ταινιες

Αυτες τις μερες ειδα 4 ταινιες. Το βιβλιο μου κυλαει αργα και ενιωσα την αναγκη να χωθω μεσα σε εικονες και οχι σε λεξεις.

Η πρωτη ταινια που ειδα ειναι το "Love comes softly". Αλλη εποχη. Άλλες αναγκες αραγε; Ενα σπιτι στο λιβαδι, αλογα, αισθημα ασφαλειας, αποδοχης και αγαπης. Η Katherine Heigl ειναι μια γυναικα που εκτιμω επειδη εχω διαβασει καποια πολυ ομορφα πραγματα για το ατομο της. Η ερμηνειες της μου ειναι παντα συμπαθητικες, οπως και σε αυτη την ταινια. Τελειωσε η ταινια και αναρωτηθηκα. Μπορει σημερα ενας αντρας να δωσει τετοια ασφαλεια και τετοια αγαπη σε μια γυναικα. Το επιτρεπει η γυναικα; Δινει χωρο να αφεθει στην προστασια ενος αντρα;

Η δευτερη ταινια ειναι η ταινια Cake με την Jennifer Aniston σε εναν ρολο διαφορετικο απο ο,τι την εχουμε συνηθισει. Δυσκολη ταινια. Οχι στα νοηματα της. Δυσκολο να σηκωσεις το βαρος των συναισθηματων. Μιλαει για μια μεριδα ανθρωπων που βιωνουν μονιμους χρονιους πονους και πως διεκπεραιωνουν τις υποχρεωσεις τους, πως επιλεγουν να ζουν τις ζωες τους. Η ερμηνεια της Aniston μου φανηκε αξιοπρεπης. Οπως ειπε και η φιλη μου η Μωβ, αν δεν ειστε καλα ψυχολογικα, μην την επιλεξετε για τωρα.

Η τριτη ταινια ειναι το 10.000 km για την οποια εγραψα χθες. Αυτη η ταινια ειναι ενα κομματι απο παζλ που συμπληρωσε μια εικονα μεσα μου. Μια εικονα του δικου μου εαυτου, πριν πολλα πολλα χρονια. Κι ολα αρχισαν απο την πρωτη σκηνη σεξ που ξεκινησε η ταινια. Θυμηθηκα ποσο μου αρεσαν πραγματα που δεν τα σκεφτομαι καν πια. Απογοητευση ή στοχος; Ο,τι αντεχω την καθε μερα.
Η ταινια μιλαει για ενα ζευγαρι που μετα απο χρονια σχεσης, ερχεται η στιγμη που θα πρεπει να ζησουν για εναν χρονο μακρυα ο ενας απο τον αλλον. Μια σχεση που βασιζεται στην επικοινωνια μεσω ενος λαπτοπ. Ποσα μπορει να σου προσφερει μια τετοια επικοινωνια; Αντεχεις στην ιδεα οτι ισως να μην εισαι "αρκετος" για τον αλλον απο τοσο μακρυα; Και ποσο σιγουρος εισαι για τη δικη σου αντιμετωπιση;

Η τεταρτη ταινια ειναι το Words & Pictures με την αγαπημενη Juliette Binoche (τι γυναικα!). Μια υπεροχη δια-πλοκη λεξεων και εικονων. Μια γυναικα γεματη τεχνη. Ετοιμη να διοχετευσει καθε τις κυτταρο μεσα σε μια εικονα. Κι ενας αντρας που αγαπαει τις λεξεις. Τις αγαπαει, τις σεβεται, τις εκτιμαει και τους αφοσιωνεται. Δινουν και παιρνουν ζωη στις, και απο τις, λεξεις και τις εικονες τους. Εξαιρετικα παιχνιδια μυαλου!


Βλεποντας αυτη την ταινια αποφασισα οτι θα χωριζω τις ημερες μου σε ημερες που νικουν οι λεξεις, σε μερες που νικουν οι εικονες, σε μερες που αυτα τα δυο ενωνονται και οργιαζουν και σε ημερες που εχω αναγκη να σωπασουν και τα δυο. Αυτες τις μερες λοιπον με ρουφανε μανιωδως οι εικονες. Σε φωτογραφιες, σε σεναρια. Βρισκω κατι βυζαντινο μεσα μου και μεχρι να ξημερωσει η επομενη μερα, το χανω. Δινω, δινω, δινω σε ανθρωπους και δεν νιωθω να μου λειπει τιποτα που να εχουν να μου δωσουν. Δινω για να κανω χωρο και ειμαι διαρκως γεματη. Εχω ανοιξει καποιους λογαριασμους με τα ζωτικα μου οργανα και περιμενω απαντησεις επιβεβαιωσης λογαριασμου. Προς το παρον μου εχει απαντησει μονο η παρεγκεφαλιδα.
Εις αναμονη Vincent.....You took your life as lovers often do
But I could have told you, Vincent
This world was never meant
For one as beautiful as you