Απίστευτο ; Είμαι Γερμανία!
Ήρθαμε αρχές Αυγούστου και σήμερα είναι η πρώτη μέρα που έχω δικό μου λαπτοπακι!
Η χαρά μου είναι μεγάλη. Είναι δύσκολο να προσπαθεις να δεις σπίτια, έπιπλα, ειδήσεις, δρομολόγια, σχολικές ενημερώσεις, και ότι έχεις ανάγκη σε μια ξένη χώρα, μόνο μέσα από τη μικρή οθόνη του κινητού σου. Πόνεσαν τα μάτια μου.
Πέρασαν 7 μήνες που είμαι εδώ. Το εδώ είναι ένα μικρό χωριό, που λεγεται Ober Olm, έξω από το Mainz της Γερμανιας. Μεχρι τον Δεκεμβριο μεναμε σε μια αλλη κωμοπολη (Ingelheim), σε ενα υπογειο Airbnb διαμερισμα. Το κεφαλαιο "αναζητηση σπιτιου" ειναι πολυ μεγαλο στην Γερμανια. Ειδαμε πολλα σπιτια και οσο περνουσαν οι μηνες κουραζομουν και απογοητευομουν πολυ. Μεχρι που βρηκαμε αυτο. Ενα παραμυθενιο σπιτι!
Το χωριό είναι σε μια πλαγιά κι έχουμε υπέροχη θέα κάτω στον κάμπο, έχει φωτεινά μεγάλα παράθυρα παντού, ένα όμορφο μεγάλο καθιστικό-τραπεζαρια και ένα δωμάτιο ξεχωριστό για το πλυντήριο. Πλυσταριό που έλεγε η γιαγιά μου. Γεμίζει η ψυχή σου φως σ' αυτό το σπίτι. Το αγαπημένο μου είναι το παράθυρο της κουζίνας. Θα σου βάλω φωτογραφίες μόλις βρω τροπο να περάσω στον υπολογιστή τις φωτογραφίες του κινητού μου.
Η ομορφιά της φύσης εδώ είναι μαγική. Έχει διαδρομακια για πεζοπορία που ενώνουν τα χωριά μεταξύ τους και με την πόλη του Mainz . Πολλοι μετακινουνται καθημερινα μονο με το ποδηλατο τους. Ακομη και με βροχη και κρυο!
Για την Ισμήνη θα σου γράψω σε άλλη ανάρτηση. Είναι το πλασματάκι που δυσκολεύτηκε- και δυσκολεύεται ακόμη περισσότερο από όλους μας. Πολύ, πολύ, πολύ δύσκολο για ένα παιδί 10 χρόνων να αλλάζει χώρα και να πηγαίνει σε ένα σχολείο που δεν γνωρίζει τη γλώσσα!
14/03/2020
Χθες βγήκε ανακοίνωση ότι κλείνουν τα σχολεία και στο δικό μας κρατίδιο. Μου φαίνεται πολύ σουρεαλιστικό όλο αυτό που ζούμε. Οι ανησυχίες πολλές. Πως θα εξελιχθεί όλο αυτο; Πως θα αντέξουν οι γιατροί, νοσηλευτες ; Πόσοι ακόμη θα πεθάνουν; Πως θα ανταπεξέλθουν οι επιχειρήσεις, οι ελεύθεροι επαγγελματίες και ο απλός πολίτης στα έξοδα; Θα καταφέρουμε άραγε να δράσουμε συλλογικά χωρίς να κρίνουμε αυστηρά ο ένας τα λάθη του άλλου; Τι τεράστιο μάθημα για τα παιδιά μας αν καταφέρουμε να είμαστε ψύχραιμοι και δοτικοι σε αυτή την κρίση!
