Ενας φιλος καποτε μου ειπε οτι χρειαζεται να περασουν πεντε χρονια σε ενα καινουριο μερος για να νιωσεις κομματι του. Ειμαι στα μισα της διαδρομης λοιπον. Εχουν περασει δυομιση χρονια και μου συμβαινει κατι που θα σου φανει πολυ οικειο. Ειμαι βεβαιη οτι το εχουμε νιωσει ολοι. Σε καποια θεματα μου φαινεται σαν χθες που καθομουν με τον Δημητρη στο Bahamas και με ρωτουσε τι να απαντησει στην προταση που του εγινε για το Mainz και σε καποια αλλα θεματα, μοιαζει να ηταν δυο ζωες πισω. Το μεταβατικο σταδιο μοιαζει να εχει περασει και μετα αντιλαμβανομαι οτι αυτο δεν εχει συμβει. Ειμαστε ακομη στην προσαρμογη. Η ζωη μου εχει διαφορετικη ρουτινα ανα διαστηματα. Εχουμε καταφερει να φτιαξουμε μια ρουτινα, εναν κυκλο, μια γωνια που αποκαλουμε σπιτι μας. Σπουδαια επιτευγματα, μην τα υποτιμας διολου. Υπαρχουν ομως καταστασεις που παραμενουν ρευστες, ενω δεν ηταν στο πλανο. Οπως το να δουλεψω. Κι αλλα, που μπορεις να τα χαρακτηρισεις και ως λεπτομερειες. Οι οποιες ομως δινουν επιπλεον αποχρωσεις στη ζωη και το αποτελεσμα παυει να ειναι μονοτονο. Η αληθεια ειναι οτι προστεθηκαν και κομματια στη ζωη μας που την κανουν πιο απολαυστικη.
Οδηγωντας σημερα για το μαθημα ελληνικων της Ισμηνης στο κεντρο του Mainz, θυμηθηκα τις πρωτες φορες που περιμενα στο αυτοκινητο να σχολασει. Μου ειχε τηλεφωνησει ο Γιωργος, ενας ελληνας που τα παιδια μας ηταν μαζι στο μαθημα των ελληνικων, και κανονισαμε να βρεθουμε απο κοντα, μια και μεναμε στην ιδια γειτονια. Και γνωριστηκαμε οικογενειακως και καποιες φορες περιμεναμε τα παιδια μαζι να σχολασουν και στην καραντινα βρισκομασταν σπιτι τους και σπιτι μας και μεσα σε μικρο χρονικο διαστημα οι οικογενειες μας εγιναν αυτοκολλητες. Δεθηκα με την Τανια - τη γυναικα του Γιωργου- σαν φιλη απο παλια. Οταν μας ανακοινωσαν οτι θα φυγουν μονιμα Ελλαδα το καλοκαιρι που περασε, ενιωσα οτι χανω φιλους καλους, φιλους χρόνων. Και ηταν απο τις στιγμες που η Θεσσαλονικη εμοιαζε δυο ζωες πισω. Μεσα απο δυσκολες καταστασεις διογκωνονται οι επαφες, οι αναγκες, το μοιρασμα γινεται πιο απληστα και φυτρωνει κατι πολυτιμο στον μισο χρονο. Φιλιες και αγαπες. Εχεις δαμασει την αλεπου μεσα στον αλλον κι εκεινος τη δικη σου. Ειμαστε πλεον ξεχωριστοι ο ενας για τον αλλον. Το νιωθω καθε φορα που μας επισκεπτεται ο Γιωργος και η Τανια.
Μετα σκεφτηκα την Μαρινα, την Νατασσα, την Κωνσταντινα και την Ναγια. Τις γυναικες που πανω απο ενα μηνα ξεκινησαν να βρισκονται για ενα ποτο καθε δευτερη Παρασκευη κι εγω δεν πηγαινα για να μην καπνισω, επειδη δεν απολαμβανω πολυ τις βραδινες εξοδους πλεον και με διαφορες δικαιολογιες ελειπα απο τις πρωτες μαζωξεις. Και πηγα την Παρασκευη που μας περασε και αντιληφθηκα οτι, ενω ειμαστε πολυ διαφορετικες, ετσι, σε τετοιες συνευρεσεις, δημιουργουμε ενα πολυ ενδιαφερον μοτιβο. Απολαυσα τη βραδια και μου φανηκε λιγη. Στο μυαλο μου ηρθαν τα πρωινα καφεδακια που επινα με τις φιλες μου στην Ελλαδα, πριν ξεκινησω δουλεια τα πρωινα, και εμοιαζε, να, σαν να ηταν χθες που με περιμενε ενας διπλος καπουτσινο τις καθημερινες στο Coffee Brothers.
Παιζει παιχνιδια ο χρονος, παιζω κι εγω μαζι του. Φιλος ειναι, ενιοτε αυστηρος, αλλες φορες γενναιοδωρος. Κι οταν προσφατα με ρωτησε η Ισμηνη γιατι καποιες γυναικες κρυβουν τα χρονια τους, της απαντησα ειλικρινα, οτι δεν εχω ιδεα γιατι επιλεγουν κατι τετοιο. Ισως να μην εχουν αναγνωρισει τον χρονο ως φιλο. Ποιος ξερει! Σηκωνω τη μυτη ψηλα, σνομπαρω επαρκως φετος και ασχολουμαι μονο με την καμπουρα μου.
