Ο Φλας πεταξε

Υπαρχουν μερες που ισορροπουν σε μια λεπτη κλωστη. Η Ισμηνη στο σπιτι απο την Πεμπτη. Το πολυ καθισιο φερνει και γκρινια στο τελος. Απο το Σαββατο ηταν πιο ανησυχη. Το πρωι την εστειλα με τον μπαμπακα της για ψωνια, να προλαβω να βαλω μια σκουπα. Το απογευμα βγαλαμε μαζι την Φλαππυ. Εβαλε κρανος, καβαλησε το μικρουλι ποδηλατο της και ζαλιστηκα στα περα δωθε της.
Την Κυριακη φυτευτηκε να βλεπει Ακατα Μακατα στο ταμπλετ και τα νευρα της ηταν στην τσιτα. Σε αγριοκοιτουσε ακομη αν περνουσες απο διπλα της. Αυτο που δεν γνωριζε ειναι, οτι και τα δικα μου νευρα ηταν καπως. "Εφυγε" και ο Φλασουλης μας χθες. Και πανω που νομιζεις οτι συνηθισες, επειδη εχεις αποχωριστει πολλα σκυλια, η πραγματικοτητα σου βγαζει τη γλωσσα. Ολο το απογευμα θυμομουν στιγμες με τον Φλας και την Τανια στο σπιτι της Αρναιας. Και σκουπιζα και απλωνα κι ετριβα και ξεσκονιζα και συμμαζευα και τελειωμο δεν εχει η πραγματικοτητα μου. Και ο Φλας δεν ζει πια.

Κατι τετοιες στιγμες θυμαμαι τον Νικο. "Κατερινα μην ξεχνας να αναπνεεις σωστα!" Συνειδητες βαθυες ανασες. Ξημερωσε η Δευτερα. Σαν τις παλιες καλες Δευτερες. Γεματη προσδοκιες και χρονοδιαγραμματα. Λες και κουβαλουσα στους ωμους μου το τριημερο, νιωθω ανακουφισμενη σημερα. Κι ας εχει μαζευτει παλι ο κακος χαμος για πλυντηριο. 

Η ζωη και ο θανατος ειναι αποσταση μιας στιγμης. Κι εγω εχω πολλα να κανω αυτη την εβδομαδα. Και ειμαι ετοιμη για ολα.
Αντιο Φλασουλη μου. Φιλια στην Χελγκα, στις Λειλες, στην Περλιτσα, στο Μαλουδακι μας....