μετριοτητα

Τελικα την Παρασκευη δεν την εσωσα. Μεχρι το βραδυ προσπαθουσα. Τιποτα. Ελαχιστα χρωματα στον καμβα. Ξαπλωσα ταλαιπωρημενη κι ενας βηχας δεν με αφησε να κοιμηθω ολο το βραδυ. Αν δεν κοιμηθω καλα το βραδυ, σερνομαι την επομενη μερα. Σαν αφορτιστο κινητο. Κανω ενα εκνευριστικο "μπιπ-μπιπ" ολη μερα επειδη χρειαζομαι να με φορτισεις. Και ειχα και το δωματιο την μικρης να μου μυριζει εμετιλα, οσο κι αν ετριβα το χαλι. Αλλαξαμε χαλι και ησυχασα.
Το σκεφτηκα καλυτερα. Επρεπε να βρω τα ομορφα. Ξεκινησα με την σκεψη οτι ηταν πολυ γλυκο που προσπαθουσα ολη την Παρασκευη να χρωματισω την μερα μου. Αντι να παραιτηθω, οπως συνηθιζω τετοιες μερες, με την δικαιολογια οτι ειναι μια αναποδη ημερα και δεν αλλαζει αυτο. Δεν τα καταφερα, αλλά δεν αφεθηκα. Καθε υποχρεωση φανταζε με βουνο ολο το Σ-Κ. Εκανα τα απαραιτητα κι αυτα χωρις πολυ συναισθημα μεσα τους. Εκρυβε λιγη χαρα η μετριοτητα μου. Τη χαρα της ησυχης καθημερινοτητας που δεν χρειαζοταν να ειμαι τελεια για κανεναν. Το αποτυχημενο αλμυρο μου κεικ αρεσε πολυ στον Δ. Ξαπλωσα το βραδυ και δυο ερωτησεις βουιζαν στα αφτια μου. Δυο ερωτησεις που θα πρεπει να απαντησω στην μικρη μου συντομα με πραξεις. Ευτυχως που εχω στην ζωη μου και την μικρη που βλεπει καθαρα και αυστηρα τις αληθειες και μου τις δειχνει. Ειναι σπουδαια πυξιδα τα παιδια. Σπουδαιο φως.