θλιψη

Η Αννα ηθελε, λεει, να ειμαστε 14 και να πηγαιναμε τωρα διακοπες. Στην Σαρτη, συγκεκριμενα.
-Να ηταν καλοκαιρι;; τη ρωτησα
-Ναι ρε. Να αραζουμε στον ηλιο.
Μπα. Δεν το 'χω. Εγω ειμαι του χειμωνα.

Μετα μου ειπε για ενα μωρο που πεθανε προσφατα, στο παρκακι εξω απο το σπιτι της. Και περιεγραφε το γεγονος κι εγω δεν ειχα τη δυναμη να της πω οτι δεν αντεχω να ακουω για παιδια που χανονται. Ενα κλαμμα εγκλωβιστηκε στο λαιμο μου. Δεν εβγαινε, αλλά ουτε καταφερνα να το καταπιω.
Η Κατερινα στο facebook ανεβασε ενα βιντεακι με τη Jackie Saldana, την μαμα του μικρου Ryan που χαθηκε τοσο αδικα πριν μισο χρονο περιπου. Και ξαναδιαβασα την αναρτηση εκεινη της Κατερινας κι εκλαιγα εκλαιγα πολυ.

Κι ενω πριν λιγες ωρες ηθελα να αναψω τα φωτακια μου το βραδυ, τωρα το μονο που θελω ειναι να παρω το μικρο μου βατραχακι απο τη μαμα μου, να παμε να της διαβασω παραμυθακια, να μη χορταινω να την εχω αγκαλια και να μεινω να την κοιταζω διπλα στο κρεβατακι της οταν κοιμηθει.
Δεν αντεχω τη σκεψη οτι καποιες μανουλες ζουνε τετοια τραγωδια. Δεν μπορω να το διαχειριστω. Θελω μονο να γυρισω στην μικρη μου.