Αλλοι φευγουν κι αλλοι τωρα ξεκινουν...

Πρωι πρωι της εβγαλα να διαλεξει αναμεσα σε 3 φορεματακια, ποιο να βαλουμε για τον αγιασμο. Δεν τα καταφερα ομως. Επεμενε οτι δεν ηθελε φορεμα. Καταλληξαμε σε ενα ομορφο σετ κολαν-πουκαμισας. Ευτυχισμενη και με λιγη αγωνια νομιζω, ξεκινησαμε για την πρωτη μας μερα στο μεγαλο σχολειο. Νηπεια φετος και το μπαρμπαδελακι μου γινεται κοπελιτσα και λιγο πιο ανεξαρτητη οσο περναει ο καιρος. Την παρατηρουσα πολυ ολο το καλοκαιρι. Ασε που κοψαμε την βραδινυ πανα μεσα σε μια εβδομαδα, που το ειχα τοσο αγχος αν θα τα καταφερουμε. Η χθεσινη μερα ηθελα να ειναι ολη μερα σαν γιορτη. Να την κανω πολυ ξεχωριστη για εκεινη.
Το μεσημερι ομως, μου τηλεφωνει ο Χ και μου λεει "Πεθανε χθες ο μπαμπας της Π. Το απογευμα ειναι η κηδεια". Κι εκει εχασα το κεφι μου. Με επιασε ενα σφιξιμο στο στομαχι. Οσο καθομουν για καφε στο Evans ενω η μικρη επαιζε στον παιδοτοπο, μου ερχοντουσαν μονο ασχημες σκεψεις. Αφησα την μικρη στην αδερφη μου και επεστρεψα σπιτι να ετοιμαστω. Τη μιση ωρα που ξαπλωσα στριφογυριζα με εφιαλτες. Τι στο καλο. Ουτε οταν πεθανε η θεια μου δεν εβλεπα εφιαλτες. Τι με επιασε τωρα. Μια μαυριλα και απαισιοδοξια με πλημμυρισε. Ειναι ωραιο να εχεις ανθρωπους που να σου λενε "Εχω την μερα ελευθερη για σενα. Μπορεις να με χρησιμοποιησεις οπως θελεις." Τι απολαυστικο να μπορεις να προσφερεις ετσι τον εαυτο σου.
Κατηφοριζοντας στα νεκροταφεια ελεγα να περασω απο τον ταφο της θειας μου. Εμεινα να χαζευω για λιγο την υπεροχη θεα της Θεσσαλονικης απο εκει πανω. Δεν πηγα στον ταφο. Η θεια μου δεν ειναι εκει. Μπηκα στο αυτοκινητο και προσπαθουσα να βρω τροπους να μου φυγει αυτο το σφιξιμο. Ηταν επειδη αφησα την Ισμηνη, ενω της ειχα πει θα ειμαστε ολη μερα μαζι; Ειναι επειδη καθε θανατος σου δινει ευκαιρια να σκεφτεις που αναλωνεσαι; Επειδη δεν με πληρωσε προχθες η Σ.; Ξαναδοκιμασα να κλεψω λιγο απο την ομορφια του Θερμαικου να καταπιω. Τιποτα. Ενιωθα αγχωμενη αλλα ταυτοχρονα και ικανοποιηση που μπορουσα να ειμαι διπλα στην Π. και τον Χ.
Επεστρεψα λιγο πριν νυχτωσει και βρηκα την μικρη να παιζει στον πεζοδρομο με τους φιλους της. Μαζευτηκαμε νωρις, κοιμηθηκε νωρις και εκατσα στην γωνια του γκρι καναπε που με βολευει. Θα ηθελα να μην δουλευα την επομενη. Να ειχα μονο να ασχοληθω με το σπιτι μου, με τις ετοιμασιες της μικρης για το σχολειο και για τη λιστα του σουπερ μαρκετ. Τιποτα αλλο να μη σκεφτομαι.
Και μετα σκεφτομαι οτι, μια γυναικα που δεν δουλευει και ειναι σπιτι καθε μερα, θα ευχεται να ειχε ενα γραφειο να παει, να αλλαξει η διαδρομη της απο το σουπερ μαρκετ, τον ψαρα και τον μαναβη. Να σκεφτει κατι διαφορετικο, περα απο το αυριανο φαγητο και τα πλυντηρια. Γινομαι αχαριστη το ξερω. Χθες ομως ειχα τετοιο σφιξιμο που, με μεγαλη ευκολια, θα αλλαζα τη θεση μου, με μια γυναικα νοικοκυρα χωρις δουλεια.

Σηκωθηκα στις δεκα το βραδυ κι αποφασισα να φτιαξω πιτακια με φετα κι ελιες για την μικρη στο σχολειο. Ολο κατι τυχαινει αυτες τις μερες και αναβαλω συνεχεια πραγματα. Αυτα τα πιτακια ηταν να τα φτιαξω απο την Τριτη. Σημερα ελεγα να παω να δω την Κ. Ολο αναβολες.
Εψησα τρεις φουρνιες πιτακια φιλε μου. Ενιωθα περηφανη σημερα η μανα που εχει κατι σπιτικο η Ισμηνη να φαει στο σχολειο της. Δεν ειμαι πολυ τυπικη σε τετοια και το περηφανευομαι οταν συμβαινει.
Σημερα ξημερωσε χωρις μπαμπα η Π κι εμεις πηγαμε πρωτη μερα νηπεια. Άλλα τελειωνουν, άλλα αρχιζουν. Ειναι αγρια η ζωη. Θα τολμησω να την πω γοητευτικη. Επειδη ειμαι απο την καλη μερια του ρεματος αυτη τη φορα. Βαλαμε τα καινουρια σπορτεξ, t-shirt, κολαν και ξεκιναμε. Βοηθα λιγο κι εσυ να χρωματισουμε αυτο το φθινοπωρο. Ζορι
κα τα κοβω τα πραγματα.