με κοβω και με ραβω στις αλλαγες της ζωης μου

Για πολλους, οπως διαβαζω και παρατηρω, αυτο το φθινοπωρο επιφυλασσε ουσιαστηκες αλλαγες. Και ειναι πολυ ενδιαφερον να βλεπεις ενα παιδι πεντε χρονων να μπορει να προσαρμοστει σε ενα καινουριο περιβαλλον στο σχολειο, με νεους συμμαθητες και νεες δασκαλες. Και να βρισκεις τον εαυτο σου τοσο απροετοιμαστο να δεχτει καποιες αλλαγες. Μα τοσα χρονια εμπειριας δεν βοηθανε πουθενα; Ονειρα που ναυαγησαν, νεες προοπτικες, νεα δεδομενα, μετακινησεις και ταξιδια του Δ. Τουτο τον Σεπτεμβρη ενιωσα την αναγκη να συγκεντρωθω πολυ στην οικογενεια μου. Ο Δ και η μικρη μου εχουν την δυναμη να με κανουν να νιωθω ασφαλεια και δυναμη. Ειμαστε μια ομαδα οι 3 μας που, κυριως οσο μεγαλωνει η Ισμηνη, νιωθω να ειναι ολο και πιο σαφη τα ορια της. Να καταφερνει να γεμιζει και να αδειαζει πιο οργανωμενα πια. Γιατι, να σου πω την αληθεια, αργησα λιγακι να οριοθετηθω. Για καποιο λογο μου παιρνει πολυ χρονο να ερμηνευσω με διαυγεια τις σχεσεις στη ζωη μου.
Δεν ειναι η πρωτη φορα που παρατηρω οτι τελικα ειμαι πολυ κλειστο ατομο. Οταν τα βρω αληθινα σκουρα, ουτε στον εαυτο μου δεν ανοιγομαι. Απο ντροπη. Ντρεπομαι πολυ. Ετσι κι εγω, τα εβαψα ολα μπλε-καφε-μπεζ-χρυσο και απλωνομαι μεσα στον μικροκοσμο μου για να καταφερω να επαναπροσδιοριστω. Να θυμαμαι οτι οταν απογοητευομαι απο κατι, σημαινει οτι ειχα γοητευτει απο αυτο καποτε. Κι αυτο ειναι απο μονο του υπεροχο. Κλεινω για λιγο τον κυκλο, οπως λεει και η αγαπημενη μου Κατερινα. Ζοριζομαι πολυ και μονο με κλειστες τις πορτες νιωθω οικεια και ασφαλης.
Ο Σεπτεμβρης μου φευγει. Χθες εκανα τον πρωτο γαλλικο φουντουκι στη δουλεια. Μου ειχε λειψει τοσο το αρωμα του. Δεν πηρα ακομη τις φετινες μου κουπες. Ηθελα και μια καινουρια ομπρελα φετος. Κουπες και ομπρελα ο στοχος για σημερα.  Ειδα αυτη χθες. Μα δεν δινω 10 € για μια κουπα. Η ερευνα συνεχιζεται. Μικρε μικρες αλλαγες καθε Σεπτεμβρη για να ειμαστε εν μερει προετοιμασμενοι για τυχον μεγαλες. Πιανει αραγε;