συμπτωσεις

Συνηθιζεις τις ζωες σου, μαθαινεις να χαιρεσαι με οσα εχεις, να μην γκρινιαζεις διαρκως για οσα δεν εχεις. Γινεται βιωμα το ωραριο, η απουσια, η αποσταση. Και καταφερνεις να ζεις ευτυχισμενες στιγμες, να χτιζεις μια ζωη που τη λες και απολαυστικη.
Κι ερχεται μια φωτογραφια, μια συμπτωση, ενα τραγουδι και θυμωνεις πολυ. Παρα πολυ. Θυμωνεις τοσο πολυ που δεν ξερεις πως και που να εκτονωσεις τον θυμο σου. Γιατι ειναι τοσο απιστευτα απιθανο να ειμαι ενα απογευμα καθημερινης σπιτι με τον αντρα μου και την μικρη μου. Γιατι θα πρεπει κυριως να πρεπει να ειμαστε σε 3 διαφορετικα μερη εμεις οι τρεις;

Μια συμπτωση χθες με εκανε να σκεφτω τον ρολο που εχουμε στη ζωη καποιων ανθρωπων. Ο καθενας κρινει μεσα απο τι αντεχει να σηκωσει η συνειδηση του. Υπηρξαμε αγαπημενοι καποιων ανθρωπων, που μπορει να μην καταφεραν να αποδειξουν την αγαπη τους με παραδοσιακο, κοινως αποδεκτο τροπο. Με καποιο μαγικο τροπο ομως ξερεις καλα απο που αγαπηθηκες. Ο,τι κι αν εξιστορεις σε αλλους. Εσυ ξερεις καλα αν αγαπηθηκες. Και οσο πιο πολυ αγαπηθηκες τοσο αποδεχεσαι τα "λαθη". Ειναι και παγιδα ομως. Μη μηνεις διπλα σε καποιον που δεν σε αγαπαει. Η αγαπη που πηρες δεν συμψηφιζεται απο εραστη σε εραστη. Πρεπει το ολοκληρο να απαιτεις καθε φορα. Μη ξεγελαστεις μικρη μου.

Ξεκινησα ενα βιβλιο γραμμενο απο μια Κατερινα, αφιερωμενο σε μια Κατερινα, που εξιστορει την ιστορια απο δυο Κατερινες και μου το προσφερε μια αλλη γλυκια Κατερινα. Κοιτα να δεις ποσο μπορεις να ταυτιστεις απο την υπερβολη ενος ονοματος. Ψαχνω κομματια μου παντου. "Η ζωη ειναι ωραια....αλλά βαλε κι ενα ερωτηματικο" λεει η Κατερινα Αθανασιαδου. Για να δουμε...