σε αργη κινηση

 -Ποσα καλοκαιρια εχουμε ακομη να παμε διακοπες; 15; 20; 25; Πρεπει να σκεφτω τα μερη που θελω να επισκεφτω

ειπε ο Γιωργος χθες καθως συζητουσαμε. Ειχε αναφερει ξανα αυτη τη σκεψη παλιοτερα, που εκανε και στον ιδιο εντυπωση, οταν την ακουσε απο εναν φιλο του. Λιγα καλοκαιρια ακουγονται, αν το σκεφτεις ετσι. Αλλα αν εισαι πανω απο 40, στην καλυτερη περιπτωση τοσα μενουν. Με βαζει σε σκεψεις. Δεν εχω μερη που ονειρευομαι να επισκεφτω. Ονειρευομαι ομως διακοπες λιγο διαφορετικες απο αυτες που κανω τα τελευταια 10 χρονια. Θα ηθελα ενα καλοκαιρι να παω σε ενα ησυχο, ομορφο μερος με ενα ζευγαρι φιλων με παιδι/παιδια. Να περνουμε την περισσοτερη μερα στη θαλασσα, απογευματακι σε ταβερνουλες με τσιπουρο ή κρασακι και τα παιδια να παιζουν παραδιπλα. Εμεις να πιανουμε συζητησεις σαν τη χθεσινη για ωρες και να επιστρεφουμε στο δωματιο μας  βραδακι για μπανιο και υπνο χωρις εγνοιες. Χωρις να μας περιμενει καμια υποχρεωση την επομενη. Να ειναι η παραλια μπροστα στο δωματιο μας και οι ταβερνουλες σε αποσταση που πας με τα ποδια. Δεκα μερες θελω. Ειναι πολυ σημαντικο να ξεκουραζεσαι το καλοκαιρι. Καποια καλοκαιρια συγχρονιστηκαμε στην Καρυανη και ηταν ο ξαδερφος του Δημητρη στο διπλανο σπιτι με τη γυναικα και τα παιδια. Ηταν ομορφα καλοκαιρια αυτα. 

Οταν μετακομισαμε εδω ειχα ανοιξει τον χαρτη κι εβλεπα ποσο κοντα ειναι τοσο υπεροχα μερη. Παρισι, Αλσατια, Πραγα, Λονδινο, Βιεννη, Ζυριχη. Ολα σε αποσταση 5-9 ωρες οδικως. Ηρθαν ομως ετσι τα πραγματα που εγκλωβιστηκαμε σε απανωτα lockdown και, περα απο καποιες κοντινες γερμανικες πολεις, δεν καταφεραμε να παμε πουθενα αλλου. Και ειναι λιγο παραξενο που ενω ηρθαν αγαπημενοι προορισμοι τοσο κοντα μου -για να ακριβολογουμε εγω ηρθα κοντα τους- δεν με δελεαζουν πια οπως καποτε. Κανενας προορισμος. Ονειρευομαι Χριστουγεννα και Πασχα στις Σερρες και στη Θεσσαλονικη και καλοκαιρι καπου ομορφα και ησυχα με ομορφη παρεα. Ισως Χαλκιδικη. Ως εκει φτανουν τα θελω μου. Κανενας προορισμος πλεον δεν ειναι στα must στη λιστα μου. Για χρονια ηταν ενα χωριο της Αλσατιας. Τωρα δε με νοιαζει το που. Χρειαζομαι και μια εβδομαδα καπου με τον Δημητρη. Μονο οι δυο μας. 

Καποιος γνωστος μας περναει μια πολυ δυσκολη δοκιμασια αυτη την περιοδο. Μου ειναι τοσο αγαπητος, τοσο κοντινος ανθρωπος του Δημητρη. Αναποφευκτα μας εβαλε σε σκεψεις. Σε τετοιες περιπτωσεις αναλογιζεσαι ξανα τις προτεραιοτητες, βαλαμε σε αλλη σειρα τους στοχους, καναμε pause στον χρονο να σκεφτουμε ολα τα μικρα που μας ξεφευγουν καθημερινα. Ειδικα τα πρωτα δυσκολα εικοσιτετραωρα ο υπνος ηταν ανησυχος, οι μερες περνουσαν βασανιστικα αργα. Με τον Δημητρη ειμαστε πολυ διαφορετικοι. Δεν μοιραστηκαμε καμια σκεψη, περα απο τα γεγονοτα της εξελιξης της υγειας του φιλου μας. Κατακριτεο ισως, μα εμεις ετσι μαθαμε να ζουμε. Καλως ή κακως με τον Δημητρη μοιραζομαστε ελαχιστα σκεψεις που εχουν συναισθημα. Εκεινος ορθολογιστης, εγω ρομαντικη, φτανουμε γρηγορα σε αδιεξοδο με τετοιες συζητησεις. Μεσα απο συζητησεις με τριτους μερικες φορες ανακαλυπτουμε και πραγματα μεταξυ μας. Υποπτευομαι ποσο ασχημο ακουγεται. Μα συχνα το απολαμβανω. 

Εχω λοιπον εναν καινουριο μεγενθυντικο φακο, τον κραταω σφιχτα και ψαχνω. Ο χρονος ειναι αμειλικτος. Γνωριζω οτι συντομα ολη η πραγματικοτητα θα ξαναπαρει τις συνηθισμενες διαστασεις. Θα ξεχασω σε καποια σκοτεινη γωνια τον μεγενθυντικο φακο μου μεχρι το επομενο γεγονος που θα με ταρακουνισει και θα κυλαει ξανα βασανιστηκα αργα ο χρονος και οι σκεψεις μου θα σκαλωνουν σε καθε βημα. Ψαχνω λοιπον. Ψαχνω σκοπους, ψαχνω κατανοηση, ενσυναισθηση, επιλογες, λευκους καμβαδες, πεισμα και εκτιμηση. Ολα αυτα εντος. Τιποτα εκτος. Μητε σε αλλη χωρα, μητε σε αλλο κορμι. Ολα εντος. 

Ψιθυριστα θα σου παραδεχτω οτι ισως να ειμαι πιο καλα απο οσο μου αξιζει. Αλλα ακομη βρισκομαι σε συγκρουση με ενα τερατακι μεσα μου και δεν μπορω να σου επιβεβαιωσω τον ψιθυρο αυτο.