Από την Τρίτη δεν έχουμε πάει πουθενά, πέρα από βόλτα τον Φρεντυ. Σήμερα βγήκε και ο Δημήτρης τελευταία μέρα, να ψωνίσει κάποια πράγματα, να πάρει κάποια άλλα από το γραφείο και από αύριο θα είμαστε και οι 3 μέσα.
Η κλεισούρα περνάει όμορφα και συνέχεια βρίσκουμε να κάνουμε πράγματα. Η μικρή διαβάζει μια ώρα το πρωί και μια ώρα το απόγευμα, παίζει, βλέπει υπολογιστή και τηλεόραση κι εγώ όλο καταπιάνομαι με κάποια μικρή δουλίτσα, μαγειρεύω, βάζω πλυντήριο, πλέκω και χαζεύω στο Ίντερνετ. Υπάρχει και λίγη γκρίνια, δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται όλο αυτό. Αλλά λίγη. Τόσο όσο να μην ανησυχείς ότι κάτι έχει το παιδί. Είναι φυσιολογικό, στο δικό μου το μυαλό, να γκρινιάξει όταν διαβάζει, να γκρινιάξει επειδή βαρέθηκε τα 27364 παιχνίδια της, να γκρινιάξει επειδή δεν μπορεί να βρεθεί με φίλους. Είναι ένα παιδί 10 χρόνων με όλα τα χαρακτηριστικά ενός 10χρονου.
Θα μπορούσα να ζήσω πολύ καιρό έτσι. Δε μου έχει λείψει ακόμη τίποτα. Αυτό που δυσκολεύομαι να διαχειριστώ είναι η άγνωστη ημερομηνία λήξης αυτής της κατάστασης και οι οικονομικές συνέπειες. Προσπαθώ να μην τα σκέφτομαι για να μπορώ να διατηρώ την καλή μου διάθεση. Και ο Δ. προσπαθεί όσο μπορεί με χιούμορ να ξεπερνάει γκρίνιες της μικρής και να έχει καλή διάθεση. Μετά βλέπουμε. Την υγεία μας να έχουμε και όλοι μαζί θα το παλέψουμε το μετά.
Από Δευτέρα λένε θα υπάρξει απαγόρευση κυκλοφοριας εδώ στη Γερμανία και μόνο αν έχεις άδεια (κάποιο χαρτί από τη δουλειά) θα μπορείς να μετακινείσαι. Απίστευτες καταστάσεις. Ταινία έγινε η ζωή μας.
Όσο έχω την υγεία μου εγώ και οι αγαπημένοι μου, την οικογένεια μου δίπλα μου κι έχουμε τα βασικά (σπίτι, νερό, ρεύμα, τρόφιμα, ρούχα κτλ) θα θυμάμαι να μη γκρινιάζω. Ο πλανήτης μας έβαλε τιμωρία και είναι υποχρέωση μου να θυμηθώ τι πραγματικά αξίζει.
Σήμερα ρεπό. Δεν έχω διάθεση για καμία δουλειά. Μάλλον θα πλέξω. Και θα σου γράφω συχνά. Και ακούω Τσανακλίδου αυτή τη στιγμή...
https://youtu.be/ch4Qk-qJOW8
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου