Χαλασε το πλυντηριο μας. Την πιο ακαταλληλη ωρα, οπως παραπονιουνται οι περισσοτεροι. Επρεπε να ετοιμασουμε βαλιτσα για επαγγελματικο ταξιδι. Με λιγη βοηθεια απο συγγενεις και φιλους, τα καταφεραμε. Κυριακη νωρις το απογευμα επεισα την Ισμηνη να βγουμε να προσπαθησει αλλη μια φορα να μαθει ποδηλατο χωρις τη μια βοηθητικη ροδα που δεν αποχωριζεται. Το ανεβαλε διαρκως. Φοβαται οτι δεν θα τα καταφερει. Την παρακαλαω. Ανηφοριζουμε μεχρι τερμα πανω στο δρομο πανω απο το σπιτι. Εκει δεν υπαρχει κανεις. Αδιεξοδο. Ουτε αυτοκινητα, ουτε παιδια. Μονο μια στανη. Βγαλαμε το ροδακι. Σε δεκα λεπτακια η μικρη μου εκανε μονη της περα δωθε. Φαινοταν σε ολο της το σωμα η χαρα της. Πελωρια η χαρα οταν καταφερνεις κατι που φοβοσουν οτι δεν θα καταφερνες! Κατεβηκαμε. Ετρεχε με τους φιλους της. Με δυο ροδες πια. Το φωναζε παντου. Σε γνωστους και αγνωστους. Τραγουδουσε, χορευε. Με ρωτουσε "Με ποσες ροδες κανω;;;" , "ΜΕ ΔΥΟ!!" τις φωναζα. Ξανα και ξανα και ξανα. Μεχρι αργα το βραδυ. Ειναι φορες που δεν θελεις να ξυπνησεις για να μη χαλασει το ονειρο κι αλλες που δεν θελεις να κοιμηθεις επειδη δεν χορτασες την πραγματικοτητα της μερας σου. Ανεκτιμητες παιδικες στιγμες!
Ο Δ μου εστειλε αυτη τη φωτογραφια. Την αγαπησα αυτη τη θεα. Με τον συννεφιασμενο ουρανο, τα βουνα πισω, την πεδιαδα αναμεσα. Και ονειρευτηκα κι εγω ενα ησυχο πρωινο ελληνικο καφεδακι με τον Δ, με αυτη τη θεα. Καπως ετσι, με εικονικη θεα ξεκινησε η ομορφη αυτη εβδομαδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου