Περιμενοντας

Γινεται κατι κι απορεις αν αυτο που σου προκαλει ειναι αναστατωση ή ισορροπια. Και τα δυο μαζι ισως. Ισιωνουν λιγο οι γραμμες και νιωθεις οτι εχεις σιαξει με τις παλαμες σου καποιες τσακισεις και φαινεται πιο καθαρα το τοπιο. Ειμαι εδω. Ειμαι πιο εδω απο οσο ημουν πριν. Αυτες οι λιστες που σου εβαλα πριν ειναι το βηματομετρο μου. Κανω τσεκ και θυμαμαι οτι ειμαι στην τροχια που επελεξα. Να σου πω κι ενα μυστικο. Δεν ειναι η επιτευξη της λιστας ο σκοπος αλλα η χαρτογραφηση των θελω μου. Ξεχναω να θελω χωρις αυτες τις λιστες. Γελα, δε με ενοχλει. Την αληθεια μου σου λεω. Κι ετσι μετραω τα βηματα που κανω. Καποιες μερες διανυω λιγα μετρα, αλλες χιλιομετρα.
Και περιμενω. Παντα περιμενω. Διαβαζω γερμανικα και κοιταζω μπροστα εκει που θελω να φτασω. Και χαμογελω στους διπλανους και στους απεναντι και πλεκω τη ζωη μου με τη δικη τους. Και το εργοχειρο μοιαζει πολυτιμο και με ανταμοιβει. Σε καποιες γωνιες κρεμαω κροσσια απο το παρελθον. Αυτα κι αν ειναι πολυτιμα.
Να θυμασαι οτι ηθελα να ειμαι εδω. Ηθελα πολυ αυτο που ζω τωρα.
Μαζι με καποιους ανθρωπους διπλα μου που αφησα πισω. Νιωθω συχνα μονη. Ειναι στιγμες που θελω καποιον συγκεκριμενο διπλα μου. Αλλες φορες την Βασω, αλλες την Νικολεττα, αλλες φορες αλλους. Καθε στιγμη ειναι συγκεκριμενη, και ειμαι αυστηρα συγκεκριμενη κι εγω συχνα. Κι αλλες φορες θελω αυστηρα να φυγω μονη. Για λιγες μερες. Οχι πολλες. Να φυγω μονη. Να ταξιδεψω με τρενο σε ενα ομορφο μικρο μερος και να μεινω εκει μονη. Για λιγο.
Ειναι πιο καθαρα και τακτοποιημενα ολα τις τελευταιες μερες. Επιθυμιες, λιστες, σκεψεις, ραφακια, ονειρα, εργασιες.
Και περιμενω....

μοναδικη

Χθες μπηκαμε ξανα σε προγραμμα. Ειχα να διαβασω γερμανικα πεντε εξι μερες και ριχνοντας μια ματια σε προηγουμενες λεξεις, δε θυμομουν τα μισα. Βουτηξα σε μια καλη επαναλληψη και νιωθω καλυτερα σημερα. Ηθελα να κανω και γυμναστικη αλλα μου ηρθε περιοδος και ειπα να το χρηιμοποιησω ως δικαιολογια και να το αναβαλω. Εχω την τυχη να μην ποναω στην περιοδο, ουτε να εχω καποιο αλλο εντονο συμπτωμα, περα απο την εξαντληση που νιωθω στο τελος της μερας, λογω της αιμορραγιας. Και μου αρεσει να λεω, εστω στον εαυτο μου με ναζι, "Δεν μπορω σημερα. Εχω περιοδο!" . Δεν ακουγεται πολυ νορμαλ, αλλα δε διεκδικω θεση στην κανονικοτητα πλεον. Με εχουν τρομαξει καποιοι κανονικοι ανθρωποι. Κι ετσι παινευομαι και κορδονομαι οτι ειμαι ξεχωριστη. Κι ετσι ειναι και η Ισμηνη. Ενα λαμπρο μοναδικο αστερι. Δεν φοραει ποτε κοριτσιστικα ρουχα, παιζει με ninjago, σπαθια και δρακους. Της αρεσουν τα μακρυα μαλλια και λατρευει τα ζωα. Φοβαται το σκοταδι και λεει παντα αυτο που σκεφτεται. Βαριεται να κανει μπανιο αλλα εχει αρχισει να με ρωταει "Φαινομαι αχτενιστη να βγω ετσι εξω;".