Να σου πω την αλήθεια ο εγκλεισμός στα σπίτια μας με αγχώνει κι εμένα λίγο. Όχι γιατί δεν θα έχω τι να κάνω με το παιδί. Αλλά επειδή δεν έχουμε ζήσει ποτέ συνεχόμενα μέσα στο σπίτι οι 3 μας. Η ψυχολογία μας, η υπομονή μας και η διάθεση μας θα είναι σαν καρδιογραφημμα τις πρώτες μέρες. Θα καταφέρουμε να ζήσουμε αυτές τις μέρες με χαρούμενες στιγμές ή απλά θα επιβιώσουμε με νεύρα και γκρίνιες; Δεν ξέρω να σου πω. Έχω μάθει να είμαι πολλές ώρες μόνη και τώρα θα πιεστω πολύ. Το καλομαθημένο κωλαρακι μου θα πρέπει να ξεβολευτει σε πολλές μικρές καθημερινές στιγμές. Αλλά είναι μια πρόκληση. Κι έχω σκοπό να την διεκπεραιωσω με όσο περισσότερο καλή διάθεση αντέχω.
Οι γονείς μου και τα πεθερικά μου είναι Ελλάδα, κλεισμένοι στο σπίτι. Τα αδερφια μας έχουν επωμιστεί όλες τις υποχρεώσεις τους και την γκρίνια τους. Στην Ελλάδα νομίζω είναι πιο άσχημα τα πράγματα. Οχι λόγω κρουσμάτων, εμείς έχουμε περισσότερα και περισσότερους θανάτους (ακόμη και αναλογικά αν το δεις με βάση τους πληθυσμούς της κάθε χώρας). Νομίζω λόγω ψυχολογίας πολιτών (ναι από πανικό που σπέρνουν τα Μ.Μ.Ε.). Είναι μια κατάσταση πρωτόγνωρη για όλους μας. Θα υπάρχουν λάθος αντιδράσεις, υπερβολικές συμπεριφορές και προκλητικές καταστάσεις. Για να δούμε. Με πόσους θα μαλώσουμε και σε πόσους θα καταφέρουμε να είμαστε πραγμετικα χρήσιμοι. Ας μετράμε. Όπως τα παγωτά και τα μπάνια τα καλοκαίρια όταν ήμασταν μικροί.
Θα μπορούσα να σου γράφω για ώρες. Μου έλειψε, μου έλειψες. Θα πρέπει να μαγειρέψω όμως. Εδώ έχει λίγη ψυχρά αλλά με έναν υπέροχο ήλιο που βοηθάει να με πείσει ότι θα τα καταφέρω όλα.
Να μην ξεχνάς ότι δεν είσαι αφεντικό κανενός, είσαι συνάνθρωπος. Θα προσπαθήσω να το θυμάμαι κι εγώ.
Α! δε σου είπα!
Ακούω βιντεάκια στο YouTube και γραφω παραλληλα. Δεν μπορουσα να το κανω αυτο απο το κινητο (και για να εχω χωρο για φωτογραφιες, ειχα σβησει ολα τα τραγουδια που ειχα αποθηκευμενα).
Να αυτό ακούω τώρα. Ρομαντικουλι. Eίχα να το ακούσω χρόνια.
https://youtu.be/nKaWQxlTsRM
...και μια φωτογραφία από αυτό που έχω μπροστά μου αυτή τη στιγμή :)
14/03/2020
Χθες βγήκε ανακοίνωση ότι κλείνουν τα σχολεία και στο δικό μας κρατίδιο. Μου φαίνεται πολύ σουρεαλιστικό όλο αυτό που ζούμε. Οι ανησυχίες πολλές. Πως θα εξελιχθεί όλο αυτο; Πως θα αντέξουν οι γιατροί, νοσηλευτες ; Πόσοι ακόμη θα πεθάνουν; Πως θα ανταπεξέλθουν οι επιχειρήσεις, οι ελεύθεροι επαγγελματίες και ο απλός πολίτης στα έξοδα; Θα καταφέρουμε άραγε να δράσουμε συλλογικά χωρίς να κρίνουμε αυστηρά ο ένας τα λάθη του άλλου; Τι τεράστιο μάθημα για τα παιδιά μας αν καταφέρουμε να είμαστε ψύχραιμοι και δοτικοι σε αυτή την κρίση!
Να σου πω την αλήθεια ο εγκλεισμός στα σπίτια μας με αγχώνει κι εμένα λίγο. Όχι γιατί δεν θα έχω τι να κάνω με το παιδί. Αλλά επειδή δεν έχουμε ζήσει ποτέ συνεχόμενα μέσα στο σπίτι οι 3 μας. Η ψυχολογία μας, η υπομονή μας και η διάθεση μας θα είναι σαν καρδιογραφημμα τις πρώτες μέρες. Θα καταφέρουμε να ζήσουμε αυτές τις μέρες με χαρούμενες στιγμές ή απλά θα επιβιώσουμε με νεύρα και γκρίνιες; Δεν ξέρω να σου πω. Έχω μάθει να είμαι πολλές ώρες μόνη και τώρα θα πιεστω πολύ. Το καλομαθημένο κωλαρακι μου θα πρέπει να ξεβολευτει σε πολλές μικρές καθημερινές στιγμές. Αλλά είναι μια πρόκληση. Κι έχω σκοπό να την διεκπεραιωσω με όσο περισσότερο καλή διάθεση αντέχω.
Οι γονείς μου και τα πεθερικά μου είναι Ελλάδα, κλεισμένοι στο σπίτι. Τα αδερφια μας έχουν επωμιστεί όλες τις υποχρεώσεις τους και την γκρίνια τους. Στην Ελλάδα νομίζω είναι πιο άσχημα τα πράγματα. Οχι λόγω κρουσμάτων, εμείς έχουμε περισσότερα και περισσότερους θανάτους (ακόμη και αναλογικά αν το δεις με βάση τους πληθυσμούς της κάθε χώρας). Νομίζω λόγω ψυχολογίας πολιτών (ναι από πανικό που σπέρνουν τα Μ.Μ.Ε.). Είναι μια κατάσταση πρωτόγνωρη για όλους μας. Θα υπάρχουν λάθος αντιδράσεις, υπερβολικές συμπεριφορές και προκλητικές καταστάσεις. Για να δούμε. Με πόσους θα μαλώσουμε και σε πόσους θα καταφέρουμε να είμαστε πραγμετικα χρήσιμοι. Ας μετράμε. Όπως τα παγωτά και τα μπάνια τα καλοκαίρια όταν ήμασταν μικροί.
Θα μπορούσα να σου γράφω για ώρες. Μου έλειψε, μου έλειψες. Θα πρέπει να μαγειρέψω όμως. Εδώ έχει λίγη ψυχρά αλλά με έναν υπέροχο ήλιο που βοηθάει να με πείσει ότι θα τα καταφέρω όλα.
Να μην ξεχνάς ότι δεν είσαι αφεντικό κανενός, είσαι συνάνθρωπος. Θα προσπαθήσω να το θυμάμαι κι εγώ.
Α! δε σου είπα!
Ακούω βιντεάκια στο YouTube και γραφω παραλληλα. Δεν μπορουσα να το κανω αυτο απο το κινητο (και για να εχω χωρο για φωτογραφιες, ειχα σβησει ολα τα τραγουδια που ειχα αποθηκευμενα).
Να αυτό ακούω τώρα. Ρομαντικουλι. Eίχα να το ακούσω χρόνια.
https://youtu.be/nKaWQxlTsRM
...και μια φωτογραφία από αυτό που έχω μπροστά μου αυτή τη στιγμή :)
Όλα να σας πάνε καλά!!! Μην μας ξεχνας..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρία
Μαρία μου προσπαθώ από χθες να σου απαντήσω αλλά δεν εμφανίζονται τα σχόλια μου :(
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα καλά θα πάνε. Θα τα λέμε από εδώ :)