πρωτη μερα στο γραφειο

Κατι τετοιες φωτεινες μερες βρισκει ο χρονος τα ορια του. Ουτε μακραινει, ουτε μικραινει. Δεν σκεφτομαι κατι να πω για τις μερες που περασαν. Μονο τα χιονια δεν απολαυσα, επειδη ειχα αγχος μηπως δεν καταφερω να παω Σερρες να παρω την μικρη μου. Οι υπολοιπες μερες ηταν σχεδον κομμενες και ραμμενες στα μετρα μου. Δεν ξενυχτισα σχεδον καθολου· καμια μερα. Ενιωσα παρα πολλα. Το μυαλο μου διαρκως φιλτραρε ερεθισματα και καταφερνε να με ποτισει με αισθησεις σιροπιαστες. Ριζωνε μεσα μου καθε αγκαλια, καθε φιλι, καθε γλυκια κουβεντα. Αισθησεις! Εξι υπεροχες αισθησεις!
Σημερα το πρωι στο γραφειο το θερμομετρο εδειχνε +7°. Περιμενα το πρωτο ραντεβου και παρακαλουσα να ερθει χαμογελαστη πελατισσα. Να ευχηθουμε καλη χρονια εγκαρδια και να ξεκινησει με αγαπη η επαγγελματικη μου χρονια. Κι ετσι εγινε. Οταν αρχιζει κατι καλα με κανει και πιστευω περισσοτερο στα ομορφα.
Ο πρωτος αχνιστος καφες της χρονιας στο γραφειο. Ελλειπε η Νικολεττα. Μαζι μοιραζομαστε αυτον τον καφε συνηθως. Φετος εχει πια κι εκεινη το δικο της γραφειο και περασαμε λιγα λεπτα τηλεφωνικα μονο μαζι. Αλλαγες και βηματα σταθερα. Κι ας γινονται πανω σε αμμο. Εχουν κατευθυνση και ρυθμο.

Μια ευτυχισμενη χρονια σου ευχομαι. Με υγεια και αγαπη πολλη πολλη!
Κλεισε τα ματια και σκεψου οτι γλιτωσες απο καποιο ναυαγιο. Τι θα αλλαζες στη ζωη σου;
Το σκεφτομαι καθε βραδυ εδω και μια εβδομαδα. Τοτε που εκεινοι οι ανθρωποι περνουσαν αυτες τις απιστευες ωρες πανω στο Norman Atlantic. Ποσο μαγικη ηταν η επομενη μερα που ξυπνησαν στεγνοι στο κρεβατι τους; Ποσο ακριβα πληρωμενη τυχη να αναγνωριζεις την ευτυχια στα στεγνα σεντονια, στους τεσσερις τοιχους που ειναι τοσο δεδομενοι και να σε καλημεριζουν αυτοι που αγαπας. Ποιος απο αυτους αραγε, θα τολμησει να μην καλημερισει τον συντροφο του το πρωι.... οσο ειναι νωπη η μνημη;

Περασαν οι γιορτες! Τα φωτακια, οι χριστουγεννιατικες μελωδιες, η αχνη και τα καρυδια παντου. Πετυχε ενα φλουρι ο Δ κι ενα η μικρη. Θα κρυψω αλλο ενα στο κομματι βασιλοπιτας που εμεινε, να μη μεινω παραπονεμενη. Σικε τυχη πιανει;