συνομηλικοι

Εφτασε το Πασχα.
Η μικρη διακοπες στη γιαγια και στον παππου. Εγω τη μια στιγμη θελω να βαλω προγραμμα για βολτες χορους, τεννις, κρασακια ολη την εβδομαδα και την επομενη θελω να κρυφτω σπιτι μου και να απολαμβανω ησυχα καφεδακια και ξεκουραση. Νομιζω αυτο το δευτερο χρειαζομαι περισσοτερο.
Το σπιτι ειναι παλι σαν τα μουτρα μου. Δεν πειραζει. Η μικρη λειπει.
Ο κοσμος των μεγαλων ειναι ενα μεγαλο παιχνιδι. Οπως παιζαμε με τα κουζινικα μας οταν ημασταν παιδια. Προσπαθωντας να δειξουμε στους γονεις μας οτι μεγαλωσαμε. Ειναι φορες που χωρις να γνωριζω καποιον καλα καταφερνω να σχηματισω εικονα των γονιων του. Αναλογως για ποιο πραγμα "προσπαθει να με πεισει".
Περισσοτερο μου αρεσει να παρατηρω τους αντρες. Μικρα αγορια κρυμμενα πισω απο επιβλητικα κοστουμια, αυστηρα μουστακια και γραβατες. Μικρα αγορια που ξεχνουν ποση ευτυχια υποσχεται ο αυθορμητισμος. Αγορια ομορφα που αγωνιουν αν θα τα καταφερουν να φανουν αντρες. Αν μπορουν να χαρισουν ευτυχια στην συντροφο τους, στα παιδια τους. Οταν διακρινω το παιδι μεσα στον Δ τον αγαπω διπλα. Γινεται φιλος εκεινο το αγορι με το κοριτσι που κουβαλαω αεναα κι εγω στις πιο ριζωμενες μου τσεπες. Καταφερνουμε τοσα ως "συνομηλικοι". Και η Ισμηνη μη σ ανησυχει. Γινεται ο δασκαλος μας.