Το Ισμηνακι μου συμπεριφερθηκε με τετοιο τροπο που με συγκινησε πολυ το Σαββατο. Μεγαλωνουν τα παιδακια μας και ειναι συγκλονιστικες αυτες οι στιγμες που καταλαβαινουμε την ανωτερωτητα τους. Σαν σφαλιαρα μας ερχονται καποιες αντιδρασεις τους, ενω εμεις περιμενουμε να συμπεριφερθουν σαν μωρα. "Τα παιδια εχουν αδυναμια στον ανθρωπο που τους κανει να νιωθουν ασφαλεις" ειπε ο Δ σε μια συζητηση μας κι εχει απολυτο δικιο. Ειτε αυτος ο καποιος ειναι η μαμα, ειτε ειναι ο μπαμπας. Με συγκινει και ο Δ οταν εκφραζεται συναισθηματικα. Πολυ.
Μηπως κι εμεις αυτο δεν κανουμε; Αγαπαμε να ειμαστε εκει οπου νιωθουμε ασφαλεις.
Την Κυριακη γνωρισα εναν αντρα που εχει την επιμελεια του γιου του μετα το διαζυγιο του. Θλιψη, θαυμασμος, φοβος, ζηλεια και συγκινηση. Ολα αυτα ενιωσα με τις ιστοριες που μου διηγηθηκε. Ενας αντρας που εχει βαλει στην ακρη εντελως την προσωπικη του ζωη για να ειναι ενας υπεροχος μπαμπας για τον τετραχρονο γιο του. Κι εγω με περισση ευκολια του προτεινα να μην αφηνει τον εαυτο του, να δωσει στον γιο του το παραδειγμα οτι ο μπαμπας του εχει και προσωπικη ζωη. Τι ευγενικος που ηταν που δεν με εβρισε ο Αλεξανδρος. Σκεφτομουν μετα οταν ξαπλωσα το μεσημερι πως θα ηταν αν ημουν μονη με την Ισμνηνη. Ποσο εξαιρετικα δυσκολο, ειναι να κρατησεις τις σωστες ισορροπιες σε καποια θεματα εαν δεν υπαρχει ενας συντροφος να μοιραστεις τις σκεψεις σου, να μοιραστεις την ευθυνη, να μοιραστεις το παιδι!! Ποσο ευκολα εγω απεξω του προτεινω να αφησει τον γιο του για να βρει μια προσωπικη ενασχοληση, οταν αυτος ο γονιος θα πρεπει να αφησει καπου τον γιο του για να βρει αυτον τον ελευθερο χρονο για τον εαυτο του και να καλυψει και την ανασφαλεια του μικρου οτι ο μπαμπας θα επιστρεψει να τον παρει και δεν σημαινει οτι τον παραταει ή οτι προτιμαει κατι αλλο απο το να περασει χρονο μαζι του.
Ο Αλεξανδρος παρατηρησε και ποσο ανακουφιστικο ειναι το να αποφασιζεις μονο εσυ για τα απλα καθημερινα και να μην εχεις να διαφωνεις με καποιον για θεματα που αφορουν το παιδι. Ποσο δελεαστικο ακουγεται αληθεια αυτο. Εγω με τον Δ διαφωνουμε σε πολλα τετοια θεματα. Ποσο ανακουφιστικο ομως ειναι να επιστρεφεις το βραδυ και να μοιραζεσαι με τον συντροφο σου ενα επιτευγμα του παιδιου. Δεν λυπαμαι για τον Αλεξανδρο. Λιγα λεπτα περασα μαζι του και με "επεισε" οτι θα τα καταφερει μια χαρα. Εχει ωριμοτητα, εχει αγαπη, πολλη αγαπη και τη διαθεση να ψαξει και να γινεται διαρκως καλυτερος.
Ηταν ενα ομορφο Σαββατοκυριακο. Κι ας την περασαμε λιγακι αφηδατωμενοι και με πονοκεφαλο την τελευταια μερα. Ειχαμε καλη διαθεση. Και οταν υπαρχει καλη διαθεση μοιαζουν λιγο με διαφημιση οι στιγμες. Οι στιγμες που παιζεις κανοντας μπανιο την μικρη, που παιζεται γκρινιαρη McQueen οικογνειακως κι αυτη η αισθηση ευτυχιας οταν ξαπλωνεις στο αναπαυτικο κρεβατακι σου μετα απο ενα κουραστικο διημερο.
Αυριο εχω να παω για εμβολιο την μικρη, μεθαυριο δεν εχει σχολειο, την Πεμπτη θα σχολασουν νωρις, την Παρασκευη εχουμε γιορτουλα επειδη κλεινουν τα σχολεια και το Σαββατο πεταμε για Αθηνα. Ξεκιναμε δυναμικα το καλοκαιρι. Κι ας βρεχει εξω. Να σου πω, μ'αρεσει λιγακι αυτος ο καιρος. Δεν αλλαζει ευκολα ο ανθρωπος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου