μικρες σκεψεις ενος Πεμπιατικου πρωινου

Διαβαζω για ενα αρθρο για ενα ζευγαρι που εφυγε και μενει εδω και δυο χρονια στην Μελβουρνη. Το πρωτο σχολιο απο κατω, ειναι ενας κυριος που τους κατακρινει γι'αυτη την αποφαση και τους ευχεται στον αγυριστο. Να μην ερθουν σε εικοσι χρονια ξανα να δειξουν τι καταφεραν στο εξωτερικο. Να εμεναν να παλεψουν για την πατριδα τους, λεει. Ετοιμαζομαι να απαντησω απο κατω. Παντα παρορμητικη. Διαβαζω και τα υπολοιπα σχολια. Τα εννια στα δεκα συγχαιρουν το ζευγαρι που εφυγε. Δεν απανταω τελικα. Εξαλλου, ειναι απιθανο να αποδειξω σε καποιον, οτι οποιος φευγει ειναι εξισου ελληνας με τον οποιο μενει. Τη στιγμη που ως δεδομενο εχουμε οτι αυτος πιστευει ακραδαντα ακριβως το αντιθετο. Η εθνικοτητα κρινεται με πολυ υποκειμενικα κριτηρια τελικα.

Στις 8:00 ηπια ενα καφεδακι με την αδερφη μου στην Ν.Ραιδεστο. Αυτοκινητα πολλα, θορυβος. Καποιος σταματησε χωρις αλαρμ, πεντε μετρα πριν το φαναρι, επειδη ετσι τον βολευε. Φαινοταν δυστυχισμενος. Ειχε μια μονιμη γκριματσα δυσανασχετισης οση ωρα τον παρατηρουσα. Τι βαρος κουβαλουσε στο κεφαλι του αραγε. Ειμαι βεβαιη οτι ολο αυτο το βαρος, με καθε ευκαιρια θα προσπαθουσε να το ξεφορτωθει. Με καποιον που, ισως τυχαινε να του κανει παρατηρηση για το μερος και τον τροπο που σταματησε. Και μετα θα βρισκοταν με διπλο βαρος. Και θα εβριζε και μεσα απο τα δοντια του τον "αχρηστο" που του χαλασε τη διαθεση πρωι πρωι (λες και ηταν φτιαγμενη πριν). Ενιωσα τυχερη. Πινω το καφεδακι μου με την αδερφη μου, θα επιστρεψω στο γραφειο μου για δουλεια, θα τρεξω για λιγες εξωτερικες δουλειες και μετα εχω ξεσκονισμα-σκουπισμα-σφουγγαρισμα.

Ο Δ. 2000 χλμ. μακρυα.
Η μικρη στη γιαγια και στον παππου διακοπες.
Κι εγω με την Φλαππυ εδω.
Μια τυπικη ελληνικη οικογενεια εν ετει 2016.