καθημερινοτητα

Ξεκινησε η μερα με Εφορια. Ημασταν εκει στις 7:30 για να παρουμε σειρα να μην αργησουμε. Αγχος για να προλαβω να ειμαι πισω ως τις δεκα που ειχα ραντεβου στο γραφειο. Αφου ηδη ειχα αναβαλει ενα, για λιγη ωρα αργοτερα. Τι παραξενος πλανητης αυτη η Εφορια. Ανθρωποι που με δυσκολια χαμογελουν στον κοσμο που ταλαιπωρειται εκει. Μεταξυ τους ειναι ολο αστειακια κι ευχες για καλη χρονια, αλλα οταν μιλουνε σε ανθρωπο αλλης "ρατσας" αλλαζουν προσωπο. Ειμαι σιγουρη οτι εχουν ανεχτει πολυ δυστροπους ανθρωπους. Ή μαλλον η σωστη προταση ειναι, οτι βρεθηκαν υποχρεωμενοι να εξυπηρετησουν πολλους δυσκολους ανθρωπους.
Λειπει ενα χαρτι. Δεν μπορω να σας υπογραψω χωρις αυτο, μας ενημερωνει. Στο απεναντι γραφειο υπαρχει αυτο το χαρτι. Δεν σκεφτηκε να μας το προτεινει. Ευτυχως το σκεφτηκε η αδερφη μου. Αν το παρετε θα μπορεσουμε να κανουμε τη δουλεια μας, μας λεει. Αυτο την κανει καλη. Το οτι δεν προσπαθησε να μας εξυπηρετησει, αλλα τουλαχιστον δεχτηκε τη λυση που προτειναμε, την κανει καλη. Εξω ο κοσμος στριμωχνεται μπροστα στην πορτα περιμενοντας να ερθει η σειρα του σε αυτες τις αυτοσχεδιες λιστες σε κολλες Α4 που βρισκονται εδω κι εκει. ΕΝΦΙΑ, ΜΗΤΡΩΟ, ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ, ΕΝΗΜΕΡΩΤΗΤΕΣ. Ο προισταμενος του οροφου βγαινει και προσπαθει να βοηθησει δινοντας λευκες κολλες για νεες λιστες. Η προισταμενη στο ΕΝΦΙΑ λειπει λογω ιωσης κι εγω μακαριζω την τυχη μου που ηταν εδω πριν λιγες μερες που ειχα αναγκη την υπογραφη της. Στις 09:53 καταφερνουμε να τελειωσουμε. Προλαβαινουμε σε 7 λεπτα να ειμαστε πισω; ρωταω την αδερφη μου. Ναι, αν πεταξουμε, μου απανταει χαμογελωντας. Ο πελατης μου τηλεφωνει και με ρωταει αν τον ξεχασα κι εφυγα απο το γραφειο. Εχει την καλοσυνη να με περιμενει ενα τεταρτο που του υποσχεθηκα οτι χρειαζομαι για να φτασω. Ολα καλα. Τελειωνω με το ραντεβου και αντιλαμβανομαι οτι μου λειπει ενα υλικο που χρειαζομαι για το επομενο ραντεβου. Με σωζει η αδερφη μου και μου το φερνει πανω στην ωρα. Ουφ, δυσκολη μερα. Ολα αιωρουνται. Το μεσημερι θα κατεβαινα να πληρωσω λογαριασμους. Δεν πηγα. Επεστρεψα σπιτι και κοιμηθηκα.
3:45 ξανα στο γραφειο. Τα ραντεβου ειναι αλλοκοτα. Μολις διαβασα την εξιστοριση ενος απο τους ανθρωπους που σωθηκαν απο το Norman Alantic. Δεν τις χωραει το μυαλο μου τετοιες περιπετειες. Ειδικα οταν υπαρχουν παιδια που εμπλεκονται. Ολα θα πανε καλα, σκεφτομαι. Θα γυρισω το βραδυ να βαλω για υπνο την μικρη μου, θα κανω ενα ζεστο μπανακι και θα κουκουλωθω την υπεροχη ρομπα που μου εκανε δωρο η κουμπαρα μου και ολα θα πανε καλα.