βρεχει και ειναι Οκτωβρης

Βροχη!

Ο Σεπτεμβρης εφυγε χωρις ουτε ενα δικο μου καινουριο τετραδιο, διχως στοχους, διχως κουπες της χρονιας. Εβγαλα κι εγραψα δυο γραμμουλες σε εκεινο το μικρο μπλοκακι που ειχα φυλαξει αγαπημενες φρασεις απο ενα συνεδριο πριν χρονια. Και γυρωφερνα αναμεσα σε φωτογραφιες απο δωματια δημιουργιας παλι. Κι ενα αχ ανεβαινει και παει να γινει φωνη, αλλά το προλαβαινει η ντροπη και το πνιγει.
Βρεχει, πινω καπουτσινο και χαζευω εξω απο το παραθυρο. Αραγε υπαρχει τροπος να συμμαζεψω το μυαλο μου; Να οριοθετησει τα θελω του; Τραβαω γραμμες πισω απο τις πλατες των αλλων, μηπως και ζωγραφισω ενα γηπεδο δικο μου. Ολοδικο μου.
Μουλιασε η ελπιδα και αδυνατει να αποφασισει αν θα βγαλει καρπο ή θα το γυρισει σε οστεοπορωση. Ειναι αυτες οι μερες που καταφερνει το φως και πνιγει ολο το σκοταδι. Ισα που επιτρεπει στις σκιες να κρυβονται εδω κι εκει.