Που παει ο ερωτας οταν φευγει; ρωτησε η Βαμβουνακη προσφατα στο facebook.Δεν ξερω που παει, αλλα ειμαι βεβαιη οτι φευγει οταν κοιμιζουμε τις αισθησεις μας. Σκεψου το. Πως σταματας να εισαι ερωτευμενος αν δεν σταματησεις να κοιτας τον αλλον, να τον μυριζεις, να τον αγγιζεις, να τον γευεσαι, να τον ακους;
Μορφες αλλαζει πιστευω εγω. Δεν φευγει.
Αν εισαι βεβαιος οτι εφυγε....μηπως δεν υπηρξε;
Ποτε δεν ειναι αργα να επιλεξεις ξανα.
Εγχειριδιο χρησης δεν υπαρχει. Τιποτα που να εγγυαται το για παντα. Μα οσο μεγαλωνω, τοσο πιστευω σε αυτο. Αυτο ειναι το φυσιολογικο. Να ειναι για παντα μαζι οσοι αγαπιουνται. Οτιδηποτε λιγοτερο απο αγαπη, επηρεαζει και τη διαρκεια ζωης της σχεσης (ερωτικης, φιλικης, επαγγελματικης). Πως να δεχτεις ομως τις λαθος επιλογες σου; Σε εχουν μαθει να βουλιαζεις μεσα τους. Λες και δεν μπορεις Τωρα να επιλεξεις ξανα.
Σημερα διαβασα και αυτο το αρθρο που εβαλε μια καλη φιλη στο facebook. "Ζωη χωρις αλλαγες δεν ειναι ζωη" - π. Φιλοθεος Φαρος
Δεν εχω φτασει ακομη εκει. Αλλα ειμαι στα τελευταια κομματια της διαδρομης. Οχι επειδη πλησιαζω τα 40. Ισως μου συμβει στα 39, ισως στα 45. Απλα αναγνωρισα την κατευθυνση.
"...Και ξέρετε, από το αν θα κάνει αυτή τη στροφή στη ζωή του, από τα εξωτερικά στα εσωτερικά, απ' αυτό θα εξαρτηθεί η ποιότητα των γηρατειών του. Από αυτό θα εξαρτηθεί, εάν τα δέκα τελευταία χρόνια της ζωής του είναι μια κόλαση…"
"Γίνονται, όντως δύσκολα οι αλλαγές όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, αλλά πάντως δυνατότητα αλλαγών υπάρχει! Αλίμονο για τον άνθρωπο που δεν έχει την δυνατότητα να αλλάζει. Γιατί ο κόσμος γύρω του αλλάζει, κι αν είναι να ζει μέσα στον πραγματικό κόσμο είναι απαραίτητο να αλλάζει και εκείνος, αλλιώς μένει απέξω…-"
Διχως μια υποσχεση αλλαγης, μαραζωνω.
Τα παντα ρει....εχουμε μνημονευσει απειρες φορες τον Ηρακλειτο. Αγαπω να ανηκω μεσα σε αυτο το παντα. Κυριως δειλιαζω. Ριζωνω και δυσκολα ξεκουνιεμαι. Κι επειτα ερχονται καποια μικρα τολμηρα βηματακια στην αμμο, ασταθη και αβολα. Και τα κανω. Καπου μεσα στο σωμα των πιο δειλων ανθρωπων, συσσωρευεται ολο αυτο που φυλακιζουν. Δεν παει χαμενο. Καπου εδω ειναι.
