Στην εγκυμοσυνη ακουγα για αλλες εγκυες που δεν ηταν στα καλυτερα τους ψυχολογικα και απορουσα.
"Ειναι χαζες;;" σκεφτομουνα ...." Μας συμβαινει το ομορφοτερο πραγμα στον κοσμο κι αυτες εχουν ορεξη για γκρινιες και για κλαματα;;"
Ποσο αυστηρη μπορω να γινω καποιες φορες οταν δεν εχω βιωσει κατι! Ακουγα και για την επιλοχειο καταθλιψη αλλα πιστευα οτι εγω θα προσπερασω πανηγυρικα, οπως εκανα και στην εγκυμοσυνη που ουτε νευρα ειχα ουτε καταθλιψη. Ελα ομως που δεν ειναι δικες μας επιλογες αυτα!
Στην κλινικη η πρωτη μερα ηταν σχετικα ηρεμη. Απο την δευτερη ο πολυ κοσμος αρχισε να με κουραζει. Αρχισα να αναρωτιεμαι αν ειμαι μονο εγω αχαριστη και ευχομαι να μην εχω αλλες επισκεψεις. Δεν με κουραζαν σωματικα. Ειχα μια τεραστια αναγκη να μενω μονη ομως. Δεν σκεφτομουν τιποτα τις ωρες που εμενα μονη. Ενα κενο! Ουτε την μπεμπα σκεφτομουν. Ειχα την τυχη να ειμαι σε μονοκλινο. Δεν ξερω αν θα αντεχα να το περασω ολο αυτο με μια αγνωστη "συγκατοικο". Νομιζω δεν ειμαι απαιτητικη ως ανθρωπος, αλλα αν ημουν σε δικλινο, τρικλινο ή τετρακλινο θα ικετευα τον Δ μου να αλαξουμε και να μπω σε μονοκλινο. Ισως και να τσιριζα διεκδικωντας το :)
Το τελευταιο απογευμα που ημουν στην κλινικη, ηρθε η παιδιατρος για την επισκεψη της ημερας να με ενημερωσει για την υγεια της μπεμπας και μου ειπε οτι ανεβασε ικτερο και θα χρειαστει να μπει για φωτοθεραπεια. Οι συγγενεις δεν εχουν το μυαλο να σε γλυτωσουν απο το αγχος. Αγχωνονται μαζι σου και φορτιζεται η ολη ατμοσφαιρα. Οταν εφυγαν ολοι, μετα το επισκεπτηριο, κλειστηκα στην τουαλετα και εκλαιγα γοερα. Δεν θυμαμαι να εχω ξανακλαψει ετσι στη ζωη μου. Ηθελα να κλαψω να ξεθυμανω. Να φυγει ολη αυτη η η φορτιση που ενιωθα. Αντι να ηρεμω ομως τοσο εκλαιγα πιο δυνατα. Τοσο που καποια στιγμη σκεφτηκα οτι δεν θα σταματησεω μεχρι να ξημερωσει. Με το ζορι και πολλες βαθυες αναπνοες προσπαθησα να συνελθω κατα τις 1 τα ξημερωματα που επρεπε να παω στην φωτοθεραπεια να θηλασω την μικρη μου. Ευτυχως η μαια που με υποδεχτηκε εκει ηταν τοσο ζεστος ανθρωπος που γυρισα στο δωματιο πολυ πιο ηρεμη και εξανλτημενη πλεον.
Το αλλο πρωι ευτυχως μας ανακοινωσαν οτι ο ικτερος κατεβηκε και θα μπορουσαμε να παρουμε την μικρη μας σπιτι. Εκει αρχισε το αγχος πως θα ειναι τα πραγματα στο σπιτι. Στο σπιτι ειχαμε αναλαβει την μικρη εγω, η πεθερα μου, η μαμα μου και ο Δ. Και οι 4 ειχαμε αποψη για το τι ειναι σωστο και τι οχι και φανταζεστε την ενταση που υπηρχε στην αρχη. Ευτυχως καταφεραμε μεσα σε πολυ λιγες μερες να εχουμε ενα ισορροπημενο αποτελεσμα. Κι αυτο με την υπομονη και τις μικρες υποχωρησεις ολων μας. Η μονη πιο αντιδραστικη ισως να ημουν εγω. Το εχω αυτο ως χαρακτηριστικο. Φανταστειτε τωρα με τις ορμονες να χοροπηδανε.
