Ο Φρεντουλης μας δεν τα καταφερε. Τον προδωσε η καρδουλα του και μας αφησε την προηγουμενη Τριτη (04.01.22). Το σοκ ηταν μεγαλο. Ηταν νεος ακομη , 5-6 χρονων, και δεν ειχαμε καθολου στο μυαλο μας να τον αποχωριστουμε τοσο νωρις.
Οι πρωτες μερες περασαν, ειμαστε καθε μερα καλυτερα. Λειπει απο παντου. Την Κυριακη το βραδυ πηγα να κλειδωσω πριν κοιμηθουμε και ηταν ηδη κλειδωμενα! Αυτο δε συμβαινει ποτε οταν εχεις σκυλο που βγαινεις πρωι βραδυ βολτα μαζι του. Οταν επιστρεφουμε απο το σχολειο, δεν μας περιμενει μια χαρουμενη λευκη χνουδομπαλα (ετσι τον ελεγε η Ισμηνη) πισω απο την πορτα. Τα Σαββατοκυριακα που τρωμε ολοι μαζι στο τραπεζι, λειπει ο Φρεντυ απο διπλα, να περιμενει να του δινουν μπουκιτσες ο Δημητρης και η Ισμηνη, κρυφα απο εμενα, επειδη γκρινιαζα οτι τον κακομαθαινουν. Ο Δημητρης εχασε την παρεουλα του τα βραδια. Επεστρεφε απο τη δουλεια και τον περιμενε ο Φρεντυ ανασκελα για χαδια. Και οσο τον χαιδευε ο Δημητρης, ο Φρεντυ εβγαζε φωνουλες, λες και του διηγοταν τα παραπονα της ημερας. Και πιαναν κουβεντα τα δυο αγορια, καθε βραδυ! Εγω ακομη αφηνω τις παντοφλες μου διπλα απο το χαλακι του πριν κοιμηθω, λες και θα ερθει να ξαπλωσει διπλα μου μεχρι να με παρει ο υπνος, οπως εκανε καθε βραδυ. Το αδιαβροχο του το κρεμασα παλι στο καλοριφερ και συνεχιζω να μου θυμωνω που ξεχασα να το βγαλω απο την βαλιτσα οταν πηγα ελλαδα, να του το βαζουν οταν βρεχει. Χτυπαει ο ταχυδρομος την πορτα και τρομαζουμε, επειδη ως τωρα ο Φρεντυ γαυγιζε πριν ερθει ο οποιοσδηποτε στην πορτα μας και καταλαβαιναμε την παρουσια του νωρις. Δεν τελειωνουν οι μικρες καθημερινες στιγμες που ειναι μεσα η παρουσια του.
Μα περισσοτερο απο ολους, η Ισμηνη εχασε το στηριγμα της. Και γι'αυτο την καλυτερη περιγραφη της καταστασης την εδωσε εκεινη, οταν της ανακοινωσα τα ασχημα νεα, στο αυτοκινητο, γυρνωντας απο το σχολειο της.
- Μαμα μου επιτρεπεις να βρισω;
..........ΓΑΜΩΤΟ, γιατι επρεπε να συμβει στον Φρεντυ μας αυτο;;!
και υστερα εκλαψε.
Δυσκολα τα πραγματα ,ειδικά για την Ισμήνη...το δικο μου σκυλακι πεθανε οταν πηγαινα στο λυκειο και απο τότε δεν ξαναείχα ζωακι ...δεν ηθελα να ξαναζησω τετοια στενοχωρια...στην κηδεια που του εκανα απο τα κλάματά μου αρχισε να κλαιει και ο πατερας μου ( επειδη εβλεπε εμενα) και ελεγε κλαιγοντας " τοσο δεν εκλαψα ουτε οταν πεθανε η μανα μου" ...ουρλιαζα...τωρα μόνο οταν θυμαμαι αυτο το στιγμιοτυπο απο την ταφη του γελαω , για τα υπολοιπα ουτε να τα θυμαμαι...οι δυο μας καναμε την "κηδεια" ,οι υπολοιποι της οικογενειας δεν νοιαστηκαν ,επειδη ηταν δικος μου ...η μανα μου ηταν σκληρη και ειναι με τα ζωα ,δεν δενεται μαζι τους...στενοχωρηθηκα και για τον δικο σας 😔
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιναι δυσκολα Νασια μου, εχεις δικιο. Και η Ισμηνη περασε ξανα τον ιδιο πονο πριν 3 χρονια. 4 Φεβρουαριου 2019, πριν μετακομισουμε Γερμανια, ειχαμε χασει απο καρκινο το αλλο σκυλακι που ειχαμε, την Φλαππυ μας. Την ειχαμε 12 χρονια, ειχε μεγαλωσει μαζι με την Ισμηνη. Τον Φρεντουλη τον ειχαμε 3μιση χρονια. Εχω χασει πολλα σκυλια, επειδη ειχαμε πολλα σκυλια στην οικογενεια μας. Εκει που εμενα στην Ελλαδα, ειναι λιγο εξοχη και λιγο πανω απο το σπιτι εχουμε θαμμενα γυρω στα δεκα σκυλακια μας. Εκει ειναι και ο Φρεντουλης τωρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχομαι το 2022 να μη μας παρει τιποτα αλλο. Καλη χρονια με υγεια για σενα και την οικογενεια σου!