Η αληθεια ειναι οτι η τουρτα παραηταν τραγανη για να αποκαλειται τουρτα. Ξεχασα να ραντισω τα μπισκοτα με γαλα και χυμο. Σε γευση ηταν πολυ νοστιμη. Τα σχολια δεν ηταν πολυ ενθαρρυντικα. Σε γευση υπεροχη, αλλά.....και υπηρχαν διαφορα "αλλά". Ενταξει, δεν θα κανω εγω την τουρτα για τα γενεθλια της μικρης. Θα παραγγειλω μια με σχεδιο και για τους υπολοιπους θα παραγγειλω άλλη μια σε κομματια. Το ειχα αποφασισει το Σαββατο το βραδυ.
Κι εκει που επινα τον καφε μου την Κυριακη πρωι και τσιμπησα αλλο ενα κομματι τουρτιτσα, μου ηρθε μια ιδεα. Τι θα γινοταν αν μια φορα γινομουν τολμηρη και ρισκαρα να κανω εγω την δευτερη τουρτα για τα γενεθλια της μικρης μου; Τι πιο τραγικο απο το να μην βγει νοστιμη; Ποτε δεν μου εχω εμπιστοσυνη οταν εχει να κανει με κοσμο. Αυτοεκτιμηση στο πατωμα.
Ετσι αλλαξα γνωμη. Φετος θα ρισκαρω. Θα την φτιαξω την τουρτα. Κι ας ειναι πιο σιγουρο και ξεκουραστο να παραγγειλω απο αλλον. Θα το χαρω πολυ αν τελικα πετυχει. Κι αν δεν πετυχει, τι ειχαμε τι χασαμε. Θα την κανω. Και μακαρι να τολμησω ξανα και ξανα. Τα 37 ειναι καλη ηλικια να αρχισω να πιστευω λιγο παραπανω σε μενα. Τι; Αργησα; Γιατι, εσυ απο ποτε πιστεψες στον εαυτο σου;....Μη μου πεις!....Εμενα γιατι μου παιρνει τοσο χρονο; Ελα, κοψε τα σαχλα σχολια. Δεν εχω ορεξη σημερα. Θα την κανω σου ειπα. Παει και τελειωσε, οπως λεει και η Ισμηνη.
η τουρτα γενεθλιων του αγοριου μου απο προχθες
κι ωραιες μπριζολιτσες λαιμου με πατατες, ντοματα-πιπεριες στη γαστρα
σου ανοιξα την ορεξη ετσι;; Μη φας. Ειναι αργα. Καλο σου βραδυ
Στο φαναρι της Νομαρχιας σταματησα στο κοκκινο και χαζεψα τον γκριζο ουρανο της Θεσσαλονικης. Φυσουσε, εγω ειχα αργησει στο ραντεβου μου και το απογευμα εχω ενα καρο δουλειες. Ενιωθα μεγαλη χαρα. Θα συναντουσα αυτες τις γυναικες που, λογω καποιων κοινων εμπειριων βρεθηκαμε πριν ενα χρονο σχεδον και καταφεραμε να νιωθουμε η μια την αλλη κατι σαν φιλη. Το ραντεβου ηταν στο Azzuro. Απο τα μαγαζια που δεν συμπαθω καθολου. Παρολο την υπεροχη θεα στη θαλασσα.
