μουτζουρες

Σβηνω, γραφω, μουτζουρωνω. Με νοητο μελανι. Δε βλεπει κανεις.

Περιμενω να τελειωσει το βιβλιο της Φροσως η μαμα μου να το ξεκινησω. 

Δεν την πιεζω.

Εδω και 2 εβδομαδες, οταν εξαντλουσε την υπομονη μου η Ισμηνη, γινομουν κυνικη.

Μπλιαχ

Ιιιιιουυ, που λενε τα μικρα.

Χθες το πρωι καταπιαμε την καραμελα της χαρας και δεν μαλωνουμε. 

Απαγορευεται.

Απολαμβανω 

Ο Στεφανος λεει οτι υπερασχολουμε με αυτα.

Αδυνατω να ζυγισω μεχρι που φτανει η αναγκη μου και που ξεκιναω να αναπληρωνω κενα αλλων.

Ποσα κιλα δικιο χωραει μια προταση, να ζυγισω τις στιγμες, να μοιρασω μεριδια ευθυνης.

Refocus.

Η Ισμηνη με προστατευει.

Πεταει 3 σφαιρες με στοχο ξεκαθαρο και δε με σωζει ουτε αλεξισφαιρο.

Ξερει αυτη.

Ξερω κι εγω. 

Με αυτη την γνωση αποφασισαμε να αγνοουμε καποιες αορατες στιγμες τα λαθη μας.

Ολο με τριβελιζει εκει πανω στον χαρτη να ψαξω μια διαφυγη.

Μα η Ισμηνη χωρις να ξερει, επιμενει οτι δεν μου αξιζει.

Της χρεωνω απο τα 8 της αποφασεις που αγνοει.

Μοντιε.

Γινομαι επικινδυνη.

Λιγο θα ψαξω. Ισα να πιαστει η φλογιτσα που σιγοσβηνει εκει στο βαθος.

Μετρας ποσους μπορεις να ξεγελασεις οταν κρυβεις την μοναξια σου πισω απο τις υποχρεωσεις. 

Οχι πολλους.

Τρεμεις μηπως ξεγελας μονο τον καθρεφτη σου.

Ο γαμος και η μητροτητα ηταν τοσο απορροφησιμα σε καποιους. 

Οταν μεγαλωσει η Ισμηνη θα της πω πολλα για μενα.

Λιγο ακομη να φτιαξει η οραση, να παψει να βλεπει λευκα φτερα στην πλατη μου.

Απολαμβανω και φοβαμαι την μοναδικοτητα μου. Μαζι. Ταυτοχρονα.

Κανενας σεβασμος η απολαυση προς τον φοβο και τουμπαλι.

Πολυ μουτζουρωνω τον καιρο αυτο