Για εμένα, ο έρωτας πάντα φεύγει. Αναπόφευκτα, δηλαδή. Και να σου πω, αν έμενε θα έχανε κάτι από τη λάμψη του. Δεν υπάρχει έρωτας διαρκείας, δεν τον χορταίνεις ποτέ, γι' αυτό είναι έτσι μαγικός. Σε αφήνει πάντα να θέλεις κι άλλο. Αλλά τρέφεται από το μυστήριο, κι όταν το μυστήριο χαθεί, χάνεται μαζί του. Οικειότητα και έρωτας δεν πάνε μαζί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά την άποψή μου, το θέμα είναι να διατηρείσαι γοητευμένη με τον σύντροφο, όχι απαραίτητα ερωτευμένη. Κι αφού τον έχεις μάθει, δηλαδή, να υπάρχουν πράγματα που δεν είναι ολότελα δικά σου, δεν είναι ολότελα κοινά σας, αλλά μόνο δικά του και δεν τα μοιράζεσαι: να παραμένει κάπως "εξωτικός". Όχι με την έννοια ότι δεν τον ξέρεις ή δεν τον καταλαβαίνεις, αλλά ότι διατηρεί -και, κυρίως, εξελίσσει- τη δική του ξεχωριστή ποιότητα, αυτά που δεν τιθασεύονται και δε χαρίζονται στον άλλον, που τον κάνουν μοναδικό (και συνεχίζουν να θέτουν τη σχέση σε κίνηση, αφού, με αυτόν τον τρόπο, πάντα ο άλλος σου δίνει νέα δικά του στοιχεία κι εσύ δεν αισθάνεσαι πως έχεις "φτάσει" στην κατοχή και μπορείς να επαναπαυθείς, αλλά βρίσκεσαι σε πορεία παράλληλη μαζί του και το ταξίδι σας συνεχίζεται). Να συνεχίζεις να τον βλέπεις μοναδικό, αυτό μάλλον συντηρεί τη γοητεία και τη λάμψη του, ακόμη κι όταν το κατεξοχήν λαμπερό και γοητευτικό συναίσθημα του έρωτα έχει φύγει.
Η έννοια της εξέλιξης είναι και η γέφυρα για το άλλο σου θέμα, αυτό της αλλαγής. Διάβασα το άρθρο για το βιβλίο του πατρός Φάρου. Θεωρώ πως η αλλαγή έχει άμεση σχέση με δύο στοιχεία: την ευελιξία του ατόμου και τη βαθιά, πραγματική συνειδητοποίηση της κατάστασής του. Το πρώτο μπορεί να επηρεάσει το δεύτερο και το δεύτερο μπορεί να επηρεάσει το πρώτο. Όμως, μόνο η επιθυμία για αλλαγή δε φτάνει για να αλλάξει κανείς, δεν είναι αρκετά ισχυρή. Γιατί όταν αυτή η επιθυμία έρχεται σε αντίθεση με τη δομή της προσωπικότητάς του, με τα χαρακτηριστικά του, μπορεί μεν να καταλαβαίνει (εγκεφαλικά, σε επίπεδο λογικής) πως η αλλαγή θα ήταν προς όφελός του, δε μπορεί όμως να την πραγματοποιήσει, επειδή δεν υπάρχει το ουσιαστικό, υπαρξιακό κίνητρο να την πετύχει. Και τι νόημα έχουν όλες οι συμβουλές περί αλλαγής; Κανείς, αν το προσέξεις, δεν είναι σε θέση να δώσει συγκεκριμένες οδηγίες-βήματα, του πώς μπορεί να επιτευχθεί ένας τέτοιος στόχος. Το αν θα αλλάξει κανείς ή όχι, εξαρτάται από τον ίδιο και μόνο. Και πολλές φορές δε μπορούμε να αλλάξουμε. Και δεν αλλάζουμε.
Καλή συνέχεια! :-)
Ειναι τοσο ρευστη η ερμηνεια του ερωτα, που ενω συμφωνω σε πολλα απο οσα γραφεις, εξακολουθω να πιστευω οτι ο ερωτας ζει κι εξελισσεται μαζι μας. Η γοητεια στην οποια αναφερεσαι, ο θαυμασμος για τον αλλον, η αναγκη επαφης μαζι του....ολα αυτα, συν πολλες αλλες λεπτομεριες μαζι, εγω τα βαφτιζω ερωτα. Ο εγωισμος μαλακωνει, δεν ειναι τοσο κτητικος ο ερωτας οπως στην αρχη. Ισως να μην ηταν δυνατον να μενει στασιμο κατι τοσο ζωντανο. Ισως ετσι με συμφερει εμενα να πιστευω κι εχω οικοιοποιηθει αυτη την αποψη :)
ΔιαγραφήΟσο για την αλλαγη, παντα πιστευω οτι ο καθενας μας ειναι ενας εν δυναμει ηρωας της ζωης του. Κι ας ανηκω, ως επι το πειστον, στην κατηγορια που περιμενω εναν σωσια να με σωσει κι αδρανω.
Ενα ομορφο Σαββατοκυριακο σου ευχομαι Διονυσια μου
εσυ απλά να αγαπας τα πάντα τα άλλα θα έρθουν με το συναισθημα αυτο
ΑπάντησηΔιαγραφή