Το φαναρι αναψε πρασινο κι εγω χαμηλωσα τη μουσικη να δω αν ακουγεται ο θορυβος που ακουγα χθες στο αυτοκινητο. Δεν ακουσα τιποτα. Συνεχισα να αγαπω τον γκριζο ουρανο. Διπλα μου σταματησε ενα κοκκινο, σαν Punto εμοιαζε, αλλα δεν ειμαι και καλη στο να ξεχωριζω μαρκες. Καστανα γυαλιστερα μαλλια με ξανθες ανταυγιες, μαζεμμενα σε μια, εντονα τραβηγμενη, κοτσιδα. Διακριτικο μακιγιαζ, ωραια επιδερμιδα και προσεγμενο μανικιουρ. Ειχε και τα γυαλια ηλιου στο κεφαλι κι απορησα αν ειχε καπου ηλιο σε κοντινη ακτινα απο την Θεσσαλονικη ή τα φοραει σαν κοκκαλακι για να φυλακισει λιγο απο τον Αυγουστο που περασε στην καθημερινοτητα του Σεπτεμβρη της. Πολυ ομορφη κοπελα. Αλλα κατι στα ματια της μου εδειχνε μια ελειψη. Ελειψη αγαπης; Ελειψη χρονου γι' απολαυσεις; Ελειψη φιλων, Ελειψη διαθεσης να ασχοληθει με τον λιγο πιο μεσα εαυτο της; Ποιος ξερει. Γυρισα να ασχοληθω με τα δικα μου. Τι μου εφταιγε η κοπελα να ασχολουμε ετσι αδιακριτα με την ζωη της.
Μου ηρθε η εικονα της πρωινης βροχης. Η Ισμηνη σηκωσε οσο ψηλα μπορουσε την ομπρελα της για να με "προστατεψει" απο την βροχη. Εγινα σαν τον κουασιμοδο και περπατησα για λιγο ετσι πλαι της. Τι χαρα ειχε που με προστατευε. Που να ηξερε απο ποσα με προστατευει. Ουτε που φανταζονται τα παιδια ποση γνωση κουβαλουνε.
Let it rain all night long,
Let my love for you go strong,
As long as we're together
Who cares about the weather?
Την αφησα στο σχολειο, μου εδωσε ενα πεταχτο φιλι στο στομα κι εφυγα. Ευτυχισμενες και οι δυο που ειναι Παρασκευη σημερα. Το βραδυ θα φτιαξουμε "κρυφα" τουρτα στον μπαμπα και της υποσχεθηκα να βουτηξει το δαχτυλο μεσα στην σοκολατα. Κλεινει ο κυκλος για ακομη ενα Σαββατοκυριακο. Θα περιφερομαι στα ορια του μικροκοσμου μου με μια πορτοκαλι ποδια φτιαχνωντας αναμνησεις με μυρωδιες και μουσικη. Σπιτικη τουρτα, σπιτικο φαι, σπιτικο ψωμι, σπιτικα τυροπιτακια....
Κατι μου λεει οτι κοντευω να σε πεισω πως ειμαι νοικοκυρα. Εκτος αν με γνωριζεις χρονια. Δεν την πατας ευκολα.
Listen to the falling rain, Listen to it fall, And with every drop of rain, I can hear you call, Call my name right out loud, I can here above the clouds And I'm here among the puddles, You and I together huddle.
Σημερα ο υδραργυρος εφτασε τους 28 κι εγω, οταν πηγα να παρω την μικρη απο το σχολειο, ηθελα να την παρω και να μπουμε στο αμαξι και να ξεκινησουμε για βορεια. Δεν ξερω που βορεια. Να ξεκινησουμε και να σταματησουμε καπου με 15° C, με πολλα φυλλοβολα δεντρα, με σπιτια χτισμενα με πετρα και ξυλο και καθαρο αερα. Αντ'αυτου, αφησα την μικρη στη μαμα μου και ηρθα στη δουλεια. Πρωτο ραντεβου η φιλη μου η Μ. "Σταματησε να φοβασαι και να τα σκεφτεσαι συνεχεια. Αυτο που φοβομαστε το προκαλουμε κι ερχεται." ειπε στον μπαμπα της, που αγχωνεται πολυ για τα επαγγελματικα. Κι εγω εχω αφεθει σε ολες τις φοβιες μου τελευταια. Ολος ο αρνητισμος εχει συσσωρευτει πανω μου και μερικες φορες νιωθω οτι δεν θελω να δω κανεναν ή να μιλησω σε καποιον, μην ειναι κολλητικο και τον κολλησω. Το Σ-Κ πηγαμε Σερρες για ενα παιδικο παρτυ και περασα πολυ ομορφα. Το να επιστρεφω ομως Κυριακη βραδυ και να δουλευω μετα πρωι-απογευμα Δευτερας, με σκοτωνει. Εχει ενα τεταρτο που αποφασισα να τα δω ολα θετικα. Και δεν σου λεω τι Γολγοθας ειναι αυτο για μενα αυτη τη στιγμη. Θα το προσπαθησω. Το πολυ να πω το βραδυ, "Οκ Κατερινα απετυχες. Προσπαθησες ομως."
