"Πετράδια" απο την Αργω

<<Πετράδια.. Ανάγκη καθενός να δείξει τον καλύτερο εαυτό του φλερτάροντας. Δίκοπο μαχαίρι, μα στα χέρια μας πάντα. Ξέρεις πως μας φαντάζομαι μες την ανάγκη να θαμπώσουμε το αντικείμενο του πόθου μας κάθε φορά..; Σαν πετράδια γεννημένα από σπλάχνα γήινα που προσπαθούν να δείξουν την ομορφιά τους! Σαν διαμάντια αληθινά και ακατέργαστα.. αλλά όχι παντού. Και όχι πάντα.. κάποιες πλευρές μας στην τριβή με άλλα , με το πέρασμα του χρόνου, με κόπο κερδισμένες πολλές φορές και άλλες απλά χαρισμένες από τη φύση, αστράφτουν! Λάμπουν και ελκύουν από μόνες τους! ........................... Μας βρίσκω πετράδια ακριβά όλους μα… την αξία τους κάποια θαρρείς την αγνοούν… και κάποια άλλα… κάπου την έγραψαν και μετά την ξέχασαν! Ίσως πάλι να μην βρέθηκαν μάτια καθαρά μπροστά τους να καθρεφτίσουν τις χάρες τους… Και από την άλλη… η άλλη πλευρά του νομίσματος… όλα εκείνα που συνάντησαν μάτια αδειανά από κρίση και που θάρρεψαν πως είναι ήλιοι και ανεβαίνουν σε βάθρα ψηλά να φωτίσουν τον κόσμο.. χαχα! Τα πιο αστεία είναι αυτά! Μα και σ αυτά τα κέρματα όπως όλα.. υπάρχει άλλη μια όψη… θεία καμπύλη, που ενώνει και χωρίζει τις άλλες δύο. Εκείνα τα πετράδια τα λιγοστά… με το μυαλό έξω από τα στενά όρια της μάζας τους. Εκείνα που δεν ψάχνουν καθρεφτάκια γιατί δεν τα ενδιαφέρει και πολύ, άλλωστε βλέπουν από μόνα τους μην έχοντας το πνεύμα εγκλωβισμένο. Ο κόσμος.. τα θεωρεί τρελά, αλαφροΐσκιωτα. Πάντα μοναδικά.. τέτοια πετράδια θεωρώ τους τρελούς του χωριού, τους εφευρέτες, τους ονειροπαρμένους, τους καλλιτέχνες… Κι εμείς..; πετράδια όλοι και στη θέα μιας προσδοκούμενης κατάκτησης … όλα και τίποτα! Μοστράρουμε τις λατρεμένες μας πλευρές σαν πετεινάρια κορδωμένα… τις γυαλίζουμε, τις λουστράρουμε.. λες και ο χρόνος δεν θα φθείρει ποτέ τα φτιασίδια μας και δεν θα πάρει ότι με ψέματα κερδίσθηκε. Κρυβόμαστε σε σκοτάδια για να θολώσουμε τα νερά, ή στεκόμαστε σε κάτοπτρα πειραγμένα.. άκαμπτοι κι επίπεδοι, δείχνοντας μόνο μια διάσταση και κάποιες φορές κερδίζουμε έτσι μάτια ρηχά, μυωπικά. Έρπουμε ύπουλα και κολλάμε σαν βδέλλες αηδιαστικές σε πετράδια ολόφωτα μπας και κλέψουμε λίγη από την αίγλη τους.. Χωνόμαστε σε τάρταρα βαθιά, βάζοντας τους άλλους να δουλέψουν σκληρά, να μας εκτιμήσουν σαν θησαυρό και τους κακίζουμε κι από πάνω αν δεν αντέξουν την δοκιμασία! Κοιτώντας πίσω… στα χρόνια μου… όταν παιδί ακόμα σαν πέτρα μαλακιά από άργιλο άψητο ονειρευόμουν τα διαμαντένια μου χρόνια, ταλαιπωρούσα το λασπωμένο από νιάτα και απειρία μυαλουδάκι, έπλαθα δρόμους μυθικούς και περίμενα νεράιδες που με το μαγικό ραβδάκι τους θα με έκαναν ρουμπίνι ζηλευτό… Μεγαλώνοντας… ψηνόμουν στη ζωή, και πέλεκυς βαρύτερος από την κρίση τη δικιά μου δεν έπεσε ακόμα πάνω μου… χτυπιόμουν όπου έβρισκα πιο σκληρά για να δαμάσω τη φύση και να λάμψω. Μέχρι και συμπληγάδες έφτιαξα και ζωγράφισα την πέτρα μου ξύλινη για να τις ξεγελάσω και περνούσα σαν Αργώ από μέσα τους και έσπαγα…ξανά και ξανά! Ακόμα ρουμπίνι δεν έγινα… δεν ξέρω πια και πόσο το θέλω.. μα έζησα λάμψεις! >>

Αποσπασμα απο την δουλεια μιας φιλης, ακομα δεν εχει κυκλοφορησει, συντομα ομως και εχει να μας δωσει μια αλλη ματια, απο ενα χαρακτηρα γεματο, συμπαγη και αγανακτησμενο απο το βαρος εμπειριων και γνωσης! Ευχομαι να το ρουφηξετε !