Μια μεγαλη βολτα....

Το Φλαππακι μας τελικα αποφασισε να φυγει ηρεμα χωρις ταλαιπωρια και πονο.
Χθες στο δρομο που την πηγαιναμε για αξονικη επαθε ανακοπη, σταματησε η καρδουλα της και οταν φτασαμε, η Φλαππυ μας ειχε ηδη ξεκινησει την μεγαλη της βολτα.
Την πηρα αγκαλια σε ενα πεζουλακι μεχρι να ερθει η αναισθησιολογος να επιβεβαιωσει οτι το σκυλακι μας δε ζει πια. Και δεν ηθελα να την αφησω. Σαν μικρο παιδι. Προσπαθησαμε να την επαναφερουμε στη ζωη, αλλα η Φλαππυ δεν ηθελε. Ηθελε να ειμαστε τυχεροι και σ αυτο. Να μη μας ταλαιπωρησει με αλλες εξετασεις και με χειρουργεια. Ενα σκυλι που ηρθε στη ζωη μας και την πλημμυρισε μονο με αγαπη.
Κι εκεινη τη στιγμη σκεψεις. Να το πω στην Ισμηνη σημερα; Τι θα ηθελε ο Δημητρης; Πως ειναι καλυτερα για την Ισμηνη; Κι αν δεν μπορει να κοιμηθει το βραδυ; Κι αν εγω κλαιω το βραδυ και με δει; Να την θαψω χωρις να δει η μικρη. Μην ειμαι τοσο ωμη και την τρομαξω; Τι να κανω; Πατησα το pause. Ο,τι μου βγει.
Πηρα την μικρη στο σπιτι. Το δεχτηκε καλα. Της ξεφευγαν χαμογελα και προσπαθουσε να τα κρυψει επειδη ενιωθε ασχημα γι'αυτο. Της εξηγησα οτι ειναι πολυ προσωπικη μας υποθεση το πως βιωνουμε τις μεγαλες χαρες και τις μεγαλες λυπες. Κανεις δεν μπορει να μας κρινει γιατι αντιδραμε καποιες φορες με γελιο στη λυπη και με κλαμα στη χαρα. Με ειδε κι εμενα που βουρκωνα συνεχεια. Μου ειπε οτι στενοχωριεται αλλα δεν της ερχεται να κλαψει. Νιωθει κατι στο στομαχι της μονο. Ειπαμε πολλα. Ημασταν ελευθερες να κλαψουμε και να γελασουμε. Και αποκοιμηθηκε κουρασμενη. Εγω μετα εκλαψα οσο δεν εχω κλαψει πολλα χρονια τωρα. Με λιγμους, με φωνη. Αδειασα. Απο την υπερενταση νομιζα δε θα κοιμηθω το βραδυ. Εβαλα λιγο κρασι και σε μια ωρα κοιμομουν κι εγω διπλα στο Ισμηνακι.
Το πρωι ξυπνησε στις 7. Κατεβηκε στην κουζινα, πηγε εδωσε ενα φιλι στο αψυχο σωματακι της Φλαππυς, εβγαλε τους μαρκαδορους της κι αρχισε να ζωγραφιζει. Εκανε αυτη την υπεροχη ζωγραφια για να εχει παρεα η Φλαππυ και διαλεξε κι ενα κουκλακι που το ειχε ραψει μονη της να το βαλουμε μαζι με την ζωγραφια κοντα στην Φλαππυ. Στις 9 ηρθε ενας συγχωριανος μας με τη φαγανα, εκανε μια μεγαλη τρυπα εκει πανω στο ρεμα και τη θαψαμε. Χωρις δακρυα σημερα. Δεν πηγε σχολειο η μικρη. Δεν ηθελα αυτη τη μερα να καταπιεσουμε τιποτα. Τα ζουμε οπως μας βγαινει.Ακομψα; Χλιαρα; Εντονα; Οπως θελουμε!

Καλη βολτα Φλαππακι μου. Ελευθερη σε απεραντα λιβαδια με τα αλλα μας σκυλακια εκει ψηλα. Να μας προσεχετε και οπως ειπε η Ισμηνη, δε θα φυγεις ποτε απο κοντα μας! Ελπιζω να ημασταν ανταξιοι σου και να εζησες ομορφα κοντα μας! Σ' αγαπαμε και οι τρεις παρα πολυ! Ολοι σ'αγαπαμε πολυ!