Εχω λιγες ωρες ακομη να ονειρευτω μια Δευτερα γεματη στοχους. Απο αυτες τις κιτρινες Δευτερες που συνηθιζα να αγαπω. Εχω μια ολοκληρη εβδομαδα να διοργανωσω και ενα Σαββατοκυριακο που θα μεινω σπιτι απο το πρωι ως το βραδυ φτιαχνωντας τυροπιτακια και τουρτα στον Δ που εχει γενεθλια. Τι κακο κι αυτο να θελω να κλεινομαι στο σπιτι μου ολο τα φθινοπωρινα Σαββατοκυριακα. Μετα το καλοκαιρι δεν ξεκουνιεμαι ευκολα. Ειδικα για βραδινη εξοδο. Αντε για καμια εκδρομουλα, καμια μεσημεριανη ταβερνιτσα με φιλους. Κι αυτο μη μου το βαζεις απανωτα Σαββατοκυριακα σε παρακαλω. Θα αρχισω να ουρλιαζω.
Αυτη τη Δευτερα πρεπει να κανω τη διαφορα. Να ριξω λιγο χρωμα σε καποια ξεθωριασμενα ονειρα. Να ονειρευτω απο την αρχη. Να κανω χωρο για προοπτικες. Κατι θα σκεφτω.
Για πολλους, οπως διαβαζω και παρατηρω, αυτο το φθινοπωρο επιφυλασσε ουσιαστηκες αλλαγες. Και ειναι πολυ ενδιαφερον να βλεπεις ενα παιδι πεντε χρονων να μπορει να προσαρμοστει σε ενα καινουριο περιβαλλον στο σχολειο, με νεους συμμαθητες και νεες δασκαλες. Και να βρισκεις τον εαυτο σου τοσο απροετοιμαστο να δεχτει καποιες αλλαγες. Μα τοσα χρονια εμπειριας δεν βοηθανε πουθενα; Ονειρα που ναυαγησαν, νεες προοπτικες, νεα δεδομενα, μετακινησεις και ταξιδια του Δ. Τουτο τον Σεπτεμβρη ενιωσα την αναγκη να συγκεντρωθω πολυ στην οικογενεια μου. Ο Δ και η μικρη μου εχουν την δυναμη να με κανουν να νιωθω ασφαλεια και δυναμη. Ειμαστε μια ομαδα οι 3 μας που, κυριως οσο μεγαλωνει η Ισμηνη, νιωθω να ειναι ολο και πιο σαφη τα ορια της. Να καταφερνει να γεμιζει και να αδειαζει πιο οργανωμενα πια. Γιατι, να σου πω την αληθεια, αργησα λιγακι να οριοθετηθω. Για καποιο λογο μου παιρνει πολυ χρονο να ερμηνευσω με διαυγεια τις σχεσεις στη ζωη μου.
Δεν ειναι η πρωτη φορα που παρατηρω οτι τελικα ειμαι πολυ κλειστο ατομο. Οταν τα βρω αληθινα σκουρα, ουτε στον εαυτο μου δεν ανοιγομαι. Απο ντροπη. Ντρεπομαι πολυ. Ετσι κι εγω, τα εβαψα ολα μπλε-καφε-μπεζ-χρυσο και απλωνομαι μεσα στον μικροκοσμο μου για να καταφερω να επαναπροσδιοριστω. Να θυμαμαι οτι οταν απογοητευομαι απο κατι, σημαινει οτι ειχα γοητευτει απο αυτο καποτε. Κι αυτο ειναι απο μονο του υπεροχο. Κλεινω για λιγο τον κυκλο, οπως λεει και η αγαπημενη μου Κατερινα. Ζοριζομαι πολυ και μονο με κλειστες τις πορτες νιωθω οικεια και ασφαλης. Ο Σεπτεμβρης μου φευγει. Χθες εκανα τον πρωτο γαλλικο φουντουκι στη δουλεια. Μου ειχε λειψει τοσο το αρωμα του. Δεν πηρα ακομη τις φετινες μου κουπες. Ηθελα και μια καινουρια ομπρελα φετος. Κουπες και ομπρελα ο στοχος για σημερα. Ειδα αυτη χθες. Μα δεν δινω 10 € για μια κουπα. Η ερευνα συνεχιζεται. Μικρε μικρες αλλαγες καθε Σεπτεμβρη για να ειμαστε εν μερει προετοιμασμενοι για τυχον μεγαλες. Πιανει αραγε;
Το προγραμμα ακομη ειναι αστατο. Δεν ξερω τι εχω να κανω σημερα και τι την επομένη. Ξαφνικα επαγγελματικα ταξιδια, συνελευσεις γονεων, παιδιατροι και πολλα άλλα. Σε λιγοτερο απο μηνα ειναι και τα γενεθλια της μικρης κι αποφασισαμε τελικα να τα κανουμε σε παιδοτοπο. Ειναι πιο οικονομικο και ξεκουραστο. Ασε που νομιζω και η μικρη θα το χαρει περισσοτερο εκει. Για εμενα ειναι λιγο βαρετο, αλλα για την Ισμηνη παραμενει ενας ατελειωτος κοσμος παιχνιδιου κι αυτη τη φορα θα εχει και ολους τους φιλους της μαζι.
Κι εκει που χαζευα ιδεες για εναλλακτικα παρτυ και δωρα, επεσα πανω σ'αυτη την εικονα.
Το ερωτευτηκα. Θα της φτιαξουμε κουκλοσπιτο απο κουτια παπουτσιων. Κατι φτιαγμενο απο εμας. Τιποτα δεν συγκρινεται με το χειροποιητο. Ελπιζω να το χαρει κι εκεινη πολυ. Θα γινει υπεροχο!
Κατα τα πασα πιθανοτητα θα γεμισει με ιπποτες και αλογα μεσα, αλλα δεν εχει σημασια. Θα το χαρει πολυ. Επελεξε και το θεμα του παρτυ. Simba & Nala.
Ξεκιναει η προετοιμασια λοιπον. Αυριο θα κανω την επιπονη λιστα καλεσμενων, που ευχομαι να μη βγουν παλι 80 ατομα οπως περσι. Η νονα Βικυ θα κανει προσκλητηρια και ισως κανενα διακοσμητικο με λιονταρια και ειμαστε ετοιμοι.
Εξω εχει ξεκινησει μια υπεροχη μπορα. Εβαλα τη λιστα DeeDee να ακουω. Δυσκολευομαι τελευταια, δεν ξερω αν το προσεξες. Ειναι κι ενα βιβλιο που διαβαζω που εχει θεμα τις σχεσεις γονεων-παιδιων και ειμαι στο τελος και νομιζω πολυ με εχει φορτισει. Και νιωθω και ανυμπορη. Και θελω να το τελειωσω και να παω να βρω την Κ, επειδη εχω πολλα να της πω.
Δευτερα σημερα. Εγω αγαπω τις Δευτερες, θυμασαι; Αντε, σηκω ν' αγαπησουμε και την σημερινη.
