Η Πεννη

Θα ηθελα να τηλεφωνησω στον Γιαννη Π. και στην Πεννη. Να μη δουλευα το απογευμα, να μην ειχαν κι εκεινοι υποχρεωσεις και να επαιρνα την μικρη να πηγαινα να τους δω. Θα επαιζαν τα παιδια κι εμεις θα πιναμε κρασακια και θα μιλουσαμε οπως τοτε στην Constanta. Σε εκεινη την χωρα με το γκρι, κιτρινο και ξεβαμμενο κοκκινο παντου. Με πανοποιοτυπες πολυκατοικιες σαν εργατικες, με κλειστα μπαλκονια να μη μπαινει κρυο στα σπιτια. Τα νιατα μας ζεσταιναν εκεινα τα σπιτια (και η 24ωρη θερμανση με παντα ζεστο νερο!!). Οι ζεστοι καφεδες, τα Κυριακατικα τραπεζωματα με προχειρομαγειρικες για 4-5 ατομα, οι πιτσες και οι ζεστες σουπες με κρεμα στους Βαρωνους και στο Casa Anna. Μου λειπει και η Πεννη και ο Γιαννης. Και μου λειπουν λιγο περισσοτερο απο τους αλλους, επειδη νιωθω οτι μενουν τοσο κοντα μου κι ομως δεν καταφερνουμε να βρεθουμε. Θα ηθελα τα σπιτια μας να ειναι Primaverii και Fagetului οπως τοτε. Να κατεβαινω με τις πιτζαμες, να διασχιζω το κοινο παρκινγκ και να ανεβαινω στο διαμερισμα τους. Να ξαπλωνω στον πρασινο δερματινο καναπε και να διαλεγουμε ταινιες που θα δουμε το βραδυ. Να παραγγελναμε McDonalds απο τον Στελικα, να ακουγαμε Παριο στην κουζινα και να κατεβαζαμε με το ζορι και τη Σοφια απο πανω, αγκαλια με την τηλεφωνικη της συσκευη, μη τυχον και δεν τη βρει ο ακατανομαστος στο σπιτι. Να σπαμε αυγα απο τα νευρα μας στα καφασια του παραθυρου και να σαπουνιζουμε ολα τα πινελακια των καλλιντικων για να περασει η ωρα.
Τωρα, πανω απο 12 χρονια μετα, μας βλεπω πιο καθαρα. Η Πεννη ηταν παντα η πιο ωριμη. Λες και ηταν η δικη μας μαμα μεχρι να γεννησει τα δικα της παιδακια. Νοιαζεται τοσο πολυ για τους φιλους της. Πονουσε αν καποια απο εμας εμπλεκε σε καμια περιπετεια. Λες και πονουσε αληθινα κι αυτη μαζι μας. Με αυστηρο υφος παντα. Αλλα παντα εκει. Παντα ηταν εκει για την Α, για την Σ και για μενα. Και ηταν ακριβη αυτη η παρουσια. Δυσκολα ανοιγεται κι ας δειχνει ανοιχτη με ολους. Η Πεννη επιλεγει λιγους φιλους και γινονται καρδιακοι της φιλοι. Δεν μπορω να φανταστω την Πεννη, ακομη και τωρα, να μη με μαλωνε αν εκανα καποια "αταξια" . Αλλα και να μη με υποστηριζε μπροστα σε αλλους. Νυχια και δοντια ειναι ικανη να βγαλει για οσους αγαπα. Κι εμενα, εχω την τυχη να με αγαπαει οσο την αγαπω. Μου λειπει πολυ η Πεννη. Η Πεννη μου που παντρευτηκε τον Γιαννη μου κι εκαναν και παιδακια. Τα σαραντα κοντευω και δεν παυει ποτε να με εντυπωσιαζει ο χρονος, οι αλλαγες του, οι τοσο μεγαλες αλλαγες που κρυβει στα λεπτα του. Εκεινα τα κοριτσακια της Primaverii και Fagetului ειναι πια μαμαδες. Σε δρομους τοσο μακρυα απο την αγαπημενη μας Constanta και απο ολες τις ομορφες στιγμες που ζησαμε εκει. Και θα ειναι παντα σαν να μην περασε μια μερα με καποιους ανθρωπους. Με ανθρωπους που εχω αγαπησει κι εχω ερθει τοσο κοντα που με συγκινει και μονο η σκεψη τους. Γιορταζει ο Γιαννης της σημερα. Τι να του ευχηθω περα απο υγεια; Η Πεννη δίπλα, νομιζω, φροντιζει για ολα τα αλλα. Για παραπανω απο οσα θα επρεπε και τον καλομαθαινει τον φιλο μου. Η Πεννη και ο Γιαννης. Οι Φιλοι μου!