Δινει ονοματα σε αντικειμενα και δενεται μαζι τους. Υπαρχει μια φωτεινη πινακιδα που δειχνει το οριο ταχυτητας σου στην εισοδο του χωριου μας. Ειναι μετα απο μια εντονη κατηφορα, το οριο ταχυτητας ειναι 30 και οπως φανταζεσαι η φατσουλα ειναι συνηθως λυπημενη επειδη πηγαινεις με μεγαλυτερη ταχυτητα. Αυτος ειναι ο κατσουφης μας λοιπον. Και οταν επιστρεφαμε απο το σχολειο ηθελε να παμε παντα απο εκεινη τη διαδρομη, ενω εχουμε κι αλλη λιγο πιο κοντινη επιλογη, μονο και μονο για να καληνυχτισει τον κατσουφακο μας.

Αυτη ειναι η μοναδικη Ισμηνη!
Τα πρωινα μου αρεσει να ξυπναω νωρις. Να χουζουρευω μιση ωρα στο κρεβατι, να πηγαινω μια μεγαλη βολτα τον Φρεντυ και μετα να επιστρεφω και να ετοιμαζω εναν διπλο ελληνικο σκετο που θα τον πινω ως αργα το απογευμα.  Στις πρωινες βολτες συχνα βαριεμαι να βαλω καλτσες και φοραω ξυπολητη τα αθλητικα και παντα σκεφτομαι οτι θα πρεπει να τα πλενω πιο συχνα στο πλυντηριο και θα χαλασουν. Κανω ενα τσιγαρο χαζευοντας τον πισω κηπακο και βγαινω να ποτισω τα λουλουδια και τους σπορους μυρωδικων. Παιρνω θεση στο γραφειο μου κι ετοιμαζω το προγραμμα της ημερας. Το βλεπει η Ισμηνη, κοβει-ραβει, το φερνει στα μετρα της. Μου αρεσει να αφηνω την πισω μπαλκονοπορτα ανοιχτη και να ακουω μια καρδερινα που μου κελαηδαει καθε πρωι.  Θα σηκωθω να μαγειρεψω, να συμμαζεψω λιγο, να διαβασω με την Ισμηνη, θα βρω χρονο να κανω και τα δικα μου γερμανικα και οταν κανω και γυμναστικη νιωθω λες και κατεκτησα την κορηφη του Εβερεστ. Οπου δεις στη λιστα σιδερωμα να ξερεις οτι δεν το εχω κανει.
Αυτη ειμαι η μοναδικη εγω.
Τωρα ξερεις καποια μοναδικα χαρακτηριστικα μας και ειμαστε λιγο πιο πολυτιμες για σενα.

Μ. Πεμπτη καραντινισια

Πολυ, πολυ χαρουμενη ειμαι σημερα. Ειμαι ολη μερα στην κουζινα. Το προγραμμα ειχε τσουρεκια, βαψιμο αυγων και παγωτο. Και πετυχαν ολα!! Ποσο καμαρωνω για τα τσουρεκια μου δε μπορω να σου περιγραψω. Τσουρεκια του τα κανα του Δ να τον ρωταω "Δεν εγιναν τελεια;". Πολυ ΜΕ αρεσαν αφου! Μαλακα και μαστιχωτα, οπως μου αρεσουν.
Το παγωτο με 2 υλικα, κρεμα γαλακτος χτυπημενη σε σαντιγι κι ενα ζαχαρουχο μεσα. Και μετα προσθετεις ο,τι θελεις. Εγω εβαλα σπασμενα κομματια bueno. Πανευκολο και πολυ νοστιμο. Η μικρη ξετρελλαθηκε. Οταν πετυχαινω τοσο συνταγες νιωθω λες και ψηλωνω λιγακι. Κοκορευομαι πολυ.
Εχει ωραια μερα. Μοιρασαμε τσουρεκια στους γερμανους γειτονες μας και κουλουρακια αμμωνιας χθες και ειμαι βεβαιη οτι πλεον δεν αναρωτιουνται γιατι εχω τοσα κιλα. Φανηκε να ενθουσιαστηκαν (ή ειναι πολυ ευγενικοι, whatever). Η Ισμηνη κανει ποδηλατο μονη εδω εξω κι εγω καθομαι στο γραφειακι που εχω στο καθιστικο και χαζευω τα κιτρινα λουλουδια του κηπου. Πρεπει να απλωσω ενα πλυντηριο αλλα πολυ το αποφευγω.
Μ. Πεμπτη διαφορετικη απο τις αλλες.
Ολες οι μερες ειναι διαφορετικες απο τις αλλες. Και φαινονται μεγαλες.
Αλλα παντα μενουν τοσα πολλα ακομη που θελω να κανω. Δε θα μου φτασει η καραντινα, να ξες.
Και θα σου παραπονιεμαι οτι δεν προλαβα μετα.
Κι εσυ θα σηκωνεις το φρυδι και θα με λοξοκοιτας.
Ετσι θα γινει.
Εχω τοσα πολλα να κανω ακομη.
Κι ας μη με πιστευεις εσυ οτι δεν προλαβαινω.
Ειναι επειδη δεν εγκρινεις τους τεμπελικους ρυθμους μου, αλλα δεν πειραζει.
Μου ταιριαζει ολο αυτο.
Μ. Παρασκευη κανει να κανω γυμναστικη; Εφαγα απο ολα σημερα...