Πρωι πρωι της εβγαλα να διαλεξει αναμεσα σε 3 φορεματακια, ποιο να βαλουμε για τον αγιασμο. Δεν τα καταφερα ομως. Επεμενε οτι δεν ηθελε φορεμα. Καταλληξαμε σε ενα ομορφο σετ κολαν-πουκαμισας. Ευτυχισμενη και με λιγη αγωνια νομιζω, ξεκινησαμε για την πρωτη μας μερα στο μεγαλο σχολειο. Νηπεια φετος και το μπαρμπαδελακι μου γινεται κοπελιτσα και λιγο πιο ανεξαρτητη οσο περναει ο καιρος. Την παρατηρουσα πολυ ολο το καλοκαιρι. Ασε που κοψαμε την βραδινυ πανα μεσα σε μια εβδομαδα, που το ειχα τοσο αγχος αν θα τα καταφερουμε. Η χθεσινη μερα ηθελα να ειναι ολη μερα σαν γιορτη. Να την κανω πολυ ξεχωριστη για εκεινη.
Το μεσημερι ομως, μου τηλεφωνει ο Χ και μου λεει "Πεθανε χθες ο μπαμπας της Π. Το απογευμα ειναι η κηδεια". Κι εκει εχασα το κεφι μου. Με επιασε ενα σφιξιμο στο στομαχι. Οσο καθομουν για καφε στο Evans ενω η μικρη επαιζε στον παιδοτοπο, μου ερχοντουσαν μονο ασχημες σκεψεις. Αφησα την μικρη στην αδερφη μου και επεστρεψα σπιτι να ετοιμαστω. Τη μιση ωρα που ξαπλωσα στριφογυριζα με εφιαλτες. Τι στο καλο. Ουτε οταν πεθανε η θεια μου δεν εβλεπα εφιαλτες. Τι με επιασε τωρα. Μια μαυριλα και απαισιοδοξια με πλημμυρισε. Ειναι ωραιο να εχεις ανθρωπους που να σου λενε "Εχω την μερα ελευθερη για σενα. Μπορεις να με χρησιμοποιησεις οπως θελεις." Τι απολαυστικο να μπορεις να προσφερεις ετσι τον εαυτο σου.
Κατηφοριζοντας στα νεκροταφεια ελεγα να περασω απο τον ταφο της θειας μου. Εμεινα να χαζευω για λιγο την υπεροχη θεα της Θεσσαλονικης απο εκει πανω. Δεν πηγα στον ταφο. Η θεια μου δεν ειναι εκει. Μπηκα στο αυτοκινητο και προσπαθουσα να βρω τροπους να μου φυγει αυτο το σφιξιμο. Ηταν επειδη αφησα την Ισμηνη, ενω της ειχα πει θα ειμαστε ολη μερα μαζι; Ειναι επειδη καθε θανατος σου δινει ευκαιρια να σκεφτεις που αναλωνεσαι; Επειδη δεν με πληρωσε προχθες η Σ.; Ξαναδοκιμασα να κλεψω λιγο απο την ομορφια του Θερμαικου να καταπιω. Τιποτα. Ενιωθα αγχωμενη αλλα ταυτοχρονα και ικανοποιηση που μπορουσα να ειμαι διπλα στην Π. και τον Χ.
Επεστρεψα λιγο πριν νυχτωσει και βρηκα την μικρη να παιζει στον πεζοδρομο με τους φιλους της. Μαζευτηκαμε νωρις, κοιμηθηκε νωρις και εκατσα στην γωνια του γκρι καναπε που με βολευει. Θα ηθελα να μην δουλευα την επομενη. Να ειχα μονο να ασχοληθω με το σπιτι μου, με τις ετοιμασιες της μικρης για το σχολειο και για τη λιστα του σουπερ μαρκετ. Τιποτα αλλο να μη σκεφτομαι.
Και μετα σκεφτομαι οτι, μια γυναικα που δεν δουλευει και ειναι σπιτι καθε μερα, θα ευχεται να ειχε ενα γραφειο να παει, να αλλαξει η διαδρομη της απο το σουπερ μαρκετ, τον ψαρα και τον μαναβη. Να σκεφτει κατι διαφορετικο, περα απο το αυριανο φαγητο και τα πλυντηρια. Γινομαι αχαριστη το ξερω. Χθες ομως ειχα τετοιο σφιξιμο που, με μεγαλη ευκολια, θα αλλαζα τη θεση μου, με μια γυναικα νοικοκυρα χωρις δουλεια.
