Ισμηνελι

Τι εβδομαδα κι αυτη! Ο Δ ηρθε ! Μεγαλη ταλαιπωρια· αλλαξε εισητηρια, αεροδρομια, τρενα, για να φτασει χαραματα της επομενης τελικα σπιτι μας. Ειναι τοσο γλυκια η αγκαλια οταν περιμενεις καποιον να επιστρεψ,ει με τοσες δυσκολιες, σπιτι του. Τα σχολεια κλειστα, το γραφειο μου υπο διαλυση. Φτιαχναμε το ενα, χαλουσε το αλλο. Τα ραντεβου μαζευοντουσαν και δεν ηξερα ποτε θα με βρισει καποιος για τις ακυρωσεις. Βουτουσα συχνα στο καινουριο μου βιβλιο. Ενα βιβλιο που μεχρι στιγμης το εκρινα μια φορα αρνητικα και 2 φορες θετικα. Με ξεγελασε καπου στη μεση και πιστεψα οτι θα ειναι βαρετο. Μα δεν ειναι. Και με ρουφαει και θελω τοσα αποσπασματα να μοιραστω.
Χτυπησε το ξυπνητηρι 5:55. Για να πατησω snooze και να σηκωθω μετα απο πεντε λεπτα. Ξεσυνηθισα. Δεν ηξερα αν προλαβαινω να βγαλω την Φλαππυ, να ετοιμασω πρωινο και μεσημεριανο στην μικρη και τι ωρα να την ξυπνησω. Λες κι εχει μηνες που μαθαμε αλλιως.
O Δημητρης εβαλε κλασσικη μουσικη στην Ισμηνη, ενω επαιζαν master mind κι εκεινη μετα  χορεψε με κινησεις καποειρα σε συνδιασμο με καρατε.
"Μαμα οταν στενοχωριεσαι για κατι τι σκεφτεσαι για να νιωσεις καλυτερα;" με ρωτησε δακρυσμενη το βραδυ, επειδη ειχε σπασει το ποτηρακι που ξεπλενε τα δοντια της μετα απο το βουρτσισμα.
"Σκεφτομαι ομορφες στιγμες μαζι σου. Σκεψου καπου που θα ηθελες να βρισκεσαι. Στον Παλαιο Παντελεημονα ισως;"
"Αυτο ακριβως σκεφτομουν τωρα μαμα"
Πηγαινοντας σπιτι να παρω κατι, την πετυχα σε διαλειμμα εξω. Ηταν μονη της. Την φωναξα, την φιλησα κι εφυγα. Και στενοχωριεμαι να τη βλεπω μονη. Κι αναρωτιεμαι πως γινεται να ειναι συχνα μονη και να ειναι τοσο χαρουμενο παιδι. Ειναι φυσιολογικο να απολαμβανει τη μοναχικοτητα στα 7 της; Να μπορουσα να την παρω μαζι μου στο πλωτο βιβλιοπωλειο του βιβλιου. Εκεινη ταξιδευει ακομη στα δικα της βιβλια κι εγω στα δικα μου. Κι ακουει κλασσικη μουσικη, μεταλ με τον νονο και κοσμοραδιο με τον παππου Χ. Και ολες αυτες οι νοτες βρισκουν συγκεκριμενες θεσεις μεσα της. Οσο τσαπατσουλα ειναι στη ζωη της, τοσο τακτοποιημενη ειναι στις σκεψεις της. Ποσο την θαυμαζω ωρες ωρες. Ενα κομματι δικο μου και του Δ πως στο καλο καταφερνει να ειναι τοσο ανεξαρτητο; Τοσο εκπληκτικο!
Καποτε θα καταφερουμε να κανουμε ενα δωματιο με τεραστιες βιβλιοθηκες. Θα εχει ο καθενας μας απο μια μερια του τοιχου με τα δικα του βιβλια και θα εχει κι ενα παραθυρο με ομορφη θεα και μια ανετη μπερζερα με υποποδιο μπροστα. Κι οταν θα μεγαλωσει και θα φυγει απο το σπιτι μας, θα ερχεται μονο και μονο για να χωθει σε αυτο το δωματιο καποιες φορες. Και θα κρατησω ολα τα βιβλια που διαβαζει τωρα με τους μυστικους εφτα και θα ταξιδευει πισω στον χρονο με μυρωδια κιτρινισμενου χαρτιου. Ποσο θα θελα να καταφερουμε να θελει να ερχεται σπιτι μας. Οχι επειδη "πρεπει" αλλα επειδη θα της λειπουν στιγμες απο εμας. Να νιωθει μια ζεστη αεναη φωλια κοντα μας. Ποτε να μην της παραπονεθω αν δεν ερχεται, αν δεν τηλεφωνει. Αυτη η εκπληκτικη ιδιοσυγκρασια  της να εχει σπασμενες αλυσιδες και να επιστρεφει -ή οχι- μονο οπου εκεινη επιλεγει.
Τι ομορφος ανθρωπος που γινεσαι Ισμηνελι μου....