2 μερες χωρις τιτλο

Σαββατο 11 Απριλιου 2020 , Ober-Olm

Εχω να βγω απο το σπιτι απο τις 17 Μαρτιου. Ουτε σουπερ μαρκετ. Ο Δημητρης πηγαινει καθε 2 εβδομαδες.
Η Ισμηνη πριν 2 μερες αναρωτιοταν γιατι τωρα θελει να κανουμε πιο πολλα "ελληνικα" πραγματα. Φοβαται να μην ξεχασει την Ελλαδα, λεει. Την πειραζουν καποιοι οτι εγινε γερμανιδουλα και θα ξεχασει τα ελληνικα της και την Ελλαδα και τη στεναχωρει αυτο.
Ετσι σημερα φτιαξαμε πρωτη φορα Λαζαρακια. Τη μιση δοση, επειδη τσιγκουνευτηκα τη μαγια. Εχει γινει αναρπαστη :)
Συνεχιζω να ανακαλυπτω καινουρια λουλουδια στον κηπο μου. Εχουμε κοκκινες και κιτρινες τουλιπες! Καλλωπιστικη δαμασκηνια, ενα αλλο δεντρο γεματο ασπρα λουλουδακια που νομιζω ειναι αγριοκερασια, κατι χαμηλα μωβ λουλουδακια που τα βρηκα ως "βιγκα" στο ιντερνετ, καποια αλλα μικρα μωβ που μοιαζουν με μουσκαρι, ενα υπεροχο κιτρινο πυκνο με κιτρινα μικρα λουλουδια που δημιουργει κατι σαν φραχτη στον μπροστα κηπο και κισσο κι ενα σωρο αλλα αγριολουλουδα (νομιζω ειδα και 2 τριανταφυλλιες αλλα ακομη δεν ανθισαν να βεβαιωθω). Μαγικο να μπαινεις σε καινουριο σπιτι και την πρωτη ανοιξη να ανακαλυπτεις σιγα σιγα τον κηπο σου.
Εχουν μεινει καποιες κουτες με τουρλου τουρλου πραγματα μεσα. Διακοσμητικα, παλιες φωτογραφιες, ειδη για κατασκευες, κρεμες σωματος, καλωδια απο παλιες συσκευες, κρεμαστρες τοιχου αχρησιμοποιητες, κορνιζες αδειες, βαζακια, νηματα για πλεξιμο, επαγγελματικες καρτες απο το ιατρειο, μισοτελειωμενα τετραδια, παλιοι σκελετοι γυαλιων, μπρουτζινα διακοσμητικα κηπου και γενικα πραγματα που μαζευτηκαν με τα χρονια και δεν ξερεις πως να τα τακτοποιησεις. Αυτο κανω αυτες τις μερες. Και ακομη σκορπια εδω κι εκει ειναι.

Κυριακη 12 Απρ. 2020,  Ober-Olm

Μενουν στη μεση οι αναρτησεις. Παρεμβαινει η ζωη.
Θα ερθεις παρεα για τσιγαρο;
Θα δουμε ταινια μαμα;
Κι αφηνω ανοιχτο το λαπτοπ με σκεψεις στον αερα.
Εχω ανοιχτη την μπαλκονοπορτα. Ακουγονται πουλια απο εξω.
Η Ισμηνη εβαλε τιμωρια τον εαυτο της επειδη μαλωσε με τον Φρεντυ και ειναι για μια ωρα στον πισω κηπο μονη της.
Πρεπει να σηκωθω να απλωσω και να ανεβασω τα στεγνα πλυντηρια πανω. Και να ψησω μπουτακια κοτοπουλο. Να τα κανω με πουρε ή με ρυζι;
Πρεπει να βγαλω και τα καλοκαιρινα της Ισμηνης. Φοραμε ηδη κοντομανικα. Ας της χωρανε τα περσινα της!
Ο Φρεντυ κυνηγαει μια μυγα.
Σημερα ειναι Κυριακη του Πασχα για τους καθολικους.
Ενα ραχατι σημερα η μερα.
Δεν μπορω να μαζεψω τις σκεψεις μου να γραψω κατι με ροη.
Ατιθασες οι εικονες, οι λεξεις σημερα
Ακουω ραδιοφωνο. Σκεφτηκα οτι κι εγω εδω ακουω σταθμους με ελληνικα τραγουδια, ενω στην Ελλαδα ακουγα περισσοτερο ξενη μουσικη.
Σερνεται η Κυριακη αυτη.

η θεση τους

Δυσκολευει λιγακι η κατασταση, ετσι;

Συγκεντρωνομαι σε οσα καταφερνουμε.... εχουμε ενα προγραμμα μεσα στη μερα, με διαβασμα και υποχρεωσεις, λιγη γυμναστικη, λιγες κατασκευες και μικρες συνηθειες που ξεχωριζουν τις καθημερινες απο τα Σαββατοκυριακα. Αυτο το ατσαλο προγραμμα με βοηθαει πολυ. Πανω που πηγα να χτισω μια ρουτινα εδω και να χωθω μεσα να νιωσω ασφαλεια, ηρθε ολο αυτο και θολωσαν παλι τα νερα.  Κι ετσι ξεγελιεμαι οτι υπαρχει μια ροη. Εχουν αρχισει πολλα πραγματα να εχουν τη θεση τους. Μετα απο τοσο μεγαλη μετακομιση, δυσκολα βρισκουν "τη θεση τους" τα πραγματα. Βαζεις τους καφεδες αριστερα στο ντουλαπι διπλα απο το ψυγειο, αλλα μετα νομιζεις οτι ειναι πιο βολικα στο ραφακι διπλα απο τον φουρνο. Αλλα τελικα μετα απο ενα μηνα καταλληγεις οτι εκει που τα ειχες βαλει αρχικα βολευαν περισσοτερο. Κι ετσι κανουν γυρες τα πραγματα μεσα στο σπιτι για αρκετους μηνες μεχρι να βρουν "τη θεση τους". Σπουδαιο πραγμα να βρισκεις τη θεση σου. Νομιζω οτι και τα αψυχα φλιτζανια και η ζαχαρη και το αλευρι ειναι χαρουμενα οταν βρισκουν τη θεση τους. Ή ετσι θελω να σκεφτομαι.
Οι πρωινη βολτα με τον Φρεντυ ειναι καλυτερη απο την απογευματινη. Ειμαι ολομοναχη εξω. Βαζω τα ακουστικα, ακουω μουσικη και χθες εβαλα και αρωμα να το μυριζω. ( Μου τελειωσε το αρωμα μου. Elle-Emporio Armani. Θα σου γραψω αλλη μερα για το αρωμα μου. Ειναι αυτο που μυριζει Κατερινα. Απο τα φοιτητικα μου χρονια ως τωρα) Ηθελα να βαλω και λιγο ρουζ και λιγο λιπγκλος, αλλα ντραπηκα να το κανω. Οταν εφτασα στα αλογα σταθηκα και τα χαζευα. Ο Iron ειναι το αγαπημενο αλογο της Ισμηνης. Ενα μαυρο αλογο, με λιγο ασπρο στη ραχη του και μιση ξανθια ουρα. Στεκοταν ορθιος στη μεση και με κοιτουσε. Λες και με ρωτουσε γιατι ειμαι μονη.  Ή με ρωτουσε αν νιωθω διαφορετικα που ειναι Κυριακη. Ειναι παντα αλλιως οι Κυριακες. Παντα σαν τελος. Ποτε σαν αρχη.
Την καταφεραμε κι αυτη την βδομαδα. Ο Δημητρης μου αγορασε γκαζακι και πινω παλι ελληνικο καφε τα πρωινα. Οταν ολο αυτο τελειωσει θα βγω να αγορασω ενα καινουριο μπρικι. Το χρειαζομαι.
Και ισως αυριο βαλω ρουζ και λιπγκλος στη βολτα με τον Φρεντυ.
Οι Δευτερες εχουν παντα τη γευση της νεας αρχης.