Ηταν απο τις ελαχιστες φορες που δυσκολευτηκα να την αφησω. Μετα απο τρεις μερες επρεπε να μεινει εκεινη στο σχολειο της κι εγω να παω στη δουλεια. Ποσες φορες θα μπορουσαμε να συμπεριφερθουμε χειροτερα απο τα παιδια μας, αν δεν ειχαμε την εγκρατεια ενος ενηλικα. Αν ειχα την πολυτελεια να ειμαι αυθορμητη, το πρωι δεν θα σηκωνομουν απο το κρεβατι στις εξι. Κι οταν θα ερχοταν η Ισμηνη μετα απο κανενα μισαωρο, θα εβαζα τα κλαματα και θα την παρακαλουσα να μεινουμε αλλη μια μερα σπιτι μας.Ηρθα ομως.
Και μετα απο λιγο ηρθε και η Σ. και ηπιαμε καφεδακι. Υπαρχει ενα ωραιο κλι
μα σημερα. Σαν να εχουν ολοι τη διαθεση να επικοινωνησουν. Να δειξουν κατανοηση. Να βρουν κατανοηση. Να τη ζητησουν, τουλαχιστον. Σαν να λιμαρει καποιος τις αιχμηρες γωνιες για να κυλισει χωρις τριβες η μερα. Και ειναι απο αυτες τις μερες που λες χαμογελαστα "Θα τα καταφερω".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου