληνιδας.
Σιδερωσα ξανα σημερα. Πουκαμισα! Το χειροτερο μου. Και ολο δε με βολευει η σιδερωστρα, με εκνευριζει το καλωδιο που μπλεκεται. Μετα τα πεντε παραιτηθηκα. Αγρια σπορ. Ειχε και ζεστη. Να ξερουμε και τα δικα μας ορια, περα απο αυτα των παιδιων (που και κεινα δικα μας ειναι δηλαδη).
Αυριο ισως παρω την κουρτινες απο την μοδιστρα και το ΣΚ ισως εχουμε επιτελους κουρτινες στο σπιτι.
Ανυπομωνω για ολα αυτα.
Για τον καφε, για τις κουρτινες, για ολα οσα με περιμενουν. Βουλιαξα λιγο τις τελευταιες μερες.
Ηταν να σου γραψω για την Ισμηνη και το αγαπημενο της αλογο σημερα, τον Iron, αλλα αλλου με οδηγησε το πληκτρολογιο. Λες και γραφονται μονες τους καποιες αναρτησεις. Ερημην μας. Θα σου πω αλλη φορα για το αλογο και τα ζωα μας.
on line
Τετάρτη 3 Ιουνίου 2020
Καφες με την Χριστινα
Απο αναγκη επικοινωνιας δημιουργηθηκε ενα μηνυμα, το εβαλα σε ενα μπουκαλι και το ριχνω συχνα στη θαλασσα με ελπιδα να πεσει σε καλα χερια. Αγαπω τα παραθυρα με θεα και ο χωρος εδω ειναι ενα παραθυρο με θεα την ψυχη μου. Μου αρεσουν οι ομορφοι, καλοπροεραιτοι, ζωντανοι ανθρωποι. Θυσαυροι οι εμπειριες και ειμαι κι εγω συλλεκτης στιγμων. Μονο ετσι μπορω να περιγραψω τον χωρο μου. Οπως γυμνα τα σκεφτομαι
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
ο καφές σε τέτοιες καταστάσεις ειναι πολύ σημαντικός.Σου φευγει το άγχος και μετά όλα ειναι πιο χαλαρά.Ό,τι νόμιζες μεγάλο πρόβλημα ,μετά το καφεδάκι με μια φίλη ,το πρόβλημα γίνεται μικρό και άμεσα επιλύσιμο...νομίζω πως ειναι νωρίς ακόμα για να νιωθεις πως τακτοποιήθηκες,γιατί αν και το ήθελες πολύ να εισαι εκει,είναι μεγάλη αλλαγή .Ειδικά για το παιδί και αυτο ενδόμυχα σε τραβαει πίσω...αν εισασταν μόνοι θα έλεγες ναι με σιγουριά ...ετσι το νιωθω εγω απο δικη μου εμπειρία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚυριακή σήμερα,ελπίζω να πίνεις το καφεδάκι σου ,απολαμβάνοντας τις κουρτινίτσες σας χαχαχα Καλή συνέχεια !
Αυτες οι μερες Νασια ηταν σαν να σερνομαι. Οι κουρτινες, απο λαθος της μοδιστρας, βγηκαν μακρυες. Ξαναεβαλα καρφιτσες χθες και θα τις ξαναπαω αυριο :) Βεβαια η γυναικα καταλαβε το λαθος και ειπε θα τις διορθωσει. Με την Ισμηνη, υπηρχε αυτη η παλη μεταξυ της ικανοποιησης οταν μπαινει νεο προγραμμα και το τηρουμε, με τη διαμαχη οταν πρεπει να παραμεινω σταθερη τις φορες που εκεινη προσπαθει να αποφυγει τις υποχρεωσεις της. Οι τελευταιες 4-5 μερες ηταν τοσο κουραστικες (περισσοτερο ψυχολογικα) που νιωθω λες κι εχω οργωσει 10 στρεμματα :) :) :) Και ο καφες με την Χριστινα αναβληθηκε για Παρασκευη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠλησιαζει το τελος του σχολειου και νιωθω οτι δεν εχει μαθει τοσο καλα γερμανικα η Ισμηνη. Ειναι στιγμες που θελω να της το πω με θυμο. Με εκνευριζει που αντιδραει τοσο στο διαβασμα. Μετα σκεφτομαι οτι ειναι τοσο αδικο να την πληγωσω. Να βρω τροπο να την εμπνευσω και να την εμψυχωσω πρεπει. Να νιωσει οτι μπορει. Ειναι σαν να της εχουν κοπει τα φτερα και νιωθει λιγη. Και πολλες φορες ειναι λιγη, επειδη το πιστευει. Και δεν προσπαθει. Και με εχει κουρασει τοσο ολο αυτο. Και ειμαι κι εγω λιγη για τις αναγκες της. Πανω που ερχεται ενα σημειο και λεω, ενταξει μπηκαμε σε ενα προγραμμα, διαβαζει περισσοτερο, γινεται κατι και νιωθω οτι ειμαστε ξανα στην αρχη.
Νομιζω ομως οτι εγινε μια αποσυμφορηση και ολα φαινονται πιο αισιοδοξα σημερα :)
Κι εχεις δικιο. Αν δεν ειχα παιδι, θα ηταν πολυ αλλιως ολα. Ειμαι σχεδον βεβαιη οτι θα απαντουσα με σιγουρια "Ναι, τακτοποιηθηκαμε. Νιωθω πολυ καλα εδω!" Χωρις να σημαινει οτι δε μου λειπουν κι εμενα καταστασεις απο Ελλαδα. Αλλα αλλιως διαχειριζομαι τις δικες μου αναγκες κι αλλιως ενος παιδιου.
Καλη εβδομαδα Νασια :*