Ευτυχως η μικρη μου ειναι σε γενικες γραμμες πολυ βολικο μωρακι και σε 1-2 μερες συνηλθα και πιστεψα οτι εφυγε και αυτη η "επιλοχειος καταθλιψη". Αμ δε! Ευτυχως ομως δεν ειναι οπως τις πρωτες μερες. Ερχονται βεβαια στιγμες που τα βλεπω ολα μαυρα και θελω να βαλω τα κλαματα χωρις λογο. Ειναι ομως και κατι μερες που γεμιζει φως η ζωη και μου φαινονται ολα υπεροχα!!
Ειμαι απο τους πολυ τυχερους ανθρωπους κι εχω την μητερα μου και την πεθερα μου υγιεις και προθυμες να με βοηθησουν για οσο χρειαζεται. Δεν ξερω με πιο τροπο να τις ευχαριστησω για την προσφορα τους και την υπομονη τους !!! Ο,τι και να πω ειναι λιγο.
Ενα ακομη πελωριο ευχαριστω χρωσταω στην αδερφη μου που εχει καταξοδευτει με το να παιρνει του κοσμου τα καλα στην μικρη μας. Για παραδειγμα, της ζητησα να μου παρει μαξιλαρι θηλασμου οταν ημουν στην κλινικη, επειδη πονουσε η πλατη μου οταν την θηλαζα και μας πηρε μαξιλαρι 100 ευρω!!! Αυτη την γυναικα και τον αντρα της θα εχει την τυχη να εχει νονους η μπεμπουλα μας (ναι Βικυ, καλα διαβασες. Το συμφωνησαμε απλα ξεχασα να σε ενημερωσω.:) ... λειπατε και Κωνσταντινουπολη και χαθηκαμε).
Ενα ακομη ευχαριστω στον μπαμπα μου, που ενω τρεχει σε δουλειες ολη μερα, παντα βρισκει το κουραγιο κι ερχεται και βγαζει βολτα τα απογευματα την Φλαπυ και τρεχει και μενα στον γιατρο ( ειχε κανει φλεγμονη η τομη της καισαρικης μου και εδω και 2 εβδομαδες πηγαινω καθημερινα στον γιατρο μου για αλλαγες!) οταν δεν μπορει ο Δ μου.
Και τελος ενα τεραστιο ευχαριστω στον Δ μου!! Εδω και 9-10 μηνες τρεχει απο το πρωι ως το βραδυ και ειναι πανταχου παρον!! Το χερι ειναι μονιμως στην τσεπη και ολο ζηταμε και περισσοτερα! Ολο αυτο το διαστημα εκανε τα ψωνια του σπιτιου, ειχε αναλαβει την Φλαπυ, εβαζε πλυντηρια, απλωνε, συμμαζευε, εκανε μαστορεματα, ετοιμασε το δωματιο της μπεμπας κι ετρεχε για τα παντα!! Μην φανταστειτε οτι εγω του τα ζητουσα ολα αυτα. Οχι δεν ειμαι τετοια σκυλα. Αντιθετως. Αυτος ειναι λιγακι υπερπροστατευτικος και δεν μου επετρεπε να κανω τιποτα!! Μα περισσοτερο θελω να τον ευχαριστησω για το αγγελουδι που μου χαρισε!!! Ειναι ευλογια να κανεις οικογενεια με εναν τοσο καταπληκτικο ανθρωπο που αγαπας τοσο πολυ. Νιωθω να ποναω μερικες φορες απο ολα αυτα που νιωθω γι' αυτον τον ανθρωπο!! Αν γνωριζατε τον χαρακτηρα του και βλεπατε την υπομονη που κανει τωρα με τα νευρα μου θα του δινατε βραβειο :):)
Τεραστια αναρτηση..... κι αν δεν ειχα δουλεια σε λιγακι δεν θα τελειωνα εδω. Εχω τοσα πολλα να βγαλω ακομα!
. . . . . .
υ.γ. Την μουσικη την εκλεψα απο την anima. Δεν ειναι η πρωτη φορα εξαλλου, το ιδιο ειχα παθει οταν ειχα ακουσει το "Song for a secret garden" στο μπλογκ της.
