Μαρω Βαμβουνακη

Τα βιβλια μου εχουν κρυφτει. Ουτε γνωριζω που βρισκονται. Που τα εχωσα την τελευταια φορα που ηθελα να τα αποφυγω. Στο Facebook βρηκα την Μαρω Βαμβουνακη. Και διαβαζω αναρτησεις που ποσταρει και μου φαινεται φανταστικο. Καποτε ειχα ψαξει να βρω καποιο στοιχειο επικοινωνιας μαζι της, αλλα δεν τα ειχα καταφερει. Μαλλον δεν ειχα ψαξει πολυ επιμονα. Και τωρα γραφει και μπορω και σχολιαζω απο κατω. Και δεν ξερω αν μπορει να φανταστει, οτι καποιοι απο εμας την νιωθουμε τοσο δικο μας ανθρωπο, που με δυσκολια της μιλαμε στον πλυθηντικο. Ειναι υπεροχο να υπαρχει καναλι επικοινωνιας με εναν τοσο αγαπημενο συγγραφεα, που εχει συντροφευσει τοσα χρονια της ζωης μου. Θυμαμαι βιβλια της διπλα μου σε διαφορες φασεις της ζωης μου. Και να σου πω, ποτε δεν μπορεσα να της κρατησω αληθινα μουτρα που πηγε στον Ψυχογιο. Κι ας μου φαινεται πιο απομακρη απο εκει.

"Ηρθα πισω χθες με το ιδιο τρενο που με πηρε πριν δωδεκα χρονια. Η διαδρομη ηταν παλι ιδια, απο την αναποδη.
Η δημοσια αναμεσα απο τα χωραφια ως την πλατεια, ο αερας που ακομα φυσα εκει ασταματητα, ο δρομος πισω απο το κοινοτικο παρκο, ο δρομος του σπιτιου σου, τα σπιτια με τα δεντρα μπροστα και τα κλειστα παραθυρα.
Η μαυρη σιδερενια αυλοπορτα.
Η ξυλινη πορτα υστερα με την αγκυρα για κουδουνι.
Το χωλ.
Η σκοτεινη σκαλα με το φθαρμενο χαλι.
Τα αποτομα σκαλοπατια.
Το μεγαλο παραθυρο με τα χρωματιστα τζαμακια σαν εκκλησια.
Το απογευματινο φως το λιγοστο που σβηνει.
Το κεφαλοσκαλο.... Εσυ!
Σηκωνω το κεφαλι μου και σε κοιτω.
Σκυβεις το κεφαλι σου και με κοιτας.
Και το βλεπω.
Ποτε δεν εφυγα απο σενα.
Ουτε ενα βημα δεν εκανα μακρια σου."

«Αυτη η σκαλα δεν κατεβαινει - Το κεφαλοσκαλο»  Μαρω Βαμβουνακη


Εχω ονειρευτει να χωριζω με τον αντρα μου και να ξανασμιγουμε μετα απο χρονια. Εχω παραξενιες, δεν στο εκρυψα ποτε. Μερικες φορες νιωθω οτι εχω αναγκη εναν αποχωρισμο, για να ζησω την επανενωση. Κρυβω και βρισκω κομματια μου σε αεροδρομια, σταθμους τρενων και λιμανια. Μια προσμονη. Μια προοπτικη της ελπιδας. Στιγμες με εντονη συναισθηματικη νοημοσυνη που για εκεινο μονο το χρονικο διαστημα ολα ειναι κρυσταλλινα καθαρα. Και μετα ξανα στην οικεια ασφαλεια της καθημερινοτητας με τα βεβαια βηματα (τι αγνοια θεε μου). Μεχρι την επομενη διψα.