ανοιξιατικο πρωινο

Πρωι πρωι αφησα την μικρη στο σχολειο και πηγα την Βικυ με τον Θαναση στο αεροδρομειο. Εκει ηταν και οι υπολοιποι, ετοιμοι για το ταξιδακι τους στο Παρισι. Τα αγαπω τα αεροδρομεια. Ηπιαμε ενα καφεδακι εξω και γελουσαμε και πολυ απολαμβανα εκεινες τις στιγμες. Κι ας μην ταξιδευα εγω μαζι τους. Τους αγκαλιασα ολους κι ευχηθηκα το Παρισι να τους χαρισει την μαγεια που χαρισε και στη δικη μου καρδια οταν ειχα παει.
Ο καιρος ειναι ο,τι πρεπει για φραπε, αλλα εγω ακομη πινω ζεστο τσαι με μελι και λεμονι για να γινω καλα. Τα βραδια κοιμαμαι καλα πλεον. Ξυπναω στο παρα πεντε. Λες και επεστρεψα απο διακοπες και απορρυθμιστηκε το εσωτερικο μου ξυπνητηρι. Κρυφοι ποθοι με κρατουν αισιοδοξη. Κι οσο γινεται κατι και γινεται παλι μια μικρη γροθια το στομαχι μου, παιρνω βαθυα ανασα και προσπαθω να με πεισω οτι κατι θα αλλαξει, κατι θα παει καλα στο τελος. Δεν γινεται αλλιως.
Θα χαλασει λενε παλι ο καιρος. Πολυ. Παει πια, δεν με τρομαζουν αυτα. Για ποσο μπορει να χαλασει; Πεντε; Δεκαμερες; Αντε δεκαπεντε. Μυριζει ηδη ανοιξη παντου. Κι εγω απο βδομαδα θα πιω και φραπε. Και ολα θα αλλαξουν τελικα. Πιστη χρειαζεται.