Ολα καλα

Συμβαινει συχνα να καταφερνω να στεκομαι απεναντι και να παρατηρω τη ζωη μου. Και καταφερνω να συγκινουμαι απο το θεαμα τελευταια. Και ντρεπομαι να το πω. Επειδη εχουμε γεμισει αραδες με "ιδανικες" ζωες και επειδη πολυ κοσμος δεν μπορει να αντεξει την ευτυχια του αλλου. Κι ακομη κι αν ψευτικη ειναι κι ετσι θελει να πλασαρει τη ζωη του καποιος, δεν υπαρχουν πολλοι να συμμεριστουν αυτη την αναγκη. Εχουμε πολυ θυμο μεσα μας και παιρνουμε τοσο ευκολα θεση αμυνας. Γεμισαμε εικονες με κριτικες επιτροπες στην τηλεοραση και ασυνειδητα εχουμε καθισει κι εμεις πισω απο εναν παγκο και βαθμολογουμε ανθρωπους. Εχω υπαρξει κι εγω αρκετα αυστηρη καποιες φορες. Και μετανιωνω μετα. Οταν γινομαι αυστηρη κι εμπαθης κατι δεν παει καλα στη δικη μου ζωη. Το εχω επιβεβαιωσει πολλες φορες Ετσι λειτουργω εγω.
Το Σαββατο επεστρεψε ο Δ και ηταν ενα υπεροχο Σαββατοκυριακο. Χθες ειχα ολη τη μερα εναν μονομο κουραστικο πονοκεφαλο. Ισως να ειναι απο το πολυ ροζε που ηπιαμε με τον Δ το Σαββατο το βραδυ και τις ελαχιστες ωρες υπνου. Ισως ομως να ειναι και απο ολα αυτα που ενιωθα. Υπαρχει οριο αραγε. Ενα σημειο που το σωμα σου λεει, ως εδω, κανε ενα διαλειμμα, δεν αντεχω αλλο. Ή μηπως εμεις μαθαινουμε στο σωμα μας την χωριτικοτητα του με την εκπαιδευση την συναισθηματικης νοημοσυνης μας;
Η μικρη φετος "ξαφνικα" δεν ντρεπεται να πει δυνατα και καθαρα το ποιημα της. Μαθαινω κι εγω το δικο μου και πλησιαζει η στιγμη να βρω το θαρρος να το πω κι εγω δυνατα και καθαρα. Ναι το καταλαβα οτι εχω δρομο για να κλεισει ο κυκλος. Αλλα νιωθω μεγαλο ενθουσιασμο για την πορεια τωρα πια.