Σηκωθηκα στις δεκα το βραδυ κι αποφασισα να φτιαξω πιτακια με φετα κι ελιες για την μικρη στο σχολειο. Ολο κατι τυχαινει αυτες τις μερες και αναβαλω συνεχεια πραγματα. Αυτα τα πιτακια ηταν να τα φτιαξω απο την Τριτη. Σημερα ελεγα να παω να δω την Κ. Ολο αναβολες.
Εψησα τρεις φουρνιες πιτακια φιλε μου. Ενιωθα περηφανη σημερα η μανα που εχει κατι σπιτικο η Ισμηνη να φαει στο σχολειο της. Δεν ειμαι πολυ τυπικη σε τετοια και το περηφανευομαι οταν συμβαινει.
Σημερα ξημερωσε χωρις μπαμπα η Π κι εμεις πηγαμε πρωτη μερα νηπεια. Άλλα τελειωνουν, άλλα αρχιζουν. Ειναι αγρια η ζωη. Θα τολμησω να την πω γοητευτικη. Επειδη ειμαι απο την καλη μερια του ρεματος αυτη τη φορα. Βαλαμε τα καινουρια σπορτεξ, t-shirt, κολαν και ξεκιναμε. Βοηθα λιγο κι εσυ να χρωματισουμε αυτο το φθινοπωρο. Ζορι
κα τα κοβω τα πραγματα.
Ανα διαστηματα ποναει τοσο το κεφαλι μου που κλεινω τα ματια για να το αντεξω. Τι κολλημα να μη θελω να παιρνω παυσιπονα, ενω χωρις αντικουνουπικο και Fenistil δεν κανω βημα. Θελω να τελειωσουμε γρηγορα γρηγορα με τα μπανιαρισματα το βραδυ, να κοιμηθει γρηγορα η Ισμηνη, να αποφασισω τι στο καλο να της βαλω αυριο στον αγιασμο και πως θα την πεισω οτι δεν ειναι καλο να παμε με σορτσακι και t-shirt, αφου ουτε εγω δεν βρισκω την αληθινη απαντηση σ'αυτο το "γιατι" που θα ακουσω.
Επισης θελω να σκεφτω μια ευκολη κι ανεξοδη ιδεα για να περασουμε σουπερ στα γενεθλια της σε λιγοτερο απο ενα μηνα. Σκεφτομουν καμια παρασταση με λιγους φιλους στο πλανηταριο και τουρτα στο σχολειο.
Οι βροχες σταματησαν. Βραδιαζει νωρις. Ο πονοκεφαλος υποχωρει λιγακι.
Οπως ειπε και η Αννιω, νιωθω κι εγω λιγακι ξεκουρδιστη μεχρι να βρω τους ρυθμους μου. Να μπουμε στην ασφαλεια μια προγραμματισμενης καθημερινοτητας και ολα να εχουν τον χωρο και τον χρονο τους.
Η Βικυ μου ειπε οτι εχω πανω απο χρονο να παω Αρναια. Κι ενω μου θυμωνω που αλλο ενα καλοκαιρι δεν καταφερα να παω, νιωθω σαν να ημουν εκει πριν λιγους μηνες. Και να φανταστεις στις αρχες του καλοκαιριου ονειρευομουν μια εβδομαδα ολοκληρη στην Αρναια για διακοπες. Θα ερθει η μερα, που ετσι χωρις προγραμμα, θα κλεψω τη στιγμη και θα φυγω. Φθινοπωρο, καλοκαιρι, χειμωνας, δεν εχει σημασια.
Το αγαπημενο τραγουδι της μικρη γι'αυτο το καλοκαιρι ειναι το Mammy blue και μετα το Luglio. Ξανα και ξανα και ξανα σε καθε καλοκαιρινη μας διαδρομη.
Ετοιμη για τον αυριανο αγιασμο.
Οι μερες του καλοκαιριου τελειωσαν επισημως.
Κυριακη ξυπνησαμε πρωι πρωι, βαλαμε τις γαλοτσες μας και ημασταν ετοιμοι για τον Κτημα Ζιωγα. Θα πηγαιναμε να δει η μικρη αλογα απο κοντα, που τοσο τα αγαπαει. Καποια ατομα ομως απο την παρεα δεν ηθελαν να το τολμησουμε , επειδη εβρεχε συνεχομενα. Κι ετσι καταλληξαμε ολη η παρεα για καφε στο Πλανηταριο και μετα για φαγητο στο Περεκ στο Μονοπηγαδο.
Εβρεχε, εβρεχε, εβρεχε κι εγω ενιωθα ευτυχισμενη. Απολαμβανα διαρκως την βροχη και την γλυκια αισθηση να ειμαι με αγαπημενους ανθρωπους. Να εχουν στησει τα μικρα μας στη γωνια του τραπεζιου τα playmobil τους κι εμεις οι μεγαλοι να λεμε οσα εγιναν τον πολυ καιρο που ειχαμε να βρεθουμε ολοι μαζι.
Σημερα ξυπνησα με ηλιο και λιγο αερακι. Φοραω ενα τιρκουαζ μπουφανακι απο χθες που μου θυμιζει την Constanta μου και καλοκαιρακια στο Safari με την Πεννη και την Αννα. Το μεσημερι εκανα αγκαλιτσες με το βατραχακι μου και φευγοντας αρχισε παλι η βροχη. Αυτη η φθινοπωρινη βροχη που ξεδιψαει το χωμα. Και βρεχει και βρεχει και βρεχει και φανταζεσαι πως νιωθω.
Αυριο σκεφτομαι να μπω στο facebook. Μην απορεις, δεν περασαν κιολας 99 μερες που σου ειχα πει. Περασαν δυο μηνες ομως και μου εχει λειψει η εκει επικοινωνια. Αρκετα με την αποχη μου. Εχω μαζεψει τοσες φωτογραφιες να ανεβασω στην σελιδα "if only". Το ηξερα εξαρχης νομιζω οτι τον Σεπτεμβρη θα ηθελα να επιστρεψω.
Αυριο εχουμε κι εμβολιακι με την μικρη στην παιδιατρο και μετα βολτα. Θα βρεχει. Ενα φθινοπωρο ολο δικο μου. Ψαχνω να παρω κολοκυθες στρογγυλες φετος. Μου ζητησε η μικρη να παρουμε, να σκαλισουμε μια και να την κανουμε φαναρακι. Και δεν εφαγα ουτε ενα καλαμποκι το καλοκαιρι και ψαχνω κι απαυτα.
Σου αφηνω αγαπημενες φωτογραφιες φθινοπωρου να τελειωσω τη δουλεια μου και να παω σουπερ μαρκετ με την μικρη μου μετα.
Η Ισμηνη μου εκανε γκριματσες για να την φωτογραφιζω, καθισμενη στο καρεκλακι της στο αυτοκινητο, καθως περιμεναμε τον μπαμπα της να κλειδωσει το εξοχικο και να επιστρεψουμε στο σπιτι μας. Ο μπαμπας επελεξε να επιστρεψουμε παραλιακα και ακουγαμε την λιστα με τα γαλλικα-ιταλικα τραγουδια. Ο Σεπτεμβρης ειχε ηδη μπει κι ετοιμαζοταν για το πρωτο δωρο. Περιμενε να φτασουμε, να ξεφορτωσουμε, να βγαλω το απογευμα την Φλαππυ και τον Τσαρλυ και μετα ανοιξαν οι ουρανοι. Ειχα λιγη δουλεια στο γραφειο αλλα το βραδυ μετα το μπανακι, ξαπλωσα στο κρεβατι ευτυχισμενη. Ημουν σπιτακι μου ξανα. Τι παλαβομαρα αυτη, να απολαμβανω τοσο πολυ καθε επιστροφη μου στο σπιτι. Σχεδον οσο την αναχωριση για διακοπες.
Ξεκιναμε σε καθαρη σελιδα. Καθε Σεπτεμβρη μια νεα αρχη.